'Ενα.

Σήμερα, μέχρι τώρα που γράφω αυτό το ποστ, δούλεψα άλλη μία μέρα περιμένοντας την πληρωμή του μισθού που δεν ήρθε ποτέ .
Σήμερα, γύρισα σπίτι με το κεφάλι βαρύ, αγχωμένο για το μήνα που φεύγει, τη διάθεση απαισιόδοξη για τα χρήματα που δε φαίνεται να έρχονται, την αηδία για τους διανοητικά μικρούς και τους ηθικά ανάπηρους που μας "ορίζουν", την καυτή επιθυμία να φωνάξω πόσο πολύ δε με νοιάζει.
Πέρυσι, σχεδόν τέτοια μέρα κάποιες ώρες πριν, έγραψα μία από τις αναρτήσεις που με αγγίζει πιο πολύ: Δυο κουβέντες γυναικείες.
Πέρυσι, τέτοια μέρα, μια τεράστια αρτίστα προετοιμαζόταν για την παγκόσμια πρώτη στο σανίδι της ζωής.  Τεντωνόταν δειλά δειλά για να τσεκάρει τί επιτέλους γινόταν πίσω από την κουρτίνα - ναι, αυτό ήταν ένα κοινό που μπορούσε άνετα να κατακτήσει. 
Τη μεγαλύτερη μέρα του Νοέμβρη, για εμένα.  Την ημέρα της τελικής ημερομηνίας του πιθανού τοκετού.
Σήμερα, ήθελα να κάνω λίγο άλλα.  Ήθελα να κλείσω για λίγο τα μάτια και να ταξιδέψω στο πέρυσι, ήθελα να χαζέψω baby girl styling, ήθελα να τουιτάρω όλη μέρα για μια γκλιτεράτη #mamadoevdomada, ήθελα να έχω αγοράσει ένα μπλουζάκι να βάλω και εγώ στο "πάρτυ" έτσι, για να γουστάρω στα γεράματα.  Στην πραγματικότητα έβρισα πολύ κόσμο, ξαναμάσησα με τους συναδέλφους μου τα ίδια αλλά με περισσότερο σθένος και σαρκαστικό γέλιο, αναρωτήθηκα τί έκανα εγώ εκεί... και γιατί, κοίταξα με γερακίσιο βλέμμα να βρω το φως στο βάθος του τούνελ αλλά μάταια, μ'έπιασε το παράπονο με το μέλλον μου.  Μας.
Πέρυσι, τέτοια μέρα, ήμουν βαριά αλλά πανάλαφρη, είχα αγωνία, αλλά με γλύκα, το styling αγκομαχούσε μαζί μου, αλλά ήμουν αξιαγάπητη, γκρίνιαζα για χαριτωμένα, για ανούσια, αλλά ήμουν αξιολάτρευτη.
Σήμερα, κι ας μην έκανα όλα τα ιδανικά, με έπιασε στο γραφείο ταχυκαρδία. 
Ένα πράγμα τελικά ήθελα να κάνω.  Ήθελα να γυρίσω σπίτι.  Ήθελα να ακούσω το μοναδικό, τρανταχτό γέλιο της μικρής μου, να απλώσει τα χέρια της μόλις ανοίξω την πόρτα και να την εξαφανίσω στην αγκαλιά μου, ήθελα να κυνηγήσω το γιο μου σε όλο το σπίτι, να χαμογελάσω με τις εξυπνάδες του, να πέσω στον καναπέ και να με σκεπάσουν, να κουνήσουν το ραβδί και να πάρουν τα προβλήματα μακριά.
Ήθελα, θέλω, κατάφερα, να ξαναζήσω στο μυαλό μου την γέννηση της Χλόης Χριστίνας.
Την αγαλλίαση του συναισθήματος, τη θέρμη της αγκαλιάς, την αλμύρα των δακρύων, το βλέμμα, το πρώτο βλέμμα, το πώς ήρθε στον κόσμο, το πόσο η λατρεία μου γιγαντώθηκε, το πώς η ζωή μου άλλαξε, οχυρώθηκε πίσω από αυτά τα μάτια, αυτό το γέλιο, αυτά τα χέρια, τις πατούσες, το κούρνιασμα πριν τον ύπνο, το χάσιμο, την περηφάνια για το κάθε λεπτό που περνάει και είμαι μαζί της, και είμαστε καλά και χαζεύω την ύπαρξή της.
Αυτό κάνω.  Τη χαζεύω, τη θαυμάζω, την καμαρώνω, την παρατηρώ. 'Εναν ολόκληρο χρόνο τώρα, τη συντροφεύω, την ευγνωμονώ.
Και εκείνη και το ξεχωριστό μου αγόρι, τους ευγνωμονώ που με βοηθούν να ξεχνάω, να ξεπερνάω, να αδιαφορώ για τα μαύρα κι άραχνα αυτού εδώ του τώρα.  Τώρα, που η ώρα πλησιάζει δώδεκα, η μέρα αλλάζει και η συγκίνηση με κυριεύει, αλλάζει και το μουντ το δικό μου.
Το κορίτσι μου γίνεται 1.  Την ρωτάω πόσο χρονών είναι, σηκώνει το δείκτη και με κοιτάει πονηρά για ν'ακούσει το μπράβο.
Αύριο θα την κάνω νωρίς από το γραφείο και θα γυρίσω να πασπαλιστούμε οικογενειακώς με γκλίτερ.
Θα χαθώ μέσα σε tramezzini, γατότουρτες, δώρα, ευχές, μουσική, κρασιά, χαρά, αγάπη, θα χαθώ μέσα στην αγκαλιά του άντρα μου.
Το κορίτσι μου γίνεται 1.  Εγώ γίνομαι σοφότερη.
Μπορώ να ζήσω χωρίς πάρα πολλά, αρκεί να μην είναι τα γέλια των παιδιών μου.
Χρόνια πολλά μικρή Κλο. 
Δεν μπορώ να σου περιγράψω πόσο πολύ γουστάρω που μπήκες στη μπάντα μας.  Η περιοδεία θα είναι μεγάλη, αλλά το ταξίδι αλησμόνητο, θα ξετινάξουμε τα εισιτήρια, θα τερματίσουμε τα ουρλιαχτά, θα τριπάρουμε, θα ροκάρουμε σε κάθε gig σα να μην υπάρχει αύριο.
Οι Τέσσερις Μας.  Have a blast ;-)

πι.ες: διαβάστε και το Με λίγα λόγια άμα είναι να κάνουμε δουλίτσα.
πι.ες2: ευχαριστούμε τον γκοντφάδερ για την τριπλή λογοτύπηση του event.