Χειμώνας - you get it.

Στην πραγματικότητα, έχω απλά την ανάγκη να γράψω κάτι.
Να μοιραστώ μια χαρά για απλά, καθημερινά πράγματα όπως για το ότι μετά από δύο ολόκληρους μήνες ο γιος μου πήγε σχολείο χωρίς κλάμα, η κόρη μου τσιτώνει όταν βλέπει τσουρέκι, ανάψαμε για πρώτη φορά το τζάκι, τραγουδήσαμε με το τρίχρονο Imany, τα παιδιά αγάπησαν τα ρεβύθια.

Αγαπώ το Χειμώνα επίσης, το έχω πει, όλο αυτό το λίγο σκοτεινό, το θόρυβο του αέρα, το layering στα ρούχα, τις φωτογραφίες με τις κόκκινες μύτες, τα βράδια αφιερωμένα στο ντιβιντί, στα κόκκινα κρασιά, στο gathering, την απενεχοποίηση του καναπέ και της κουβερτούλας που τον συνοδεύει.

Ουφ.

Περιμένω πολύ τα Χριστούγεννα.  Είμαι σε καλό μουντ, κάνω σχέδια για αυτό το μπλογκ, συζητήσαμε για παιδικά όρια με καλή διάθεση και εφαρμόσαμε αυτό που μας ταιριάζει, είμαστε σε πολύ πολύ πολύ δημιουργική φάση, αυτό που ξεφυλλίζεις όλη μέρα περιοδικά design γιατί πραγματικά πρέπει, γιατί πραγματικά κάτι ετοιμάζεις και όχι επειδή απλά γουστάρεις και ονειρεύεσαι.

Και ας μην πληρωθήκαμε στη δουλειά.

Σας στέλνω νιφάδες χιονιού,

μπότες για όταν προσγειώνεσαι από το surf στην ξηρά και κάνει κρύο,                                                                                      

ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι που έγινε το απόλυτο παιχνίδι σε μια χειμερινή εκδρομή,
 
 

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
μερικές γουλιές gluewein,
 
 

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
χοντρά μπουφάν,
 
 

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
γέλια στο τζάκι το χωριάτικο με τον παππού.
 

You get it.
Απλά ήθελα να μοιραστώ.