In mamadoblogs we trust.

Θα ξεκινήσω γράφοντας εδώ τί προκαλώ στον κόσμο όταν κάπως αναφέρεται στη συζήτηση ότι έχω ένα μπλογκ για μαμάδες.
Προκαλώ τρόμο.
Μετά το αλλάζω κάπως, λέγοντας, ε... όχι ακριβώς μαμαδίστικο, γράφω καμια φορά κι άλλα.
Το βλέμμα μεταμορφώνεται σε ανησυχητικό, ή του τύπου ναι-πούλησέ-το-μας-τώρα-για-πιο-ενδιαφέρον.
Δε θέλω να προκαλώ αυτές τις αντιδράσεις, ή δε με νοιάζει και τόσο στην πραγματικότητα καθώς αυτά που γράφω δεν είναι καθόλου εμπορικά και όποια αναφορά έχει γίνει σε προϊόντα έχει γίνει επειδή την πιστεύω και μόνο, άρα δε μ'ενδιαφέρει και να το "πουλήσω" κάπου.
Δε θέλω να τις προκαλώ, γιατί θεωρώ ότι εμείς οι μαμάδες που μέσα στην τρέλα της οικογενειακής ζωής προσπαθούμε να εξωτερικεύουμε τα συναισθήματά μας εκθέτοντάς τα σ'ένα μπλογκ, αξίζουμε καλύτερης τύχης.
Αλλά για να είμαι αντικειμενική, το προκαλούμε όλο αυτό.  Έχω την αίσθηση ότι σε αυτή την κατηγορία blogs, την τόσο συναισθηματική, άμεση και προσωπική περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη, δε βγάζουμε την αλήθεια μας.  Αρνούμαι να πιστέψω ότι όλη η αλήθεια αυτών των μαμάδων συγκεντρώνεται σε υποκοριστικά, χαϊδευτικά, ανέφελες στιγμές, ροζ, κορώνες και επιφανειακές καταγραφές.  Μάλλον, καμουφλάρεται πίσω από αυτές.
Αναφερόμενη σε όλες εκείνες που επιθυμούν οι αναρτήσεις τους να διαβάζονται από αρκετό κόσμο (εμού συμπεριλαμβανομένης φυσικά) έχω την αίσθηση ότι πρέπει να το σπρώξουμε ένα βήμα πιο μακριά.  Να γίνουμε αρεστές σε ένα κοινό πιο ευρύ, να φέρουμε τον κόσμο εδώ, όχι να περιμένουμε να έρθει.
Για να γίνει αυτό πρέπει να υπάρχει αντίδραση, κουβέντα, κοινή λογική.  Πρέπει να υπάρχει μία αποτύπωση πέρα και πλέον από την περηφάνια που φουσκώνει στο στήθος της κάθε μαμάς για το δικό της το παιδί.  Ειλικρινά δεν μπορώ να κατανοήσω για ποιο λόγο να ιντριγκάρει τον αναγνώστη ένα ποστ που γεμίζει μία σελίδα και ανακοινώνει την πρώτη επίσκεψη του μικρού στο γιογιό - το παράδειγμα είναι ειλικρινά τυχαίο, hopefully δε θα το πάρει καμία προσωπικά.
Μου φαίνεται αδιανόητο να ξαναεπιστρέψει κάποιος σ'ένα blog για διάβασμα, αν στις εκατό λέξεις οι πέντε είναι "η πριγκηπέσσα μου", "το κουκλάκι μου", "το νεραϊδοδωμάτιο", "το αστεράκι μου".
Φαντάζομαι ένα βιβλίο όπου όλα βαίνουν καλώς, η ιστορία εξελίσσεται υπέροχα, και όλοι οι ήρωες πετάνε στα σύννεφα χωρίς κάποιο εμφανή λόγο απλά επειδή τρώνε, μιλάνε, ή κατουράνε.  Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι δε θα γινόταν best seller.
Ακόμα και το best selling να μην είναι ο στόχος, το "μοιράζομαι" σίγουρα είναι και αυτό σημαίνει πως το ακροατήριο δεν μπορεί να είναι λοβοτομημένο.  Δεν ανεβαίνει ο ηθοποιός στη σκηνή αν δεν περιμένει ν'ακούσει το χειροκρότημα.  
Σε μία κοινωνία που όλοι ουρλιάζουν πρέπει η δική σου η φωνή να είναι ουσιαστική για ν'ακουστεί.  Και οι φωνές των μαμάδων πιστεύω ακράδαντα ότι αξίζει να ακουστούν όσο τίποτα άλλο.  Για αυτό έγραψα αυτή την ανάρτηση, γνωρίζοντας ότι μπορεί να παρεξηγηθώ.  Γιατί νοιάζομαι, γουστάρω και ξέρω ότι πολλές από εμάς έχουν να πουν τόσο πολύ περισσότερα, σημαντικότερα, τόσο πολύ πιο υπέροχα, πιο βαθειά από αυτά που βγάζουν προς τα έξω.
Δεν είναι κριτική.  Είναι μόνο η γνώμη μου και είναι και λίγο προτροπή, γιατί βλέπω πράγματα εκεί έξω που τα ζηλεύω, τα θαυμάζω και θα ήθελα να τα φτάσω. 

Να τα φτάσουμε.