Λογική και Ευαισθησία.

Είμαι η μαμά ενός πολύ ευαίσθητου αγοριού.
Είμαι, χμ, η πολύ ευαίσθητη μαμά ενός πολύ ευαίσθητου, τρυφερού αγοριού.
Του αρέσει να ζωγραφίζει ασταμάτητα, παντού, ανθρώπους με σαφείς αναφορές στο The Corpse Bride και καπέλα με ολόκληρα λουλούδια στο κεφάλι, σπίτια πολυμορφικά με τεράστιες μπούκλες καπνού, χάρτες θησαυρού με δαιδαλώδη σπιράλ, καράβια με αμπάρια που κρύβουν τζάκια, τούβλα και γάτες, είμαστε ένα σπίτι με χαρτιά πεταμένα παντού, με ζωγραφιές που ξετρυπώνουν από τα ντουλάπια της κουζίνας και τις σακούλες του σούπερ μάρκετ και μια μικρή κόρη που κάθεται μόνιμα δίπλα στον αδελφό της "για να μου κάνει γραμμές βροχής και αέρα μαμά".
Την αγαπάει πολύ την αδελφή του αυτό το αγόρι, την σκεπάζει όταν κοιμάται, την παρηγορεί όταν κλαίει, την αγκαλιάζει, την φιλάει, είναι ο μόνος που καταλαβαίνει αυτόματα τους τρόπους που φτιάχνει τις λέξεις της, τη θέλει πλάι του, την έχει πάντα στο μυαλό του, στην καρδιά του.
Απασχολεί το κεφάλι του όλη μέρα με ιστορίες, απαντάει σε κάτι απλό με ένα πεντάλεπτο κουβάρι που ξετυλίγεται, αρνείται να τον διακόψεις, να τον αποσυντονίσεις, να του μαζέψεις την αχαλίνωτη φαντασία, να τον περιορίσεις.
Ανησυχεί πολύ για τη ζωή στον Ουρανό.  Για εκεί που πάνε όλοι αυτοί που φεύγουν.  Η μαμά της γιαγιάς του, ο μπαμπάς του παππού του, η γάτα μας η Πέρλα, η γιαγιούλα που τον χαιρετούσε κάθε πρωί από το απέναντι μπαλκόνι, η φίλη μας η Λέλια.  Ονειρεύεται να πάρει μια σκάλα και να ανέβει στα σύννεφα, μου είπε πώς θέλει να τους δει όλους και να φάει μαζί τους υποβρύχιο όπως στη Δεξαμενή - γλυκιά σκέψη αλλά δεν ξέρω πώς κρατήθηκα να μη βάλω τα κλάματα - και μετά να ξαναγυρίσει κοντά μας, να μας πει τα νέα, να μην στεναχωριόμαστε, ακόμα και αν στον Ουρανό πηγαίνουν μόνο οι πολύύύύύύ μεγάλοι.  Και εμείς δεν έχουμε κανέναν κοντά μας τόσο πολύ μεγάλο.  Το παραδέχομαι, το έχω κάνει λίγο πιο εύπεπτο, τα τρακαρίσματα οδηγούν μόνο στα νοσοκομεία και τα παιδάκια μόνο αρρωσταίνουν βαριά και για πολλές μέρες.  End of story.
Ανησυχεί και για τις φυλακές.  Αλλιώς, τί γίνεται δηλαδή όταν τα παιδάκια έχουν γονείς κακούς που μπαίνουν φυλακή.  Τί κάνουν αυτά τα παιδιά, ποιος τα βάζει για μπάνιο το βράδυ και στο σχολικό το πρωί.  Δίνει λύσεις για να ξαλαφρώνει.  'Οταν γίνει μεγάλος και δυνατός θα πάει στις φυλακές και θα βγάλει έξω όλες τις μαμάδες και τους μπαμπάδες για να γυρίσουν στα παιδιά τους, αλλά θα υπογράψουν πριν ένα χαρτί ότι "δεν θα είναι πια κακοί. Γιατί; Γιατί έχουν παιδιά, μαμά".
Πριν κοιμηθεί εύχεται πάντα "καληνύχτα και όνειρα καρδιές".
