θα πω και εγώ για Μαραθώνιο (κυριολεκτικά).

Την Κυριακή ξύπνησα με πολύ μυστήρια διάθεση, απίστευτα, ανώμαλα σκαμπανεβάσματα, ή όπως λέμε κατά κόρον στα ελληνικά, with a terrible mood swing.
Είναι γνωστό το πάρτι που κάνουν οι ορμόνες στην εγκυμοσύνη, με αποτέλεσμα οι περισσότερες έγκυες γυναίκες να είναι τόσο προβλέψιμες όπως ο απόλυτα ψυχασθενής serial killer λίγο πριν τηγανίσει τα νεφρά του τελευταίου θύματός του.
Την πρώτη φορά εγώ έριχνα τρελό κλάμα ρε φίλε.  Τρελό λέμε.  Επί τρείς μήνες μέχρι να γεννηθεί ο γιος μου, κάθε βράδυ.  Αλλά τώρα μου είχε βγει πολύ καλύτερα και όλη μου η ορμονοσχιζοφρένεια εξαντλείται σε υστερικά, δυνατά γέλια (αυτό το ωραίο που κάνει και η Ζωή Λάσκαρη) με πράγματα που δεν ήταν στην πραγματικότητα και τόόόόόόσο αστεία ή με απίστευτα νεύρα, εδώ βλ. Michael Douglas στο Falling Down, που αν μου τα κουμαντάρουν με τρόπο, γρήγορα ξεφούσκωναν.
Αλλά την Κυριακή, αυτή την ηλιόλουστη, εθνικά φορτισμένη μέρα, μου βγήκαν όλα μαζί.
Ενώ προετοιμαζόμουν πολύ χαρούμενη για την βόλτα μου στο Καλλιμάρμαρο, όπως και πέρυσι, καθώς ανήκουμε στην κατηγορία νέοι γονείς, με καρότσι, που μένουμε πολύ κοντά, ξυπνάμε για λόγους ανωτέρας βίας σχετικά νωρίς και θέλουμε να αμολήσουμε τον γιο μας στους χωρίς αυτοκίνητα δρόμους, κάτι που ούτε θυμάμαι με έκανε σμπαράλια.  Όλα μου έφταιγαν, με ενοχλούσαν, πέταξα τα ρούχα μου, τα πράγματά μου και κλείστηκα στο δωμάτιο απαρηγόρητη.  Ξεκίνησα το χωρίς λόγο (αυτό βέβαια το αξιολογώ τώρα, εχθές θα έβρισκα και χίλιους διαφορετικούς λόγους να δικαιολογηθώ), ψυχοφθόρο, βαρύ κλάμα που σου πλακώνει το στέρνο και δεν παίρνεις ανάσα, και κατέληξα να αποκοιμηθώ κουλουριασμένη για κανένα μισάωρο, με ακόμα περισσότερα νεύρα και δυστυχία.
'Ολο το πρωί παρακολουθούσα την διαδρομή του Κλασικού Μαραθωνίου στο Σκάι και δεν μπορούσα να συγκρατήσω την συγκίνησή μου, είχα καλό φίλο και συγγενείς που είχαν ταξιδέψει από τον Καναδά για να τρέξουν την φουλ διαδρομή και είχα μασήσει απίστευτα με το κόνσεπτ των φορών που ΔΕΝ ήμουν εκεί, σε αντιδιαστολή με  το...." Όταν όμως ο Μαραθώνιος θα γιορτάζει 2.500 χρόνια, ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΚΕΙ (Κυριακή, 31 Οκτωβρίου 2010)!".  Και όσο δεν μπορούσα να μαζέψω τα κομμάτια μου, τόσο νευρίαζα (φυσικά με όλους τους άλλους, όχι με εμένα), που τελικά ΔΕΝ ήμουν εκεί.
Μετά από αρκετή ώρα, ο σύζυγος μπήκε στο δωμάτιο με πανοπλία και ηρεμία, αποφασισμένος μάλλον να μην με πνίξει αυτή την Κυριακή στα νερά της τουαλέτας, και μαγικά, αφού εννοείται του μάλλιασε η γλώσσα, με έκανε να σηκωθώ ατάραχη να ετοιμαστώ αφενός να χειροκροτήσω τον τερματισμό ανθρώπων από όλες τις γωνίες της γης στο Παναθηναϊκό στάδιο και αφετέρου να μαζέψω τον γιο μου που ήταν στο Ζάππειο με τους συνήθεις ύποπτους.
