Μίλα μου βρώμικα.

Χθες το απόγευμα άφησα τον μικρό ψηνόμενο στο σπίτι και πήγα με την Κλο (ή Κοκό, όπως θα σου απαντήσει εκείνη αν τη ρωτήσεις πώς τη λένε) στο πάρκο απέναντι από το σπίτι μας #priceless.
Το πάρκο είναι περίπου άδειο - μέσα βρίσκεται μόνο μία μαμά με δύο αρκετά μεγαλύτερα παιδιά, που κάθεται στο παγκάκι, καπνίζει, μιλάει στο κινητό και γενικώς απολαμβάνει τη ζωή και άλλη μία που κουνάει στην κούνια, πολύ ήπια για τα δικά μας δεδομένα, ένα κοριτσάκι στην ηλικία της Χλόης.
Και τραγουδάει, και είναι χαρούμενη, και το μωρό χαζεύει τα δέντρα και όλοι μια ωραία παρέα είμαστε.
Η επίσκεψη για εμάς, από τότε που πήγαινα με τον W. μωρό, έχει μία ιεροτελεστία.  Πρώτα ξεβιδώνουμε την κούνια κάνοντάς τη να εκλιπαρεί για έλεος (στην πραγματικότητα πιο πολύ με το γιο αυτό, η μικρή σύντομα βαριέται), μετά κατευθυνόμαστε στην τσουλήθρα (εκεί δίνει ρέστα γέλιου και ικανοποίησης) και στη συνέχεια έχει ελεύθερο πρόγραμμα. Around.
Η μικρή ζαμανφουτίστρια είναι πολύ, εξαιρετικά, εκνευριστικά, κοινωνική με τα υπόλοιπα παιδάκια.  Νομίζω ότι αυτό οφείλεται στο σύνδρομο του φτυσμένου δεύτερου παιδιού, που δεν τρέχει σε playdates, σπίτια φίλων και πάρτυ όλων των ειδών και άρα μόλις βλέπει κοντό άνθρωπο το εκμεταλλεύεται στο φουλ. 
Και γι'αυτό διαλέγει την κούνια δίπλα από τον κοντό άνθρωπο με την τραγουδιστή μαμά.  Η οποία παρεπιπτόντως τραγουδάει καλύτερα, δυνατότερα και περισσότερο από εμένα και άρα γρήγορα σωπαίνω και την αφήνω να λάμψει στο stage, χαμογελώντας.  Λάθος.  Το χαμόγελο.
Η μαμά παίρνει θάρρος, παρατάει το μωρό της στις δυνάμεις του αυτοματοποιημένου λικνίσματος και μου αρχίζει πυροβολισμό ερωτήσεων.  Είναι χαριτωμένη, έχει ειλικρινές ενδιαφέρον, αλλά ρωτάει πολύ.  Και τα πάντα.  Δεν με πειράζει σε πρώτη φάση, αλλά ο διάλογος διανθίζεται και με σχόλια.  Και όταν η κόρη μου μου δείχνει μουγκρίζοντας την τσουλήθρα και την πηγαίνω προς τα εκεί με ανακούφιση, εκείνη ξαμολιέται στο κατόπι μου.
Αχ, τί ωραία που τρέχει, πότε περπάτησε?  Εμένα δεκαπέντε μέρες νωρίτερα, όλα αμέσως τα έκανε αυτό το παιδί.  Λες να πάει και στο γιογιό γρήγορα?  Καλά ναι, δεν τα πιέζουμε, αλλά πότε πάνε στο γιογιό?  Τί, δε λέει "ήτα"?  Εμένα έτσι την λέει την τσουλήθρα.  Τί θα πει δεν πολυμιλάει?  Εμένα από δέκα μηνών φτιάχνει προτάσεις.  Ε, ναι, δεν είναι όλα τα παιδιά ίδια, θα μιλήσει.  Έχεις κι άλλο? Πώς το λένε?  Από πού βγαίνει αυτό?  Ιταλός?  Γι'αυτό μήπως αργούνε να μιλήσουν.  Α, το αγόρι τα έκανε όλα τόσο πολύ νωρίτερα?  Περίεργο, συνήθως τα κορίτσια είναι πιο προχωρημένα.  Και πότε πήγε ο γιος σου στο γιογιό?  Σώπα, μπράβο!  Μαμά πότε είπε η κόρη σου?  Τί θα πει δε θυμάσαι, εγώ το έχω σε video, άσε, για να πετύχω τη σκηνή μία μέρα την κυνηγούσα.  Και για πες, χορεύει?  Εμένα είναι πολύ χορευταρού, να, αν της τραγούδησω εδώ θα σου χορέψει.  Αχ, ευχαριστώ, λες επειδή τραγουδάω και εγώ ωραία, τί καλή που είσαι.  Εσένα χορεύει?  Παλαμάκια κάνει?
Κλακέτες?  ΚΑΝΕΙ ΚΛΑΚΕΤΕΣ???  Την έσκισα. 
Αποκαμωμένη από το άπιαστο του εγχειρήματος, μου επαναλαμβάνει:
Εμένα πάντως δε ξέρω αν στο είπα, αλλά έφτιαχνε προτάσεις από δέκα μηνών.
Ειλικρινά, εκείνη τη στιγμή, από το άπειρο των λέξεων που μπορεί να ξεστομίσει ένας άνθρωπος, μόνο τρείς θα ήθελα να λέει η κόρη μου.
Στα παπάρια μου.

