Οι μαμάδες είναι θέμα, και πάρτο όπως θες.

Διάβασα πρόσφατα ένα άρθρο του Θοδωρή Γεωργακόπουλου που δημοσιεύτηκε στις 26 Απριλίου στο marieclaire.gr, με τίτλο Το σύνδρομο της Τρομάνας (και το βρίσκετε εδώ).
Και έκανα κάποιες σκέψεις.  Και είπα να τις γράψω.  Αρχικά, γιατί αυτή η μαλακία γίνεται εδώ πέρα, ο καθένας που κουτσογράφει για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο αισθάνεται ενίοτε την ανάγκη να πει τη γνώμη του, και επίσης, το προηγούμενο ποστ, το ελαφρολαϊκό, το ψιλοφτύσατε για να είμαι ειλικρινής, οπότε πάρτε εδώ μια θεωρητική αμπελοφιλοσοφική άποψη, για να γουστάρουμε ομαδικώς.
Αρχικά να διευκρινίσω ότι σε γενικές γραμμές, συμφωνώ με τον κύριο Γεωργακόπουλο.  'Η όχι, αλλιώς, επί της ουσίας είμαι στο "ναι σε όλα", κάποιες διατυπώσεις ίσως προσωπικά να με χαλάνε, αλλά δεν θα το πάμε και γραμμή γραμμή, έλεος - where's the fun?
Και εμένα με απωθούν οι αποκαλούμενες από τον κύριο Γεωργακόπουλο "τρομάνες".  Με ενοχλούν και να τις συναντώ, και να τις διαβάζω.  Απλά στο διάβασμα, υπάρχει επιλογή, πατάς το x στα δεξιά της οθόνης και τελειώνει το έργο. 
Αναρωτιέμαι, αν είναι ίσως γυναίκες που στο παρελθόν δεν είχαν (ή που δεν τους δώσαμε;) Φωνή.  Που περνούσαν λίγο απαρατήρητες από το περιβάλλον τους, που ήταν συγκαταβατικές στα περισσότερα, ή που δεν τολμούσαν να ορθώσουν ανάστημα, που πήγαιναν με το κοινό καλό, με την ομάδα, που θα τις χαρακτήριζες περισσότερο followers παρά leaders και δε θα σ'ενοχλούσαν, αλλά δεν θα ήταν και η πρώτη σου επιλογή για παρέα το Σάββατο το βράδυ.
Με τη γέννηση λοιπόν του παιδιού τους, αποκτούν Φωνή.  Αποκτούν κοινωνικό κύκλο, φτάνουν στα χέρια τους προσκλήσεις για πάρτυ, ακούγουνται στο σχολείο, στο πάρκο, στο σπίτι, στο Mall.  Αποκτούν άποψη συγκεκριμένη - για το παιδί τους πρόκειται στο κάτω κάτω, wtf - και γίνονται αυτόματα leaders του οικογενειακού τους μικρόκοσμου.  Αυτό είναι μία κατάκτηση, που αν παραμείνει εκεί, μπορεί να μην είναι θαύμα, αλλά είναι θαυμαστή.
Και μετά τις παίρνει η μπάλα, πoια μπάλα, η χιονόμπαλα, και αυτή την κατάκτηση προσπαθούν να την επιβάλλουν και στον ευρύτερο κοινωνικό περίγυρο που ναι μεν συμπαθεί, αγαπάει, ενθουσιάζεται με τα μικρά της, αλλά το αν έβγαλε ο Παναγιωτάκης εφτά δόντια ή οχτώ, τον αφήνει παγερά αδιάφορο στην καλύτερη περίπτωση, τον κάνει να σιχτιρίζει και να μην θέλει να την ξαναδεί ποτέ, στη χειρότερη.  Λογικό το βρίσκω.
Αναρωτιέμαι όμως και κάτι άλλο. 
Παρότι οι γυναίκες-μαμάδες είναι πολύ εύκολο να κατηγοριοποιηθούν, καθώς αυτό που τις ενώνει είναι εξώφθαλμο, εμένα με ενοχλούν και κάποιες άλλες, που δημιουργούν ευρύτερη κατηγορία από αυτή των μαμάδων.
Με κουράζουν απίστευτα οι μονόπαντες, οι μονοδιάστατες γυναίκες που γυρίζουν την κουβέντα μόνο εκεί που το γνωστικό αντικείμενο εξυπηρετεί γιατί στα άλλα μαθήματα δεν είχαν μελετήσει.
'Οσες σου τα πρήζουν ανελέητα με τα ερωτικά τους δράματα, λες και μόνο εκείνες ερωτεύτηκαν, πόνεσαν, χώρισαν, πηδήχτηκαν.  Εκείνες που αντίστοιχα θεωρούν ότι η σχέση τους είναι το επίκεντρο του κόσμου, που οι λεπτομέρειες της κουβέντας με το έτερον ήμισυ σε κάνουν να ξεχνάς αν είπες στον δικό σου να πάτε σινεμά το βράδυ και η απεικόνιση της σεξουαλικής τους ζωής έχει μεγάλες πιθανότητες να σε σπρώξει στο κίνημα των ασέξουαλ.
Και άλλες, που μιλάνε μόνο για ρούχα, για παπούτσια, για shopping συνδυαστικά με μανικιούρ, ή για καριέρα, για αδικία στην ιεραρχία, για επαγγελματικούς στόχους, ακόμα και για τέχνη, για πολιτισμό ή για κοινωνική ευημερία και κατάκτηση της παγκόσμιας ειρήνης.  Μόνο.
Πόσες φορές έχω σκεφτεί ωχ, θα μου τα ζαλίσει τώρα με τον γκόμενο, ή με τη δουλειά, όσες αντίστοιχα όλοι οι υπόλοιποι πιθανών να έχετε σκεφτεί ότι θα σας τα πρήξω με τα παιδιά μου.
Αυτό είναι για εμένα το ενοχλητικότερο, σαν το αόρατο σπυρί στη μύτη που την κοκκινίζει και αν και τόσο μικρό, το κουβαλάς σαν βαρίδι, σου χαλάει τη μέρα και σου ξυνίζει τα μούτρα.
Θέλω να έχουμε να πούμε.  Δεν με νοιάζει αν εσύ θεωρείς θαύμα που πήρες προαγωγή μέσα σε ένα τρίμηνο και εγώ ότι μεγάλωσα μέσα στην κοιλιά μου ίσως ένα μελλοντικό αφεντικό, δε με νοιάζει αν ποστάρεις βιντεάκια με τις φίλες σου να σουλατσάρετε στη Sloane street και εγώ με την κόρη μου να βουτάει τη μούρη της στην τούρτα, με νοιάζει που δεν κατανοείς ότι η ζωή σου, όσο και αν σε αγαπώ και αν σε νοιάζομαι, δεν είναι η δικιά μου και προφανώς με αφορά σημαντικά λιγότερο.
Με νοιάζει που δεν βλέπεις μέσα στα μάτια μου ότι σε βαριέμαι αφόρητα, για να κάνεις την ντρίπλα.
Και τώρα που είπα ντρίπλα, θυμήθηκα και εκείνους τους άντρες που μιλάνε όλο για μπάλα.  'Αλλο κουσούρι κι αυτό πάλι.

πι.ες: έχω πει και για τα μαμαδομπλόγκς.  Εδώ.