Aθώες ανησυχίες μιας ζαλισμένης μαμάς.

Αυτές τις ημέρες έχουμε απλά ξεπατωθεί.

Λόγω του προβλήματος στο πόδι που έχει εδώ και ένα μήνα η κυρία Ελένη, δεν έχουμε βοήθεια από πουθενά, αλλά τρέχουμε ασταμάτητα από τα βρεφικά πολυκαταστήματα στο γιατρό, από το κολυμβητήριο στο δημιουργικό εργαστήρι και από το Golden Hall στο Ζάππειο, ενώ ταυτόχρονα όταν χρειάζεται κανονίζουμε διάφορους μαγικούς συνδιασμούς για την παραλαβή του Walter από την θεία του, ή την παράδοσή του στην γιαγιά την ώρα που επιστρέφει από την δουλειά.

Ευτυχώς, τώρα δεν δουλεύω.
Δυστυχώς, είμαι σχεδόν στον 9ο.

Ευτυχώς, γιατί βλέπω ένα παιδί να ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μου ευτυχισμένο, υπέροχο και τρυφερό. Να απολαμβάνει την μαμά του και τον μπαμπά του και ταυτόχρονα να γίνεται όλο και πιο ανεξάρτητος, πιο δυνατός και πιο σίγουρος, γιατί η παρουσία πλέον των γονιών του δεν είναι αμφίβολη, αλλά αδιαμφισβήτητη.
Ευτυχώς, γιατί είμαστε η απόλυτη οικογένεια. Λόγω της ιδιομορφίας της δουλειάς του μπαμπά, είμαστε όλη μέρα μία σφιχτή αγκαλιά για τρείς (ναι, δεν την ξεχνάω, έχουμε ανάμεσά μας και την κοιλούμπα) και μαθαίνουμε διαρκώς ο ένας από τον άλλον. Περνάμε μοναδικές στιγμές, δεν πνίγουμε τα γέλια μας, αλλά τα νεύρα μας και - μιλώντας για τον ευατό μου - θα έλεγα ότι είμαι γεμάτη 100%.
Τις δυσκολίες μιας εγκύου που τρέχει διαρκώς πίσω από ένα ζωηρό αγόρι 2,5 ετών ας μην την ξανααναλύσω και γίνω κουραστική, είναι αυτονόητες.
Σήμερα όμως, ζώντας για λίγο την ζωή μίας μη εργαζόμενης μαμάς αν και όχι με την τυπική έννοια του όρου, μπήκα στην διαδικασία να σκεφτώ τί τελικά είναι καλύτερο.
Να αποχαιρετάς, αναίμακτα πρέπει να ομολογήσω, το παιδάκι σου με μία σφιχτή αγκαλιά και ένα ζουμερό φιλί κάθε πρωί και να το βλέπεις πάλι στις 7 το απόγευμα, μαθαίνοντας τα νέα του σαν μία ιστοριούλα που σου διηγούνται άλλοι, ή να ζεις την ζωή του καθημερινά έτσι όπως η χελώνα κουβαλάει το καβούκι της. Τόσο απόλυτα.
Υπάρχει βέβαια και η μέση λύση, που εγώ δεν την ακούω καν. Δεν μπορώ να την εφαρμόσω ούτε πρακτικά, ούτε σαν φιλοσοφία και επειδή γράφω και ειλικρινά, μου την βαράει και λίγο.
Δεν δουλεύω, αλλά έχω νταντά, καθαρίστρια και μαγείρισσα, τις οποίες κουβαλάω μέχρι και στις διακοπές γιατί πολύ απλά δεν ξέρω να κοιμίζω, να καθαρίζω, να διασκεδάζω και να διαπαιδαγωγώ το μωρό μου επειδή είμαι πολύ απασχολημένη με μάνι-πέντι, yogalates, beauty sleep και μαθήματα αγγειοπλαστικής.
Fuck that. Poor kids.
Τέλος πάντων, μεταξύ των άλλων δύο προφανώς πιο νορμάλ επιλογών, δεν είμαι εγώ αυτή που θα δώσει την απάντηση καθώς μιλάμε για την νούμερο ένα ανησυχία που στροβιλίζει στα μαμαδομυαλά από τότε που η γυναικεία χειραφέτηση σάρωσε τις φιλοσοφίες και τις πεποιθήσεις όπως ο τυφώνας Κατρίνα τα φράγματα της Νέας Ορλεάνης.
Στην πλειοψηφία τους, γιατί εννοείται ότι υπάρχουν πάντα οι φωτεινές εξαιρέσεις, οι μαμάδες που δεν εργάζονται είναι λιγότερο "ενδιαφέρουσες" από εκείνες που εργάζονται.  Και αυτό γιατί αναγκαστικά περιορίζουν τα ερεθίσματά τους στις καταστάσεις εκείνες που αφορούν το παιδί τους.  Περιορίζουν και τον κύκλο τους, γιατί οι συζητήσεις που πλέον τις ενδιαφέρουν και μπορούν να αναπτύξουν με ευφράδεια, είναι φυσικό και επόμενο να μην αφορούν όλες τις υποψήφιες γυναίκες-φίλες.
