Happiness

Είμαστε στην Πάρο, στην Santa Maria, με δύο πολύ καλούς φίλους, και τους δύο γιούς τους. Ο καιρός είναι υπέροχος, ούτε κρύο, ούτε πολύ ζέστη και εγώ πρέπει να είναι η πρώτη φορά που αισθάνομαι καλά με μαγιό την τελευταία τριετία, καθώς όλοι αποσυντονίζονται από την κοιλιά μου και δεν προχωράει το βλέμμα τους πιο κάτω (μπρος & πίσω εννοείται).
Στο τραπεζάκι είναι ακουμπισμένος ένας ανάμεικτος χυμός με μία μεγάλη φέτα καρπούζι, το νεσεσέρ με τα αντηλιακά που κολλάνε άμμο, η Little People Σάρα Λιν (Αριάδνη, thanx for the tip!) και ένα Marie Claire που πηγαινοέρχεται από το αυτοκίνητο στην παραλία και τούμπαλιν, χωρίς να εξυπηρετεί τον βασικό σκοπό για τον οποίο τυπώθηκε.
Η διάθεση είναι υπέρ-καλή, o dj του beach bar πρέπει να είναι αδελφή-ψυχή γιατί βάζει συνέχεια james, franz ferdinand και coldplay, και ο walter γελάει ασταμάτητα, επειδή βάζει το στόμα του στην κοιλιά μου και φυσάει περίεργα προκαλώντας παρεξηγήσιμους ήχους (le scoreggine, μαμά!).
Ίσως όλοι που διαβάζετε, περιμένετε να γίνει κάτι... Όλες οι ιστορίες έχουν μία αρχή, μία κορύφωση και ένα τέλος. Αυτή η δικιά μας δεν έχει...
Απλά σε ένα καρέ της ταινίας μας, που είμασταν όρθιοι με τον άντρα μου και χαζεύαμε χαϊμαλιά, ο Walter έτρεξε κοντά μας, με το μακρύ σερφίστικο μαγιό του και το ξασπρισμένο από την αλμύρα καπελάκι του, σκαρφάλωσε πάνω μας και ανοίγοντας τα χεράκια του μας πήρε μία μεγάλη αγκαλιά. Μας έσφιξε δυνατά και μας γέμισε φιλιά, οι μπουκλίτσες του έσταζαν θαλασσινό νερό, οι πατούσες του ήταν πασπαλισμένες με άμμο και εγώ ένιωσα την ευτυχία να ξεχειλίζει από μέσα μου και να παρασέρνει μαζί της όλη την παραλία.
Και τόλμησα να σκεφτώ... αν το νο2 που θα έρθει θα μου το χαλάσει όλο αυτό. Αν θα θέλει να μπει και εκείνο μέσα στην αγκαλιά μας και να σπρώξει τον Walter μακριά. Αν στο κάδρο έχει νόημα και ένα τέταρτο μοντέλο ή αν είναι αρκετά τα τρία που ποζάρουν με το χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.
"Ντροπή σου" μονολόγησα μετά από τρία μόλις δευτερόλεπτα.
Σκέφτηκα την ταινία του χρόνου το καλοκαίρι, ενώ ο γιος μου με τον μπαμπά του διάλεγαν βραχιολάκια.
Η αγκαλιά θα γίνει ακόμα πιο μεγάλη και θα τους χωράει όλους, τα παιδικά χεράκια που θα μας σφίγγουν θα είναι τέσσερα αντί για δύο, και τα φιλιά ακόμα περισσότερα. Και η αγάπη δεν θα διπλασιαστεί, θα γιγαντωθεί, η ευτυχία θα παρασέρνει όχι μόνο την Santa Maria αλλά όλες τις Κυκλάδες και θα πίνουμε όλοι μαζί χυμό καρπούζι.
Το φινάλε ήταν καλύτερο από το αναμενόμενο. Ο γιος μου άρχισε να λικνίζεται με το Mr. Brightside των Killers και φαινόταν να του αρέσει κιόλας....
Αααα.... Happiness... ;-)