Απλές ιστορίες πυρετού.

Πυρετός φάση κι έτσι.
Πάμε για τέταρτο 24ωρο, με όλο το σετ κομπλέ, αυτά τα μάγουλα κατακόκκινα, τα χείλη ξερά, την απουσία από το σχολείο και το τετράωρο που ενεργεί το αντιπυρετικό σαν ταύρος σε υαλοπωλείο.
Μου φαίνεται πιο όμορφος, πιο ευάλωτος, πιο συγκινητικός.
Εγώ αρκετές ώρες στο γραφείο με πίσω στο σπίτι να έχει επιστρατευτεί η οικογενειακή περίπολος για να μη μένει μεγάλα διαστήματα μόνος του με την κοπέλα που πρέπει να φροντίζει και τη μικρή -η οποία προς το παρών είναι μες στο χάχανο, παρελαύνει φωνάζοντας μες στο σπίτι, όταν κλαίει ο άλλος κλαίει και αυτή, όταν εκείνος ψάχνει αγκαλιά του χαρίζει με τη μία τη δική της.
Τα ωράρια μας έχουν καταργηθεί, ο βραδινός ύπνος είναι γεμάτος εκπλήξεις, ποιος θα ξυπνήσει πρώτος, πότε θα λουστεί στον ιδρώτα, πετάγομαι τηλεπαθητικά λίγα δεύτερα πριν με φωνάξει, χαζεύω στις πέντε το πρωί τον κόσμο έξω, την ησυχία, τα σκοτάδια.
Είμαι στα τηλέφωνα για ανάλυση βήχα από τη μαμά μου, μου λέει ευγενικά ότι αγχώνομαι λίγο λιγότερο από αυτό που πρέπει, ιστορίες για γκούχου γκούχου που κατέληξαν βαριά περιστατικά, το παιδί δεν τρώει, δεν τρώει τίποτα, μ'ακούς?
Δεν έχω αποφασίσει αν είμαι αναίσθητη, αν είμαι άπειρη, αν έχω άγνοια κινδύνου, αν είμαι σούπερ ψύχραιμη, αν είμαι λογική.
Καθόμαστε ώρες μαζί μέχρι να αποκοιμηθεί εξαντλημένος αργά το βράδυ και μου ζωγραφίζει απίστευτα πράγματα, μία νύφη με λουλούδια στα μαλλιά, ένα γίγαντα με καλσόν, μία φρυγανιά από την Αυστραλία, θέλει να του διηγούμαι τί βλέπω στα όνειρά μου και πάντα ξεκαρδίζεται.
Τόσο μικρούλης, τόσο αρρωστούλης, τόσο τίποτα σπουδαίο που το κάνουμε σημαντικό ευτυχώς λόγω έλλειψης άλλων προβλημάτων, ένα χεράκι φλέγεται μέσα στο δικό μου, δύο μάτια με κοιτάνε συνεχώς βουρκωμένα, θα μου περάσει μαμά?
Εννοείται.
Αυτές οι ιστορίες πυρετού με κυνηγάνε και εμένα από πολύ μικρή.  Πάντα χτυπούσα 39αρια τουλάχιστον και χωρίς πλάκα, είχα παραισθήσεις από την ασπιρίνη.  Το τί χρώματα να μπλέκονται μεταξύ τους, σχήματα, τέρατα έβλεπα σε συνδυασμό με ακατάπαυστη φλυαρία, ούτε τρελό weekend στο Άμστερνταμ.
Είναι η ώρα εφτά το απόγευμα, ο πυρετός ανεβαίνει πάλι και εκείνος κοιμάται στον καναπέ, η ανάσα βαριά, τα πόδια του πάνω στα γόνατά μου.  Θα εξομολογηθώ ότι αυτή την ησυχία του πυρετού εφόσον δε συντρέχει λόγος ανησυχίας, την απολαμβάνω και λίγο. 
Να, αυτά τα πυρετοαπογεύματα τελείωσα και το Σπούτνικ αγαπημένη.  Που καιρός για διάβασμα άλλες μέρες.

