Contacts.

Κάνω σκρολ ντάουν στις επαφές του κινητού.
Ετερόκλητος κόσμος, σχεδόν όλοι μόνο με τα μικρά ονόματα, απειροελάχιστοι με προσδιορισμό εργασίας (δεν είμαι career person ξεκάθαρα), μερικοί ξεχασμένοι από την προηγούμενη συσκευή και από τη ζωή μου γενικότερα.
Οι μόνες επαφές που μπορούν να ομαδοποιηθούν είναι, Μαρίνα μαμά Λεωνίδα, Μαρία μαμά Οδυσσέα μικρού, Μαριάννα μαμά Ανδρέα, Ειρήνη μαμά Νίκης... και μερικές μαμάδες ακόμα.
Μαμάδες.  Με αυτόν τον τόσο ξεκάθαρο, εύηχο, σύντομο επιθετικό προσδιορισμό.
Μαμάδες του σχολείου, του πάρκου, της γειτονιάς, που μπήκαν στον τηλεφωνικό μου κατάλογο μόνο γι'αυτό το λόγο και έμειναν για πάντα και δεν πρόκειται να σβηστούν με τίποτα, η παρέα του μικρού, η διαφυγή από τα δύσκολα απογεύματα του χειμώνα, από το nickelodeon, από την αναζήτηση του κυριακάτικου πρωινού.
Το δύσκολο τασκ το δικό μου.  Να συναναστραφώ με γυναίκες που τυπικά το μόνο κοινό που έχουμε είναι ότι έχουμε παιδιά.  Και να βγω από την επαφή γελαστή, ξεκούραστη, αλώβητη.  Από μια επαφή που ξεκινάει tabula rasa με την εμμονή να τριγυρνάει στο δικό μου μυαλό, αχ, να μη μιλάνε μόνο για παιδιά.
Για ό,τι και αν μιλάνε, ανακάλυψα ότι είναι ένα παιχνίδι, μία σχέση που την έχω και εγώ ανάγκη.
Ξεκινάω με τη γνωστή σπαζοκεφαλιά Βρες τη Μαμά, αρχικά από τα χαρακτηριστικά του προσώπου, οπωσδήποτε από το ντύσιμο, μετά από τις εκφράσεις, την ομιλία.  Χαζεύω με ενδιαφέρον το interaction, το πόσο ο ένας έχει προσδιορίσει τον άλλο, τον τρόπο ζωής που τους ορίζει πάντα σα ζευγάρι και στο τέλος καταλήγω στη μεγάλη ευθύνη που έχουμε σα μαμάδες γι'αυτά εδώ τα παιδιά.
Και μαγικά, κολλάμε κάπως και οι μεγάλες μεταξύ μας.  Βρίσκουμε να πούμε, να περάσουμε ευχάριστα, να ξανακανονίσουμε ραντεβού.
Είναι λίγο τρομακτικό, αλλά αυτά τα μικρά διαλέγουν από πολύ νωρίς τις "σωστές" φιλίες.  Είναι μάλλον τόσο φωτοτυπία μας που το περιθώριο λάθους είναι σχετικά μικρό.
Φοβόμουν αυτές τις μαμαδίστικες παρέες, κάποτε.  Αλλά επειδή στον προσωπικό, αυστηρά επιλεγμένο φιλικό μου κύκλο οι Μαμάδες είναι πολύ λίγες, μια φορά στο τόσο θέλω πραγματικά να μιλήσω για bio κράκερς, αντιβίωση και κωλοπαιδίστικες συμπεριφορές.
Και ταυτόχρονα τα ρούχα να λερώνονται από μπογιές, τα στόματα να στάζουν σοκολάτα και τα γόνατα να γδέρνονται από τις τούμπες με τα πατίνια.