Αντίθετα με ό,τι λέει το τραγούδι για εμένα η πιο δύσκολη λεξη δεν είναι "συγγνώμη."
Είναι σ' αγαπάω.
Το ακούω που πετιέται από εδώ κι από εκεί και ζορίζομαι, ίσως γιατί μόνο στα παιδιά μου μού βγαίνει τόσο φυσικά, εύκολα, το εννοώ απόλυτα κάθε στιγμή αν και δεν θυμάμαι να τους το είπα την πρώτη ώρα που τα κράτησα αγκαλιά. Ακόμα και αυτό, σε αυτή τη σχέση, έρχεται και γιγαντώνεται μέρα με τη μέρα και δεν τελειώνει ποτέ. Μα ποτέ. Τόσο ποτέ που νιώθω με έναν ανομολόγητο τρόπο και εκείνες τις μανάδες που σέρνονται στα δικαστήρια με άρνηση, βουλωμένα αυτιά και δεκάδες σπαρακτικές δικαιολογίες στις κατηγορίες που στέλνουν τα παιδιά τους για πάντα στη φυλακή ή και πουθενά χειρότερα.
Τα παιδιά όταν το λένε δεν ξέρω πόσο ολοκληρωτικό ή σίγουρο είναι, και από ποια ηλικία και μετά, πάντως είναι συγκινητικό, προκαλεί την αυτόματη αντίδραση ανοίγω τα χέρια- κάνω αγκαλιά - σε σκάω στα φιλιά - πήγαινε κάνε πατίνι τώρα - είμαι καλά για την υπόλοιπη ημέρα.
Πιο φορτισμένη είναι η φάση που είστε ξαπλωμένοι δίπλα δίπλα στο κρεβάτι.
Πάντα με λίγο φως ανοιχτό και σεντόνι που γίνεται σκηνή.
Εκείνος είναι πέντε.
Και σου λέει:
Είσαι η καλύτερη μαμά του κόσμου. Σ'αγαπώ μέχρι πιο πάνω απ'το διάστημα.
(μην γράφω τις δικές μου απαντήσεις και ζαλίζω ούμπαλα με τα αυτονόητα).
Σ'αγαπώ πάντα, ό,τι κι αν κάνεις. Και εκείνη τη φορά που μου φώναξες πολύ δυνατά γιατί δεν ήθελα να πάω σχολείο και όταν με τράβηξες να μπω μέσα στο σχολικό, και τότε. Εγώ δεν ήθελα να πάω σχολείο όχι για να σε στεναχωρήσω, γιατί ήθελα να είμαι μαζί σου.
Και όταν με έχεις μαλώσει, τότε που πήγαμε στο σπίτι του Δημήτρη και έφυγα με κλάματα.
Και τότε που μου έσφιξες το χέρι πολύ δυνατά γιατί άρχισα να τσιρίζω μες στο σούπερ μάρκετ και ήθελα να πάρω όλα τα τσιπς.
Και τότε που με άφησες μόνο μου στο δρόμο και φοβήθηκα πολύ γιατί δεν σε ακολουθούσα και βιαζόσουν και σκοτείνιαζε, κι ας σου φώναζα, να ξέρεις ότι και τότε σ'αγαπούσα.
Γκλουπ. Σνιφ Σνιφ.
Το ξέρω αγάπη μου, κι εγώ σ'αγαπάω πάντα, ακόμα και όταν ούρλιαζες ότι είμαι η πιο κακιά μαμά στον κόσμο και την άλλη φορά θυμάσαι που μου πέταξες στο κεφάλι επίτηδες εκείνο το βαρύ κουτί και έκανα σημάδι; Και τότε.
Η ιστορία έχει πάντα δύο όψεις. Και αν ακουστήκαμε κάπως σαν τον κύριο και την κυρία Σμιθ, είναι επειδή αγαπιόμαστε προφανώς.