In mamadoblogs we trust.

Θα ξεκινήσω γράφοντας εδώ τί προκαλώ στον κόσμο όταν κάπως αναφέρεται στη συζήτηση ότι έχω ένα μπλογκ για μαμάδες.
Προκαλώ τρόμο.
Μετά το αλλάζω κάπως, λέγοντας, ε... όχι ακριβώς μαμαδίστικο, γράφω καμια φορά κι άλλα.
Το βλέμμα μεταμορφώνεται σε ανησυχητικό, ή του τύπου ναι-πούλησέ-το-μας-τώρα-για-πιο-ενδιαφέρον.
Δε θέλω να προκαλώ αυτές τις αντιδράσεις, ή δε με νοιάζει και τόσο στην πραγματικότητα καθώς αυτά που γράφω δεν είναι καθόλου εμπορικά και όποια αναφορά έχει γίνει σε προϊόντα έχει γίνει επειδή την πιστεύω και μόνο, άρα δε μ'ενδιαφέρει και να το "πουλήσω" κάπου.
Δε θέλω να τις προκαλώ, γιατί θεωρώ ότι εμείς οι μαμάδες που μέσα στην τρέλα της οικογενειακής ζωής προσπαθούμε να εξωτερικεύουμε τα συναισθήματά μας εκθέτοντάς τα σ'ένα μπλογκ, αξίζουμε καλύτερης τύχης.
Αλλά για να είμαι αντικειμενική, το προκαλούμε όλο αυτό.  Έχω την αίσθηση ότι σε αυτή την κατηγορία blogs, την τόσο συναισθηματική, άμεση και προσωπική περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη, δε βγάζουμε την αλήθεια μας.  Αρνούμαι να πιστέψω ότι όλη η αλήθεια αυτών των μαμάδων συγκεντρώνεται σε υποκοριστικά, χαϊδευτικά, ανέφελες στιγμές, ροζ, κορώνες και επιφανειακές καταγραφές.  Μάλλον, καμουφλάρεται πίσω από αυτές.
Αναφερόμενη σε όλες εκείνες που επιθυμούν οι αναρτήσεις τους να διαβάζονται από αρκετό κόσμο (εμού συμπεριλαμβανομένης φυσικά) έχω την αίσθηση ότι πρέπει να το σπρώξουμε ένα βήμα πιο μακριά.  Να γίνουμε αρεστές σε ένα κοινό πιο ευρύ, να φέρουμε τον κόσμο εδώ, όχι να περιμένουμε να έρθει.
Για να γίνει αυτό πρέπει να υπάρχει αντίδραση, κουβέντα, κοινή λογική.  Πρέπει να υπάρχει μία αποτύπωση πέρα και πλέον από την περηφάνια που φουσκώνει στο στήθος της κάθε μαμάς για το δικό της το παιδί.  Ειλικρινά δεν μπορώ να κατανοήσω για ποιο λόγο να ιντριγκάρει τον αναγνώστη ένα ποστ που γεμίζει μία σελίδα και ανακοινώνει την πρώτη επίσκεψη του μικρού στο γιογιό - το παράδειγμα είναι ειλικρινά τυχαίο, hopefully δε θα το πάρει καμία προσωπικά.
Μου φαίνεται αδιανόητο να ξαναεπιστρέψει κάποιος σ'ένα blog για διάβασμα, αν στις εκατό λέξεις οι πέντε είναι "η πριγκηπέσσα μου", "το κουκλάκι μου", "το νεραϊδοδωμάτιο", "το αστεράκι μου".
Φαντάζομαι ένα βιβλίο όπου όλα βαίνουν καλώς, η ιστορία εξελίσσεται υπέροχα, και όλοι οι ήρωες πετάνε στα σύννεφα χωρίς κάποιο εμφανή λόγο απλά επειδή τρώνε, μιλάνε, ή κατουράνε.  Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι δε θα γινόταν best seller.
Ακόμα και το best selling να μην είναι ο στόχος, το "μοιράζομαι" σίγουρα είναι και αυτό σημαίνει πως το ακροατήριο δεν μπορεί να είναι λοβοτομημένο.  Δεν ανεβαίνει ο ηθοποιός στη σκηνή αν δεν περιμένει ν'ακούσει το χειροκρότημα.  
Σε μία κοινωνία που όλοι ουρλιάζουν πρέπει η δική σου η φωνή να είναι ουσιαστική για ν'ακουστεί.  Και οι φωνές των μαμάδων πιστεύω ακράδαντα ότι αξίζει να ακουστούν όσο τίποτα άλλο.  Για αυτό έγραψα αυτή την ανάρτηση, γνωρίζοντας ότι μπορεί να παρεξηγηθώ.  Γιατί νοιάζομαι, γουστάρω και ξέρω ότι πολλές από εμάς έχουν να πουν τόσο πολύ περισσότερα, σημαντικότερα, τόσο πολύ πιο υπέροχα, πιο βαθειά από αυτά που βγάζουν προς τα έξω.
Δεν είναι κριτική.  Είναι μόνο η γνώμη μου και είναι και λίγο προτροπή, γιατί βλέπω πράγματα εκεί έξω που τα ζηλεύω, τα θαυμάζω και θα ήθελα να τα φτάσω. 

