Η απόλυση, part I.

'Εσερνα μαζί μου δύο τεράστιες κούτες από εποχές Leo Burnett, τότε που κάναμε τις εσωτερικές μετακινήσεις.
'Ετσι είμαι εγώ, έχω ζήσει έναν ολόκληρο χρόνο στο Λονδίνο με ρούχα μέσα στις βαλίτσες.
Μαζεύω τα σημαντικά και καλά, αναμνήσεις, πληροφορίες, τα πακετάρω για να αισθάνομαι ασφαλής ή επειδή έτσι βλέπω ότι κάνουν οι άλλοι, έτσι μάλλον θα "πρέπει", και μετά καταφέρνω να πορεύομαι χωρίς αυτά με επιτυχία, χωρίς να χρειαστώ και ν'αναζητήσω απολύτως τίποτα - διπλής ανάγνωσης.
Σήμερα τις άνοιξα τελικά για να μην τις γυρίσω πίσω στο σπίτι, με δύο παιδιά, πατίνια, playmobil, καροτσάκια για τις κούκλες, τα cd μου από εδώ κι από εκεί, τα παπούτσια μας σε διαρκή αναζήτηση τακτοποιημένου χώρου όπως στις φωτογραφίσεις των τοσοδούλικων-που-όλα-χωράνε-φλατς-και-με-άποψη, οι κούτες μάλλον θα σάπιζαν στο μπαλκόνι απολαμβάνοντας τη ζεστασιά της Λούνας που θα τις έκανε κρεβάτι.
Δεν μπορούσα να τις αφήσω άλλο στο γραφείο, γιατί απολύθηκα και το έκανα λόγω τακτ, να μην τα παρατήσω και όλα μπάχαλο.
Εννοείται δεν βρήκα μέσα τίποτα σημαντικό.  Ένα κοπίδι, παλιά briefs, έντυπα, μία πετσέτα δείγμα που φουσκώνει όταν τη βάλεις κάτω απ'το νερό, ένα πλαστικό ροζ ανεμιστηράκι, μια ντουντούκα από κάποιο event που ούτε που θυμάμαι, κάρτες, πολλές κάρτες συνεργατών, πελατών που έχουν ξεχάσει και οι ίδιοι ότι είχαν περάσει από αυτές τις θέσεις, παλιές δικές μου με δύο διαφορετικούς τίτλους, folders με παρουσιάσεις τόσων σελίδων που σε πιάνουν τα γέλια, φωτογραφίες από εταιρικά party με πάρα πολύ sexy αφιερώσεις, ένα μπουκάλι Nike για runners. Dafuq.
Από την πρόσφατη εταιρία τίποτα, άλλωστε οι κούτες ήταν η χρονοκάψουλα της προηγούμενης, μόνο τρεις ειλικρινείς, συγκινητικούς αποχαιρετισμούς (εκτός των πρώην συναδέλφων εννοείται που είχαμε μεταφερθεί εκεί ομαδικά ), δυο φωτογραφίες από τους ωραίους κήπους της Κηφισιάς να ποστάρω στο instagram και έξω από την πόρτα.
Δεν έχω ξανααπολυθεί και δεν ήξερα πώς θα το διαχειριζόμουν.
Για να είμαι ειλικρινής βοηθάει στο ότι ήταν μια ομαδική απομάκρυνση, ένα "κλείσιμο" ολόκληρου τμήματος και άρα δεν το πήρα βαριά προσωπικά, και οι όροι ήταν εξαιρετικά ευνοϊκοί οικονομικά.  Και αυτό βοηθάει, μπορείς να βγάλεις το κεφάλι έξω από το νερό και να πάρεις μια ανάσα, μια μεγάλη ανάσα, να κολυμπήσεις λίγο στα βαθιά χωρίς να φοβάσαι μη σε πνίξει το κύμα παρά μόνο αν θα σ'αρέσει η ακτή που θα σε ξεβράσει.
Μπήκα στο αυτοκίνητο, άνοιξα δυνατά το ράδιο και έπαιζε Robbie, Me and My Monkey, και λέω ωραία φάση να κάνω ταριφιές με το χέρι στο ανοιχτό παράθυρο και να μασουλάω μαλλιά από τον αέρα, με τις κούτες μου φορτωμένες πίσω, το κινητό φορτωμένο με μηνύματα από φίλους και εγώ να είμαι ανάλαφρη.  Η Απολυμένη.
Βασικά έχει ο Ντάριο σήμερα γενέθλια και εγώ πήρα μια τούρτα για δώδεκα χωρίς να έχουμε πάρτυ, περιμένω να κάτσω σε εκείνα τα τραπεζάκια κοντά στο Κάραβελ να την τρώω και να πίνω κρασιά, περιμένω να πάω να βρω τα παιδιά μου το Σάββατο στο χωριό, περιμένω να δω πολλές ταινίες στο σινεμά, να διαβάσω βιβλία, να ξυπνήσω ένα πρωί και να φάω αυγά καθιστή στην καρέκλα με περιοδικό, να ξενυχτήσω ένα βράδυ στη βεράντα μου χωρίς απολύτως κανένα λόγο, να γράψω αυτά τα δικά μου που δεν διαβάζει κανένας, περιμένω να βρω την άκρη μου με ηρεμία.  Γιατί θα την βρω.
Και γαλήνεψα και με αυτό το τηλεφώνημα του μπαμπά μου που ξετρελαμένος με τα εγγόνια του στην ορεινή Αρκαδία, μακριά από τις εξελίξεις, όταν με ρώτησε "τί γίνεται; τί κάνεις;" και του απάντησα να μωρέ εδώ, χαιρετάω και μαζεύω, έκανε μια μικρή παύση και μου είπε:
- Είσαι καλά;  Εσύ μόνο να είσαι καλά και εμείς είμαστε όλοι εδώ, σε περιμένουμε.

