Τα ρεβύθια και τα εμπόδια.

Κανένα παιδί πιστεύω δεν τα κάνει όλα εύκολα - στο χώρο σας, αβίαστα, με εχεμύθεια και όλα αυτά.

Εμένα ο γιος μου ας πούμε, τρώει με τρομακτική ευκολία σαλάτα.

Καταβροχθίζει ρεβύθια, κάνει γιάμι για τη φασολάδα και εκστασιάζεται μπροστά από τα μπρόκολα του Βασιλόπουλου.

Συνεργάζεται άψογα με τους γιατρούς, ακόμα και όταν του έβαλαν καθετήρα, πίνει τα φάρμακα που πρέπει χωρίς να χρειαστεί να το πω δεύτερη φορά και μπορεί να περάσει μία ώρα μπροστά από ράφια που ξεχειλίζουν παιχνίδια χωρίς να αγοράσει αλλά ούτε και να απαιτήσει τίποτα, παρά μόνο ένα δώρο για το πάρτυ του φίλου του.   

Ωραία όλα αυτά.  Ώριμα.  Ξεκάθαρα.  Με μερικά αυτοθαυμάζομαι κιόλας του τύπου "καλά, τί μαμά είσαι ρε πούστη μου".  Μάλιστα όποτε μου τη λέει για κάτι η δική μου η μαμά, της πετάω και κάτι τέτοια ψαρωτικά - ναι, αλλά είδες πώς έχω μάθει το παιδί να σέβεται το θέατρο, και την αποστομώνω.  

Το γιογιό; Εύκολο. Να τρώει μόνος του από νωρίς κανονικές τροφές με μαχαίρι και πηρούνι; Παιχνιδάκι.  Να κλείνει την τηλεόραση όταν περνάει το δεκάλεπτο; 'Ελα τώρα σε παρακαλώ.  Να μην πειράζει την μύτη του μπροστά σε όλο τον κόσμο; Eεεε, όχι, αυτό πάει στην άλλη λίστα.

Και μετά αρχίζουν τα Δύσκολα.

Δεν ξέρω και πώς να τα χαρακτηρίσω.  Μπορεί έλλειψη αυτοπεποίθησης, ίσως μειωμένος βαθμός ανεξαρτησίας, δύσκολη προσαρμογή στα καινούργια, εκεί που η προσωπικότητά του δεν έχει αναγνωριστεί και ο ίδιος δεν έχει ακόμα τεστάρει τις υπόλοιπες δέκα - δεκαπέντε που κινούνται γύρω του, εκεί που δεν είναι ακόμα αποδεκτός, εκεί που είναι ίσως ο πιο μικρός, εκεί που δεν έχει τη σφραγίδα του "αρχηγού", Εκεί Που Χάνει.

Δύσκολη πολύ για τον W. η προσαρμογή στο σχολείο, δύο ολόκληροι μήνες πέρασαν με απίστευτα πρωινά κλάματα.  

Δύσκολο να τον πείσεις να πηγαίνει κολυμβητήριο χωρίς εμάς, με τους συμμαθητές του, την ημέρα της κολύμβησης δεν μπορούσα καν να τον "διώξω" με την τσάντα από το σπίτι.  Μέχρι που το σταμάτησε, τον κούρασα και με κούρασε, εξαντληθήκαμε.

Τεράστιο θέμα και το δημιουργικό εργαστήριο - όταν πήγαινε, πιο μικρός.  Τις μισές φορές φεύγαμε με απίστευτα ζόρια και άλλες τόσες πάγωνε και δεν είχε καμία συμμετοχή σε κάποιο κομμάτι του προγράμματος.  

Αδιανόητη η εμπλοκή του στις χριστουγεννιάτικες γιορτές του σχολείου.  Και πέρυσι είχαμε και εμείς ενεργό κομμάτι, all together on stage, το σώσαμε, φέτος φύγαμε.  Απλά.

Και τώρα ο Walter ξαναχτυπά - σιγά που δεν.  Με τον στίβο αυτή τη φορά.

Με τον στίβο που μόνος του επέλεξε, που πήγαινε έβλεπε και παρακαλούσε να μπει μέσα, που μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα του τρίπλεξ (λόγω ενός παλιού φυσήματος στην καρδιά) μας είχε ζαλίσει τα αυτιά, που μόνο που δεν έκανε εφτά κωλοτούμπες στον αέρα όταν του είπαμε ότι επιτέλους ξεκινάμε.  

Όλος αυτός ο ενθουσιασμός μέχρι την πρώτη φορά.  Γιατί μετά, σ'ένα καινούργιο περιβάλλον, με παντελώς αδιάφορους προπονητές, χωρίς τη στοιχειώδη καθοδήγηση, μέσα σ'ένα άγνωστο και ανομοιογενές group παιδιών, ο δικός μου κόλωσε.  Με αποτέλεσμα όσες, λίγες, φορές πήγε, να κουραστεί, να λαχανιάσει, να ζητάει από τον μπαμπά του να είναι συνεχώς δίπλα και τελικά, να βάλει τα κλάματα και να αποχωρήσει.  Δύσκολα.

Δεν ξέρω πόση υπομονή και pampering χρειάζεται, έχει μεγαλώσει σ'ένα περιβάλλον που ξεχειλίζει το συναίσθημα και η τρυφερότητα, πηγαίνει σ'ένα σχολείο που πρωταρχικό ρόλο έχει η αγκαλιά και η επιβράβευση και πηγαίνει εκεί γιατί και εγώ είμαι αυτής της σχολής, οπότε απαντάω αυτόματα σε κάποιο εύκολα διαδακτικό-και-κουνάω-και-δάχτυλο σχόλιο του τύπου "μα το πιο σημαντικό σε αυτές τις ηλικίες είναι το παιδί να παίρνει απεριόριστη αγάπη από παντού, ΜΗΝ ΤΟ ΦΟΒΑΣΑΙ", αλλά παράλληλα προβληματίζομαι γιατί νιώθω ότι παραιτείται αν αυτόματα δε γίνεται αποδεκτός.  Αλλά αυτόματα.

Παρόλα αυτά και αυτοί οι σύλλογοι, οι προπονητές, τα σωματεία -whatever, είμαι σκράπας με τον αθλητισμό από πολύ παλιά- μεγάλη αδιαφορία ρε φίλε.  Δεν λέω, ας μην αρχίσουν τα φιλάκια με τον πιθανό μελλοντικό Usain Bolt, αλλά ξέρω γω, ένα mini welcome, ένα "έλα να σου δείξω πώς το κάνουμε, μη στεναχωριέσαι θα τα καταφέρεις την επόμενη φορά, δε χρειάζεται να κερδίζεις πάντα αλλά να προσπαθείς, μην φοβάσαι επειδή κουράζεσαι δεν έχεις ακόμα συνηθίσει" κάποιο τέλος πάντων από αυτά τα τσιτάτα, ρίχτο κι εσύ ρε αθληταρά να πάει στο διάολο.

Και τους κάνουμε Σπαρτιάτες μετά από κανα εξάμηνο, έλεος πια.

Είμαι σε σύγχυση.

Καλό απόγευμα.