Κάποιοι φίλοι που μιλάνε για τον δημόσιο θηλασμό, κανένα εγχειρίδιο.

via mckenziemilkymamas.wordpress.com 

Διάβασα πριν από λίγο καιρό ότι η πρώτη εβδομάδα του Νοεμβρίου έχει θεσπιστεί στη χώρα μας σαν εβδομάδα προώθησης του μητρικού θηλασμού.  Απ'ότι βλέπω στο worldbreastfeedingweek.org, η εβδομάδα αυτή παγκοσμίως είναι στις αρχές Αυγούστου αλλά εδώ αρχές Αυγούστου αράζουν μέχρι και τα μυρμήγκια, άρα μάλλον δεν έπαιζε.

Στα πλαίσια αυτής της εβδομάδας λοιπόν, γίνονται διάφορες δράσεις που στόχο έχουν την ενημέρωση, την αφύπνιση και την ευαισθητοποίηση του κοινού και ειδικά των μαμάδων για τα γνωστά σε όλους - πιστεύω - οφέλη του μητρικού γάλακτος έτσι όπως συζητήθηκαν "το 1990 στη Συνάντηση Κορυφής για τα Παιδιά, όπου οι εκπρόσωποι όλων των κρατών του κόσμου δεσμεύτηκαν να δραστηριοποιηθούν ενάντια στην τάση αποφυγής του μητρικού θηλασμού και υποκατάστασής του από βρεφικό γάλα του εμπορίου" (απόσπασμα από το φυλλάδιο H καλύτερη αρχή για την ζωή, Unicef).  H πιο συνηθισμένη από αυτές τις ενέργειες λοιπόν, είναι ο ταυτόχρονος δημόσιος θηλασμός σε κεντρικά σημεία της εκάστοτε πόλης στην οποία διοργανώνεται, στην Αθήνα για παράδειγμα φέτος έγινε στο Ζάππειο, όπου γίνεται το αυτονόητο.  Μαμάδες θηλάζουν τα παιδιά τους σε εξωτερικό δημόσιο χώρο, σε κοινή θέα, στα πλαίσια μιας γενικότερης γιορτής που όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ, επιχειρεί και να μας κάνει όλους λίγο πιο φιλικούς να το πω, άνετους ίσως, υποστηρικτικούς σίγουρα, συνανθρώπους απέναντι στη θηλάζουσα μητέρα.  Να πω βέβαια ότι δεν έχω πάει ποτέ, δεν έχω περάσει καν τυχαία, δεν ξέρω αν γίνονται τίποτα περίεργα πείτε αν είναι.
Για κάποιο λόγο που πάλι δεν κατανοώ - και ξαναλέω για να μην μπερδευόμαστε, αυτό που δεν κατανοώ δεν έχει να κάνει με την άποψή μου για το θηλασμό, την οποία έχω πει πώς την βίωσα τότε, εδώ - διάβασα αναπάντεχα σχόλια απέναντι στην συγκεκριμένη δράση του ταυτόχρονου δημόσιου θηλασμού. Απόρησα με γνώμες περί προκλητικότητας, περί βυζιών, περί ιδιωτικότητας, περί μονομανίας, περί χαζογιορτούλας, περί χούντας, αλλά είπα αυτή τη φορά να μιλήσει και κανένας άλλος γονέας εκτός από εμένα, μπορεί να είμαι και φάουλ ρε άνθρωπε, όσο φάουλ δηλαδή μπορεί να είναι κάποιος που έχει μια άποψη αλλά ακούει και τους γύρω, γιατί εγώ θεωρώ και αυτονόητο τα ομόφυλα ζευγάρια να "γιορτάσουν" ενημερώνοντας για την ανάγκη κατοχύρωσης και προστασίας των δικαιωμάτων τους μέσα από το σύμφωνο συμβίωσης ξέρω γω.
Ευχαριστώ λοιπόν τους φίλους μου Θοδωρή Τσεκούρα, Στέλιο Χριστόπουλο και Στέλλα Κάσδαγλη που μπήκαν στον κόπο, και ελπίζω να διαβάσετε κάτι που δεν είχατε σκεφτεί πιο πριν, θηλάζουσες ή μη, αυτό καθόλου δεν μας απασχολεί.

