Post-party πρήξιμο.

Το Σάββατο η κόρη μου έγινε τριών χρονών και το σπίτι μας γέμισε κόσμο, αφενός γιατί τα διαμερίσματα, ε, δεν είναι και πολύ δύσκολο να γεμίσουν κόσμο και αφετέρου γιατί η δική μου λίστα δεν ταυτιζόταν απόλυτα με την δική της και θα μπορούσα να συμβιβαστώ μόνο με τους δικούς της, αλλά όχι ρε αδερφέ ήθελα και εγώ τους φίλους μου να λέμε κανένα αστειάκι ενώ μεταφέρω το μπολ με τα κεφτεδάκια που δεν έφτιαξα ξερω γω.

Σε κάποια φάση που λίγο χαλάρωσε το πράγμα βρεθήκα στην βεράντα με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι - που δεν στοιχηματίζω ότι ήταν το δικό μου, μαζί με άλλες φίλες μαμάδες από αυτές που τις ξέρω από παλιά και δεν τους έσφιξα πρώτη φορά με εγκαρδιότητα το χέρι την ημέρα του πάρτυ.

Γενικά είχανε λίγο φρικάρει με το θέμα πάρτυ, με την έννοια ότι αυτή η συγκέντρωση αγνώστων γονέων και ειδικά μαμάδων είναι λίγο σπούκυ, ότι μακάρι να μην τις καλέσουν σε κανένα γιατί τί να κάνεις εκεί και τί να λες, ότι στων δικών τους παιδιών θα καλέσουν 7-8 και όχι από το σχολείο, κυρίως φίλων, ότι πώς την παλεύω γενικώς, ωραίο, αλλά εντάξει, ουφ ζόρικο.  Και ζόρικο όχι το διαδικαστικό, το κοινωνικό.

Δεν ξέρω.  Γενικά δεν είμαι πάρα πολύ εύκολος άνθρωπος και εκνευρίζομαι με αρκετούς γύρω μου σχετικά γρήγορα, ενοχλούμαι από πάμπολλες συμπεριφορές, είμαι ψιλοαπόλυτη στα κριτήριά μου και προτιμώ να είμαι απόμακρη και τυπική αντί να πέσω στην αγκαλιά ανθρώπων που δε γνωρίζω χρησιμοποιώντας όλα τα πιθανά υποκοριστικά και πιεσμένα χαμόγελα.  Επίσης, από όταν ξεκίνησα το blog διαπίστωσα ότι η μεγάλη πλειοψηφία των μαμάδων είναι κάπως weird για τα γούστα τα δικά μου, αλλά ταυτόχρονα πλέον αναγνωρίζω ότι έχω γύρω μου πολλές από αυτές που δεν έπαθαν καμία απολύτως μετάλλαξη και ξέρουν σοφά να μπαλατζάρουν τον χρόνο τους στην κουβέντα μεταξύ παιδιών και όλων των άλλων.  Κάπως έτσι παίζει η κατηγοριοποίηση. 

'Οταν ήμουν εγώ μικρή τα γενέθλιά μου λοιπόν ήταν πως να το πω, μεγάλο θέμα.  Και για μενα και για όλη την τάξη φυσικά που καλούσα χωρίς καμία εξαίρεση.  Τριάντα Δύο. Παιδιά. Σε. Ένα. Σπίτι. Τότε στο Fresh έφτιαχνε γλυκά ο Παρλιάρος και οι τούρτες μου ήταν πάντα από εκεί, αξέχαστη μου έχει μείνει η ολόσωμη Στρουμφίτα, σκέψου 80s ε, όχι τώρα που οι τούρτες μόνο που δεν βγάζουν μικρόφωνο να τραγουδήσουν το Happy Birthday χτυπώντας παλαμάκια.  Σε μερικούς ακούγεται γλυκανάλατο και cheesy, αλλά δεν έχει περάσει χρονιά που να μην έχω γιορτάσει με διάφορους τρόπους και σε διάφορα μέρη τα γενέθλιά μου και να είμαι ευτυχισμένη.  Αυτές τις αναμνήσεις έχω αποθηκεύσει στο κουτί και με αυτές χαμογελάω όταν κοιτάω τις φωτογραφίες στο σπίτι των γονιών μου.