Έτσι, δημιουργούν μία ζωντανή, πολύβουη μαμαδοπαρέα, με τρελό expertise στα νηπιαγωγεία και τις εξωσχολικές δραστηριότητες και με ωραίες ιδέες για δημιουργική απασχόληση και εκδρομές, που όμως κινδυνεύει να τις εγκλωβίσει και τελικά να τις καταπιεί όπως η ταραντούλα.  Κάποια στιγμή τα παιδιά θα φύγουν από την αγκαλιά τους και οι μαμαδοπαρέες δεν θα έχουν σημαντικό λόγο ύπαρξης. Και τότε θα αρχίσουν να βιώνουν μία πραγματικότητα λίγο πιο μοναχική από αυτό που είχαν φανταστεί.  Αλλά ίσως πιο γεμάτη από υπέροχες αναμνήσεις, από συγκλονιστικές στιγμές που τις έζησαν όλες σαν πρωταγωνίστριες και ίσως, αυτό από μόνο του να είναι αρκετά δυνατό για να τους επιτρέψει να αράξουν στην συνέχεια με γαλήνη και αυτογνωσία.
Από την άλλη, η εργαζόμενη μαμά εύχεται να είχε περισσότερες ώρες το 24ωρο για να μπορέσει να συντονίσει όλα αυτά που έχει να κάνει. Για να βρει την χρυσή ισορροπία με το παιδί, τον εαυτό, την δουλειά και τον κύκλο της. Είναι πολύ αγχωτικό και πολύ δύσκολο να ισορροπείς πάνω σε στιλέτος και να τρέχεις με τα air max millenium με τις ίδιες ακριβώς πιθανότητες επιτυχίας.
Είναι όπως εξαιρετικά αναζωογονητικό να βγαίνεις ένα βράδυ για κρασί με την κυρία Δημοφιλία του γραφείου και την επόμενη μέρα να τρέχεις να προλάβεις παιδικό πάρτι στους παιδότοπους που τόσο κράζεις. Έχει πλάκα να σε φλερτάρουν 25χρονα που την έχουν δει γκόμενοι μέσα σε meetings και το απόγευμα να πηγαίνετε με τον άντρα της ζωής σου καροτσάδα στο Θησείο.
Την ώρα όπως που το παιδί σου θα χτυπήσει, θα αρρωστήσει, θα κλάψει, παίζει και να μην είσαι εκεί. Και όταν θα θέλει μία αγκαλιά να κουρνιάσει, μπορεί και να μην είναι η δική σου. 'Οταν θα μάθει να διαβάζει, μάλλον δεν θα είσαι η πρώτη που θα το ακούσει, και όταν θα μάθει να μετράει, τα δάχτυλα που θα τεντώνονται μπροστά του, ίσως και να μην είναι τα δικά σου. Ίσως και να πάρεις τηλέφωνο για να ακούσεις την φωνή του και η καρδιά σου να σφιχτεί.  Πάλι προτεινόμενη για Όσκαρ β' γυναικείου.
'Οσο γράφω, τόσο περισσότερο πιστεύω ότι δεν θα καταλήξω πουθενά.
Πιστεύω ακράδαντα ότι οι όλοι οι άνθρωποι, ακόμα και αν χαρακτηρίζονται από ελάχιστα ψήγματα δημιουργικότητας πρέπει να βρίσκουν διεξόδους να την διοχετεύουν και να την αναπαράγουν. Και πως ακόμα και η μίνιμουμ επαγγελματική δραστηριοποίηση μόνο καλό μπορεί να επιφέρει στην προσωπικότητά τους. Δεν υπάρχει τίποτα πιο βαρετό και απογοητευτικό για μένα, από τις απόλυτα μονοδιάστατες γυναίκες που ανοίγουν το στόμα τους το πρωί και ξέρεις τί θα πουν, που το κλείνουν το βράδυ και σε έχει πάρει ο ύπνος πριν σου πουν καληνύχτα, ανίκανες να αναγνωρίσουν άλλο ανθρώπινο είδος εκτός από τις συναδέλφισσες μαμάδες - ηρωίδες αυτού του κόσμου.
Τελικά, τί αναμενόμενα θεωρητικό απόφθεγμα, και οι άλλες οι μαμάδες πρέπει να παλέψουν σκληρά, λες και δεν τους έφταναν οι μάχες που δίνουν καθημερινά, για να βρουν μία χρυσή τομή, να μην παρασυρθούν από τα λεφτά και την εξουσία που συνεπάγεται η αδυσώπητη καριέρα, και τελικά καταντήσουν να μεγαλώσουν μέσα στο σπίτι τους έναν ξένο.
Οι σχέσεις με τα παιδιά δεν χτίζονται απλά, ούτε φυσικά. Θέλει πολύ δουλειά. Περισσότερη από ότι χρειάζεται μέσα στην εταιρεία. Αλλά είναι πολύ μεγαλύτερη η ανταμοιβή.
Δεν μπαλαντζάρεται με μπόνους.  'Η μήπως... εξαρτάται από το μπόνους; (φινάλε Inception style).