Θοδωρής:

Πρόσφατα έτυχε να πάω σε ένα αστυνομικό τμήμα και διαπίστωσα ότι οι αστυνομικοί καπνίζουν στα γραφεία τους. Ίσως χρειάζεται εδώ να πω ότι αυτό απαγορεύεται. Όταν αυτοί που πρέπει να εφαρμόζουν το νόμο παρανομούν ασυναίσθητα καταλαβαίνεις ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα που όλα είναι τα πάνω - κάτω. Για κάποιο λόγο στη χώρα μας ζούμε σε ένα σαδομαζοχιστικό σύμπλεγμα σχέσεων όπου ο καθένας, με κάθε τρόπο προσπαθεί να μπει εμπόδιο στην ευτυχία του άλλου. Το κράτος μάς παίρνει τα λιγοστά λεφτά που κερδίζουμε. Η εκκλησία έχει γνώμη για το στοματικό έρωτα. Οι άτεχνοι διακόπτουν παραστάσεις. Οι μισάνθρωποι οργανώνουν συσσίτια. Και ασφαλώς ο δημόσιος θηλασμός είναι υπό διωγμό. Λογική συνεπαγωγή του παράλογου. Για εμένα ο δημόσιος θηλασμός είναι αυτονόητος. Μέχρι πρόσφατα δεν ήξερα ότι υπήρχε θέμα. Όμως τα θέματα σε αυτή τη χώρα δεν τα εγείρουν οι σώφρωνες αλλά οι αλλόφρωνες. Χρησιμοποιώντας ως άλλοθι πρότυπα ηθικής που πηγάζουν από γραπτά της εποχής του σιδήρου, παρεμβαίνουν στη ζωή των μόνων ανθρώπων που μπορούν να φέρουν μια ελπίδα σε αυτή τη χώρα. Τις συνειδητοποιημένες μητέρες που έχουν την έγνοια και την αυταπάρνηση να θηλάσουν το παιδί τους αντί να προσφύγουν στην εύκολη λύση του έτοιμου. Στην Αμερική απαγορεύεται η δημόσια κατανάλωση αλκοόλ στο δρόμο. Γι αυτό βλέπουμε στις ταινίες την κλασική σκηνή του αλκοολικού που κρατάει το μπουκάλι μέσα στη χαρτοσακούλα. Αυτό γίνεται γιατί ο νόμος προστατεύει τα παιδιά από το να δουν έναν ενήλικα να κάνει στον εαυτό του κάτι τόσο βλαβερό. Εδώ αυτό δεν ισχύει. Το κράτος στην Ελλάδα δεν έχει φτιαχτεί για να προστατεύει τον πολίτη. Γι αυτό είμαστε μόνοι μας. Η λύση είναι να προστατεύουμε ο ένας τον άλλο. Να δείχνουμε αλληλεγγύη και αν όχι αγάπη τουλάχιστον τουλάχιστον σεβασμό. Ειδικά σ' αυτές τις γυναίκες που θέλουν και μπορούν να κάνουν κάτι τόσο ευεργετικό για το παιδί τους. Κάτι τόσο φυσικό και παραδοσιακό. Κι αν κάποιος σου πει ότι η παράδοσή μας δεν επιτρέπει το γυμνό στήθος μια γυναίκας σε κοινή θέα ας του δώσουμε να καταλάβει ότι ο δημόσιος θηλασμός είναι παλιότερος από οποιαδήποτε παράδοση. Ακόμα κι αν αυτή είναι από την εποχή του σιδήρου.

Στέλιος:

