Θέλω πίσω την Αθήνα.

Γύρισα λοιπόν και από το ταξίδι αστραπή που λέγαμε.
Έφερα έναν καρακίτς πύργο του Άιφελ, γύρω στα 20 εκατοστά, πάνω σε βάση από μάρμαρο (αλήθεια) και χτίσαμε γύρω του μια ολόκληρη πόλη, μια ιστορία.  Τόσο πολύ ξετρελάθηκε ο γιος μου (χέστηκε για τα Bensimon τα απόλυτα γαλλικά, ρετρό παπούτσια που κουβάλησα) που μέχρι και το ασανσέρ "είδε" στη μικρογραφία με το μυαλό του, μέχρι και καφέ με ρώτησε αν έχει στην κορυφή, πόσο καλά φαίνονται τα καραβάκια στο Σηκουάνα και οι ζωγράφοι στους δρόμους.
Θέλω πολύ να μπορέσουμε να πάμε ένα ταξίδι μαζί, σε μια μεγάλη πόλη με ιστορία, με μνημεία, με ποτάμια, με εικόνες, με γειτονιές, με μαγαζάκια μικρά, με πλανόδιους με κουλτούρα, με παζάρια που δεν έχουν βρωμιές πεταμένες στα πεζοδρόμια, με πάρκα αχανή, με γραφικά τουριστικά λεωφορεία, με λουλούδια, με γρανίτες στο χέρι, με μουσεία για παιδιά, με... με... με...
Για περίμενε.  Θα μπορούσε να είναι και η δικιά μας αυτή η πόλη.
Κι όμως, εκεί που ήμουν, σκέφτηκα την Αθήνα και για μια στιγμή βούρκωσα, όσο μελόδραμα και αν ακούγεται αυτό.
Πρώτη φορά στη ζωή μου, μετά από κάποια ταξίδια σε μεγαλουπόλεις του εξωτερικού, πρώτη φορά σκέφτηκα τη δικιά μας και με έπιασε θλίψη.
Συγκρίσεις πάντοτε γίνονται για το αν μια πόλη αντικειμενικά είναι πιο όμορφη από την άλλη, για το αν είναι φιλική στους ξένους, στα παιδιά, για το αν έχει πράγματα να κάνεις και άλλα τόσα ν'αγαπήσεις.  Σε άλλα ίσως χάναμε, σε άλλα όχι, αλλά τόση πολύ μιζέρια για τον παλμό που λείπει, για τα τακούνια που δε χτυπάνε στα πεζοδρόμια, για τα χαμόγελα που αγνοούνται, πρώτη φορά μου βγήκε να κάνω τη σύγκριση και να αναστενάξω βαθιά.
Μέσα σ'ένα πολυκατάστημα αισθάνθηκα για λίγο όπως οι αγοραφοβικοί, δεν μπορούσα να διανοηθώ τον απίστευτο κόσμο που έσερνε κιλά από σακούλες, το μποτιλιάρισμα μετά στους δρόμους, τα περιποιημένα καφέ που δεν έβρισκες ούτε καρέκλα, το πλήθος που περπατούσε, το πλήθος παντού έξω, το πλήθος.  Τελεία.
Σκέφτηκα λίγο με θλίψη, λίγο με υπερβολή πως η Αθήνα πέθανε.
Και πως τη θέλω πίσω ζωντανή, σαν τρελή.
Δεν έχει νόημα να κάτσω εδώ να γράψω ρομαντικές μπούρδες του τύπου, ελάτε, ξεχυθείτε έξω με τα κολωνάτα ποτήρια ψηλά, μ'ένα χαμόγελο μπορούμε, όταν πια εδώ δεν έχουμε όρεξη και λεφτά ούτε για τα βασικά.
Θυμώνω μόνο πολύ και πικραίνομαι που καταντήσαμε έτσι.
Γιατί ποτάμι μπορεί να μην είχαμε, ούτε στρέμματα εκατοντάδες καλυμμένα από δέντρα και λίμνες με πάπιες, αλλά είχαμε ζωή.
Γαμώτο, ας μας τη φυσήξει κάποιος πίσω, ξανά.