Μίλα μου βρώμικα.

Χθες το απόγευμα άφησα τον μικρό ψηνόμενο στο σπίτι και πήγα με την Κλο (ή Κοκό, όπως θα σου απαντήσει εκείνη αν τη ρωτήσεις πώς τη λένε) στο πάρκο απέναντι από το σπίτι μας #priceless.
Το πάρκο είναι περίπου άδειο - μέσα βρίσκεται μόνο μία μαμά με δύο αρκετά μεγαλύτερα παιδιά, που κάθεται στο παγκάκι, καπνίζει, μιλάει στο κινητό και γενικώς απολαμβάνει τη ζωή και άλλη μία που κουνάει στην κούνια, πολύ ήπια για τα δικά μας δεδομένα, ένα κοριτσάκι στην ηλικία της Χλόης.
Και τραγουδάει, και είναι χαρούμενη, και το μωρό χαζεύει τα δέντρα και όλοι μια ωραία παρέα είμαστε.
Η επίσκεψη για εμάς, από τότε που πήγαινα με τον W. μωρό, έχει μία ιεροτελεστία.  Πρώτα ξεβιδώνουμε την κούνια κάνοντάς τη να εκλιπαρεί για έλεος (στην πραγματικότητα πιο πολύ με το γιο αυτό, η μικρή σύντομα βαριέται), μετά κατευθυνόμαστε στην τσουλήθρα (εκεί δίνει ρέστα γέλιου και ικανοποίησης) και στη συνέχεια έχει ελεύθερο πρόγραμμα. Around.
Η μικρή ζαμανφουτίστρια είναι πολύ, εξαιρετικά, εκνευριστικά, κοινωνική με τα υπόλοιπα παιδάκια.  Νομίζω ότι αυτό οφείλεται στο σύνδρομο του φτυσμένου δεύτερου παιδιού, που δεν τρέχει σε playdates, σπίτια φίλων και πάρτυ όλων των ειδών και άρα μόλις βλέπει κοντό άνθρωπο το εκμεταλλεύεται στο φουλ. 
Και γι'αυτό διαλέγει την κούνια δίπλα από τον κοντό άνθρωπο με την τραγουδιστή μαμά.  Η οποία παρεπιπτόντως τραγουδάει καλύτερα, δυνατότερα και περισσότερο από εμένα και άρα γρήγορα σωπαίνω και την αφήνω να λάμψει στο stage, χαμογελώντας.  Λάθος.  Το χαμόγελο.
Η μαμά παίρνει θάρρος, παρατάει το μωρό της στις δυνάμεις του αυτοματοποιημένου λικνίσματος και μου αρχίζει πυροβολισμό ερωτήσεων.  Είναι χαριτωμένη, έχει ειλικρινές ενδιαφέρον, αλλά ρωτάει πολύ.  Και τα πάντα.  Δεν με πειράζει σε πρώτη φάση, αλλά ο διάλογος διανθίζεται και με σχόλια.  Και όταν η κόρη μου μου δείχνει μουγκρίζοντας την τσουλήθρα και την πηγαίνω προς τα εκεί με ανακούφιση, εκείνη ξαμολιέται στο κατόπι μου.
Αχ, τί ωραία που τρέχει, πότε περπάτησε?  Εμένα δεκαπέντε μέρες νωρίτερα, όλα αμέσως τα έκανε αυτό το παιδί.  Λες να πάει και στο γιογιό γρήγορα?  Καλά ναι, δεν τα πιέζουμε, αλλά πότε πάνε στο γιογιό?  Τί, δε λέει "ήτα"?  Εμένα έτσι την λέει την τσουλήθρα.  Τί θα πει δεν πολυμιλάει?  Εμένα από δέκα μηνών φτιάχνει προτάσεις.  Ε, ναι, δεν είναι όλα τα παιδιά ίδια, θα μιλήσει.  Έχεις κι άλλο? Πώς το λένε?  Από πού βγαίνει αυτό?  Ιταλός?  Γι'αυτό μήπως αργούνε να μιλήσουν.  Α, το αγόρι τα έκανε όλα τόσο πολύ νωρίτερα?  Περίεργο, συνήθως τα κορίτσια είναι πιο προχωρημένα.  Και πότε πήγε ο γιος σου στο γιογιό?  Σώπα, μπράβο!  Μαμά πότε είπε η κόρη σου?  Τί θα πει δε θυμάσαι, εγώ το έχω σε video, άσε, για να πετύχω τη σκηνή μία μέρα την κυνηγούσα.  Και για πες, χορεύει?  Εμένα είναι πολύ χορευταρού, να, αν της τραγούδησω εδώ θα σου χορέψει.  Αχ, ευχαριστώ, λες επειδή τραγουδάω και εγώ ωραία, τί καλή που είσαι.  Εσένα χορεύει?  Παλαμάκια κάνει?
Κλακέτες?  ΚΑΝΕΙ ΚΛΑΚΕΤΕΣ???  Την έσκισα. 
Αποκαμωμένη από το άπιαστο του εγχειρήματος, μου επαναλαμβάνει:
Εμένα πάντως δε ξέρω αν στο είπα, αλλά έφτιαχνε προτάσεις από δέκα μηνών.
Ειλικρινά, εκείνη τη στιγμή, από το άπειρο των λέξεων που μπορεί να ξεστομίσει ένας άνθρωπος, μόνο τρείς θα ήθελα να λέει η κόρη μου.
Στα παπάρια μου.