Περιμένοντας.

Επιτέλους βραχήκαμε και από άγρια, φθινοπωρινή βροχή.
Επιτέλους ξυπνήσαμε το πρωί και ήταν σκοτεινά, η ατμόσφαιρα φώναζε για σπιτική θαλπωρή και εσωτερική ηρεμία. 
Επιτέλους, η αντηλιά δεν μου δημιούργουσε πονοκέφαλο.
Το πρωί είχα δύο-τρείς ώρες για τον εαυτό μου και χάζεψα υπέροχα πράγματα (πάλι) στο internet, από αυτά που τα βρίσκω, χαίρομαι, τα αποθηκεύω στα favourites και μετά ξεχνάω ότι υπάρχουν, διάβασα λίγο και σκέφτηκα πολύ πόσο παράξενο είναι που θα γυρίσω σε κάποιες μέρες στο σπίτι με ένα καινούργιο μωρό.
Σκέφτομαι διάφορα περίεργα τελευταία, με κορυφαίο το ότι δεν διανοούμαι πως θα ξαναπεράσω την διαδικασία του τοκετού.  Δεν ξέρω πώς ακούγεται αυτό, εγώ πάντως δεν το γράφω ούτε με θετική, αλλά ούτε με αρνητική χροιά, είναι ίσως από τις λίγες φράσεις που γράφω τόσο στεγνά, χωρίς προδιάθεση....  Απλά, δεν το διανοούμαι.  Ξέρεις, νόμιζα ότι αυτά τα συγκλονιστικά είναι που συμβαίνουν once in a lifetime.
Ο πρώτος μου τοκετός ήταν σχετικά σύντομος (πήγα στο μαιευτήριο αφού έσπασαν τα νερά στις 6 το πρωί και γέννησα στις 10.30), αλλά εξαιρετικά επίπονος.  Αφού ήθελα να πάρω τηλέφωνο από την ανάνηψη κιόλας όλες εκείνες που μου είχαν πει με χαμόγελο μέχρι τα αυτιά ότι "δεν είναι τίποτα, με την επισκληρίδιο ούτε που το καταλαβαίνεις" και να της σκυλοβρίσω, τύπου έξαλλη.  Φταίω βέβαια και εγώ που την είχα δει σούπερ κουλ, είχα πιστέψει το παραμύθι και ήθελα γενικότερα να μην υστεριάζω καθώς αυτή είναι η πιο φυσιολογική και υπέροχη μέρα στην ζωή μιας γυναίκας και μόνο οι γυναικούλες την φοβούνται, που για να είμαι ειλικρινής το παράχεσα στην ψυχραιμία εκείνο το πρωί.
Το να ξαναπεριγράψω και εγώ πόσο ανατριχιαστικά ξεχωριστή ήταν η εμπειρία, μέσα στον ωκεανό διηγήσεων που έχετε διαβάσει/ακούσει θα ήταν μάλλον βαρετό.  Αυτό που θα έλεγα με δύο λέξεις είναι... Το απόλυτο τριπάρισμα.  Τρέλα σκέτη.
Έτσι λοιπόν, τώρα που πλησιάζουμε στο τριπάρισμα νο2, δεν το χωράει το μυαλό μου.  Τώρα που ξέρω από ποια πόρτα θα μπω στο Λητώ και πώς είναι το χειρουργείο, που θεωρώ με το φτωχό μου το μυαλό ότι καμία έκπληξη δεν με περιμένει (σε περιμένει η μεγαλύτερη, γελοία), δεν διανοούμαι ότι θα ξαναπεράσω όλο αυτό και θα βρεθώ με ένα μωρό στην αγκαλιά.  Θα μου ακουγόταν πιο λογικό αν μου το έφερναν με delivery.
Μάλλον είναι δημιούργημα μιας εσωτερικής μου ανάγκης αυτά τα συναισθήματα, που λίγο το γειώνω, λίγο το παίζω ότι ξέρω ότι πονάει και ότι είναι δύσκολο, για να βιώσω σε τέρμα volume όλο το μεγαλείο του δεύτερου τοκετού.  'Οταν όλα αυτά που "ξέρω" θα γυρίσουν τούμπα και θα μου φανούν πρωτόγνωρα, όταν η καρδιά μου θα ξαναχτυπήσει τόσο δυνατά που θα την ακούσει η μαμά μου μέχρι έξω και θα πεταχτεί όρθια με την καρδιά σφιγμένη από την αγωνία πριν ακουστεί από οποιονδήποτε η αναγγελία,  όταν τώρα θα γνωρίζω πόσο σημαντικό είναι το κλάμα Της πριν Την σφίξω στην αγκαλιά μου και Την βάλω στο στήθος μου και τα μάτια του άντρα μου πλημμυρίσουν από δάκρυα.
Ακούγεται τόσο ίδια η ταινία, αλλά και τόσο διαφορετική.
Την ημέρα που θα πάμε σε αυτό το σινεμά θέλω να είναι αργά το πρωί, να έχει φθινοπωρινή καταχνιά και να έχω πιεί έναν ωραίο ντεκαφεϊνέ lungo.  Να κοιτάξω το αγόρι μου, να βουρκώσω και να του πω ότι η μαμά πάει να γεννήσει την αδερφούλα του.
Eπιτέλους, έχω διαστολή 2 (για όσους δεν γνωρίζουν, όχι, αυτό δεν σημαίνει ότι είμαι καθοδόν για το μαιευτήριο), μωρό 3 κιλά αλλά ψηλά, και παρά τις συμβουλές του γιατρού έχω διανύσει μηδέν χιλιόμετρα. 
Για να δούμε, η ταινία θα είναι μικρού μήκους ή Μπεν Χουρ?
Άντε καληνύχτα.