τί μου λείπει

Σκεφτόμουν όλη μέρα τί να γράψω.
Πάρα πολλά πράγματα περνούσαν από το μυαλό μου, κάποια μου φαινόντουσαν εξαιρετικά ιδιωτικά, κάποια βαρετά για τους υπόλοιπους, κάποια στενάχωρα και μερικά κραυγαλέα αδιάφορα.
Αφού ο γιος μου άργησε -πάλι, τί πρωτότυπο- να κοιμηθεί και για άλλη μια φορά πήγε να με πάρει ο ύπνος μαζί του αλλά πετάχτηκα ως συνήθως από αντίδραση και θυμό για να μην πάει το βράδυ μου χαμένο, συνειδητοποίησα τί ήθελα να πω πιο πολύ από όλα.
Τί μου λείπει.
Λατρεύω προφανώς και αδιαμφισβήτητα την οικογένειά μου. Έγινα μαμά στα 32 μου, όχι πολύ νέα, αλλά χωρίς πολλά απωθημένα. Έχω ταξιδέψει τόσο όσο, έχω ζήσει απλά, έχω ζήσει τρελά, έχω ροκάρει, έχω ερωτευθεί, έχω παλέψει για να κερδίσω. Και ό,τι και αν συμβαίνει στην πραγματικότητα, πάντα αισθάνομαι ότι κερδίζω.
Η ζωή μου άλλαξε πριν 35 μήνες ριζικά. Και δεν γύρισα το κεφάλι να κοιτάξω πίσω ούτε για ένα δευτερόλεπτο.
Αλλά μου λείπει ο ύπνος. Μου λείπει το ατελείωτο άραγμα του Σαββατοκύριακου, το άσκοπο χουζούρεμα μέχρι τις 3 το μεσημέρι και μετά τρεχάλα στο Κολωνάκι μήπως και προλάβω κανένα μαγαζί ανοιχτό... έτσι, για να ψωνίσω τίποτα άχρηστο να βάλω το βράδυ.
Μου λείπει το καταβρόχθισμα των βιβλίων μου. Μου λείπει το διάβασμα που πλέον μπορώ να το κάνω μόνο βράδυ, αλλά αυτό το βράδυ έχω να κάνω τόσα άλλα πράγματα που το 24ωρο εμένα, της δηλωμένης τεμπέλας, μου φαίνεται λίγο (και αυτό ΔΕΝ είναι έκφραση δηλωμένης τεμπέλας).
Μου λείπει το χαζολόγημα. Το χαζολόγημα στο γραφείο μέχρι αργά το απόγευμα και καπάκι ποτό με όποιον ξέμεινε μαζί με εμένα, το χαζολόγημα στο super market μπροστά από τα τυριά, το χαζολόγημα μέσα στο zara που φεύγεις μετά από δύο ώρες με ένα φανελάκι.
Μου λείπει το άσκοπο ξενύχτι. Είτε στην Σκουφά, εκεί που συζητάς τα ίδια και τα ίδια και γελάς ξεκαρδιστικά με τις ιστορίες που γέλαγες και εχθές, είτε μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή με το Sims 2, είτε με τα πόδια απλωμένα στην κοιλιά του Dario και την ρομεντί στο dvd που αποφασίσαμε να δούμε στις 3 το πρωί.
Μου λείπει καμια φορά ο αυθορμητισμός και η ανεξαρτησία μου. Αυτό που τσακώνεσαι με πάθος σαν να μην υπάρχει αύριο (και μετά κάνεις ότι μπορείς για να το εκτονώσεις) ή που απαντάς καταφατικά στην πρόταση του Βασίλη για παράσταση στην Επίδαυρο μερικές ώρες πριν και στην Τίνα για παρακμιακό σουκού στην Ναύπακτο το Σάββατο το πρωί (και ξεκινάμε οι τρελοί να πάμε μετά τα μεσάνυχτα.... με το σκεπτικό της Δευτεριάτικης κοπάνας).
Τέτοια μου λείπουν. Δεν ξέρω τί λένε οι άλλες μαμάδες, αλλά εμένα δεν μου λείπει το μανικιούρ, το κομμωτήριο, τα ταξίδια και το clubbing. Μου λείπει το ανελέητο ξόδεμα του προσωπικού μου χρόνου, το ονειροπόλημα και το χάσιμο μέσα στις ιστορίες μου, η επανάληψη του τίποτα με τους φίλους μου.
Αλλά ό,τι και αν συμβαίνει στην πραγματικότητα, πάντα αισθάνομαι ότι κερδίζω.
Και σε αυτή την περίπτωση δεν είναι ούτε αυτοπεποίθηση, ούτε ψευδαίσθηση. Έχω κερδίσει.
Πάω να του δώσω ένα φιλί.