Άργησα πολύ να γράψω, αλλά σε αυτή την περίπτωση δεν κολλάει καθόλου το καλό πράγμα αργεί, μπλα μπλα μπλα...
Έπηξα. Έπηξα big time.
Έπηξα και αντικειμενικά, και από επιλογή και από άποψη.
Αντικειμενικά, γιατί με δύο παιδιά στα πόδια σου στο φουλ η πολυτέλεια που λέγεται προσωπικός χρόνος αποτελεί την μεγαλύτερη ευχή για το 2011. Μεγαλύτερη από την παγκόσμια ειρήνη και την εξάλειψη της πείνας στην Αφρικανική ήπειρο.
Από επιλογή γιατί την είδα θηλασμός φανάτικ αυτή την φορά και κατέληξα να θηλάζω συνέχεια, κάποιες μέρες να τα καταφέρνω και κάποιες όχι, να στρεσάρομαι απίστευτα, να ζορίζομαι, να στεναχωριέμαι, και να μετράω τα ml σαν να είναι λίρες Αγγλίας μετά από ληστεία σε τράπεζα.
Από άποψη γιατί την θέλω λίγο την γκοθίλα και την μιζέρια μου αυτές τις μέρες. Δεν προσπάθησα καθόλου να είμαι αισιόδοξη και χαμογελαστή, ενώ αντίθετα το παραμικρό που γινόταν κόντρα με τις επιθυμίες ή με τα όρια μου, με έθλιβε απεριόριστα.
Έτσι λοιπόν, ξεπερνάω δύο κλισέ, αλλά απόλυτα ορθές θεωρίες (όχι, δεν είναι ειρωνικό) που διακηρύττουν πως:
1. Tα παιδιά είναι ολοκλήρωση και ευτυχία για ένα αγαπημένο ζευγάρι, και
2. Σοβαρά προβλήματα είναι μόνο αυτά της υγείας ή του βίαιου χαμού ενός αγαπημένου προσώπου,
για να δηλώσω πως όχι, αυτά δεν είναι τα καλύτερα Χριστούγεννα της ζωής μου.
Στην θεωρία ναι, γιατί ήρθε στον κόσμο το παιδί μου, αλλά στην πράξη σόρι, νομίζω ότι του χρόνου που το παιδί μου θα είναι ενός και θα συνεννοούμαστε λίγο καλύτερα, τα Χριστούγεννά μας θα έχουν πολύ περισσότερη πλάκα και πολύ λιγότερα δάκρυα.
Φέτος κλείστηκα μέσα και όπως κορυφαία το έθεσε ένα Γαλλάκι που αποκλείστηκε στο Charles de Gaulle λόγω κακοκαιρίας, αυτό που του λείπει είναι... ένα ποτήρι champagne και λίγο fois gras! Είναι θεοί οι Γάλλοι. Οι τουρίστες έβριζαν θεούς και δαίμονες στο αερόδρομιο του Παρισιού και εκείνων βούρκωναν τα μάτια γιατί δεν μπορούσαν να απολαύσουν ένα πραγματικά γκουρμέ Χριστουγεννιάτικο δείπνο. Εγώ εντάξει, χωρίς το fois gras να την παλέψω, αλλά η σαμπάνια θα μου λείψει λίγο να πω την αλήθεια.
Οι Χριστουγεννιάτικες μέρες και ώρες μου περνάνε προσπαθώντας να θηλάσω αποκλειστικά. Δεν είναι πολύ σέξι θέαμα, μην τρελαίνεστε. Πέρασα φάσεις που δεν τα κατάφερνα όπως θα ήθελα, βρίζοντας τον εαυτό μου που δεν ενημερώθηκα σωστά πολύ νωρίτερα, που δεν κατέφυγα σε σύμβουλο θηλασμού και που μάλλον είμαι όχι μόνο ηλίθια μάνα, αλλά και άχρηστη, αφού δεν καταφέρνω να το προκαλέσω και να το απολαύσω όπως οι άλλες ταμένες μανάδες που διαβάζω στο internet.