Κουβαλώντας λοιπόν τα οικογενειακά αυτά βάρη, για μένα το να μην κάνω πάρτυ στα γενέθλια των παιδιών, δεν είναι μία πιθανή εναλλακτική.  Θα το κάνω, έτσι όπως εγώ το μπορώ και μου αρέσει, χωρίς θέμα, χωρίς σεταρίσματα στις χαρτοπετσέτες και τα μαχαιροπήρουνα, χωρίς φαγητά σε ελκυστικά για τα παιδιά σχήματα, χωρίς οργάνωση, ταμπελίτσες και καπελάκια, με αλκοόλ, πεταμένα παπούτσια στους διαδρόμους και μια ωραία τούρτα.  'Οπως έλεγα στις φίλες μου στη βεράντα θα το κάνω στα πλαίσια του κάνω-κάτι-για-τα-παιδιά-χωρίς-να-με-ευχαριστεί-ιδιαίτερα.  Υπάρχει και αυτή η θεματική ενότητα, και πιστέψτε με, έχω κάνει πολλά τέτοια.  Δεν τα ονομάζω καταναγκαστικά, αλλά όχι απόλυτα προσωπική επιλογή ρε παιδί μου, τύπου προτιμάς να κάνεις παιδικό πάρτυ ή να πας σαββατοκύριακο στο 'Αμστερνταμ.  Συνέχιζαν να με κοιτάνε με μία συγκαλυμμένη αποδοκιμασία-απορία του τύπου α πα πα, είσαι τρελή, δεν είμαστε εμείς για τέτοια και ΤΙ ΘΑ ΛΕΜΕ.

Μα δεν μιλάμε και ιδιαίτερα όταν κάνουμε εμείς το πάρτυ, εκτός από τα "α, μα εμείς ευχαριστούμε που ήρθατε", σε στυλ απορρυθμισμένης stepford wife που κόλλησε η μπαταρία, ε ωραία, και όταν θα πηγαίνουμε στων άλλων θα πρέπει να κοινωνικοποιηθούμε και ΤΙ ΘΑ ΛΕΜΕ, τεράστια φρίκη.

Εντάξει μωρέ, σκέψου πόσες φορές έχεις βγει αμήχανο, αποτυχημένο date.  Σκέψου πόσες άλλες έχεις προσγειωθείς σε παρέα που ήθελες να περιλούσεις αν όχι με βενζίνη τουλάχιστον με βρίσιμο, σκέψου μπροστά από πόσες απόψεις έχεις αναγκαστεί για διάφορους λόγους - προσωπικούς, επαγγελματικούς ή κοινωνικούς - να βουλώσεις το στόμα σου ενώ θα τα έλεγες τόσο ωραία και δυναμικά στην πραγματικότητα, σκέψου πόσες συγκεντρώσεις σε σπίτια έχουν καταλήξει σε χασμουρητά αντί σε ακατάληπτα πιωμένα γέλια, σκέψου πόσα τρίωρα από την ζωή σου δεν έχουν αγγίξει οργασμική ευχαρίστηση, σκέψου πόσα συμβιβαστικά δείπνα, ανόρεχτους καφέδες, επικές μαλακίες με βότκα έχεις γευτεί.  Δεν είναι μόνο τα παιδικά πάρτυ στα οποία παρατηρείται φρικαλέα συγκέντρωση ατόμων με εμμονές στην κουβέντα (χμ, φαντάζεστε για τί) και απόψεις που μυρίζουν αποστήθιση από κάποιο ξεχασμένο εγχειρίδιο.

Τώρα αν όλο αυτό είναι not-so-cool τί να σου πω, εγώ κοιτάω τα παιδάκια που ξεκαρδίζονται τρέχοντας γύρω γύρω σαν αφηνιασμένα, τις μαμάδες φίλες μου που βγάζουν φωτογραφίες πάνω από την τούρτα Peppa pig τσουγκρίζοντας τα ποτήρια τους και διαφωνώ περίτρανα και γι'αυτό.

Κλείνω, όπως ξεκίνησα.  Το Σάββατο η κόρη μου έγινε τριών χρονών, χρόνια πολλά Κλο, σ'αγαπώ μέχρι ασφυκτικού σκασμού, το αυτονόητο δηλαδή, αλλά ας το ξαναπώ.

πι.ες: η τούρτα είναι από την Μαρία κ το www.cakesandcookies.gr :)