Η απόλυση, part 2.

Υπήρξε εδώ και ένα part 1.
Αυτό το ποστ είναι η συνέχειά του, έπρεπε, πριν φύγει το 13.  Συναισθηματικά αφόρτιστο.

Καμια φορά συμβαίνουν περιστατικά που εκείνη την ώρα που τα ζεις αισθάνεσαι σαν να έχει μπει μέσα στο αυτί σου ένα μεγάλο κύμα, σερφίστικο, ολόκληρο και έχεις σκύψει στο πλάι κουνώντας το κεφάλι σου με μανία για να φύγει το νερό.  Εκείνη την ώρα μόνο, γιατί μετά που το έχεις συζητήσει, αναλύσει και σκεφθεί με την πάρτη σου, με τους φίλους σου, με κάποιους συνομιλητές που εκτιμάς την γνώμη τους τέλος πάντων, δεν βρίσκεσαι πια μέσα σε τσουνάμι, αλλά στην ηρεμία της ακρογιαλιάς, και το κύμα δεν είναι παρά ένας γαργαλιστικός παφλασμός στ'αυτιά σου.
Εγώ τώρα δεν είμαι καν στη φάση του παφλασμού - τα αυτιά μου έχουν ξεβουλώσει και όποτε σκέφτομαι την αλλόκοτη ιστορία μου μόνο απορώ και μετά χαμογελάω.  Όταν δε την διηγούμαι, η παντομίμα είναι "ε εντάξει μωρέ, συμβαίνουν και αυτά".  Με παράλληλο σήκωμα ώμων.

Σχεδόν ταυτόχρονα με την απόλυσή μου είχα την τύχη να συζητάω με μία εταιρία με "δυνατό"και digital προφίλ (έχει σημασία αυτό), όχι ιδανικά την πρώτη επιλογή μου, αλλά μία πάρα πολύ καλή λύση για μεταβατική περίοδο.  Το γνωστό, πάμε και βλέπουμε.  Δύο interviews, γνωριμία με ανθρώπους και με διαδικασίες, φτάσαμε τελικά στη φάση που λύσαμε και οι δύο πλευρές με καλή θέληση το οικονομικό και τύπου υπογράφαμε - σκέψου ποδοσφαιριστής, μεταγραφή, ε κάπως έτσι. 'Η και όχι.

Είμαι σε έναν πολύ ωραίο κήπο στην Κηφισιά, κρατώντας στα χέρια έναν πολύ παχυντικό και παγωμένο καφέ από το Starbucks όταν χτυπάει το τηλέφωνό μου.  Η ευγενέστατη κυρία Γραμματέας της εταιρίας που επρόκειτο να ξεκινήσω μεθαύριο-παραμεθαύριο με περνάει στον κύριο Διευθύνοντα Σύμβουλο, με τον οποίο είχα κάνει όλες τις προηγούμενες συζητήσεις.  Περίεργο, τα είχαμε δρομολογήσει όλα, δεν υπήρχε λόγος για ακόμα μία συνομιλία.  Ευγενικός και τυπικός και εκείνος στην αρχή μου ανακοινώνει ότι δεν μπορούμε να προχωρήσουμε στη συνεργασία.  Για πολύ λίγο, δηλαδή πάρα πολύ λίγο, εκτίμησα το ότι με πήρε ο ίδιος ενώ θα μπορούσε απλά να βάλει την γραμματέα του να μου στείλει ένα στεγνό επαγγελματικό email και δεν θα ασχολούμουν και περισσότερο, γιατί η λογική, η οποία είναι και φουλ σεβαστή btw, είναι ότι δικό του είναι το μαγαζάκι ό,τι θέλει το κάνει και του βάζει και φωτιά και το καίει άμα γουστάρει.
Ετοιμαζόμουν να κλείσω το τηλέφωνο, να πετάξω τον Starbucks και να παραγγείλω έναν διπλό ελληνικό, όταν άρχισε να μου εξηγεί τον λόγο της απόφασής του, χωρίς να τον ρωτήσω βασικά.