Σαββατοκυριακογονεϊκή Φρενίτιδα.

Την πρώτη μέρα της γνωριμίας του W. με τον διάσημο -πλέον- Teacher Tom, προσκεκλημένου στην Αθήνα περήφανα δηλώνω από το σχολείο του, την λατρεμένη κάμπια Dorothy Snot, ο γιος μου γύρισε πίσω απογοητευμένος:

"Δεν καταλαβαίνω.  Δεν φορούσε την μπέρτα του."

Τις επόμενες μέρες, όποτε μιλούσε για εκείνον συνειδητοποίησα ότι δεν τη χρειαζόταν για να πείσει τα παιδιά για τις σούπερ δυνάμεις του - τα μάτια του W. έλαμπαν και με τις περιγραφές που μού έκανε γελούσε δυνατά, ακόμα και αν στην πραγματικότητα το ότι μετρούσε Ένα... Ντύο... Τέσσερα... Ντέκα, μπορεί και να μην ήταν τόσο ξεκαρδιστικό.

Πήγα με μεγάλες προσδοκίες να τον ακούσω στην Τεχνόπολη, μπήκα μέσα ελαφρώς αργοπορημένη, ξαφνιάστηκα αρχικά με το ολόμαυρο styling, αναγνώρισα ένα ανέμελο νιάτο των 70s και απόρησα γιατί δεν μου φάνηκε αυτόματα συμπαθητικός, προσιτός, επικοινωνιακός.  Αυτό για τα τρία πρώτα λεπτά.  Γιατί αν και δεν άκουσα τίποτα παντελώς καινούργιο στην ουσία του, είναι ο τρόπος του, είναι η ιδιότητά του, η πορεία του, το παράδειγμά του, που σε συνεπαίρνει, σε προβληματίζει και σε φουσκώνει με ελπίδα για το μέλλον.  Ακόμα και αν είναι μια μακρινή φωνή από το Σιάτλ, το ότι γεμίζει ένα αμφιθέατρο στην Αθήνα και αφήνει πίσω του έναν απόηχο ενθουσιασμού, σημαίνει ότι κάπως, ίσως, κάποτε, μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα.

