Και μετά μεγαλώνεις και δεν έχεις τέτοιους φίλους.

Καθίστε λίγο πίσω στην καρέκλα του γραφείου γιατί θα σας πω μια ιστορία.
Υπάρχει ένα σπίτι σ'ένα ορεινό αρκαδικό χωριό, το σπίτι που γεννήθηκε ο μπαμπάς μου και οι πέντε του αδελφές (καταλαβαίνεις), που είναι από αυτά τα ωραία τα χωριάτικα με θέα μόνο το βουνό, τις ράγες του τρένου και μία καταπληκτική, επιβλητική εκκλησία, με σκάλα και μέχρι πρότινος εξωτερική τουαλέτα, με αυλίτσα και σκύλο αλάνι μέχρι να του ρίξουν φόλα οι βλαχόμαγκες που υπάρχουν σε κάθε ελληνικό χωριό που σέβεται τον εαυτό του.
Εγώ δεν έγινα ποτέ τρελή φαν του μέρους, ίσως από αντίδραση επειδή ο μπαμπάς μου για ευνόητους λόγους ήθελε να πηγαίνει μόνο εκεί, παρά μόνο για δύο χρονιές εκεί γύρω στα 13-14 που γνώρισα πολλούς συνομίληκούς μου που περνούσαν εκεί αντίστοιχα λόγω καταγωγής τις διακοπές τους, ξημερωνόμασταν με κιθάρες στον σταθμό, φλερτάραμε, κάναμε πάρτυ στο μεγάλο πέτρινο σχολείο στην πλατεία, πηγαίναμε εκδρομές, μέχρι και λόκαλ ραδιοφωνικό σταθμό είχαμε για όλο νόημα αφιερώσεις.
Μετά το βαρέθηκα κι αυτό, μεγάλωσα, μπορούσα πλέον να πηγαίνω σε πολλά άλλα μέρη μόνη μου και το χωριό το ξέχασα τελείως - μόνο αναγκαστικές παρουσίες έκανα για τη γιαγιά, μέχρι να φύγει και αυτή.
'Οταν κάνεις βέβαια παιδιά, όλα αυτά τα locations ξαφνικά εκτιμώνται ένα τσικ παραπάνω, αρχικά γιατί είναι μια εύκολη ανέξοδη λύση για σαββατοκύριακα και αργίες και μετά γιατί τα μάτια τους πετάνε σπίθες με τα ζώα, τ'αμπέλια, το ηλεκτρικό αυτοκινητάκι του golf (εχμ, μ'ένα τέτοιο μετακινείται ο μπαμπάς μου στα πέριξ), τα σκαψίματα, τα μπουγελώματα, το χυμαδιό, τον ύπνο κάτω από τ'αστέρια στην αγκαλιά της γιαγιάς.
Αγαπημένη περίσταση, Ο ΤΡΥΓΟΣ.
O Walter έχει ήδη πάει τρεις φορές και πάντα το περιμένει με τρομερή έξαψη, πακετάρει γαλότσες, καπέλα, τσουγκράνες και ό,τι μπορείς να φανταστείς, το ανακοινώνει στο σχολείο, στον φαρμακοποιό στη γωνία, γυρίζει με φωτογραφίες, με λάσπες, με σημάδια, με κλαδιά σε όλες τις τσέπες.
Εκεί λοιπόν δύο χρόνια πριν έκανε μια φίλη, την Τατιάνα.  Η Τατιάνα είχε έρθει με τους γονείς της που δούλευαν στον τρύγο και έμενε στο απέναντι σπίτι, ένα καταπληκτικό διώροφο με τεράστια εσωτερική αυλή, μυστικά δωμάτια και δαιδαλώδη διάδρομο, που τώρα πια είναι μισογκρεμισμένο, επικίνδυνο, αφιλόξενο και παγωμένο.  Κοιμόντουσαν στα πατώματα, άλλα τέσσερα παιδιά, με χαρτόκουτα πρόχειρα κολλημένα στις τεράστιες τρύπες και κουβέρτες που έζεχναν.