Έχασα κάτι από την γκλαμουριά των Χριστουγέννων κοιτάζοντας τον εαυτό μου στον καθρέφτη, μην παίρνοντας απόφαση ότι θα επανέλθω σύντομα, ότι είμαι μαμά δύο παιδιών, ότι η οικογένεια μου με αγαπάει και με γουστάρει ό,τι και αν γίνει. Σιχάθηκα - σιχαίνομαι τις πυζάμες, τις φόρμες, το περιβόητο loungewear-μη-χέσω που έχει νόημα μόνο αν υπάρχει το businesswear και το clubwear, γιατί αλλιώς 29 μέρες σερί σε στέλνει χαλαρά για ψυχανάλυση.
Μου έλειψαν τα δώρα σαν διαδικασία. Αυτό που γυρνάς σπίτι με εκατοντάδων ειδών σακούλες, για τον γιο, για την γιαγιά, για την κολλητή, για τη διπλανή στο γραφείο, για το παιδάκι του από κάτω, για την κοπέλα που βοηθάει στις δουλειές του σπιτιού. Που παίρνεις καινούργια στολίδια για το υπερφορτωμένο δέντρο, κεριά με άρωμα σοκολάτα γάλακτος και μελομακάρονα από την Δέσποινα. Φέτος βέβαια όλα αυτά θα είχαν μειωθεί στο μισό, αλλά εγώ το παράκανα. Ούτε συνταξιούχος του δημοσίου μετά μνημονίου εποχή να ήμουνα.
Ξέρω ρε guys, θα με χαρακτηρίσετε ως μία αχάριστη, κοντόφθαλμη γουρούνα, και ίσως και να είμαι σε αυτή την φάση της ζωής μου. Γιατί έχω μεγάλη βοήθεια στο σπίτι και δύο παιδιά λαχταριστά σαν λουκουμάδες με νουτέλα. Και είμαι και απαράδεκτη, γιατί το έχω ξαναπεράσει και ξέρω πως στην πραγματικότητα τα καλύτερα έρχονται. Και αυτά τα καλύτερα εγώ προσωπικά, δεν θα τα αντάλλαζα με τίποτα στον κόσμο. Γιατί αν δεν γούσταρα, στην διαδικασία του δεύτερου παιδιού δεν θα έμπαινα ποτέ.
Αλλά να, με τρελαίνει που ήθελα να κάτσω να γράψω και η έμπνευση μου είχε (έχει) στερέψει, γιατί δεν βλέπω εικόνες, λόγια, συναισθήματα, στιγμές.
Τώρα μόλις που έγραψα αυτή την φράση κατάλαβα πραγματικά πόσο αχάριστη είμαι.
"Δεν βλέπω εικόνες, λόγια, συναισθήματα, στιγμές". Και βλέπω τόσο πολλά μέσα στο σπίτι μου, μέσα σε ένα δωμάτιο με γκρι τοίχους και ροζ κούνια και ένα φορητό κρεβάτι που με φιλοξενεί αυτές τις μέρες. Βλέπω πως κοιμάμαι και ξυπνάω μαζί με το θαύμα που φιλοξενούσα, όχι το φιλοξενούσα δεν είναι η σωστή λέξη, που μεγάλωνα μέσα μου για εννιά ολόκληρους μήνες και πως εξαρτάται απόλυτα από το δικό μου χάδι και από τη δική μου ανάσα για να είναι καλά.
Θα το δουλέψω αυτό το θεματάκι με το μέσα μου. Και αν για τους δικούς μου, μπορεί ασήμαντους λόγους τα φετεινά Χριστούγεννα να απομυθοποιήθηκαν, αλήθεια σας λέω είμαι απόλυτα βέβαιη πως τα επόμενα θα τα σπάνε.
Σε εσάς που είστε λοιπόν με ηθικό ακμαιότατο, Καλή Χρονιά και Ένα Ζουμερό Φιλί.