Ο Tom μάς υπενθύμισε ότι η εκπαίδευση δεν είναι ανταγωνισμός, είναι μοίρασμα σκέψης και εμπειριών.  'Οτι ο στόχος του με τα παιδιά είναι η αμφισβήτηση, γιατί σε μία δημοκρατία πολίτης με παιδεία δεν είναι αυτός που υπακούει αλλά αυτός που κάνει πολλές ερωτήσεις.  Πολίτης με παιδεία σε μια δημοκρατία είναι αυτός που συνεισφέρει στην κοινωνία με τρόπους που ξεπερνάνε την οικονομική προσφορά.

Τόνισε επανειλημμένα ότι η εκπαιδευτική διαδικασία δεν μπορεί να βασίζεται σε "single line methods", δεν είναι εργοστασιακή γραμμή παραγωγής - κεφάλαιο μετά από κεφάλαιο, βιβλίο μετά από βιβλίο, βαθμός και μετά άλλος βαθμός γιατί έτσι δημιουργείται παιδί μετά από παιδί, όλα από το ίδιο καλούπι.

Βροντοφώναξε για τη σημασία του παιχνιδιού και πόσο λυπάται αυτούς που το αφήνουν πίσω τους σαν ανάμνηση από την παιδική ηλικία, εκείνους που δεν του δίνουν αξία και αναφέρονται σε αυτό "άστα μωρέ, απλά παίζουν" σαν να λένε "α, αυτό δεν είναι και τίποτα, είναι τέχνη" και ξαναέφερε στο προσκήνιο τη σημασία του λάθους.  Σε μία εκπαίδευση βασισμένη στο παιχνίδι, τα λάθη θέλουμε να είναι πιο πολλά από τις επιτυχίες, εκεί η τιμωρία σημαίνει υποταγή και αντίστοιχα η διαρκής επιβράβευση "butt kissing."  

Η εκπαίδευση που βασίζεται στο παιχνίδι είναι ο ορισμός της δημοκρατικής εκπαίδευσης, είναι η αρχή της διαδρομής σε μια ζωή που κυλάει μόνο μέσα από την απορία, την αναρώτηση, την αναζήτηση.

Αυτά τα εμπνευστικά πρόλαβα να σημειώσω.  Με ταυτόχρονο άγχος για το τί θα συναντήσουμε στο δημοτικό, με ελπίδα όλοι οι άνθρωποι που δεν ήξερα σε αυτό το κοινό να ήταν όλοι, μα όλοι εκπαιδευτικοί και με διάθεση να φέρουμε το χιπστερικό Σιάτλ στην Αθήνα - πώς όμως, με ποια μυαλά και με τί κόστος στο ξεβόλεμα, γύρισα αργά το βράδυ σπίτι.

Για να προετοιμαστώ για τις Ψηφιακές Γειτονιές, εκεί που οι τόσες άλλες αναρτήσεις που διαβάσατε τα έχουν πει καλύτερα και πιο συναισθηματικά από εμένα, εκεί που πραγματικά ενώ ξεκίνησα κουλαριστή με το που έφτασα μπήκα κι εγώ στο hype.

Ξαναλέω.  Ανεξάρτητα από οτιδήποτε, απ'το πώς εγώ περίμενα κάποιους ομιλητές και πώς μου βγήκαν, από το πώς εγώ συστήθηκα ή δεν συστήθηκα, από το πώς εντάχθηκα σε μία αν μη τί άλλο πολύ δυναμική κατάσταση, Μικροί Μεγάλοι σας ξαναευχαριστώ και πείτε ρε ότι γλείφω, δεν με νοιάζει.  Τεράστιο το βήμα, μεγάλο το ρίσκο, σημαντικό το aftermath, ήταν μία πραγματική αυτή τη φορά "σύνδεση" που στέφθηκε με επιτυχία.  Τοποθετήθηκε τόσο to the point ο Τάσος Παγκάκης που απλά κουοτάρω τα λόγια του αν και είμαι σίγουρη ότι θα τα έχετε δει και στην πρωτότυπη πηγή ήδη.