'Ολα αυτά βέβαια καθόλου δεν επηρέαζαν τον W. να καλεί κάθε μέρα την Τατιάνα στην αυλή, να κυνηγιούνται, να ζωγραφίζουν, να τρώνε μεσημεριανό όταν η μαμά της έλειπε στο αμπέλι, να φωτογραφίζονται ειδικά εκείνη όλο νάζι και να γελάνε ασταμάτητα.  Καμια δυο φορές ήρθε στο σπίτι και η λίγο μεγαλύτερη αδελφή της, μ'ένα εξίσου καλλιτεχνικό όνομα που δεν θυμάμαι, αλλά καθόλου δεν έδεσαν σαν παρέα, εκείνη έπαιρνε τα πράγματα του W. και τα έκρυβε κάτω από την μπλούζα της, έφτυνε φαγητό γελώντας δυνατά και έλεγε συνέχεια "κακές" λέξεις και η Τατιάνα την μάλωνε με υπερβάλλοντα ζήλο - μέχρι και να μη βάζει τους αγκώνες στο τραπέζι όταν τρώει της είπε- για να μη της χαλάσει την παρέα, να μη στεναχωρηθεί ο φίλος της και δεν την ξανακαλέσει στο σπίτι με όλα τα χρώματα πλαστελίνες, τα δύο ποδηλατάκια και το χαλί που κάνει μουσική.  Κάθε χρονιά χαιρετιούνται με την υπόσχεση "του χρόνου, στον τρύγο".  Με τέτοια σιγουριά για κάτι τόσο αβέβαιο και αόριστο, που είναι συγκινητική.
Ένα πρωινό πρόσφατα βρισκόμασταν ως συνήθως τέσσερις στο μεγάλο κρεβάτι.  Η Κλο χουζούρευε -τί μεγάλο πλεονέκτημα αυτό, γιατί να μην έχουν βγει και τα δύο έτσι- και ο Walter ως συνήθως είχε ξεκινήσει την φλυαρία επί παντός επιστητού.
- Μαμά, στο σπίτι στο χωριό απέναντι έχουν έρθει γύφτοι.
- Δεν μου αρέσει που τους λες γύφτους.
- Έτσι τους λένε, το άκουσα από τον κύριο Κ.
- Τους λέμε κάπως αλλιώς...εεε...τσιγγάνους (μαλακίες τούμπανα εγώ. Ρομά πολύ pretentious μου φάνηκε και δεν ξέρω και αν είναι σωστό).
- Γύφτους τους λένε και βρωμάνε.
- Εννοείς μυρίζουν, αλλά ακόμα και αν συμβαίνει δεν μας πειράζει εμάς αυτό.  Έχουν διαλέξει έναν άλλο τρόπο ζωής προφανώς, είναι διαφορετικοί.
- Τί διαφορετικοί, βρωμάνε σου λέω!
(Ο Dario χώνει το μαξιλάρι στη μούρη του. Για να γελάσει μάλλον)
- Παιδί μου, σου εξήγησα.  Εμάς η επιλογή μας είναι να κάνουμε μπάνιο κάθε μέρα και να είμαστε καθαροί.  Δεν ασχολούμαστε με το τί κάνουν οι άλλοι, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που είναι διαφορετικοί από εμάς.  Άλλωστε και η Τατιάνα είναι τσιγγάνα και τόσο αγαπημένη σου φίλη.
- 'Οχι, δεν είναι.
- Είναι αλλά βλέπεις, δεν σε ενόχλησε ποτέ αυτό και ήταν μαζί σου κάθε μέρα.  Και να σου πω και κάτι άλλο; Εκείνη την πείραξε που εσύ είσαι μισός Ιταλός; Διαφορετικός;
Γελάει τόσο πολύ πονηρά.
-'Οχι, αλλά ούτε εμένα με νοιάζει που είναι τσιγγάνα. (ξαφνικά επέλεξε τις "σωστές" λέξεις για να μου απαντήσει).  Και θέλω να την καλέσω να κοιμηθεί ένα βράδυ στο σπίτι μας στην Αθήνα γιατί μου έχει πει ότι κάνει πολύ κρύο όπου κοιμάται, όλα τα βράδια.  Και εμείς εδώ έχουμε παπλώματα και ζέστη.
- Να την καλέσεις, φυσικά.
Είπα εγώ από την άνεση του διπλού κρεβατιού μου, με τα μοσχομυριστά σεντόνια, τόσα χιλιόμετρα μακριά από το ποιος ξέρει που στο διάολο βρίσκεται η Τατιάνα και αν θα την ξαναδούμε ποτέ.

πι.ες: μόλις βρω φωτογραφία τους θα την ποστάρω.

πι.ες2: μπες στο μουντ για παπούδες, χωριά και τέτοια ΕΔΩ κι  ΕΔΩ.