Στα πρόθυρα (νευρικής κρίσης).

Λοιπόν, σε διάφορες φάσεις της ζωής μου είχα συζητήσει με διάφορες γυναίκες (κυρίως μαμάδες) την απόφαση ζωής του αν τελικά κερδίζεις ή χάνεις όταν έχεις παιδιά, και συνεχίζεις να δουλεύεις.
Η απάντηση βεβαίως καταφατική για την μία ή την άλλη κατάσταση, αλλά με προϋποθέσεις, κάτι σαν μια μέση λύση, είναι ό,τι φυσικότερο θα έλεγε μία γυναίκα του σήμερα.
Ναι στην δουλειά, αλλά με προϋποθέσεις (που συνήθως έχουν να κάνουν με το ωράριο), ναι στο να είναι η μαμά συνέχεια σπίτι, αλλά και πάλι με προϋποθέσεις, που συνήθως έχουν να κάνουν με μία οικονομική κατάσταση που θα της επιτρέπει και μία ελάχιστη ελευθερία.
Ευχαριστώ πολύ, με υποχρεώσατε, και καλά κρασιά.
Έτσι απαντάω και εγώ.
Αυτές τις μέρες, που όπως πάνε τα πράγματα μάλλον θα γίνω η πρώτη γυναίκα θαύμα που έζησε την εγκυμοσύνη του ελέφαντα και προφανέστατα θα γεννήσει τα Χριστούγεννα (δεν εξηγείται διαφορετικά), που έχουν πρηστεί τα χέρια και τα πόδια μου και η διαδρομή σαλόνι κρεβατοκάμαρα με κάνει να λαχανιάζω και να σιχαίνομαι τον εαυτό μου γι'αυτό, νομίζω ότι πήρα την απόφασή μου όσον αφορά στο παραπάνω δίλημμα, κάθετα και αμετάκλητα!

Να δουλεύει η μαμά.

Να ξυπνάει το πρωί, να παίζει με το παιδάκι της, να γίνεται γκομενάρα, να
γεμίζει την τσάντα της με organiser, lip gloss και i-phone, να μπαίνει στο αυτοκίνητό της με υπέροχες μουσικές και να μεταπηδά σε έναν άλλο κόσμο με δράδη, διάδραση και ευστροφία.
Εκεί να συναναστρέφεται και με νεολαία που χέστηκε για τα μωρουδιακά, να αντιμετωπίζει θέματα, να λύνει προβλήματα, να ρουφάει επιβράβευση και να τσεκάρει το μανικιούρ της κολλητής της.
Στο τηλέφωνο να μιλάει με τα μωρά της, να τους στέλνει φιλιά και αγκαλιές, να χαζεύει τις φωτογραφίες τους στο γραφείο της, γιατί αυτή είναι η ζωή της, η χαρά της και η καρδιά της όλη, χτυπάει μόνο ΕΚΕΙ.  Η δουλειά είναι διάλειμμα.
Και μετά πίσω στην πραγματική αγάπη, όχι πάντα τρισευτυχισμένη (δουλεύω αρκετά χρόνια, δεν είμαι ηλίθια), αλλά σίγουρα τσιτωμένη και εξιταρισμένη, είναι στο χέρι της τώρα να επωφεληθεί από όλο αυτό και να το μετατρέψει σε δημιουργικότητα, σε εκτίμηση για την οικογένειά της, σε ενέργεια για τα παιδιά της και όχι σε κατατονία, νεύρα, μελαγχολία ή βαρεμάρα.  Αυτό είναι το ζόρικο part, αλλά δεν είπε ποτέ κανείς ότι η εργαζόμενη μαμά είναι ένας ξεκούραστος ρόλος.
M' αυτά και μ'αυτά λοιπόν, αποφάσισα.
Το είδος της δουλειάς, το ωράριο, οι οικονομικές αποδοχές, οι συνεργάτες, η εξέλιξη στην ιεραρχία, είναι δική σας απόφαση.
Ok, ξέρω τί θα μου πείτε. Και εντάξει, θα ξαναγράψω επί του θέματος - σε κανένα χρόνο.  Όταν η εγκυμοσύνη του ελέφαντα, η δύσπνοια, οι φόρμες και τα μαζεμένα μαλλιά, τα τάντρουμ του γιού μου και η διαρκής του μανία να ντύνεται και να ξεντύνεται anytime, δεν θα μου έχουν κάνει τα νεύρα τσατάλια και θα μπορώ να σκεφτώ καθαρά.
Αλλά τότε δεν είναι που έχω θα αδυνατίσει, θα μπορώ να ντύνομαι ωραία, θα αράζω με κρασιά στα σπίτια φίλων (αργά, όταν θα έχουν κοιμηθεί τα μωρά μου) και θα σχεδιάζω με φοβερή προσμονή το απόλυτα τρυφερό οικογενειακό σαββατοκύριακο?
Το αποκλείω να αλλάξω γνώμη.

Μην σας πω ότι θα κάψω live όλα τα σουτιέν μου στο youtube αν συμβεί αυτό.