Γιατί μπορώ.

Αυτή ίσως και να είναι η πιο αποκαλυπτική ανάρτηση που έχω γράψει.
Και αυτό γιατί σκοπεύω να της την τυπώσω - δεν διαβάζει το μπλογκ μου, παρά μόνο αν της δείξω εγώ κάτι και ούτε απόλυτα το συμμερίζεται - και να την έχω αμείλικτο κριτή εκεί πάνω από το Α4 με σηκωμένο φρύδι στις αράδες που νομίζει ότι την έχω εκθέσει.
Η μαμά μου έχει σκληρά, σκούρα, ατίθασα φρύδια, από αυτά που είναι τώρα της μόδας, φανταστικές γάμπες και υπέροχα νύχια, αν μπορείτε να το κάνετε αυτό κάπως εικόνα.
Πιο νέα, τότε που δεν είχε αρθροιτικά, πόνους στη μέση αλλά λεφτά για ξόδεμα, όχι για κάτι άλλο, είχε τις πιο σικάτες μαμαδίστικες τσάντες και τα πιο αξιομνημόνευτα παπούτσια μεταξύ των μαμάδων που έβλεπα γύρω μου.  Τώρα μπορεί επειδή ήταν της δικιάς μου, αλλά σαν να θόλωναν τα παπούτσια όλων των υπολοίπων όταν η μαμά μου εμφανιζόταν κάπου.  Δεν συζητάω για το σχολείο, παρότι ερχόταν πάντα σοβαρή και μετρημένη, πάντα καταπιεστικά αξιοπρεπής και κομ ιλ φο, το μόνο που κατάφερνε σφίγγοντας το χέρι της Φιλόλογου/Θρησκευτικού/Οικοκυρικού με τον κότσο τσουρέκι και τη μυρωδιά φορμόλης, ήταν να τις κοιτάζω από μακριά ξεκαρδισμένη και μετά να προσποιούμαι για μερικά δευτερόλεπτα ότι νοιάζομαι όταν μου μετέφερε τα σχόλια των καθηγητών.
Εκείνη νοιαζόταν, νοιάζεται. Σε απόλυτη αντίθεση με εμένα, ικανοποιείται ηθικά, ουσιαστικά, με τις καλές εντυπώσεις που αφήνει στον κόσμο, θέλει ακόμα και τώρα να έχουν όλοι μια καλή γνώμη για το παιδί της, και αν όχι καθολικά, για το ήθος του σίγουρα.  Ναι, ναι, γι'αυτό. Η ίδια έχει φωνή, και γνώμη, και διαφωνία, αλλά πάντα με λόγο σωστό και με εκνευριστικά απόλυτη δικαιοσύνη.
Να, ίσως αν έπρεπε να εκφράσω το πρώτο της χαρακτηριστικό που θα μου ερχόταν στο μυαλό να ήταν αυτό.  Δίκαιη.  Τίμια.
Και κάπως, εχμ, που δεν ξέρω πώς να το πω, μετρημένη.  Στη ζωή της όλη έχει καπνίσει 1,5 τσιγάρο, στο μισό ήμουν μπροστά, πήγαινα δημοτικό και μα την παναγία την θυμάμαι ακόμα ως μια από τις πιο αστείες της στιγμές, δεν πίνει, μαλακαμου δεν πίνει ΤΙΠΟΤΑ και δεν χορεύει.  Huh? Δεν έχει ρυθμό - double huh, και επίσης μάλλον αφού το διαβάσει αυτό θα μου θυμώσει πολύ.
Παρόλα αυτά ο μπαμπάς μου ο γόης, έκανε κινηματογραφικές απόπειρες για να την κατακτήσει, την είδε μέσα στη βιτρίνα και κόλλησε, πήγαινε κάθε εβδομάδα και έπαιρνε σουτιέν απ'το μαγαζί που δούλευε για τις αδερφές του και καλά πολύ προχωρημένο για την εποχή ε, και έχει πέντε αδερφές ο άνθρωπος και δεν τους πήρε μόνο ένα, σκεφτείτε πόσες εβδομάδες κάψας πέρασε.