Κάποιοι θα πείτε, πεζά, και τι έγινε; Εγινε ότι για πρώτη φορά μια κοινότητα, ψηφιακή και πραγματική, μαζεύεται. Δεύτερον, είναι Κ Ο Ι Ν Ο Τ Η Τ Α ...όχι fans, όχι likes, όχι followers ενός καταπληκτικού αρθρογράφου αλλά μεγάλος πληθυσμός ομοειδών θεμάτων, ενδιαφερόντων: τις αλλαγές στη ζωή, την εκπαίδευση, τη διατροφή, την εμπειρία και συνεχή μάθηση του να μεγαλώνεις παιδιά.

Πάμε στα πιο μεγάλα.... Για φανταστείτε να ξεκινήσουν διαβούλευση για τις αλλαγές στην εκπαίδευση; Να συλλέξουν απόψεις και να προτείνουν λύσεις; Να παρέμβουν ως μία εν δυνάμει κοινότητα 600-800.000 πολιτών στα δημόσια θέματα που αφορούν τα νιάτα και το μέλλον; Να καλέσουν σε συνεργασία διεθνώς αναγνωρισμένους φορείς παιδείας, ώστε να ευαισθητοποιήσουν την κοινή γνώμη, για το πόσο λάθος θέματα συζητά; 

Δείτε πώς όλα μαγικά συνδέονται με τα λόγια του Teacher Tom.  Μπορούμε να το πάμε ένα σκαλί πιο πάνω.

Κλείνοντας, θα πω κι εγώ το δικό μου ως πανελίστρια, μου επιτρέπετε ε, ευχαριστώ ρε σεις που ήρθατε κοντά μου, μου συστηθήκατε και περισσότερο από όλα κατανοήσατε αυτά που είπα (και αυτά που έγραφε το μπλουζάκι μου ;-)).  Με κάνατε να αισθανθώ ότι είχα λόγο τελικά που βρισκόμουν εκεί.  

Κι αν έγιναν κι άλλα σχόλια, it's a free world, όπως δύναται να το αντιληφθεί ο καθένας με το μυαλό του, επεμβάσεις εκεί δεν κάνουμε, ή αλλιώς - το παίζω τώρα μούρη με το κλεμμένο, φυλαχθείτε - "αλήθεια δεν υπάρχει, υπάρχουν μόνο ιστορίες" (Jim Harrison).

Και του χρόνου, στο ΘΕΣΜΟ των Ψηφιακών Γειτονιών.

πι.ες: Α, και επειδή μας την είπε η Εύα κυρίες και κύριοι ότι πρέπει να δίνουμε και πιο πολλές πρακτικές συμβουλές, στο Adventure Park στη Μαλακάσα, πόσο τέλεια για πάρτυ ρε φίλε.  Και για ανοιξιάτικη Κυριακή και για μίνι απόδραση και για παραγγελία σουβλάκια από τον Ωρωπό, θα γουστάρετε τρελά. Σας φιλώ.

πι.ες2: Καλά, είχαμε και δύο αγόρια μαζί μας εξαιρετικά στην παρουσίαση.  Τον Ζήση Μπέλλα και τον Θοδωρή Τσεκούρα. Tί θα πει είναι φίλοι μου, εννοείται ότι πιάνεται.

Τα ρεβύθια και τα εμπόδια.

Κανένα παιδί πιστεύω δεν τα κάνει όλα εύκολα - στο χώρο σας, αβίαστα, με εχεμύθεια και όλα αυτά.

Εμένα ο γιος μου ας πούμε, τρώει με τρομακτική ευκολία σαλάτα.

Καταβροχθίζει ρεβύθια, κάνει γιάμι για τη φασολάδα και εκστασιάζεται μπροστά από τα μπρόκολα του Βασιλόπουλου.

Συνεργάζεται άψογα με τους γιατρούς, ακόμα και όταν του έβαλαν καθετήρα, πίνει τα φάρμακα που πρέπει χωρίς να χρειαστεί να το πω δεύτερη φορά και μπορεί να περάσει μία ώρα μπροστά από ράφια που ξεχειλίζουν παιχνίδια χωρίς να αγοράσει αλλά ούτε και να απαιτήσει τίποτα, παρά μόνο ένα δώρο για το πάρτυ του φίλου του.   