Ο λόγος λοιπόν, μου είπε ο expert όλου του φάσματος της επικοινωνίας με την πολύχρονη εμπειρία και την βαθιά γνώση της λειτουργίας των δυνατοτήτων που προσφέρει πλέον το διαδίκτυο, ήταν - ανοίγει βελούδινη βαριά κουρτίνα, βαράνε τρομπέτες, βγαίνουν μπαλέτα με φτερά - ο τρόπος που εκφράζομαι στο twitter.  Εκείνη την ώρα μου μπήκε το κύμα στο αυτί.
Η ομιλία του έγινε δασκαλίστικη, επικριτική, ειρωνική και ανέβασε ντεσιμπέλ.  Λόγω κύματος, δεν μπορούσα να διανοηθώ αυτά που μου έλεγε, ούτε τον τρόπο του.  Σκέφτηκα για μερικά δευτερόλεπτα ότι "δεν μπορεί, δεν έχεις καταλάβει, ρώτα, συζήτα, κάπου αλλού θέλει να το πάει" αλλά στην πρώτη εύλογη ερώτηση, συγγνώμη, σχολιάζετε το προσωπικό μου προφίλ στο τουίτερ στο οποίο γράφω με νικνέιμ και χωρίς να φαίνεται πουθενά η επαγγελματική μου ιδιότητα, η τσιριχτή απάντηση τί μας πέρασες, για τίποτα μαλάκες, αφού έχεις την φωτογραφία σου (λες και είμαι η Britney Spears, προχωράω στο δρόμο και γυρίζουν κεφάλια) δεν μου άφησε πολλά περιθώρια.
Ήθελα να το λήξω, σκεπτόμενη ότι δεν είχα κανένα λόγο να μπω σε συζητήση με συνομιλητή που έχει βουλωμένα αυτιά, αλλά είχε μάλλον πολύ ελεύθερο χρόνο και όρεξη, γιατί άρχισε να μου διαβάζει τουίτς - 6-7 ήταν τα τζιζ από τα 7850 που είχα γράψει τότε, μην φανταστείς, και τα έψαξε σε βάθος περίπου δεκαμήνου με χρόνου απ'ότι κατάλαβα - και να τα σχολιάζει με χλευασμό και εξυπναδίστικη ειρωνεία.  Πόσο #fail.
Καταρχήν ο άνθρωπος έκανε μία (και στη συνέχεια πολλές άλλες ακόμα) αυθαίρετη υπόθεση - ότι χρησιμοποιώ το τουίτερ για να περιγράφω μόνο με ειλικρίνεια τη ζωή και τις εμπειρίες μου, σαν να είναι ντοκυμαντέρ.  'Οτι αν ανέφερα αίθουσα συνεδριάσεων εννοούσα τη δική τους και άνοστο γαλλικό καφέ, εκείνον που μου σέρβιραν εκείνοι.  Ακόμα και αν ο καφές τους ήταν άνοστος δεν κατάλαβα ποτέ γιατί ήταν αδιανόητο να το θίξω χωρίς να λέω που στο διάολο τον ήπια τέλος πάντων, για λόγους ευγένειας.