Άλλη φάση εκείνος,  φανταστείτε τη δικιά μου με το μαλλί λάχανο, το νύχι κάγκελο περλέ και τα μόνο, πάντα, αληθινά κοσμήματα, να την πετάει για να μην ανατιναχθούν μαζί από φλεγόμενο αυτοκίνητο στον Αχλαδόκαμπο ή να σπάει στο ξύλο έναν τύπο που της έπιασε τον κώλο στο τραίνο όταν φορούσε εκείνα τα ιλιγγιώδη μίνι που όλοι βλέπουμε στις φωτογραφίες τους τώρα και σχολιάζουμε με έκπληξη "έλα ρε μάνα, αλητεία".
H μαμά μου είναι θαρραλέα, είναι αγωνίστρια, πήγαινε σχολείο περπατώντας τρεις ώρες με τα πόδια, διασχίζοντας ποτάμι με παγωμένο νερό κάθε μέρα, με τον δάσκαλο να την περιμένει να χτυπήσει με τη βέργα τα ξυλιασμένα της χέρια αν αργούσε, δεν κατάφερε να σπουδάσει και αυτό είναι το μεγάλο της απωθημένο, αλλά έγινε μια απίστευτη βιβλιοφάγος, ρουφάει 500 σελίδες μέσα σ'ένα βράδυ, παντρεύτηκε με δανεικό νυφικό φίλης και ξεκίνησε τη ζωή της σ'ένα σπίτι με τέσσερα, ναι τέσσερα, μαχαιροπήρουνα.  Η αγαπημένη ιστορία του νονού μου ήταν που μια φορά πήγαν να φάνε στο σπίτι των γονιών μου και ξέχασαν να φέρουν τα δικά τους και ρούφηξαν γελώντας μακαρόνια με τα χέρια, ήπιαν πολύ κρασί (οι άλλοι), κάπνισαν πολλά τσιγάρα (πάλι) και κοιμήθηκαν στο πάτωμά τους όλο το βράδυ.  Αν καθόμουν να γράψω τί έχει καταφέρει, τί έχει δημιουργήσει μέσα από το απόλυτο τίποτα, κάποιοι γκρινιάρηδες της κρίσης, της ευκολίας, της καλοπέρασης, θα σταματούσαμε να μιλάμε για οικονομικά και θα λέγαμε μόνο ιστορίες για μεγάλους έρωτες και ταξίδια που δεν πήγαμε ποτέ.
Αυτό θα ήθελα να της χαρίσω, λατρεύει, διψάει για ταξίδια, για ωραία μέρη, για καλά εστιατόρια, για λινές, κεντητές χειροπετσέτες και για ασημένια μαχαιροπήρουνα.
Ταξίδια που δεν έκανε γιατί ο μπαμπάς μου δεν ακολουθούσε, γιατί δεν μιλούσε τη γλώσσα, γιατί έβαζε άλλες προτεραιότητες - πάντα είχαν να κάνουν με εμένα - που τώρα περιμένει να πάει τα εγγόνια της στη Eurodisney και στη Βιέννη, που ρε γαμώτο ένα θα το κάνουμε μαζί γιατί καμια φορά μελαγχολεί και με πληγώνει.
Στην ουσία της μαμάς μου δεν έφτασα, και θα την κρατήσουμε μάλλον για πάντα οι δυο μας, μου αρκεί να ξέρει ότι την γνωρίζω, ταξίδι ακόμα δεν έχω καταφέρει να της χαρίσω, αλλά της χαρίζω αυτό.
Κι ας μην έχει κανένα αναγνωστικό ενδιαφέρον, είναι το δικό μου Χρόνια Πολλά Μαμά Μου, γιατί μπορώ.
Γιατί γαμώ την τρέλα μου είμαι η μόνη σε αυτό τον κόσμο που μπορώ να την πω έτσι.
Μαμά Μου, κι αν δεν είναι αυτό σπουδαίο, είναι σίγουρα μοναδικό.