Bonus Track.

Ανοίγω παρένθεση.

Αυτό ήθελα να το ποστάρω πριν κλείσει η χρονιά, αλλά για πολλούς και διάφορους λόγους δεν έκατσα να γράψω στο σπίτι ούτε ένα βράδυ.  Προσοχή, παρεμβάλλεται το "να γράψω", μη βάζετε στο νου σας ξεσαλώματα, γέρασα μάλλον γι'αυτά, ξεκάθαρα.

Το παρακάτω λοιπόν το έγραψε για εμένα, ναι, ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ, (με hints από όλα αυτά που λέμε, κάνουμε, βλέπουμε, σκεφτόμαστε εδώ μέσα όλη μέρα κάθε μέρα) ένας συνάδελφος Sir Art Director (inside joke, άστο) με τον οποίο υπήρξαμε συνάδελφοι και στη Leo Burnett και μου το έδωσε αντί δώρου - γιατί τέλος πάντων όλοι ανταλλάξαμε δώρα μεταξύ μας, τυχαία και μυστικά μπλα μπλα μπλα- λέγοντας "επειδή μωρέ σου αρέσει να γράφεις".  Έλα, κιούτ, δεν μπορείς να πεις, είχε και συσκευασία και κόνσεπτ και συναίσθημα και χριστούγενννο και όλα.

Κλείνω παρένθεση.

12 Σεπτεμβρίου 2013.

Δύσκολη μέρα σήμερα, η μικρή δεν ήθελε να πάει σχολείο, μάτι δεν έκλεισε όλη τη νύχτα, γκρίνια... Κι εγώ μαζί, το χαβιάρι μαύρο το κρασί παλιό.

Έφυγες από το σπίτι άρων άρων ξέχασες πορτοφόλι, κλειδιά, τη μάνα σου και τον πατέρα σου.  10.38' η Κηφισίας πηγμένη, κολλημένη στο φανάρι σχεδόν δέκα λεπτά τα νεύρα τσατάλια... βρέχει.  Πάλι βρέχει, το ραδιόφωνο παίζει Σάκη "Μακαρόνια με κιμά" τί χαζό τραγούδι, το μυαλό σου είναι αλλού, στη δουλειά, πάλι θ'αργήσεις, λυπάσαι τα κορίτσια - η Νάντια, η Μαρία, η Λίτσα, η Ευανθία, αυτές πάντα στην ώρα τους.  Θα πουν "καλησπέρα", καλησπέρα, χμ, ένα ξεχασμένο αστείο που αιωρείται εδώ και χρόνια τα πρωινά στην εταιρεία σαν φάντασμα.

Τακ τακ... Ένας Ρώσος λαθρομετανάστης σου χτυπά το τζάμι για να σου πουλήσει την πραμάτια του. Με την άκρη των δακτύλων του κάνεις νόημα να φύγει, επιμένει, του φωνάζεις με επικριτικό τρόπο Τζίζους φίλε μου, φύγε από 'δω, φεύγει λυπημένος.  Νιώθεις ενοχή, ένα δάκρυ κυλά στα μάτια σου, σκέφτεσαι "πώς έγινα εγώ έτσι", εγώ αγόραζα κάποτε κούνιες για Σομαλούς πρόσφυγες, τί έγινε;

Από το καθρεφτάκι κοιτάς να δεις πού είναι να ζητήσεις συγγνώμη.  Είναι στο δίπλα αμάξι σκυφτός.  Και εκεί ΤΟ βλέπεις, έχει τέσσερα χρυσά λιοντάρια στις άκρες, στη μέση διακρίνονται δύο άγγελοι που κρατάνε δεκαοχτώ νεράιδες με φτερά παγωνιού... ΤΟ ΘΕΛΩ, σκέφτεσαι, πρέπει να γίνει δικό μου, ναι, αλλά δεν έχεις λεφτά.  Σκέψου, δεν έχεις τίποτα αξίας πάνω σου μόνο τα συλλεκτικά κορδόνια από τα All Star σου.  Και τότε θυμάσαι...

Εκείνη την κρύα νύχτα του Δεκέμβρη του 2012 που κέρδισες ένα δώρο, "το ξεχασμένο πεντάευρω" κουρασμένη όπως ήσουνα από το πολύ ποτό, το χορό και το ξενύχτι το καταχώνιασες στο ντουλαπάκι του αυτοκινήτου κάτω από το βιβλίο του service, είναι άραγε ακόμα εκεί;

Ανοίγεις το ντουλάπι, ναι, είναι εκεί σκονισμένο... Το αρπάζεις, το φανάρι έχει γίνει πορτοκαλί.  Ανοίγεις την πόρτα, τρέχεις μες στη βροχή, δεν σε νοιάζει αρκεί να γίνει δικό σου.  "Πόσο έχει" τον ρωτάς, "Μόνο 4,80" σου απαντάει, "αφού το θέλεις, πάρτο".  Το αρπάζεις, ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΣΟΥ, η ευτυχία ξεχειλίζει μέσα σου, χορεύεις μέσα στη βροχή, χαρούμενη, ακούγοντας κορναρίσματα... είναι και αυτοί χαρούμενοι μαζί σου, έχουν βγει όλοι έξω και χειροκροτούν, εσύ κλαις, κλαις από ευτυχία ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ έκανες δικό σου το ΤΑΣΑΚΙ που πάντα ήθελες.

Αυτά.  Καλές Γιορτές.

πι.ες:   ταλεντάκι ο Sir, ε?

πι.ες2: το εμπνευστικό τασάκι του γραφείου μου. slow clap που λέει και η Χρύσα.