Να τα φτάσουμε.

Contacts.

Κάνω σκρολ ντάουν στις επαφές του κινητού.
Ετερόκλητος κόσμος, σχεδόν όλοι μόνο με τα μικρά ονόματα, απειροελάχιστοι με προσδιορισμό εργασίας (δεν είμαι career person ξεκάθαρα), μερικοί ξεχασμένοι από την προηγούμενη συσκευή και από τη ζωή μου γενικότερα.
Οι μόνες επαφές που μπορούν να ομαδοποιηθούν είναι, Μαρίνα μαμά Λεωνίδα, Μαρία μαμά Οδυσσέα μικρού, Μαριάννα μαμά Ανδρέα, Ειρήνη μαμά Νίκης... και μερικές μαμάδες ακόμα.
Μαμάδες.  Με αυτόν τον τόσο ξεκάθαρο, εύηχο, σύντομο επιθετικό προσδιορισμό.
Μαμάδες του σχολείου, του πάρκου, της γειτονιάς, που μπήκαν στον τηλεφωνικό μου κατάλογο μόνο γι'αυτό το λόγο και έμειναν για πάντα και δεν πρόκειται να σβηστούν με τίποτα, η παρέα του μικρού, η διαφυγή από τα δύσκολα απογεύματα του χειμώνα, από το nickelodeon, από την αναζήτηση του κυριακάτικου πρωινού.
Το δύσκολο τασκ το δικό μου.  Να συναναστραφώ με γυναίκες που τυπικά το μόνο κοινό που έχουμε είναι ότι έχουμε παιδιά.  Και να βγω από την επαφή γελαστή, ξεκούραστη, αλώβητη.  Από μια επαφή που ξεκινάει tabula rasa με την εμμονή να τριγυρνάει στο δικό μου μυαλό, αχ, να μη μιλάνε μόνο για παιδιά.
Για ό,τι και αν μιλάνε, ανακάλυψα ότι είναι ένα παιχνίδι, μία σχέση που την έχω και εγώ ανάγκη.
Ξεκινάω με τη γνωστή σπαζοκεφαλιά Βρες τη Μαμά, αρχικά από τα χαρακτηριστικά του προσώπου, οπωσδήποτε από το ντύσιμο, μετά από τις εκφράσεις, την ομιλία.  Χαζεύω με ενδιαφέρον το interaction, το πόσο ο ένας έχει προσδιορίσει τον άλλο, τον τρόπο ζωής που τους ορίζει πάντα σα ζευγάρι και στο τέλος καταλήγω στη μεγάλη ευθύνη που έχουμε σα μαμάδες γι'αυτά εδώ τα παιδιά.
Και μαγικά, κολλάμε κάπως και οι μεγάλες μεταξύ μας.  Βρίσκουμε να πούμε, να περάσουμε ευχάριστα, να ξανακανονίσουμε ραντεβού.
Είναι λίγο τρομακτικό, αλλά αυτά τα μικρά διαλέγουν από πολύ νωρίς τις "σωστές" φιλίες.  Είναι μάλλον τόσο φωτοτυπία μας που το περιθώριο λάθους είναι σχετικά μικρό.
Φοβόμουν αυτές τις μαμαδίστικες παρέες, κάποτε.  Αλλά επειδή στον προσωπικό, αυστηρά επιλεγμένο φιλικό μου κύκλο οι Μαμάδες είναι πολύ λίγες, μια φορά στο τόσο θέλω πραγματικά να μιλήσω για bio κράκερς, αντιβίωση και κωλοπαιδίστικες συμπεριφορές.
Και ταυτόχρονα τα ρούχα να λερώνονται από μπογιές, τα στόματα να στάζουν σοκολάτα και τα γόνατα να γδέρνονται από τις τούμπες με τα πατίνια.

