Proud mum alert.

Πάει πέρασε κι αυτό, το γενέθλιο εννοώ και έγινε και η κόρη δύο - ο άλλος πάει για πέντε, unreal - μιλάει πολύ, τραγουδάει, χορεύει, τσιρίζει δυστυχώς, κάνει φάτσες, κάνει κάτι σαν duck face (στα δύο συγχωρείται, εκεί που το βλέπω στα τριάντα δύο με πιάνει κάπως αναγούλα), παίζει πόλεμο, θέλει να κάνει τα πάντα μόνη της και φαίνεται να έχει ωραίες, λεπτές γάμπες.

Είναι κάπως αλλιώς τελικά η κόρη για τη μαμά.

Και μιλάω εγώ, με όνειρο ζωής μικρότερη να κάνω τέσσερα αγόρια (πολύ μικρότερη ε), η οποία επιθυμία συρρικνώθηκε στα δύο στη συνέχεια, αγόρια που υποτίθεται μιλάνε πιο ξεκάθαρα, δεν νιαουρίζουν, δεν κωλοτρίβονται, κάνουν φιλίες δυνατές, δεν λένε "έχω πονοκέφαλο" για να μην κάνουν σεξ και δεν αγοράζουν μαλακίες, όπως κραγιόν, για να αισθανθούν καλύτερα.
Αλλά, είναι αλλιώς η κόρη για τη μαμά.
Είναι αλλιώς το βλέμμα της όταν με κοιτάει να χτενίζομαι, όταν βγαίνουμε στο δρόμο πιασμένες χέρι χέρι, όταν φωτογραφιζόμαστε μόνες μας με τα μάγουλα στουμπωμένα, όταν διαλέγουμε μαζί παπούτσια, όταν μου χαϊδεύει τα μαλλιά και με κοιτάει μες στα μάτια (καφέ, χάθηκε ο κόσμος να πάρει του μπαμπά της).
Είναι αλλιώς γιατί βλέπω μια Γιολινούλα - there you go I said it, βλέπω ρε παιδί μου ξεκάθαρα, πραγματικά, τη συνέχειά μου και αυτό είναι ασύλληπτα συγκινητικό.  Και λυτρωτικό.  Και πανέμορφο.
Σε αυτό το κόνσεπτ, της "συνέχειας", του πόσο και αν μου μοιάζει και όχι μόνο εξωτερικά, σκέφτομαι  ότι το κυριότερο που θέλω για τις δυο μας στο μέλλον, είναι να μου μιλάει.  Να μου τα λέει, να μ'εμπιστεύεται, να έρχεται τρέχοντας στην αγκαλιά μου στα δύσκολα, να μην ντρέπεται να κλάψει μπροστά μου, να λυγίσει, να τσαλακωθεί, να καθόμαστε κάτι απογεύματα του Ιούνη σε μια βεράντα στο κέντρο και να μου περιγράφει όλη την έξαψη, τον παλμό, την τρέλα που έζησε στο πρώτο της live.
Και εγώ να βλέπω μέσα από τα μάτια της εμένα με περηφάνια, όχι με νοσταλγία, χωρίς απωθημένα, αλλά με την ένταση της μνήμης και της εμπειρίας, της σχέσης που θα έχουμε χτίσει με κόπο και θα είναι καλή.  Σίγουρα πολύ καλή, έτσι δεν πιστεύουν όλοι οι γονείς;
Τί ωραία, τελικά βλέποντας και τους κώδικες των άλλων δύο που είναι δύσκολο να σπάσεις, κατέληξα ότι αυτό το σετάρισμα ένα κι ένα είναι για τους γονείς μεγάλη μαγεία.
Οι μικρούληδες εμείς, αν και η μαμά μου όταν ήμουν εγώ μόλις δύο δεν νομίζω να είχε φίλες σαν τη Μαργαρίτα του Wear This Today και τη Χαριτίνη του kid-A να με έκαναν τόσο φίρμα τον μήνα των γενεθλίων μου ;-)
Χρόνια Πολλά ρε ανεπανάληπτο άτομο λοιπόν.  Μόνο μη γίνεις ψώνιο, γιατί αυτό δεν θα το αντέξω.
Καλά, και το άλλο με το νιαούρισμα και άλλο το γυναικουλίστικο.  Τα υπόλοιπα από κοντά, στη βεράντα και εγώ θα πίνω φραγκολίνο.

(Αν έχετε κάποια φαγούρα δείτε εδώ την Κλο στο WTT και στο kid-A αντίστοιχα)