Ωραία όλα αυτά.  Ώριμα.  Ξεκάθαρα.  Με μερικά αυτοθαυμάζομαι κιόλας του τύπου "καλά, τί μαμά είσαι ρε πούστη μου".  Μάλιστα όποτε μου τη λέει για κάτι η δική μου η μαμά, της πετάω και κάτι τέτοια ψαρωτικά - ναι, αλλά είδες πώς έχω μάθει το παιδί να σέβεται το θέατρο, και την αποστομώνω.  

Το γιογιό; Εύκολο. Να τρώει μόνος του από νωρίς κανονικές τροφές με μαχαίρι και πηρούνι; Παιχνιδάκι.  Να κλείνει την τηλεόραση όταν περνάει το δεκάλεπτο; 'Ελα τώρα σε παρακαλώ.  Να μην πειράζει την μύτη του μπροστά σε όλο τον κόσμο; Eεεε, όχι, αυτό πάει στην άλλη λίστα.

Και μετά αρχίζουν τα Δύσκολα.

Δεν ξέρω και πώς να τα χαρακτηρίσω.  Μπορεί έλλειψη αυτοπεποίθησης, ίσως μειωμένος βαθμός ανεξαρτησίας, δύσκολη προσαρμογή στα καινούργια, εκεί που η προσωπικότητά του δεν έχει αναγνωριστεί και ο ίδιος δεν έχει ακόμα τεστάρει τις υπόλοιπες δέκα - δεκαπέντε που κινούνται γύρω του, εκεί που δεν είναι ακόμα αποδεκτός, εκεί που είναι ίσως ο πιο μικρός, εκεί που δεν έχει τη σφραγίδα του "αρχηγού", Εκεί Που Χάνει.

Δύσκολη πολύ για τον W. η προσαρμογή στο σχολείο, δύο ολόκληροι μήνες πέρασαν με απίστευτα πρωινά κλάματα.  

Δύσκολο να τον πείσεις να πηγαίνει κολυμβητήριο χωρίς εμάς, με τους συμμαθητές του, την ημέρα της κολύμβησης δεν μπορούσα καν να τον "διώξω" με την τσάντα από το σπίτι.  Μέχρι που το σταμάτησε, τον κούρασα και με κούρασε, εξαντληθήκαμε.

Τεράστιο θέμα και το δημιουργικό εργαστήριο - όταν πήγαινε, πιο μικρός.  Τις μισές φορές φεύγαμε με απίστευτα ζόρια και άλλες τόσες πάγωνε και δεν είχε καμία συμμετοχή σε κάποιο κομμάτι του προγράμματος.  

Αδιανόητη η εμπλοκή του στις χριστουγεννιάτικες γιορτές του σχολείου.  Και πέρυσι είχαμε και εμείς ενεργό κομμάτι, all together on stage, το σώσαμε, φέτος φύγαμε.  Απλά.

Και τώρα ο Walter ξαναχτυπά - σιγά που δεν.  Με τον στίβο αυτή τη φορά.

Με τον στίβο που μόνος του επέλεξε, που πήγαινε έβλεπε και παρακαλούσε να μπει μέσα, που μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα του τρίπλεξ (λόγω ενός παλιού φυσήματος στην καρδιά) μας είχε ζαλίσει τα αυτιά, που μόνο που δεν έκανε εφτά κωλοτούμπες στον αέρα όταν του είπαμε ότι επιτέλους ξεκινάμε.  

Όλος αυτός ο ενθουσιασμός μέχρι την πρώτη φορά.  Γιατί μετά, σ'ένα καινούργιο περιβάλλον, με παντελώς αδιάφορους προπονητές, χωρίς τη στοιχειώδη καθοδήγηση, μέσα σ'ένα άγνωστο και ανομοιογενές group παιδιών, ο δικός μου κόλωσε.  Με αποτέλεσμα όσες, λίγες, φορές πήγε, να κουραστεί, να λαχανιάσει, να ζητάει από τον μπαμπά του να είναι συνεχώς δίπλα και τελικά, να βάλει τα κλάματα και να αποχωρήσει.  Δύσκολα.

