Ζέστη. Κάνει.

Ο γιος μου σήμερα μου είπε ότι η θάλασσα είναι μία πισίνα που δεν είναι μέσα σε κύβο.  Και ότι του αρέσουν και τα δύο, αλλά προτιμάει τον κύβο όταν κάνει κρύο.
Εκτός από το ότι το βρήκα πανέξυπνο, ως περήφανη μάνα, ξεκίνησα να σκέφτομαι διάφορα, περιμένοντάς τον να κοιμηθεί.
Αρχικά, ότι του έκανε πολύ καλό το baby swim στο ΟΑΚΑ.  Η φάση εκεί είναι λίγο κάπως, με την έννοια ότι κάποιες μέρες είναι μπάχαλο από τον κόσμο και πολύ συχνά περνάει από το μυαλό σου (συγκεκριμένα από το μυαλό του μπαμπά μας που έχει ταχθεί σε αυτό το τασκ) η απορία αν καταφέρνεις τίποτα με τις μισές φορές που ο Walter δεν γκρινιάζει, κυνηγώντας να πνίξει ένα ψεύτικο μωρό και αδιαφορώντας για τις φωνές της Μαριλούς (call me και δασκάλα) να γυρίσει μπρούμυτα και να χτυπήσει τα πόδια του, αλλά τελικά... δουλεύει.
Δουλεύει, γιατί δεν φοβήθηκε τη θάλασσα ποτέ.  Δεν πέρασε ποτέ τη φάση του "δεν μπαίνω" και σε αντίθεση με άλλα παιδάκια, όλη η πλάκα για τον Walter είναι εκεί μέσα.  Φοράει τη ζώνη του, όχι μπρατσάκια, γιατί μας είπε η Μαριλού ότι δεν βοηθάνε καθόλου στην εκμάθηση, το αντίθετο μάλιστα, και τρέχει στα βαθιά ατρόμητος, τόσο ατρόμητος που πολλές φορές ξεχνάει και τη ζώνη μέχρι που εγώ τσιρίζω πανικόβλητη, κολυμπάει, βουτάει, γελάει, τραγουδάει φουλ τσίτα, θαλασσοπνίγεται, μουλιάζει, το πηγούνι του τρέμει.  Αλλά, εκεί.  Μπορείς να τον αφήσεις μέσα για 2 ώρες και να κάνει χορευτικά, τρισευτυχισμένος.
Θεωρώ ότι ένα μεγάλο κομμάτι αυτής της εξοικείωσης και της αγάπης, την οφείλω στο baby swim.  Άρα, go for it.  Εμείς πλέον, τελειώσαμε το baby και από Σεπτέμβρη η μαμά και ο μπαμπάς θα είναι απλοί θεατές στα κολυμβητικά κατορθώματα του γιου τους.  Αν υπάρχει χρόνος θα ξεκινήσουμε με τρέλα την κόρη.
Και το άλλο που σκέφτηκα, αφού τελικά αποκοιμήθηκε, είναι τί σκατά κάνει εδώ το παιδί την τελευταία μέρα του Ιουλίου και δεν πλατσουρίζει κάθε μέρα σε κάποια, κρύα, καταγάλανα νερά.  Πόσο πρέπει να βαριούνται τη ζωή τους τα καημένα, μέσα στα αθηναίικα διαμερίσματα με τα κλιματιστικά και τις απαγορεύσεις, γιατί όπως και να το κάνουμε καλώς ή κακώς τα σπίτια δεν μετατρέπονται σε τσαντίρια το καλοκαίρι, και τους φίλους που δεν είναι πια στα πάρκα.
Και μετανιώνω και σιχτιρίζω όλα τα σαββατοκύριακα που μπορούσα και τεμπέλιασα, και δεν πετάχτηκα στο οικογενειακό σπίτι στο νησί, γιατί τη μία πού να τρέχουμε με το μωρό και κυρίως με τα τσιμπράγκαλά του, την άλλη ο άντρας μου είχε δουλειά και την τρίτη μας είχαν καλέσει στην Αθήνα κάτι φίλοι, και εντάξει μωρέ, θα περάσει η Κυριακή.
Τέλος πάντων, στην πραγματικότητα δεν είναι τόσο απλό, το οικογενειακό σπίτι στο νησί έχει κάποια limitations, αλλά και αυτό το αγόρι (το δικό μου) που θέλει να σπάσει τους τοίχους και να προσγειωθεί με τη ζώνη με τα μαξιλαράκια πάνω σε ένα ανώδυνο κύμα, και να τρέχει όλη μέρα σε χώματα και κήπους, έχει τα δίκια του όταν βαράει κάτι μεσημεριάτικα τάντρουμ και δεν ξέρουμε πώς να το ηρεμήσουμε.  Με αποτέλεσμα να τσακωνόμαστε μεταξύ μας βεβαίως, για να μην τσακωθούμε με κανένα τρίχρονο.
Γι'αυτό σας λέω.
Το καλοκαίρι δεν το αγαπώ.  Τη ζέστη, τη μισώ.  Το καλοκαίρι στην Αθήνα με ζέστη και παιδιά, το σιχαίνομαι. 
Και τα παιδιά, το καλοκαίρι, στην Αθήνα με ζέστη, μας σιχαίνονται και αυτά.
Πάω να πιω μια μπίρα τώρα, με πήρε από κάτω.
Αύριο το πρωί θα τον ρωτήσω αν με αγαπάει ακόμα.