Ζώδιο?

Δευτέρα πρωί μπαίνω στην Τράπεζα Κύπρου στην Κηφισίας για να κάνω μία αίτηση αντικατάστασης κάρτας, τουλάχιστον δεν έχει πολύ κόσμο.
Αφού περιμένω εννοείται στη λάθος ουρά για το λάθος λόγο, με προωθούν σε μία κάπως άκαμπτη κυρία που μπροστά της έχει μία αναπαυτική καφέ δερμάτινη πολυθρόνα.  Τη λέω κυρία λόγω στάσης σώματος και ύφους, στην πραγματικότητα είναι ζήτημα αν με περνάει δυο τρία χρόνια.
Μου ζητάει να την περιμένω για λίγο.  No worries, αράζω, δένω το σερνόμενο κορδόνι του all star (γι'αυτό η άλλη είναι κυρία, κατάλαβες), παίζω και λίγο Bejeweled Blitz, περνάει η ώρα.
Πέντε λεπτά μετά αρχίζει να μου μιλάει.  Και εγώ να την παρατηρώ.
Πάλευκο δέρμα, άψογα περιποιημένα black satin νύχια, outfit with a twist που ξεφεύγει από τους τρείς βασικούς κανόνες της καλής τραπεζικού - ζακετάκι, γκρι, φανέλλα - ζυπ κυλότ μπορντό και μεταξωτό, βικτοριανό πουκάμισο με μεγάλο φιόγκο.  Α, ναι, και τα παπούτσια, αυτές οι αυστηρές γόβες με την τετραγωνισμένη μύτη, πηγαίνουν.
Δεν είναι όμορφη.  Το μαλλί της επίσης δεν ακολουθεί το λουκ, ναι είναι μαζεμένο, αλλά λίγο φριζέ και ανέμελο, προφανώς δεν το προλάβαινε το σινιόν το πρωί (excused), αλλά έχει κάτι το αυστηρά προκλητικό, που νομίζεις ότι τα βράδια στο μικρό διάρι που ζει μόνη έχει βάλει μπανιέρα με χρυσά χερούλια για να μουλιάζει το σώμα της στο γάλα.
Δε θα την έκανα παρέα, το γραφείο της είναι πολύ τακτοποιημένο για τα γούστα μου και φαίνεται να το διασκεδάζει που στις τράπεζες μιλούν όλοι ο ένας στον άλλο στον πληθυντικό - Κύριε Μπούρδογλου, πάλι δεν δουλεύει το φωτοτυπικό?
Μου φέρνει τις αιτήσεις, τσεκάρει τα στοιχεία, μου δείχνει πού να βάλω υπογραφή.  Πού ακριβώς όμως.  Τη βάζω λίγο πιο κάτω και ζορίζεται, στο επόμενο χαρτί μου σπρώχνει ελαφρά το χέρι.
- ΕΔΩ η υπογραφή παρακαλώ.
Ok, λέω μέσα μου, μανιακή, όλοι τα τραβάμε τα ζόρια μας πλέον, ας τη βάλω εκεί που θέλει γιατί την υστερία τώρα μέσα στην τράπεζα πολύ θέλω να την αποφύγω.
Στο επόμενο καρέ, σηκώνεται, παίρνει τεράστιο, ξύλινο, στιβαρό χάρακα και γυρίζει για να γράψει τα στοιχεία μου.  Ω ναι, γράφει με χάρακα!  Για να μη ξεφύγει στην ευθεία, για να μη χοροπηδήσουν λίγο τα γράμματα, για να μην είναι η δουλειά της ατελής, για να μη σταματήσει η γη να γυρίζει.
Πετάω τα χαρτιά στην τσάντα, φοράω το αμπέχωνο και την κοιτάω με νόημα.
- Να σας κάνω μια ερώτηση?
- Φυσικά.
- Ζώδιο? Παρθένος?
Κοκομπλόκο.  Κοκκίνισμα.  Ντροπή.  Περηφάνια.
- Ε, ναι...
Κουνάω το κεφάλι, μάλλον παίρνω μία έκφραση σαν να λέω ένα αδιανόητο "κρίμα".
- Ελπίζω να το λέτε θετικά.
Χαμογελάω.  Τί σημασία έχει, δεν είμαστε και σε dating club.  Κάτι της λέω για το μόνο ζώδιο που καταλαβαίνω λόγω "τάξης" και ετοιμάζομαι να φύγω.
- Εσείς?  Υδροχόος?
Ούπς.  Γίναμε πολύ οι μάγκες.  Γνέφω καταφατικά.
- Είστε το μόνο ζώδιο που θα σοκαριζόταν τόσο.
Χμ.  Αν ήταν άντρας, με αυτή την ατάκα θα τον ερωτευόμουν μόνο για ένα φεγγάρι.
Αλλά για συγκατοίκηση ούτε λόγος.  Δε θα μπορούσα ποτέ να ζήσω σε ένα σπίτι που τα κοντρόλ είναι τοποθετημένα στο τραπεζάκι βάση μεγέθους.