Αύγουστος vs. Αύγουστος.

Σήμερα η Χλόη μου έγινε 9 μηνών.
Η νορμάλ αντίδραση κάθε νοήμoνος ανθρώπου (συμπεριλαμβανομένης και εμού της ιδίας) θα ήταν, Big Fucking Deal, ή αλλιώς, και άλλες γεννήσανε κουκλίτσα μου, δεν έκαναν έτσι.  Το ακούω.
Απλά με έπιασαν τα συναισθηματικά ΜΟΥ και θα τα βγάλω στο μπλογκ ΜΟΥ.
Γιατί πέρυσι τον Αύγουστο, η Χλόη μου δεν ξέραμε καν αν θα γινόταν ποτέ 9 μηνών.  Και αν θα γινόταν, δεν ξέραμε καν αν θα είναι ένα υγιές, φυσιολογικό (κατά τη γενική πεποίθηση/αντίληψη) μωρό. (διαβάστε εδώ, το σχετικό ποστ).
Εκείνες οι 10 μέρες του Αυγούστου ήταν για εμένα εφιαλτικές.  Και ενώ πολύ πολύ βαθιά μέσα μου κάτι μου έλεγε ότι δεν μπορεί, δεν μπορεί αυτό το υπέροχο μωρό να μην είναι καλά, η μαθηματική πιθανότητα του 1:371 θρυμμάτιζε κάθε ψίχουλο αισιοδοξίας και με τσάκιζε κάθε λεπτό της ώρας που περνούσε.
Δε θα ξεχάσω ποτέ τί φορούσα, σε ποιο δωμάτιο ήμουν και τί έκανα (προσπαθούσα να κρατηθώ να μην κλάψω, αυτό έκανα όλη μέρα, κάθε μέρα) τη στιγμή που χτύπησε το τηλέφωνο και με πήραν να μου ανακοινώσουν τα αποτελέσματα της αμνιοπαρακέντησης.  Δε θα ξεχάσω ποτέ, πώς κοίταξα τον άντρα μου εκείνο το δευτερόλεπτο, πώς εκείνος κατάλαβε, πώς αγκαλιαστήκαμε σφιχτά και αρχίσαμε να κλαίμε ασταμάτητα. (έχουμε και χαρούμενο πόστ, εδώ).
Εκείνες οι 10 μέρες του Αυγούστου είναι το κακό μου όνειρο.
Με αυτόν εδώ τον Αύγουστο πήγα στο ραντεβού πολύ ευτυχισμένη.  Ελαφρώς αδυνατισμένη, ήρεμη (και ας ταλαιπωρούμαι στη δουλειά λόγω μη λήψης αποφάσεων), με ένα genius γιο και μία πανγλυκιά κόρη, σαν κρέπα nutella μπανάνα, από αυτά τα περιστατικά που βγαίνουν στους δρόμους και βλέπεις όλο τον κόσμο να λιώνει, να σκύβει, να χαιρετάει, να ξεκαρδίζεται, επειδή κοιτάει το καρότσι σου.
Σκέφτομαι εκείνο το πέρυσι και την σφίγγω, την καμαρώνω, τη φιλάω και την ξαναφιλάω, την τρελαίνω από την αγκαλιά μου.  Σκέφτομαι εκείνο το πέρυσι και πόσοι άνθρωποι μου στάθηκαν πραγματικά, και μέσα από την real ζωή και μέσω αυτού εδώ του μπλογκ και λέω ένα μεγάλο, μεγάλο ευχαριστώ που μοιραστήκατε μαζί μου όλο αυτό (πάρτε το τώρα γιατί η επόμενη ευκαιρία είναι τα όσκαρ, και είναι χλωμή) και στείλατε τόση θετική ενέργεια στο μωρό μου... που δεν είχε άλλη επιλογή.
Απ'το να έρθει σε αυτό τον κόσμο και να ομορφύνει τη ζωή μας.
Κλο, you are a star.  Συνέχισε να χαμογελάς, να μας ξετρελαίνεις και να κάνεις την αγάπη αδιανόητη.
Μακάρι τα παιδιά όλου του κόσμου να είναι καλά.  Αυτό δε ξέρω, μου βγήκε, μη διαισθανθώ κανένα ειρωνικό σχόλιο, σας έφαγα.
Σας φιλώ folks.

Παραλία γονέων.