Χθες βράδυ μου περιέγραψε τί όνειρο επρόκειτο να δει, λίγο την άκουσα σα να ήμουν σε προβολή του Μικρού Πρίγκηπα στο Πλανητάριο.  Θα πετάξει πάνω στον ουρανό με μπαλόνια σε όλα τα χρώματα και θα φοράει το αγαπημένο του μπουφάν με τον Τζούλιους για να μην κρυώσει, εκεί θα βρει πολλές, πάρα πολλές καρδιές, θα ανέβει πάνω τους σαν να είναι άλογα, θα κάνουν γύρω γύρω όλοι όπως κάνουμε στο σαλόνι με την Κλο, μετά θα κλέψει από την μάγισσα το ραβδάκι, θα το κουνήσει δυνατά και θα γεμίσει τον ουρανό με αστέρια.  Θα τα φιλήσει όλα τα αστέρια και θα τα φυσήξει πάλι πίσω στη Γη, να πάνε στα μάγουλα όλων των φίλων του και όλων αυτών που αγαπάει.  Ε, μετά θα μπει στον πύραυλο και θα γυρίσει σπίτι.  Ο πύραυλος μεγάλη αδυναμία και ειδικά τώρα με τη live μετάδοση του Felix-πηδάω-από-την-στρατόσφαιρα, φούντωσε.
Τα γράφω και μου φαίνονται υπέροχα, πόσες όμως φορές έχω πιάσει τον εαυτό μου να στεναχωριέται  για ένα πολύ συναισθηματικό αγόρι.  Γιατί στις μέρες μας η ευαισθησία δείχνει αδυναμία, γιατί κοινωνικά υποτίθεται πως ωφελούνται οι σκληροί, γιατί το ζώο δεν θα σ'αφήσει να επιβιώσεις αν καταλάβει ότι μπορεί να σε ροκανίσει, γιατί τα τείχη δεν σπάνε μπροστά σε αυτούς που τα κοιτάνε με ντροπή, γιατί κανείς δεν έφτασε στην ώρα του σταματώντας στον κάθε ζητιάνο που συνάντησε στη διαδρομή.
Έχουμε φτάσει μέσα στην καθημερινότητα της βίας, της ανθρώπινης ζούγκλας και της φασιστοποίησης - ξέρασμα, να προτιμούμε να συμπλέουμε με τους χοντρόπετσους παρά με τους ντελικάτους, να ηρωποιούμε τους ασυγκίνητους, τους παγερούς, εκείνους που τα κατάφεραν ποδοπατώντας λόφους πτωμάτων, παρά τους φιλεύσπλαχνους, τους στοργικούς, εκείνους που λύγισαν μπροστά στα παρακαλητά και στον σπαραγμό της ανθρώπινης φύσης.
Από την άλλη, μου φαίνεται και αδιανόητο προσωπικά, να μεγαλώνω έναν άνθρωπο που δεν αφουγκράζεται, που δεν ακούει, πασχίζοντας μόνο να τον ατσαλώσω συναισθηματικά απέναντι στις δυστυχίες.  Αφού πορεύομαι εγώ, με τα ψυχοπλακώματά μου, τα βραδινά δάκρυα τα κλεφτά και την αδιάκοπη ανησυχία γι'αυτά που συμβαίνουν στον κόσμο, θα τα καταφέρει κι αυτός.  Θα φορέσει αυτή τη "σκληρή" μάσκα της μαμάς του πανοπλία, για την οποία απορούν όλοι της οι φίλοι, και θα βγει εκεί έξω πολεμιστής.
Οι χοντρόπετσοι θα τα καταφέρνουν.  Θα σκαρφαλώνουν στην ιεραρχία, θα γεμίζουν τις ντουλάπες και τις κοιλιές τους και θα πεθαίνουν συνοδευόμενοι από χλέπες αντί για δάκρυα.  Ναι, τόσο σκληρό και τόσο απόλυτο.
Να δούμε τί θα κάνει ο δικός μου.  Δε σας πολυνοιάζει, αλλά -αυτό είναι καθαρά για την πάρτη μου- ελπίζω από εδώ να μπορώ - να υπάρχω για - να ενημερώνω, ακόμα και αν ο μόνος αναγνώστης που έχει απομείνει είναι ο εαυτός μου.

Για την άλλη, τη μικρή λέω, τα δείγματα είναι διαφορετικά.  Λίγο τρελαμένη σταρχιδίστρια την κόβω.