Την μέρα έλουζε ένας λαμπερός ήλιος και από την ώρα που αρχίσαμε να περπατάμε στην Λεωφόρο Β. Κωνσταντίνου και βλέπαμε ανθρώπους καθισμένους, ξαπλωμένους, χαμογελαστούς, υπερήφανους από την υπερπροσπάθεια, το vibe στην ατμόσφαιρα έβαλε στα - ομολογουμένως βαριά, πλέον - πόδια μου φτερά. 
Επειδή είχε μεσημεριάσει, βρήκαμε μια υπέροχη θέση μπροστά, κοντά στην είσοδο του σταδίου σε απόσταση αναπνοής από όσους τερμάτιζαν και μείναμε να τους χειροκροτήσουμε.
Είδα υπέροχες εικόνες, υπέροχους ανθρώπους να τερματίζουν μετά από 3, 4, 5 και βάλε ώρες, χωρίς αυτό να έχει καμία απολύτως σημασία.  Μεγάλους ανθρώπους, αρχοντικούς, καμαρωτούς, νέους με πείσμα και πλατιά χαμόγελα στα τελευταία μέτρα, ξένους με κλαδιά ελιάς στα χέρια, μπαμπάδες με μωρά στα καρότσια, ζευγάρια εξαντλημένα πιασμένα χέρι χέρι, συγκλονιστική μαμά να φοράει τον μάρσιπο με το μωρό της λίγο πριν διασχίσει τα τελευταία μέτρα του απίθανου κατορθώματος, γιο που έτρεμαν τα γόνατά του, όχι από τα 42 χιλιόμετρα, αλλά από την συγκίνηση που έπαιρνε την μαμά του από το χέρι και τερμάτιζαν μαζί - απόλυτα ευτυχισμένη εκείνη στο αναπηρικό καροτσάκι της.
'Ολοι, μα όλοι, έφταναν και χαμογελούσαν, μας έστελναν φιλιά, έκαναν το σήμα της νίκης, έβγαζαν φωτογραφίες, φούσκωναν τα στήθη τους για να ανταπεξέλθουν στο μεγαλείο της δικής τους ηρωικής διαδρομής στα τελευταία μέτρα και προκαλούσαν επιφωνήματα θαυμασμού, δυνατά χειροκροτήματα και αλησμόνητα συναισθήματα στους θεατές.
Άλλο κλάμα εγώ εκεί.  Με τίποτα δεν μπορούσα να συγκρατηθώ, σε όλους τους δρομείς, ακόμα και σε έναν γραφικό κοκκινοτρίχη με φακίδες που φορούσε χλαμύδα, έβρισκα κάτι που με συγκινούσε (αυτός ας πούμε είχε δεμένο πόδι) και τα δάκρυα έτρεχαν ασυγκράτητα κάτω από τα μεγάλα γυαλιά ηλίου.
Αυτή τη συγκίνηση, χαλάλι, την απήλαυσα.  Μέχρι το βράδυ έτσουζαν τα μάτια μου και το κεφάλι μου το ένιωθα σαν κολοκύθα, αλλά ευτυχώς το έζησα και αυτό.  Θα είχα πολύ μετανιώσει αν είχα αφήσει το mood swing να με κάνει άνω κάτω μέσα στους τέσσερις τοίχους.
Εντωμεταξύ, ο γιος μου όπου βρει, τρέχει.
Και τώρα μου λέει όλο χαρά, "Μαμά, έλα να κάνουμε Μαραθώνιο, εγώ θα τρέχω και εσύ θα κάθεσαι στο πλάι να κάνεις... μπράβο" και σκέφτομαι αυτές τις κανονικές μαμάδες που βλέπουν σε τέτοιους αγώνες τα παιδιά τους να τερματίζουν.
Μαλάκα μου, μια βδομάδα θα έκανα εγώ να επανέλθω.

p.s: για την ιστορία, ο φίλος μου τερμάτισε σε 3.45' και τα ξαδέλφια σε 4.15' και 4.50'.
και εγώ τερμάτισα, αλλά φαντάζεστε από τί.