Τελικά, υπάρχουν πολύ κακοί γονείς.  Θα έλεγα κάκιστοι, και μάλιστα όχι με το "τελικά" να ξεκινάει την πρόταση, αλλά με το όντως.
'Οντως, υπάρχουν κάκιστοι γονείς.
Και τους (ξανα)ανακαλύπτεις κάθε καλοκαίρι στην παραλία, εκεί που δεν διαλέγεις με ποιόν θα συναναστραφείς, εκεί που στη διπλανή ξαπλώστρα μπορεί να απλώνει την κορμάρα του ο δράκος του Σέιχ Σου ή η Μήδεια, εκεί όπου όλοι νομίζουν πως τα πολλά μποφόρ παίρνουν τα λόγια τους μακριά και εκεί που το παιδί ξετρελαίνεται, απελευθερώνεται και ψάχνεις να βρεις τρόπους να το μαζέψεις. 
Να το μαζέψεις? Γιατί?
Γιατί έτσι.  Γιατί είμαι γονιός και κάνω ό,τι γουστάρω.
Για άλλη μια φορά το φετεινό καλοκαίρι συνειδητοποίησα πόσο πολύ λατρεύουν οι άνθρωποι να καταπιέζουν τους άλλους, και άρα, και τα ίδια τους τα παιδιά.
Είδα παιδάκια να τσιρίζουν, να μην μπορούν να μιλήσουν από τους λυγμούς και τα αναφιλητά, να λυγίζουν υπό την απειλή τεντωμένου χεριού, να κάνουν κωλοπαιδισμούς και να ακούν βρισιές και προσβολές, για εξαιρετικά - βεβαίως - σημαντικούς λόγους.  Όπως ότι δεν ήθελαν να φύγουν, δεν ήθελαν να βγουν από τη θάλασσα, δεν ήθελαν να σταματήσουν να παίζουν στην άμμο, δεν ήθελαν να κολυμπήσουν, δεν ήθελαν να βάλουν μπρατσάκια, δεν ήθελαν να σταματήσουν να κυνηγάνε το φίλο τους στην παραλία.  Και όλα αυτά εννοείται, έπρεπε να τα κάνουν αυτόματα.  Χωρίς καμία προειδοποίηση του τύπου επειδή ο ήλιος καίει και είναι βλαβερός, μπλα μπλα, σε πέντε λεπτά θα έρθω να σου πω να ξεκινήσεις να πλένεις τα κουβαδάκια σου, μπλα μπλα, αλλά με ύφος αυστηρό, ξέρετε, αυτό το δασκαλίστικο το χειρότερό μου, μάζεψέ τα, φεύγουμε. ΤΩΡΑ.
Σώπα μωρή κακομοίρα.  Εσύ όταν βγαίνεις για καφεδάκι με τη φίλη σου τη Λίτσα, έχει έρθει κανένας να σε κλωτσήσει από την καρέκλα?  Και μην μου πεις ότι εσύ είσαι από αυτές που δεν έχουν ποτέ χρησιμοποιήσει την έκφραση, έλα μωρέ, ένα τελευταίο τσιγάρο, γιατί δεν θα σε πιστέψω.
Αυτό το τελευταίο τσιγάρο να μην το κάνουν τα παιδιά δηλαδή? (καρά-lol)
Κάποιοι γονείς δεν θέλουν ποτέ να προσπαθήσουν να γίνουν παιδιά, γαμώτο.  Ή ίσως αγνοούν πόσο σημαντικό είναι για ένα παιδί πρώτα να το κατανοήσεις και μετά να του συπεριφερθείς σαν ισάξιο ενήλικα.  Θέλει χρόνο και υπομονή και δεν πετυχαίνει πάντα και σε όλες τις καταστάσεις.  Άλλα οι γονείς που έχουν επενδύσει σε αυτή τη σχέση, φαίνονται, και την ώρα που θα χάσουν την μπάλα και θα βάλουν τις φωνές - εννοείται πως αυτό συμβαίνει σε όλους.
Και οι άλλοι, αυτοί που έχουν μεγαλώσει ένα παιδί με τιμωρίες, χαστούκια και απειλές, και αυτοί φαίνονται.  Φαίνονται από το πώς ανάβουν τσιγάρο την ώρα που μπουκώνουν το παιδί με το κεφτεδάκι, από το πώς του πετάνε τα παιχνίδια στην άμμο μοστράροντας το φούξια, μυτερό νύχι, από το πώς του χτυπάνε το κεφάλι με τη διπλωμένη εφημερίδα που ακουμπούσε στη μεγάλη, τριχωτή κοιλιά, από το πώς δεν αγκαλιάζονται ποτέ μεταξύ τους, από το πώς δε λένε Ευχαριστώ Πολύ, όταν τους σκουπίζει ο παραλία μαν την ξαπλώστρα.
Είδα διάφορα αυτό το καλοκαίρι.  Ή μάλλον, παρατήρησα διάφορα, γιατί αυτό το φαινόμενο των γονιών που τα παιδιά τους τους εκνευρίζουν που υπάρχουν, δυστυχώς δε λέει να εκλείψει.  Και άκουσα μαμά με σιλικονάτο βυζί, αποστεωμένο σώμα και σουφρωμένα χείλη να αποκαλεί το κοριτσάκι της κωλόπαιδο και μαλακισμένο.  Και ήθελα εκείνη την ώρα να την κάνω πατητή μέχρι να βγει από το στόμα της το πράσινο μανιτάρι των πνιγμένων.
Σταματήστε να λέτε ότι η παραλία είναι χάλια γιατί είναι τίγκα στα παιδάκια. Είναι γεμάτη με μαλάκες γονείς, θα είναι η νέα έκφραση. Και μετά να πέφτει γιούχα.

Εμείς, καμία σχέση, ευτυχώς αράξαμε.  Απολαύσαμε τα μπιρόνια μας στην παραλία με παρέα φίλων χωρίς παιδιά, και άρα με ανεξάντλητες αντοχές να ασχολούνται με τα δικά μας, χα! και χαλαρώσαμε.  Και ας πήγε το μεσημεριανό στις πέντε το απόγευμα, γι'αυτά εγώ δε ζοχαδιάζω, πιστέψτε με.  Ας ποτίσει η αλμύρα το σώμα του, ας γελάσει με την καρδιά του, ας φτύσει θαλασσινό νερό μέχρι τα μάτια να θολώσουν και θα τρώμε στην ώρα μας το χειμώνα.