Δεν ξέρω πόση υπομονή και pampering χρειάζεται, έχει μεγαλώσει σ'ένα περιβάλλον που ξεχειλίζει το συναίσθημα και η τρυφερότητα, πηγαίνει σ'ένα σχολείο που πρωταρχικό ρόλο έχει η αγκαλιά και η επιβράβευση και πηγαίνει εκεί γιατί και εγώ είμαι αυτής της σχολής, οπότε απαντάω αυτόματα σε κάποιο εύκολα διαδακτικό-και-κουνάω-και-δάχτυλο σχόλιο του τύπου "μα το πιο σημαντικό σε αυτές τις ηλικίες είναι το παιδί να παίρνει απεριόριστη αγάπη από παντού, ΜΗΝ ΤΟ ΦΟΒΑΣΑΙ", αλλά παράλληλα προβληματίζομαι γιατί νιώθω ότι παραιτείται αν αυτόματα δε γίνεται αποδεκτός.  Αλλά αυτόματα.

Παρόλα αυτά και αυτοί οι σύλλογοι, οι προπονητές, τα σωματεία -whatever, είμαι σκράπας με τον αθλητισμό από πολύ παλιά- μεγάλη αδιαφορία ρε φίλε.  Δεν λέω, ας μην αρχίσουν τα φιλάκια με τον πιθανό μελλοντικό Usain Bolt, αλλά ξέρω γω, ένα mini welcome, ένα "έλα να σου δείξω πώς το κάνουμε, μη στεναχωριέσαι θα τα καταφέρεις την επόμενη φορά, δε χρειάζεται να κερδίζεις πάντα αλλά να προσπαθείς, μην φοβάσαι επειδή κουράζεσαι δεν έχεις ακόμα συνηθίσει" κάποιο τέλος πάντων από αυτά τα τσιτάτα, ρίχτο κι εσύ ρε αθληταρά να πάει στο διάολο.

Και τους κάνουμε Σπαρτιάτες μετά από κανα εξάμηνο, έλεος πια.

Είμαι σε σύγχυση.

Καλό απόγευμα.

Ανθίζουμε (και ψηφιακά).

Με ξετρελαίνει αυτός ο ήχος από τα παγάκια στα πολύχρωμα, πλαστικά χοντρά ποτήρια, όχι αυτά τα χαζά των jumboπάρτυς, αυτά που εμφανίζονται στις τύπου Athens Hilton πισίνες ή στα Beverly Hills 90210 σήριαλ (της γενιά μου, no jokes allowed) που συνοδεύονται από χέρι με μακρύ νύχι σε φόντο γαλλικού μανικιούρ, ροζ μπικίνι και σπιτική λεμονάδα με πολλή ζάχαρη.

Να, αυτό ακριβώς.  Το έχω πάρει από το Ζara home.
Σημάδι ότι κάπως με έπιασε η Άνοιξη να βγαίνω στη βεράντα με ένα τέτοιο ποτήρι γεμάτο παγάκια στο χέρι, να πηγαίνω - ποια, εγώ - τα παιδιά σε παραλίες τώρα που μπορούμε, χωρίς τα ταγμένα για κάψιμο πλήθη, την αφόρητη κίνηση στους δρόμους και τα σωματίδια του ιδρώτα να μου προκαλούν μεγαλύτερη δυσφορία από τη χειμερινή αιθαλομίχλη των Ιλισίων-σύνορα Παγκράτι-σύνορα Καισαριανή.
Θέλω να παγώσω λίγο το χρόνο, γιατί ξέρετε πόσο απεχθάνομαι το καλοκαίρι /δις, και να κάνω αυτά τα ξέφρενα που κάνουν οι ανοιξιάτικες εργαζόμενες μαμάδες τώρα που η μέρα μεγαλώνει και επιτέλους μπορούν να κάνουν εμφάνιση μεσοβδόμαδα κάπου με τα παιδιά στις 19:30' το απόγευμα.
Αυτά είναι τα μικρά, καθημερινά μου βραβεία.
Ο γιος μου σταμάτησε να αρωσταίνει και ξεκίνησε στίβο, με απαραίτητη βόλτα στο Ζάππειο μετά.
Η αδελφή του ξεκίνησε πατίνι.  Κάπως σκέφτομαι να ξεκινήσει και σχολείο.
Εμείς ξεκινήσαμε τις μπίρες στο χέρι, στα πάρκα με φίλους.  'Επεσε η ιδέα και για πικνικ - ανθίζω, τί λέμε τόση ώρα.

