Life in dots. Polka dots.

Ζω τη ζωή των πουά.
Γενικότερα, μου αρέσουν τα πουά, είναι λιγότερο αυστηρά από τις ρίγες, πιο παιχνιδιάρικα από τα καρώ, πιο girly από τους ρόμβους και είναι τα μόνα που συνδιάζονται εύκολα με ένα μεγάλο γλειφιτζούρι και ένα ζευγάρι σοσόνια - αν ποτέ δηλαδή θες να κυκλοφορήσεις στον έξω κόσμο με ένα μεγάλο γλειφιτζούρι στο χέρι και ένα ζευγάρι σοσόνια στα πόδια, πράγμα δύσκολο.
Παρόλα αυτά, δεν είναι ένα πάτερν που τρελαίνομαι να φοράω.  Θα έλεγα ότι έχω και λίγα. 
Είναι ίσως αυτή η λίγο ρετρό, λίγο τολμηρή διάθεση που έχουν, που μάλλον με φρενάρει.  Εκτός από το ότι πολλές φορές παχαίνουν.  Ειδικά αυτά τα μεγάλα, τα αξέχαστα πουά, είναι επικίνδυνο να τα πετάξεις πάνω σε ένα εντυπωσιακό στήθος, ή σε ένα ζουμπουρλούδικο πωπό.

Τώρα λοιπόν, με την έλευση της μικρής Χλόης στη ζωή και στο σπίτι μας, πρέπει να έχω ξετινάξει την μπάνκα των πουά στον αέρα.  Σαλβάρια, ζακετάκια, φορέματα, κολάν, κορμάκια, τισερτάκια,έχουν κατακλύσει την ντουλάπα της και την κάνουν θέαμα για παρακολούθηση, κάνοντας με ακόμα να πιστεύω ακράδαντα ότι το να ντύνεις τα κορίτσια είναι more fun, αλλά το να ντύνεις

με άποψη ένα αγόρι, είναι μεγαλύτερη μαγκιά.  Πόσο μάλλον όταν το αγόρι είναι το δικό μου, που έχει άποψη για το τί να βάλει εδώ και ενάμιση χρόνο και η άποψη του τις περισσότερες φορές μεταφράζεται σε γαλότσες με μαγιό ή φόρμα με slim fit (λόγω ξεπερασμένου νούμερου, μην τρελαίνεστε) πουκάμισο και havaianas.  Picture that.
Μέσα σε όλη αυτή την παραζάλη της μάχης του καθημερινού ντυσίματος, ξεφύτρωσε και η βάφτιση της φίλης-κολλητής-αδελφής Τζούλιας, για την οποία και οι τέσσερις σουλουπωθήκαμε στην ώρα μας και ξεκινήσαμε με μεγάλες προσδοκίες λόγω της μαγικής λέξης Candy Bar στην πρόσκληση.
Εκεί, με ζάλισε το πουά της Τζούλιας.  Και ήθελα να σας το πω.  Και να σας το δείξω.  Και να μοιραστώ πόσο εύκολα, όμορφα και απλά, μία κουλ μαμά βαφτίζει την κόρη της φορώντας κάτι που φέρνει τούμπα όλους τους προηγούμενους κανόνες που αράδιασα και μας γεμίζει χαμόγελα.

Γιατί οι βαφτίσεις πάνω απ'όλα πρέπει να έχουν με κάποιο τρόπο, πλάκα.  Αρκετό είναι το δράμα που περνάει το μωρό, αν το βαρύνουμε όλο αυτό με βραδινές ώρες, κεριά, δαντέλες, βελούδα και 5 course dinner, όλη η ανεμελιά της ιστορίας πάει, χάθηκε.  Ενώ με ένα τολμηρό πουά φόρεμα και ένα θεσπέσιο ζευγάρι ροζ ray ban, είσαι έτοιμη φίλη μου να φέρεις τους καλεσμένους με το μέρος σου.  'Ο,τι και αν έχει πάει στραβά, πίστεψέ με, είσαι τόσο happy φιγούρα, που θα στο συγχωρήσουν.
Α! Και ένα ζευγάρι με plexiglass τακούνι αν παίζει χαλίκι βοηθούν στο κούλνες της υπόθεσης και μία μεγάλη κόρη με bob γαλλιδούλας οριτζινάλε και αξιομνημόνευτα, ασημένια oxfords.




Σε άλλα νέα, ο μικρός μου, αυτό το πιο υπέροχο αγόρι του κόσμου, που όμως έχουμε ξαναπεί γιατί, επειδή είναι το δικό μου, έχασε όλη αυτή την υπερχείλιση ζαχαρωτών και λουκουμάδων στη βάφτιση της φίλης Τζούλιας γιατί αρρώστησε (άσχημα είναι η αλήθεια) στη διαδρομή  πηγαίνοντας. 

Έτσι έκανε μία καμέο εμφάνιση μες στη ζοχάδα, τη δυστυχία και την απελπισία, γιατί ήρθαν αναγκαστικά με τον μπαμπά του να μας μαζέψουν. 

Και στη συνέχεια βέβαια, μας κόλλησε όλους στη σειρά, αυτόν τον σιχαμένο τον αναγουλοvirus που φοριέται πολύ τελευταία και σε παρατάει κουρέλι, διαλυμένο ρετάλι, να ψάχνεις να βρεις που πήγε το κιλό που έχασες από όλη αυτή την αηδία.

Και έτσι κλεισμένος μες στο σπίτι, με την πλαστική λεκάνη στο πλάι του κρεβατιού, κάθεσαι και γράφεις χαριτωμένες χαζομάρες για τα πουά.

Στην επόμενη ίωση θα σας μιλήσω για την κάθετη, λεπτή ρίγα.

Άντε, καλή συνέχεια, περαστικά και βοήθειά μας.


Να σας ζήσει Τζουλς!