Επίσης θεώρησε ότι προσβάλλω δυνητικούς πελάτες.  Στο φάσμα αυτό που προφανώς συμπεριλαμβάνει σχεδόν τα πάντα σε αυτή τη Γη, μπαίνει ισοβαρώς π.χ. το ότι δεν μου αρέσει ένα body lotion από τα h&m, ότι θα ήθελα ένα σκαμπό να κάθομαι στην ουρά της Cosmote στην Κηφισίας, και ότι ρώτησα αν υπάρχει link με απάντηση του CEO της Nestle για τα σχόλια που έγιναν παγκοσμίως για τη δήλωσή του περί νερού.  'Ολα αυτά στο ίδιο τσουβάλι "ανεπίτρεπτα για έναν άνθρωπο της επικοινωνίας" όπως έκρινε εκείνος, απολύτως χιουμοριστικά κάποια, ανώδυνα άλλα και σκεπτόμενα ίσως κάποια άλλα, για έναν άνθρωπο που παρατηρεί και σχολιάζει κατά περίπτωση τί γίνεται γύρω του και δουλεύει σε αυτόν τον χώρο, χωρίς να χαρακτηρίζεται μόνο φυσικά από αυτό.  Αχ, μπαίνω στη διαδικασία να εξηγούμαι τώρα και δεν μου αρέσει.  Αλλά να, φανταστείτε ένα προφίλ στο τουίτερ που κάποιος ανεβάζει μόνο επαγγελματικά βήματα ή δουλειές, χωρίς καμία εμπλοκή, άντε μόνο κανένα ψόφιο smile από δίπλα, δεν θα έβγαινε live ο διαχειριστής να του φωνάξει με ντουντούκα στο αυτί "πήγαινε ρε φίλε στο LinkedIn, μας πιάνεις χώρο", ή εντάξει αν αυτό είναι πολύ ρετρό sci-fi, δεν θα την έκαναν οι φόλλοουερς ένας ένας λόγω πόνου μασέλας;  Από το χασμουρητό;
Τέλος πάντων, ο κύριος μου το είπε συγκεκριμένα, ότι και φυσικά παρακολουθεί την ιδιωτική ζωή των υπαλλήλων του και ότι φυσικά δεν μπορούν να έχουν για τίποτα προσωπική γνώμη εκτός και αν είναι θετική, ή αλλιώς γλειψιματική - δική μου προσθήκη αυτή.
Δεν σοκάρομαι από αυτό, άλλωστε υπάρχουν άπειρα τέτοια χαρούμενα και άχρωμα προφίλ γύρω μου, είναι και αυτό μία πολύ συγκεκριμένη στρατηγική που συμβαίνει για πολύ συγκεκριμένους λόγους, και ας είναι τέτοια η καταπίεση που ξερνιούνται οχετοί που ούτε μπορεί να φανταστεί κάποιος που έχει βρει τον τρόπο να εκφράζεται λίγο πιο ελεύθερα, σοκάρομαι όμως από το ότι υπάρχει η πεποίθηση σε κάποιους, και είμαι σχεδόν σίγουρη, λίγους, ανθρώπους του top level του χώρου αυτού ότι καλός υπάλληλος είναι ο brain dead υπάλληλος.
Δεν σοκάρομαι επίσης από το ότι ένας άνθρωπος έχασε τη μελλοντική θέση εργασίας του από το προφίλ του στο τουίτερ, γιατί όλοι γνωρίζουμε ότι αφενός τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δίνουν ένα στίγμα προσωπικότητας προς τα έξω, αυτό που αφήνουμε εμείς να αποτυπωθεί, και αφετέρου γιατί έχουμε διαβάσει αρκετές περιπτώσεις απόλυσης ή απόρριψης λόγω σοβαρών "social media mistakes".  Κάποιες περιπτώσεις μπορείτε να τις δείτε σε αυτό το λινκ, συγκεκριμένα για PR με το διαβόητο hashtag εδώ, και να κρίνετε ανάλογα.
Δεν υπάρχει κάτι αντικειμενικό σε όλα τα cases.  Φυσικά η βαρύτητα των τουίτς που "έσφαλαν" θα πρέπει να είναι αποτέλεσμα αξιολόγησης πολλών και διαφορετικών παραγόντων, όπως πιστεύω και ότι ήταν, παρά στεγνής, απομονωμένης κριτικής πάνω σε 140 χαρακτήρες.
Στη δική μου την περίπτωση δεν έγινε κάτι τέτοιο.  Ο συνομιλητής μου προσβλήθηκε από 6 τουίτς χωρίς κοινό κώδικα, να ας πούμε μεταξύ αυτών ήταν ένα που έγραψα ότι άκουσα τη λέξη μουνόπανο.  Σοβαρά ε, το άκουσα.  Αυτό ήταν αλήθεια.