Θέλω πίσω την Αθήνα.

Γύρισα λοιπόν και από το ταξίδι αστραπή που λέγαμε.
Έφερα έναν καρακίτς πύργο του Άιφελ, γύρω στα 20 εκατοστά, πάνω σε βάση από μάρμαρο (αλήθεια) και χτίσαμε γύρω του μια ολόκληρη πόλη, μια ιστορία.  Τόσο πολύ ξετρελάθηκε ο γιος μου (χέστηκε για τα Bensimon τα απόλυτα γαλλικά, ρετρό παπούτσια που κουβάλησα) που μέχρι και το ασανσέρ "είδε" στη μικρογραφία με το μυαλό του, μέχρι και καφέ με ρώτησε αν έχει στην κορυφή, πόσο καλά φαίνονται τα καραβάκια στο Σηκουάνα και οι ζωγράφοι στους δρόμους.
Θέλω πολύ να μπορέσουμε να πάμε ένα ταξίδι μαζί, σε μια μεγάλη πόλη με ιστορία, με μνημεία, με ποτάμια, με εικόνες, με γειτονιές, με μαγαζάκια μικρά, με πλανόδιους με κουλτούρα, με παζάρια που δεν έχουν βρωμιές πεταμένες στα πεζοδρόμια, με πάρκα αχανή, με γραφικά τουριστικά λεωφορεία, με λουλούδια, με γρανίτες στο χέρι, με μουσεία για παιδιά, με... με... με...
Για περίμενε.  Θα μπορούσε να είναι και η δικιά μας αυτή η πόλη.
Κι όμως, εκεί που ήμουν, σκέφτηκα την Αθήνα και για μια στιγμή βούρκωσα, όσο μελόδραμα και αν ακούγεται αυτό.
Πρώτη φορά στη ζωή μου, μετά από κάποια ταξίδια σε μεγαλουπόλεις του εξωτερικού, πρώτη φορά σκέφτηκα τη δικιά μας και με έπιασε θλίψη.
Συγκρίσεις πάντοτε γίνονται για το αν μια πόλη αντικειμενικά είναι πιο όμορφη από την άλλη, για το αν είναι φιλική στους ξένους, στα παιδιά, για το αν έχει πράγματα να κάνεις και άλλα τόσα ν'αγαπήσεις.  Σε άλλα ίσως χάναμε, σε άλλα όχι, αλλά τόση πολύ μιζέρια για τον παλμό που λείπει, για τα τακούνια που δε χτυπάνε στα πεζοδρόμια, για τα χαμόγελα που αγνοούνται, πρώτη φορά μου βγήκε να κάνω τη σύγκριση και να αναστενάξω βαθιά.
Μέσα σ'ένα πολυκατάστημα αισθάνθηκα για λίγο όπως οι αγοραφοβικοί, δεν μπορούσα να διανοηθώ τον απίστευτο κόσμο που έσερνε κιλά από σακούλες, το μποτιλιάρισμα μετά στους δρόμους, τα περιποιημένα καφέ που δεν έβρισκες ούτε καρέκλα, το πλήθος που περπατούσε, το πλήθος παντού έξω, το πλήθος.  Τελεία.
Σκέφτηκα λίγο με θλίψη, λίγο με υπερβολή πως η Αθήνα πέθανε.
Και πως τη θέλω πίσω ζωντανή, σαν τρελή.
Δεν έχει νόημα να κάτσω εδώ να γράψω ρομαντικές μπούρδες του τύπου, ελάτε, ξεχυθείτε έξω με τα κολωνάτα ποτήρια ψηλά, μ'ένα χαμόγελο μπορούμε, όταν πια εδώ δεν έχουμε όρεξη και λεφτά ούτε για τα βασικά.
Θυμώνω μόνο πολύ και πικραίνομαι που καταντήσαμε έτσι.
Γιατί ποτάμι μπορεί να μην είχαμε, ούτε στρέμματα εκατοντάδες καλυμμένα από δέντρα και λίμνες με πάπιες, αλλά είχαμε ζωή.
Γαμώτο, ας μας τη φυσήξει κάποιος πίσω, ξανά.

