Τα νέα μου / μας.

Σήμερα το πρωί πεταχτήκαμε σαν ελατήρια για να προλάβουμε την παράσταση στο θέατρο Φούρνος, στη Μαυρομιχάλη.  Δύσκολη ώρα το 11.30' ακόμα και αν απευθύνεσαι σε παιδιά με γονείς που ζουν κέντρο.  Μάλλον σε αυτούς τους συγκεκριμένους γονείς που ζουν στο κέντρο. 
Το προηγούμενο βράδυ ο γιος μας έστησε ρέιβ πάρτι μεταξύ του κρεβατιού του, του δικού μας και της τσόντας που έχω βάλει στο δωμάτιο της μικρής, με αποτέλεσμα να σερνόμαστε με απελπισία από το ένα στο άλλο, ελπίζοντας μάταια για ένα τρίωρο ύπνο χωρίς διακοπές.  Πάντα το κάνει αυτό όταν την επόμενη μέρα πρέπει οπωσδήποτε να είμαστε κάπου στην ώρα μας, ένα περίεργο πράγμα.  Και την προηγούμενη της βάφτισής του το είχε κάνει.  Καταλαβαίνεις πώς σκάσαμε μύτη στην κορυφή του Λυκαβηττού.
Ο άντρας μου μού δήλωσε ότι ξύπνησε με ίλιγγο και έτρεμαν τα χέρια του - άλλος από εκεί που δεν το έχει καθόλου με το πρωινό ξύπνημα.  Μικρός, όταν ξυπνούσε για το σχολείο, έμπαινε στο μπάνιο και κοιμόταν στην μπανιέρα.  Θα το λουστώ και αυτό πιστεύω αργότερα από τον τζούνιορ.
Αλλά εγώ πλέον δε μασάω.  Τα ορμονικά έληξαν, η ζωή είναι ωραία και προχθές πήγα για μάνι πέντι - το smokin hot της Essie είναι η χειμερινή μου εμμονή.
Με τα ωραία μου νύχια και την ταγουδιστική μου διάθεση (για να μην ξεχνιόμαστε, και με τα 8,5 έξτρα κιλά μου) χώνομαι στο μπάνιο να ετοιμαστώ με την μικρή στο ριλάξ, ενώ ο γιος μου στο δωμάτιό του προσπαθεί να αποφασίσει ποιο ζευγάρι παπούτσια θα βάλει.  Είναι έτοιμος να καταλήξει στις havaianas, ελπίζω να το αποφύγουμε αυτό.
Κοιτάω το μωρό μου.  Είναι πλεόν μία δεσποινίδα 3 μηνών, στρουμπουλή και υπερβολική γελαστή - το nickname της είναι χάχας (και Κλο, ενίοτε Κλο Κλο).  Με ακολουθεί συνέχεια με το βλέμμα της, κουρνιάζει πάντα στην αγκαλιά μου, είναι ένα πολύ γλυκό, πολύ καλό μωρό, και όποτε και αν γκρινιάζει φτάνω κοντά της με χοροπηδητά χαράς - δεν με έχει κουράσει καθόλου, ούτε καν το βράδυ που τραβάω τα πάνδεινα για να κοιμηθεί.  'Ισως επειδή ήμουν συνηθισμένη στο μικρό μας ταλιμπάν με το attitude του επαναστάτη από τις πρώτες κιόλας μέρες, ένα attitude βέβαια που τον έφερε να κάνει θαυμαστά πράγματα σε όλα τα ηλικιακά στάδια που έχει διανύσει, η ζωή μου με το μικρό χάχα φαίνεται απλή και ροδαλή, σαν ένα σβουρηχτό φιλί στα λαχταριστά της μάγουλα.
Τα μάτια της ανοίγουν μεγάλα, διάπλατα, με απορία και θαυμασμό, είναι απίστευτο το πόσο μου μοιάζει, θα τσιρίξω.  'Εδειξα βιαστικά μια φωτογραφία της στη μαμά μου, που την είχα "πειράξει" επίτηδες να φαίνεται πιο ρετρό και νόμιζε ότι ήμουν εγώ.  Έτσι πάει κύριε Dario.  Ισοπαλία.  Όχι, επειδή νόμιζες ότι θα σαρρώσεις τα πρωταθλήματα.
Θα πρέπει να την αφήσω για να πάμε για θεατρικά Μήλα, Ζάχαρη, Κανέλα.  Της υπόσχομαι ότι όλα αυτά θα τα κάνουμε σύντομα και όλοι μαζί.  Γελάει. 
Στο ράδιο παίζει ένα cheesy τραγούδι, από αυτά τα χαρούμενα, τα αισιόδοξα και της ταιριάζει απίστευτα.  Της το αφιερώνω με ένα χορευτικό τρελό, με βούρτσα μικρόφωνο, κούνημα μαλλιού headbangers ball και κοριτσίστικες πόζες shoop shoop song.  Γελάει.

When I see your face
There's not a thing that I would change
Cause you're amazing
Just the way you are
And when you smile,
The whole world stops and stares for awhile
Cause girl you're amazing
Just the way you are

ΥΓ1: H παράσταση ήταν πάρα πολύ καλή και ο γιος μου έβαλε γαλότσες camper.
ΥΓ2: Σας αφήνω με μία φώτο την ώρα που έγραφα αυτό το post.

Thank you γλυκιά Στέλλα - Asteraki slings! ;-)