 

Τις βόλτες στην παραλία με τα κουβαδάκια (και εμείς).  Αγχώνομαι ακόμα μην κρυώσουν, πάνε και τσαλαβουτάνε παντού ακόμα και μέσα στους ανέμους στο νησί, τσαλαβουτάνε με τα βρακιά, με τα κολάν, με τα φούτερ με κουκούλα, κρυώνω και χαζογελάω μόνο που τους βλέπω, θέλουν πραγματικά μόνο μια μεγάλη αμμουδιά να τρέξουν με μανία και είναι ευτυχισμένα.
Τα παιδικά πάρτυ στα σπίτια - όχι άλλοι τρισάθλιοι παιδότοποι με φρικτό φαγητό, αλλά βεράντες με νορμάλ γονείς, δικιά μας φασαρία, από αυτά που ξεχνιόμαστε και μετά το σούρουπο και την δικαιολογία "αγάπη μου νύχτωσε, πρέπει να πάμε σπίτι" τη λέμε πια με πειστική ικανότητα κάτω του μηδενός και όταν τελικά γυρίζουμε μετά από τα ανοιξιάτικα, παιδικά πάρτυ, δεν υπάρχει χρόνος να κάνουμε μπάνιο ποτέ.  Μα ποτέ όμως.
Σε αυτή τη φάση με όλους εμάς, μερικούς σαν ναυαγούς σε ερημονήσι, άλλους πιο συνδεδεμένους και κοινωνικούς, περιτριγυρισμένους από πολλή αγάπη, ή και από λίγη αναγνώριση, με μερικούς να ουρλιάζουν με αυτοπεποίθηση και άλλους να ψιθυρίζουν με ήρεμη δύναμη, κάποιους να ξεγυμνώνονται αδιάντροπα, και κάποιους άλλους να πασπαλίζονται με ψεύτικη χρυσόσκονη, έρχονται ανοιξιάτικα οι Ψηφιακές Γειτονιές να μας μαζέψουν, να μας γνωρίσουν και ίσως το βασικότερο, να μας ακούσουν.
Θα τα έχετε διαβάσει στα περισσότερα μπλογκς που παρακολουθείτε και αν όχι, μπείτε στον κόπο να  τα δείτε στο λινκ.  'Οποιο και αν είναι το αποτέλεσμα, respect για την ομάδα αυτή που αν μη τί άλλο, δοκιμάζει, πειραματίζεται και ψάχνει να βρει τί και αν υπάρχει κάτι πίσω από τα πρόσωπα και τους τίτλους μερικών Ελληνικών, βασικά γονεϊκών μπλογκς.  Για το αν θα συνεχιστεί το πείραμα με ουσία, εξαρτάται από όλους εμάς τους συμμετέχοντες, τη δυναμική και την αλήθεια μας.
Προσωπικά το ζητούμενο μου είναι να προβληματιστώ και να παραδειγματιστώ από εξαιρετικές περιπτώσεις, για να ανέβει αυτή η ομάδα των λεγόμενων "μαμαδοblogs" ένα σκαλί πιο πάνω, όχι μόνο στην αναγνωσιμότητα αλλά και στην ποιότητα.
Επίσης πολύ θα ήθελα να τριγυρνάω στο Hub με γκλιν γκλον παγάκια μέσα σε ωραία πλαστικά ποτήρια με λεμονάδα - ΠΑΙΔΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΘΑ ΕΧΕΙ; Σοβαρά τώρα.

πι.ες: Μερικοί άλλοι την Άνοιξη βγαίνουν και φλερτάρουν αδιάκοπα με ένα κοκτέιλ στο χέρι, πφφφ, σας ξέρουμε, you are excused.