Ανθίζουμε (και ψηφιακά).

Με ξετρελαίνει αυτός ο ήχος από τα παγάκια στα πολύχρωμα, πλαστικά χοντρά ποτήρια, όχι αυτά τα χαζά των jumboπάρτυς, αυτά που εμφανίζονται στις τύπου Athens Hilton πισίνες ή στα Beverly Hills 90210 σήριαλ (της γενιά μου, no jokes allowed) που συνοδεύονται από χέρι με μακρύ νύχι σε φόντο γαλλικού μανικιούρ, ροζ μπικίνι και σπιτική λεμονάδα με πολλή ζάχαρη.

Να, αυτό ακριβώς.  Το έχω πάρει από το Ζara home.
Σημάδι ότι κάπως με έπιασε η Άνοιξη να βγαίνω στη βεράντα με ένα τέτοιο ποτήρι γεμάτο παγάκια στο χέρι, να πηγαίνω - ποια, εγώ - τα παιδιά σε παραλίες τώρα που μπορούμε, χωρίς τα ταγμένα για κάψιμο πλήθη, την αφόρητη κίνηση στους δρόμους και τα σωματίδια του ιδρώτα να μου προκαλούν μεγαλύτερη δυσφορία από τη χειμερινή αιθαλομίχλη των Ιλισίων-σύνορα Παγκράτι-σύνορα Καισαριανή.
Θέλω να παγώσω λίγο το χρόνο, γιατί ξέρετε πόσο απεχθάνομαι το καλοκαίρι /δις, και να κάνω αυτά τα ξέφρενα που κάνουν οι ανοιξιάτικες εργαζόμενες μαμάδες τώρα που η μέρα μεγαλώνει και επιτέλους μπορούν να κάνουν εμφάνιση μεσοβδόμαδα κάπου με τα παιδιά στις 19:30' το απόγευμα.
Αυτά είναι τα μικρά, καθημερινά μου βραβεία.
Ο γιος μου σταμάτησε να αρωσταίνει και ξεκίνησε στίβο, με απαραίτητη βόλτα στο Ζάππειο μετά.
Η αδελφή του ξεκίνησε πατίνι.  Κάπως σκέφτομαι να ξεκινήσει και σχολείο.
Εμείς ξεκινήσαμε τις μπίρες στο χέρι, στα πάρκα με φίλους.  'Επεσε η ιδέα και για πικνικ - ανθίζω, τί λέμε τόση ώρα.

 

Τις βόλτες στην παραλία με τα κουβαδάκια (και εμείς).  Αγχώνομαι ακόμα μην κρυώσουν, πάνε και τσαλαβουτάνε παντού ακόμα και μέσα στους ανέμους στο νησί, τσαλαβουτάνε με τα βρακιά, με τα κολάν, με τα φούτερ με κουκούλα, κρυώνω και χαζογελάω μόνο που τους βλέπω, θέλουν πραγματικά μόνο μια μεγάλη αμμουδιά να τρέξουν με μανία και είναι ευτυχισμένα.
Τα παιδικά πάρτυ στα σπίτια - όχι άλλοι τρισάθλιοι παιδότοποι με φρικτό φαγητό, αλλά βεράντες με νορμάλ γονείς, δικιά μας φασαρία, από αυτά που ξεχνιόμαστε και μετά το σούρουπο και την δικαιολογία "αγάπη μου νύχτωσε, πρέπει να πάμε σπίτι" τη λέμε πια με πειστική ικανότητα κάτω του μηδενός και όταν τελικά γυρίζουμε μετά από τα ανοιξιάτικα, παιδικά πάρτυ, δεν υπάρχει χρόνος να κάνουμε μπάνιο ποτέ.  Μα ποτέ όμως.
Σε αυτή τη φάση με όλους εμάς, μερικούς σαν ναυαγούς σε ερημονήσι, άλλους πιο συνδεδεμένους και κοινωνικούς, περιτριγυρισμένους από πολλή αγάπη, ή και από λίγη αναγνώριση, με μερικούς να ουρλιάζουν με αυτοπεποίθηση και άλλους να ψιθυρίζουν με ήρεμη δύναμη, κάποιους να ξεγυμνώνονται αδιάντροπα, και κάποιους άλλους να πασπαλίζονται με ψεύτικη χρυσόσκονη, έρχονται ανοιξιάτικα οι Ψηφιακές Γειτονιές να μας μαζέψουν, να μας γνωρίσουν και ίσως το βασικότερο, να μας ακούσουν.
Θα τα έχετε διαβάσει στα περισσότερα μπλογκς που παρακολουθείτε και αν όχι, μπείτε στον κόπο να  τα δείτε στο λινκ.  'Οποιο και αν είναι το αποτέλεσμα, respect για την ομάδα αυτή που αν μη τί άλλο, δοκιμάζει, πειραματίζεται και ψάχνει να βρει τί και αν υπάρχει κάτι πίσω από τα πρόσωπα και τους τίτλους μερικών Ελληνικών, βασικά γονεϊκών μπλογκς.  Για το αν θα συνεχιστεί το πείραμα με ουσία, εξαρτάται από όλους εμάς τους συμμετέχοντες, τη δυναμική και την αλήθεια μας.
Προσωπικά το ζητούμενο μου είναι να προβληματιστώ και να παραδειγματιστώ από εξαιρετικές περιπτώσεις, για να ανέβει αυτή η ομάδα των λεγόμενων "μαμαδοblogs" ένα σκαλί πιο πάνω, όχι μόνο στην αναγνωσιμότητα αλλά και στην ποιότητα.
Επίσης πολύ θα ήθελα να τριγυρνάω στο Hub με γκλιν γκλον παγάκια μέσα σε ωραία πλαστικά ποτήρια με λεμονάδα - ΠΑΙΔΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΘΑ ΕΧΕΙ; Σοβαρά τώρα.

πι.ες: Μερικοί άλλοι την Άνοιξη βγαίνουν και φλερτάρουν αδιάκοπα με ένα κοκτέιλ στο χέρι, πφφφ, σας ξέρουμε, you are excused.