Μου έκανε εντύπωση η ποσότητα της πληροφορίας που δέχτηκα με αφορμή τον 4^ο ταυτόχρονο δημόσιο θηλασμό που διοργανώθηκε πριν λίγες ημέρες σε πόλεις ανά την Ελλάδα. Από τη μια επειδή για τους προηγούμενους τρεις δεν είχα μάθει καν οτι έγιναν, απο την άλλη γιατί οι απόψεις και τα σχόλια ερχόντουσαν από όλες τις πλευρές, γονείς και μη, άντρες και γυναίκες, σχετικούς ή όχι με το αντικείμενο. Ξαφνικά όλοι ενδιαφέρθηκαν για το καλό των παιδιών των άλλων - να θηλάσουν να είναι γερά να τα βγάλουν πέρα να μην αρρωσταίνουν να ψηλώσουν και να έχουν λαμπερά μαλλιά και δέρμα. Παίρνω ως δεδομένο πως όλοι οι νέοι γονείς γνωρίζουν πως ο θηλασμός κάνει καλό. Αλλά δεν μπορούν όλες οι μητέρες να το κάνουν, για ξεχωριστούς, δικούς τους λόγους η κάθε μία. Οπότε, από τη στιγμή που δεν υπάρχει ιδιαίτερη ανάγκη για ενημέρωση, σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις έχω την εντύπωση πως επι το πλείστον συμμετέχουν άνθρωποι με μικρές εμμονές, και τάσεις διδακτισμού. Εμμονές γιατί θεωρούν το θηλασμό το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή τους και φαίνονται διατεθειμένοι να εξαντληθούν /υποφέρουν / δοκιμάσουν τις σχέσεις τους με άλλους ενήλικες αρκεί να θηλάσουν, όταν γνωρίζουν πως παιδιά που γεννήθηκαν δεκαετίες πριν και δεν θήλασαν κατάφεραν να μεγαλώσουν κανονικά (κάποια έβγαλαν το λύκειο και με Άριστα, ποιος θα το φανταζόταν), πόσο μάλλον τώρα που οι εναλλακτικές λύσεις είναι πολλές και ποιοτικές. Και τάσεις διδακτισμού γιατί η οργάνωση σε ομάδες αυτόματα διαχωρίζει τους μεν από τους δε, εκείνους που το κάνουν από εκείνους που δεν προσπάθησαν αρκετά (φαντάζομαι πως κανένας λόγος δεν είναι αρκετά σημαντικός για να μην θηλάσει μια γυναίκα). Προσωπικά θεωρώ τον θηλασμό υπερτιμημένο, και ελπίζω μέρος της δημοσιότητας που έχει λάβει τα τελευταία χρόνια να μεταφερθεί προς την παιδική παχυσαρκία και την ενημέρωση για το κάπνισμα. Τα παιδιά κινδυνεύουν περισσότερο από αυτά παρά από το γάλα σε σκόνη.

Στέλλα:

Για αρχή το disclaimer: Θήλασα την κόρη μου 20 μήνες σερί. Και τη θήλασα παντού, στο σαλόνι, στο τραπέζι, στο δρόμο, στην παραλία, σε καφέ, εστιατόρια, συναυλίες και στο γραφείο μια φορά, που είχα πάει να δω αν με χρειάζονταν κάτι. Και είμαι ο τελευταίος άνθρωπος που θα κάνει γκριμάτσα μπροστά σε μια γυναίκα που θηλάζει το παιδί της, όχι μόνο γιατί το θέαμα ούτε στο ελάχιστο δεν με ενοχλεί, αλλά και γιατί ξέρω από πρώτο χέρι ότι ούτε δέκα γυναίκες δεν θα θήλαζαν στην Ελλάδα αν δεν μπορούσαν, όλο αυτό τον καιρό, να ζήσουν μια σχετικά νορμάλ ζωή –όχι κλεισμένες στο σπίτι, όχι με την έγνοια «πεινάει το παιδί», όχι σαν να πρέπει να κρύβονται λες και έχουν βγει έξω με στρινγκ και ζαρτιέρες. Όσο σημαντικός κι αν είναι ο θηλασμός. Και, κατά τη γνώμη μου, ο θηλασμός είναι πολύ σημαντικός, για όλους. Όμως έχω κι άλλο (disclaimer): είμαι κάπως πρακτική. Μ’ εκνευρίζουν οι σπατάλες. Σε ενέργεια, λόγια, σαματά. Κι αυτό, στο debate «τι γνώμη έχεις για τις εκδηλώσεις δημόσιων θηλασμών» μεταφράζεται ως εξής: ο λόγος που στην Ελλάδα δεν θηλάζουν αρκετές γυναίκες ΔΕΝ είναι η κοινωνική κατακραυγή. Οι λόγοι είναι η ελλιπής ενημέρωση και η τριβή με την πραγματικότητα του θηλασμού, οι φοβερά αμφιλεγόμενες πρακτικές των μαιευτηρίων, τα συμφέροντα της βιομηχανίας τροφίμων (βλ.γαλάτων), η αθάνατη ελληνική οικογένεια που μοιράζει αβέρτα συμβουλές και δοξασίες σαν κυριακάτικη Free Press σε φανάρι της Αθήνας. Αν μία λεχώνα, που θέλει να θηλάσει, καταφέρει να ξεπεράσει αυτούς τους σκοπέλους, τότε κανένα στραβό βλέμμα στην πλατεία της πόλης δεν πρόκειται να την εμποδίσει να το κάνει. Κι αυτό, με τη σειρά του, μεταφράζεται ως εξής: ας κρατήσουμε δυνάμεις (κόσμο, φωνή, αφιερώματα σε ΜΜΕ, αντοχές απέναντι στις αντιδράσεις, κοινωνικό κεφάλαιο) για δράσεις που χτυπάνε τις πραγματικές αιτίες του προβλήματος. Και ας αφήσουμε το σαματά στα μωρά που περιμένουν να θηλάσουν, με τρελή χαρά.