N for November

Σήμερα έγινε ένας χαμός στα social media με τον Νοέμβριο.
Δεν ξέρω, μπορεί να γίνεται και με άλλους μήνες να πλακώνουν όλοι ξαφνικά στο facebook, στο instagram, στο pinterest και να ποστάρουν φωτογραφίες με ευχές, λογοπαίγνια, τραγούδια, λίστες και όλα αυτά μαζί, αλλά την 1η Νοεμβρίου του 2012, μαλάκα μου κάπως κεραυνοβολήθηκα με όλο αυτό.
Οι άνθρωποι είτε αγαπούν τον Νοέμβριο, πράγμα για το οποίο δεν είχα ιδέα ειλικρινά σου μιλάω, ή έχουν την ανάγκη να ξεφορτωθούν τον προηγούμενο, "κακό" μήνα, να ξορκίσουν τις αναποδιές, τις δυσκολίες και τα ζόρια που πέρασαν χαμογελώντας πλατιά σ'αυτό που έρχεται.
Φοβάμαι ότι κάθε μήνα αυτό θα γίνεται.  "Άντε να φύγει και ο σκατο-Οκτώβρης" και στη θέση του Οκτώβρη βάλε όποιον γουστάρεις, anything goes.
Εγώ τον αγαπώ πάντως αυτόν τον μήνα, γιατί δεν έχει κάποιο clear statement.
Θεωρητικά σηματοδοτεί το τέλος του Φθινοπώρου, σε άλλες χώρες μάλλον γιατί εδώ απλά αρχίζουμε να το καταλαβαίνουμε με το προαιρετικό καμπαρντινάκι και το τρελαμένο styling που κυκλοφορεί στους δρόμους - σαγιονάρα ή ugg, κασκόλ και τιραντάκι, καλσόν ή σορτσάκι, τα βλέπω όλα αυτά στην άνοδο της Κηφισίας κάθε πρωί.
Δεν είναι μήνας με τη φήμη του μεγάλου ερωτικού - δεν ξυπνάει άγρια ο κόσμος για φλέρτιν όπως τον Μάιο, του τρελά εορταστικού - δεν πετιούνται φελλοί σαμπάνιας στον αέρα όπως τον Δεκέμβρη, του περιπετειώδη ταξιδιάρη - όχι, δεν βουλιάζουν τα πλοία όπως τον Αύγουστο.
Εγώ γίνομαι λίγο αντικοινωνική, λίγο weird, κάπως σπιτόγατος, κατεβάζω κανα βιβλίο από το ράφι, έχω πάντα να θυμηθώ συζητήσεις με φίλες στο σπίτι που κάθονται στο πάτωμα και φοράμε φόρμες θέτοντας τα μεγάλα διλήμματα "με μούσι ή χωρίς" (λίγο σαν το αντρικό στήθος ή κώλος μου κάνει) και τσιγκουνιές ανεκδίηγητες στα ψώνια, στις εξόδους, με overload μελαγχολίας γιατί μετά δεν θα επιτρέπεται, με φριζέ μαλλί (όχι το δικό μου, των άλλων) και με γούβα στον καναπέ ν'ακούω μουσικές απ'όπου υπάρχει ηχείο.
Θέλω ένα ποτήρι κρασί κατακόκκινο, μεγάλο, μπομπέ, μια μπλούζα σε ξεφτισμένο γκρι, biker boots (γιατί έτσι), τον Johnny Depp και τη φωνή του Tom Waits στο November (που πόσταρε πρώτα ο Dust Road και όχι εγώ, στο facebook).
Επίσης, μπορούμε να φυτέψουμε πανσέδες στον κήπο του γραφείου στην Κηφισιά.
Ok, αγαπώ τον Νοέμβριο κιόλας γιατί λίγο πριν ψοφήσει, γεννήθηκε η κόρη μου.
#poso_mama_eisa_telika #to_mamadoblog_min_ksexname