Ακριβώς έτσι! Και για μένα είναι η λέξη-αυτή η μόνη λέξη, που βγαίνει πιο δύσκολα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτη μικρή μου αβίαστα. Kάθε μέρα! Αυτόματα!
Να σου πω όμως, το γεγονός ότι βγαίνει έτσι, δεν σημαίνει, ότι έχει τεράστια αξία (για εμάς τουλάχιστον) όποτε τη λέμε; E; :)
Έτσι. :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι ακριβώς! Ολοκληρωτικά και άνευ όρων:-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπως τα λες!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι όταν μεγαλώνουν και είναι στην εφηβεία μου φαίνεται ακόμα πιο πολύτιμο, πιο συνειδητοποιημένο .
Το αγαπώ που αντέχει στο χρόνο..
και όταν δεν το λέει και απλά σ΄αγκαλιάζει στο δρόμο περπατώντας μαζί σου κι ας είσαι μαμά του κι ας τον βλέπουν γνωστοί και άγνωστοι, τότε το νιώθεις ακόμα πιο πολύ!
Αυτό με το βαρύ κουτί.... μπράβο βρε θηρίο_ το συγχώρεσες ε? :) σνιφ στο τετράγωνο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια κάποιους ανθρώπους είναι πιο εύκολο να χειριστούν τα συναισθήματα τους και για αυτό λένε σ'αγαπώ πιο εύκολα.Εγώ δεν το λεγα ποτέ μα όσο μεγαλώνω νιώθω πως το έχω περισσότερη ανάγκη να το πω γιατι η ζωη ειναι μικρη και δεν ξερεις τι σου ξημερωνει...έτσι με τον καιρό κατάφερα οταν νιώθω μεγάλη ευφορία και χαρά για κάτι μου βγαίνει πλέον αυθόρμητα το σαγαπώ γιατι στην τελική τι σημαίνει η λέξη αυτή; Σ'αγαπαω, νιώθω όμορφα μαζί σου, μου λείπεις, σε σκέφτομαι, θέλω να σε βλέπω, να σε ακούω...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγκινητικά τα λόγια του γιου σου, ΑΓΑΠΗ ΡΕ! (Ετσι δεν μας έμαθες;
Ακόμη να βγάλεις το ρομπότ; Θα σε σκοτώσω!
Ανάρτηση που εύκολα μπορείς να αγαπήσεις!
ΑπάντησηΔιαγραφή"Σ'αγαπώ ο,τι κι αν κάνεις", μάλλον η πιο απόλυτη μορφή που παίρνει ένα σ'αγαπώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤέλειοι both :)
Όλως τυχαίως, είχα μια παρόμοια συζήτηση με την κόρη μου αλλά της εξηγούσα εγώ ότι την αγαπώ ακόμη κι όταν την μαλώνω. Και από τότε μου το λέει συνέχεια. Πρέπει να ήταν λυτρωτικό για αυτήν. Όσο και για σένα, τα λόγια του γιου σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι εμένα δεν μου βγαίνει το σ'αγαπώ εύκολα παρά μόνο στα παιδιά μου αβίαστα, αβάδιστα που λένε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά όταν θα το πω (εκτός παιδιών πάντα) θα το εννοώ!
Το σημάδι υπάρχει ακόμα να σου θυμίζει τη σκηνή?
εμένα μια φορά με ζωγράφισε με μαρκαδόρο στο πρόσωπο ενώ κοιμόμουν ο γιος μου (3,5 τότε) γιατί τον είχα μαλώσει και του πέταξα κάτι παιχνίδια. Ο άντρας μου τον άφησε και γελούσε!!! Έκανα 2 μέρες να βγω απο το σπίτι!!!
Κάθε σπίτι κρύβει πολλά μυστικά:))))
Μαμά γιατί μ' αγαπας αφού κάνω βλακείες?( υπάρχει και αυτογνωσία) Έτσι είμαστε εμείς οι μάνες μεγαλόκαρδες!!!!χαχαχαχα
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλα στο σπιτάκι μου να πάρεις βραβειακι