Δεν αποκάλεσα έτσι κάποιον πελάτη μου, δεν χαρακτήρισα επώνυμα και συγκεκριμένα κανέναν συνάδελφό μου, δεν έκανα καν αναγωγή σε σερβιέτες.  Είπα ότι - μεταξύ άλλων- ΤΟ ΑΚΟΥΣΑ.  Από αυτό αξιολογήθηκε ο χαρακτήρας μου, το στόμα μου, η αγωγή που έχω πάρει από την οικογένειά μου (ω ναι και αυτούς πήρε η μπάλα), το ήθος και ο επαγγελματισμός μου.  Η απαίτηση λοιπόν για να μπορέσει κάποιος να εργαστεί στην συγκεκριμένη εταιρία, εκτός από αποστασιοποιημένος, πέστο και άνιωθος, είναι να είσαι και κουφός.  Εντάξει, το χόντρυνα.  Να μην αναγνωρίζει το λεξιλόγιό σου "κακές" λέξεις λες και πας στο προνήπιο.
Oh well, η μάχη ήταν χαμένη από χέρι.  Για ένα πεντάλεπτο είπα να αγωνιστώ, αλλά όταν η ειρωνεία έφτασε στα επίπεδα "ναι, δεν ξέραμε ότι ήσουν η Μητέρα Τερέζα να σου απονείμουμε και βραβείο", ή "είσαι τελείως χαζή αν πιστεύεις ότι…" αναρωτήθηκα για ποιο λόγο παλεύω.  Πραγματικά.  Ακόμα και αν σε ένα εικονικό δικαστήριο κέρδιζα, εγώ, δεν θα μπορούσα να υπάρξω και να εργασθώ σε μία τέτοια εταιρεία και σε τέτοιες συνθήκες, έτσι όπως τις υπαγόρευε ο διευθύνων σύμβουλός της.  Δεν ταιριάζαμε, ό,τι και αν λένε τα ζώδια.
Κατάλαβα ότι για λίγο αγωνίστηκα για εμένα προσωπικά, ξέρεις για αυτή την λεγόμενη αδικία, που κανείς δεν σου χρωστάει η δικαιοσύνη, αλλά δεν θες να το παραδεχτείς.
Για εμένα σαν χαρακτήρα, σαν επαγγελματία, σαν προσωπικότητα, σαν εργαζόμενη (τα ίδια είναι αυτά, αλλά στομφάρω).
Κάνεις λάθος ρε φίλε.  Γιατί εγώ, είμαι στην πραγματικότητα πολύ καλή για εσένα.  Και ακριβή, και πολύ έξυπνη.
Και καταλήγω, μετά από ψύχραιμη ανάλυση της μπαρουφολογίας που άκουσα εκείνη τη μέρα ότι μάλλον αυτό ήταν, και ο χαρακτηρισμός μου ως μία χαζή ανυποψίαστη και βρωμόστομη επαγγελματίας του χώρου της επικοινωνίας (τώρα γελάω μόνη μου δυνατά, γελάστε λίγο και εσείς) εξυπηρετούσε απλά σαν μία δικαιολογία προς τρίτους, η οποία τελικά δούλεψε σωστά.
Τώρα, γιατί μπήκαμε σε όλη αυτή τη διαδικασία της προσωπικής αντιπαράθεσης και επίπληξης, αυτό - παρότι έξυπνη - δεν το κατάλαβα ποτέ.  'Ετσι και το τερματίσαμε, κυριολεκτικά.
- Λοιπόν κύριε Τάδε - εγώ είμαι αυτή - επειδή απ'όσο ξέρω δεν είμαι ούτε κόρη σας, αλλά ούτε και ευτυχώς υπάλληλος της εταιρείας σας, δεν βλέπω το λόγο να σπαταλάτε τον χρόνο μου για να μου κουνάτε το δάχτυλο.  Χάρηκα ειλικρινά για την απόφασή σας, καλημέρα.
Γκνταπ.
Κυρία.