Γιαγιάδες, παππούδες και ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Την Παρασκευή το πρωί ο γιος μου αναχώρησε για το χωριό με την γιαγιά και τον παππού (τι ωραία, κλισέ, παραδοσιακή έκφραση όλο αυτό). Επιστροφή, Δευτέρα απόγευμα.
Τώρα είναι Κυριακή μεσημέρι και πρέπει να ομολογήσω ότι έχουμε χαλαρώσει εξαιρετικά για τα δεδομένα των τελευταίων δύο χρόνων. Ο άντρας μου διαβάζει εφημερίδα non-stop σαν να μην υπάρχει αύριο, και εγώ ετοιμάζομαι να αραδιάσω την συγκλο συλλογή μου από βερνίκια νυχιών πάνω στο τραπέζι για να αποφασίσω το χρώμα και να επιδοθώ σε ανελέητο μανικιούρ (είμαι πολύ ταλαντούχα σε αυτό. αν ποτέ με ξεράσει το ίντουστρι, υπάρχει ελπίδα για το μέλλον).
Όσο λοιπόν εμείς κάνουμε αυτά, είμαι σίγουρη ότι ο γιος μου δεν μας έχει αναζητήσει ούτε για μισό λεπτό. Αυτό το σαββατοκύριακο θα ζήσει στην παραμυθένια χώρα του παππού και της γιαγιάς, εκεί όπου το "όχι" ακούγεται μόνο αν αγγίξει με βρεγμένο χέρι ηλεκτροφόρα καλώδια, όλες οι πόρτες είναι για να κοπανιούνται με μανία, όλες οι στιγμές καταναλώνονται σε κυνηγητό (η λέξη "κουράστηκα", "σιχτίρησα" και "βοήθεια", δεν υπάρχουν στο λεξιλόγιο των κατοίκων ΑΥΤΟΥ του παραδείσου), και όλες οι επιθυμίες... είναι απλά διαταγή.
Πόσες φορές έχω τσακωθεί γι'αυτά και για άλλα τόσα. Πόσες φορές έχω τονίσει το ότι προφανώς οι γιαγιαδοπαππούδες υπάρχουν για να κακομαθαίνουν τα εγγόνια και πως το βάρος της διαπαιδαγώγησης εννοείται ότι πέφτει στους γονείς, αλλά εμείς πια το έχουμε ξεφτιλίσει. Πόσες φορές έχω δώσει συμβουλές (μέχρι και γραπτά, η τρελή σας!) για ατάκες που πιάνουν, για μεθόδους που δουλεύουν, για τακτικές που φέρνουν αποτέλεσμα. Πόσες φορές έχω φύγει από το σπίτι τους (να σημειώσω εδώ ότι ο γιος μου πέφτει σε βαριάς μορφής κατάθλιψη όποτε συμβαίνει αυτό) έξαλλη, με εσωτερικές υποσχέσεις του τύπου "τελείωσε, δεν τον ξαναφήνω εδώ ΠΟΤΕ!", έχω κλείσει τα τηλέφωνα, έχω κλείσει τα αυτιά μου, έχω στεναχωρηθεί που δεν μιλάμε και έχω κλάψει.
Παρόλα αυτά, νιώθω τεράστια ευγνωμοσύνη και ανεξάντλητη χαρά που οι γιαγιαδοππούδες αυτοί υπάρχουν στην ζωή του παιδιού μου. Που το αγαπάνε τόσο πολύ και τόσο μοναδικά, και που καθημερινά ζορίζονται και ανατρέπουν το πρόγραμμά τους για να είναι μαζί του, για να τσεκάρουν την γυναίκα που το κρατάει, το φαγητό που τρώει, το τί κάνει και αν είναι γελαστό.
Δεν μπορώ να τους θυμώσω γι'αυτό. Είναι δύο άνθρωποι που απλά ξαναγεννήθηκαν. Ο σούπερ μπαμπάς μου επιδυκνείει ζωντάνια και αντοχές εφήβου (με τον Dario κουραζόμαστε μόνο να τον κοιτάμε) και η μαμά μου έχει ξαναρχίσει τα παραμύθια και τα τραγουδάκια (εντελώς φάλτσα, με παραλλαγμένους στίχους και ο εγγονός γουστάρει με τρέλα).
Τους βλέπω που προσπαθούν να με ακούσουν και να με καταλάβουν, που αγωνίζονται για να είμαι και εγώ (εμείς) χαρούμενοι και χαλαροί, τους βλέπω που έκοψαν τις σοκολάτες (αλήθεια!) και που προσπαθούν τόσο γλυκά να φιλτράρουν λίγο τις απαιτήσεις του εγγονού.
Ξέρω ότι την Δευτέρα θα γυρίσουν κατάκοποι και εξαντλημένοι, με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά και περηφάνια για τα κατορθώματά του και με μία μεγάλη αγωνία για το αν εμείς ξεκουραστήκαμε, αν περάσαμε καλά, αν βγήκαμε, αν εγώ έφαγα σαλάτες και φρούτα.
Τους ευχαριστώ γι'αυτά και για άλλα τόσα. Είναι υπέροχο που το παιδί μου έχει τέσσερις γιαγιαδοπαππούδες "ενεργούς" και "νέους" και είναι μεγάλη ανακούφιση για εμένα να ξέρω πως υπάρχουν άλλοι δύο άνθρωποι εκεί έξω που για ό,τι και αν χρειαστεί, μπορούν ανά πάσα στιγμή να μας αντικαταστήσουν εξίσου αποτελεσματικά.
Και μπορούν να το κάνουν γιατί έχουν δώσει τόσο πολύ αγάπη, που τώρα αρχίζουν να την παίρνουν πίσω σιγά σιγά...
Πάω να ετοιμαστώ τώρα γιατί παίζει και γενέθλιο αργότερα.
Τα νύχια θα τα βάψω πετρόλ.