Μια Τρίτη πρωί και μετά βράδιασε.

Τις τελευταίες μέρες ζω όχι ακριβώς διακοπές, αλλά έτσι μια ανέμελη φάση ποτοφαγίας με φίλους που περιτριγυρίζεται από ιατρικές εξετάσεις που έπρεπε να κάνω περίπου 7 χρόνια πριν, συγκέντρωση χαρτούρας που έπρεπε να έχω κάνει στην προηγούμενη ζωή, μερικά -τα λες και- επαγγελματικά ραντεβού και πολύ παιδί.  Πολύ παιδί, αλλά αλλιώς, δηλαδή καλύτερα.  Με όρεξη.  Και χωρίς κούραση.
Την προηγούμενη εβδομάδα χτύπησε το τηλέφωνο και με πήρε μια φίλη να μου ζητήσει μία τελευταία, από αυτές τις προτελευταίες, χάρη.  Να πάμε στο τάδε μπαρ που θα είναι ο τάδε τύπος που της έχει πει και της έχει κάνει την τάδε μαλακία και εκείνη γουστάρει το τελευταίο οκτάμηνο.  Επειδή η συγκυρία βόλευε τον οικογενειακό προγραμματισμό, πήγα.
Ο τάδε τύπος είναι παντρεμένος και η τάδε φίλη μου είναι ηλίθια - δεν την πειράζει ο χαρακτηρισμός τα έχουμε πει κατάμουτρα.
Κάτσαμε λοιπόν εκεί με άλλον έναν φίλο μας που φυσικά ιδέα δεν είχε ο άνθρωπος και δεν κατανοούσε γιατί η άλλη έβγαζε το λιπ γκλος από την τσάντα με την ταχύτητα που έσκασε ο τύπος από την στρατόσφαιρα, ανέμελες και καλά, ευδιάθετες όντως, μέχρι που ο τάδε ήρθε, ανέμελος κι αυτός μη χέσω, έκατσε λίγο με την παρέα του, μετά πήρε το ποτό του και ήρθε σε εμάς.
Τώρα αυτό αν ήταν καλό ή κακό είναι σχετικό, η δικιά μου το καταδιασκέδαζε, "ανώδυνο" flirting, χαρούμενο, ιδανικό σε οποιεσδήποτε άλλες συνθήκες, ανεβαστικό όπως και να έχει, μέχρι που εμφανίστηκε και κάποια άλλη στο κάδρο.
Μία ακόμα πιο παλιά γνωστή, συμπαθέστατη τολμώ να πω σε εσάς γιατί η φίλη μου μού έδεσε το στόμα με ταινία για να μην το ξεστομίσω, ό,τι και να ήταν πάντως είχε την προσοχή του κολλημένη πάνω της.  Η συνομιλία έγινε πιο δύσκολη, το βλέμμα του είχε παντελώς αποσπαστεί, με τα αστεία της δικιάς μου γελούσαμε μόνο μεταξύ μας, εκείνος ήταν αλλού, όχι με αγένεια, αυτό που δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά, το παλεύεις αλλά σ'έχει νικήσει και απ'ότι φαινόταν προ πολλού.
Είχε αεράκι, εμείς είχαμε πιεί πολλά ποτά για να το καταλάβουμε, αλλά η κοπέλα εκεί απέναντί μας με το φανελάκι φλούδα έτριβε τα μπράτσα της, κατέβασε τα μακριά μαλλιά της και τραβούσε την παρέα της να χωθούν σε ελεύθερη γωνία.
'Οπως μιλούσαμε για τον Baz Luhrmann εκείνος σηκώθηκε, υποθέτω ότι ψέλλισε ένα "συγγνώμη", πήγε δίπλα της με ένα χαμόγελο μόνο και της ακούμπησε τη ζακέτα του στους ώμους.  Εκείνη γύρισε, δεν τον είχε δει τόση ώρα, έσφιξε τη ζακέτα του πάνω της και τα μάτια τους έκαναν σαν τους σπινθήρες στα ξυλάκια που χώνω εγώ στις παιδικές τούρτες γενεθλίων.  Λίγο μαγεία, ξανατολμώ να πω.
Η φίλη μου πλήρωσε για όλους και μας είπε το πιο αποφασιστικό Πάμε, από εποχής καμπάνιας Γιώργου Παπανδρέου.  Μου φάνηκε τόσο απογοητευμένη όσο και σίγουρη, σαν να πέρασε στο επόμενο στάδιο της αποδοχής, από τον μικροήχο που έκανε μια ζακέτα ακουμπώντας πάνω σε άλλους ώμους εχθρικούς και όχι στους δικούς της.
- Ρε συ, αφού είναι παντρεμένος ο άνθρωπος, τόσες φορές τα έχουμε πει... ξεκίνησα να λέω.
- 'Οχι.
Τα μάτια της σαν τα δικά τους.
- Είναι ερωτευμένος.
Αφήσαμε τον τρίτο της παρέας και περπατήσαμε πολλούς κύκλους επίτηδες μέχρι να φτάσουμε στο αυτοκίνητο.
Φυσούσε και δεν ήθελε επάνω της τίποτα.