περί φιλίας.

Το ωραίο με τις σχέσεις είναι ότι εξελίσσονται, επαναπροσδιορίζονται, πετώνται στον κάλαθο των αχρήστων και δημιουργούνται ως αποτέλεσμα μίας σειράς συμπτώσεων.
Το ακόμα πιο ωραίο είναι όταν σε εκπλήσσουν τόσο πολύ ευχάριστα, που πίνοντας μία παγωμένη μπίρα (πώς και έτσι ρε yol?) για κανένα δίωρο με φίλους -ή μάλλον, με φίλες-στο Think+ στο Χαλάνδρι, νομίζεις ότι είσαι μαζί τους μια ολόκληρη ζωή.
Εγώ πρέπει να ομολογήσω ότι δεν κουράστηκα ποτέ για τις φιλικές μου σχέσεις.
Οι άνθρωποι που με ενδιέφεραν ερχόντουσαν κοντά μου ή με τραβούσαν κοντά τους απλά, αβίαστα. Είχα μόνο μία θεωρία, που μου γύρισε τούμπα. 'Οτι φιλίες όπως αυτές που κουβαλούσα μαζί μου από δεκαπέντε, είκοσι ή και εικοσιπέντε χρόνια πριν, δεν ξαναγίνονται. Παπάρια, και συγνώμη για την έκφραση.
'Ολες τις φίλες μου από πολύ παλιά τις σέβομαι απεριόριστα και όπως συμβαίνει και με τους γκόμενους, κρατάω σαν αναμνήσεις μόνο τις πολύ ωραίες μας στιγμές. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μπορώ, ή μάλλον, αντέχω, να τις κουβαλάω όλες μαζί μου για πάντα.
Δεν φταίει αναγκαστικά κάποιος γι'αυτό. Αλλά η ζωή αλλάζει.
Και από εκεί που εγώ έβγαινα, έπινα all the way και γυρνούσα σπίτι οπωσδήποτε τελευταία, τώρα ξυπνάω από τις 9 και βάζω πλυντήριο πιάτων (προσοχή! δεν τα πλένω, λέμε....).
Και αν κάποτε τα ενδιαφέροντά μου ήταν να ακούω ώρες ατελείωτες και μεθυσμένες για τον μαλάκα που δεν πήρε την κολλητή μου τηλέφωνο, τώρα έχω στη διάθεσή μου ένα πιεσμένο δίωρο κατά την διάρκεια του οποίου θέλω να πετάξω και μία από τις πολλές χαριτωμενιές του γιου μου. Γιατί ο γιός μου είναι το πιο σημαντικό πράγμα στην ζωή μου. 'Η μάλλον, είναι η ζωή μου.
Καλώς ή κακώς, θα πορευθώ στην συνέχεια με όσους το κατανοούν αυτό, αλλά και το γουστάρουν κιόλας, δεν το κάνουν υποχρεωτικά. Με αυτούς που θα τους πω "ναι" στην έξοδο την πέμπτη φορά που θα μου το προτείνουν, γιατί τις προηγούμενες τέσσερις θα έχω πάει με τον Walter να ψωνίσουμε στο Gap, να παίξουμε με τους φίλους του στο πάρκο και να φάμε παγωτό με ένα μπαλόνι στο χέρι, στο Κεφαλάρι.
Ε ναι, λοιπόν, μετά το απόγευμα στο Think, φλάσαρα τρελά. 'Ακουσα ωραίες ιστορίες, γέλασα με τα σχόλια για εμένα, είμασταν μία παρέα τόσο ευχάριστα πολυσυλλεκτική, κάτι σαν το Sex & the city ένα πράγμα, η μία παντρεμένη, η άλλη να ψάχνει γκόμενο, η τρίτη με σχέση που δεν ξέρουμε πού πάει, εγώ έγκυος & μαμά...
Χαίρομαι που ανακαλύπτω ανθρώπους που θέλουν να πορευτούν μαζί μου στην συνέχεια. Με τα πιεσμένα μου δίωρα, τις συνταγές στο blog μου (σόου νοτ μι), τις ξεχασμένες πιπίλες στην τσάντα μου, τις αγχωμένες, κυνικές γκομενοσυζητήσεις στο "καψιμί" της εταιρείας, τις άπειρες αναπάντητες κλήσεις στο κινητό.
Γιατί όλα αυτά είμαι εγώ. Και το μισάωρο που αφιερώνω τώρα είναι πιο σημαντικό από ολόκληρο το βράδυ που αφιέρωνα κάποτε.
Όσους παλιούς φίλους έχασα, ή με έχασαν, τους ευχαριστώ. Τους ευχαριστώ γιατί υπήρξαν με αφοσίωση στην ζωή μου και μου χάρισαν απίστευτες εικόνες και γιατί με "υποχρέωσαν" να βρω καινούργιους.
Καληνύχτα.