Από τον Walter με αγάπη...

Το δωμάτιο του Walter το αισθάνομαι πιο οικείο από αυτό της Κλο.
Είναι χρωματικά λίγο πιο ζεστό, είναι φορτωμένο με παιχνίδια και μου αρέσουν τα ανάκατα μουντζουρωμένα χαρτιά, οι κουτάλες χωμένες κάτω από το χαλί και τα χριστουγεννιάτικα αυτοκόλλητα που στολίζουν ακόμα το τζάμι χαμηλά - εκεί που φτάνουν τα χεράκια του.  Είναι ένα παιδικό μπάχαλο που δείχνει ότι εδω ζει ένα τρελό αγόρι με αστείρευτη ενέργεια και πολλά ενδιαφέροντα. 
Και έχουμε περάσει τόσα εκεί μέσα.  Έχουμε κυλιστεί σε κάθε γωνιά του, έχουμε αγκαλιαστεί, έχουμε μαλώσει, πεισμώσει, αγαπηθεί. 
Είναι το δωμάτιο που μας φιλοξενούσε εναλλάξ με τον άντρα μου εκείνα τα ατελείωτα, κουρασμένα βράδια με τις ώρες αυπνίας να πέφτουν βαριές στους ώμους μας επειδή ο γιος μας δεν ήξερε πώς να αποκοιμηθεί, έκλαιγε με απελπισία, έβγαζε δόντια, φοβόταν, ταραζόταν, ήθελε αγκαλιά και μόνο αγκαλιά.  Για ώρες ατελείωτες μέσα σ'εκείνο το δωμάτιο και για κλεφτά -το πολύ- δίωρα στο δικό μας.
'Ετσι και τώρα χωνόμαστε εκεί μέσα συχνά πυκνά με την Κλο.  Κοιτάμε τον Walter να ζωγραφίζει με τον μπαμπά του, ή εκείνος διαλέγει πάντα κάτι να κάνει δώρο στη μικρή, θέλει να την βάλει να παίξει με το κάστρο του, να ξαπλώσει στο κρεβάτι του, να κάνουν μαζί τούμπα, ή να φάει από αυτό που μαγειρεύει (γαρνιτούρα πάντα μακαρόνια με ρύζι - wtf).  Και πάντα πιστεύει με σιγουριά ότι η αδελφή του τού μίλησε - αυτά τα γκρρρρρ είναι όλα δικά του - τον φήλισε, του χάιδεψε τα μαλλιά.  Αυτές είναι οι καλές στιγμές, μη ψαρώνετε, έχουμε και από τις άλλες, όπως κάθε σπίτι με δύο παιδιά που σέβεται τον εαυτό του.
Μία τέτοια καλή στιγμή και αφού ο γιος μου είχε περάσει ένα μισάωρο με μία κοπέλα δυνατή υποψήφια να βοηθήσει με τα παιδιά στο σπίτι μας, αράζω στο χαλί του με το μωρό σε έξαρση μονοσύλλαβης πολυλογίας και τον τσεκάρω.
- Πώς πέρασες με τη Χάριετ?
- Καλά.
- Της έδειξες τα παιχνίδια σου?
- Όχι όλα, πιο πολύ τη φάρμα. Και με ρώτησε τί τρώει το κουνελάκι.
- 'Ηξερε εκείνη?
- Ναι, ήξερε.
(ευτυχώς)
- Σκεφτόμουν μήπως ερχόταν λίγο στο σπίτι η Χάριετ να μας βοηθάει...
- 'Οχι, μαμά...
- Γιατί?
(τρόμος)
- Να μην έρθει καμία. Να πούμε στη Λήδα να έρχεται να βοηθάει.
(Λήδα ακούς? Πάρε με τηλέφωνο να πούμε τα οικονομικά)
- Η Λήδα αγάπη μου δεν μπορεί κάθε μέρα. Νομίζω είναι καλύτερα να έρχεται κάθε μέρα η Χάριετ να βοηθάει και με την Κλο Κλο, να πηγαίνουμε όλοι μαζί στο πάρκο....
-  'Οχι, μαμά....
(τί σκατά του έκανε γαμώτο...)
- Γιατί?
- Γιατί αυτές οι καφέ φίλες σου (ναι, αυτό είπε, μην το σχολιάσουμε), έρχονται, αλλά μετά όλο φεύγουν...
Με τσάκισε.