Συνέντευξη.

- Τί δώρο θέλεις να πάρεις στην αδελφή σου?
- Θέλω να της πάρω γυαλιά από τον Τάσο (φαρμακοποιό) για όταν γεράσει.
- Τί χρώμα?
- Πούμα.
- Δικά σου για όταν γεράσεις?
- Μου έχει δώσει ο μπαμπάς κουτάκι με φακούς. Είμαι εντάξει.

- Θα κάνουμε πάρτυ τον Απρίλιο?
- 'Οχι.
- Δε θέλεις να καλέσεις τους φίλους σου?
- 'Οχι.  Θέλω μόνο τούρτα να πέσουμε όλοι μέσα.
- Και δώρα?
- Θέλω μόνο το κρεβάτι πάνω κάτω.  Πάνω θα κοιμάμαι εγώ και κάτω η Κλο.
- Και αν θέλει εκείνη να κοιμάται πάνω?
- Θα την αφήσω γιατί είναι μικρή και θα κλαίει.

- Ποιο είναι το αγαπημένο σου χρώμα?
- Το Μπλε.  Το μπλε κλειστό, όχι αυτό του ουρανού.
- Ωραίο το μπλε.  Της βαθιάς θάλασσας.
- Και το μαύρο μου αρέσει.
- Ωραίο και το μαύρο και εμένα μου αρέσει πολύ.
- Και το κίτρινο γιατί είναι ο Ήλιος.  Και λίγο πορτοκαλί.
- Μάλιστα. Όλα τα χρώματα δηλαδή καλά είναι.
- Καλά είναι, αλλά να μην έχουμε χειμώνα. Να έρθει το καλοκαίρι να τα βλέπουμε.

- Αύριο θα πάω Παρίσι για δουλειά, θα λείψω πολύ λίγο.
- Μαμά όχιιιιιιι, όχιιιιι, μη φύγεις.
- Αγάπη μου δε θα αργήσω καθόλου να γυρίσω.  Θα σου φτιάξω ημερολόγιο για να βλέπεις και να σβήνεις να δεις πόσο γρήγορα θα έρθω.
- 'Οχιιιιιιιι
- Θα βρω και κάτι όμορφο να σου φέρω από το Παρίσι.
- Μαμάαα, μη.... (κλαψουρίζει)
- Γιατί Βαλτερίνο μου?
- Δε θέλω να πας Παρίσι.  Να πας Λονδίνο.