Να πιείτε, ένα βράδυ είναι (λέμε τώρα).
29.12.10
17.12.10
Εκούσιος Εγκλεισμός.
Αν αυτή η εγκυμοσύνη μου άφησε κάποιο κατάλοιπο - εκτός από τα προφανέστατα, για να μην επανέρχομαι - είναι η κοσμοφοβία.
Σήμερα συμπληρώνω την 16η μέρα εγκλεισμού στο σπίτι (μαιευτηρίου συμπεριλαμβανομένου), από επιλογή.
Είναι πολύ περίεργο αυτό που μου συμβαίνει.
Με διακατέχει μία τεράστια άρνηση επαφής και επικοινωνίας με τον έξω κόσμο (όχι διαδικτυακά, προσωπικά), τόσο τρομακτική άρνηση, που πρέπει να ομολογήσω ότι ούτε στην βεράντα δεν έχω βγει για να αναπνεύσω λίγο παγωμένο, αναζωογονητικό αέρα.
Δεν έχω αισθανθεί Χριστούγεννα εκτός από την ημέρα που φτιάξαμε το δέντρο, δεν έχω ψωνίσει για τους αγαπημένους μου, δεν έχω εκστασιαστεί μπροστά από καμία βιτρίνα, δεν έχω πάει με τον γιο μου σε κανένα Χριστουγεννιάτικο event που χαζεύεις τον Άγιο Βασίλη, ακούς παραμύθια και στροβιλίζεσαι στο καρουσέλ με τα χρυσά άλογα και τα πολύχρωμα λαμπιόνια.
Δεν έχω νιώσει στα κόκκαλά μου το κρύο του Δεκεμβρίου, δεν έχω κάνει ούτε μία μικρή βόλτα χωρίς την μεγάλη μου κοιλιά, δεν έχω αγοράσει κανένα από τα αγαπημένα μου περιοδικά από το περίπτερο στην πλατεία και δεν έχω κρέμα νυκτός. Μου τελείωσε προχθές.
Κάτι με φοβίζει εκεί έξω. Κάτι με απωθεί από το να πάω να ανακατευτώ με όλους αυτούς τους ανθρώπους που προσπαθούν γενναία να μπουν στο εορταστικό spirit μέσα σε όλα αυτά τα σκατά που συμβαίνουν, με την εμφάνιση που πιστεύω ότι έχω και την ψυχολογία που σίγουρα κουβαλάω.
Ποτέ δεν είχα υπάρξει τόσο αμέτοχη. Τόσο μουδιασμένη και τόσο ακούνητη.
Τόσο μοναχική και τόσο σιωπηλή.
Και ποτέ τόσο μελαγχολική. 'Οχι τόσο, όχι τα Χριστούγεννα.
Το ξέρω, είναι έτσι όπως μου τα γράψατε, μου τα είπατε και όπως τα ξαναέζησα, είναι οι παλιοορμόνες που στήνουν τρελό χορό, αλλά πότε τελειώνει αυτό το πάρτι?
Το ρεβεγιόν θα το προλάβουμε? Να ραφτώ ;-) ?
(Δεν άντεχα να τελειώσω με μιζέρια......)
πι.ες: Αν έβγαινα για κάτι, θα ήταν γι'αυτό.
πι.ες 2: Σας αφιερώνω ότι πιο γλυκό, τρυφερό και συγκινητικό έχω δει τον τελευταίο καιρό, που μου έστειλε μια φίλη στο fb μετά από ανάρτηση στάτους με sad χαρακτήρα, εκτός από το πρόσωπο της κόρης μου την ώρα που γεννήθηκε.
A! Και το φιλί που της δίνει ο γιος μου για καληνύχτα.
The missing piece meets the big O
Σήμερα συμπληρώνω την 16η μέρα εγκλεισμού στο σπίτι (μαιευτηρίου συμπεριλαμβανομένου), από επιλογή.
Είναι πολύ περίεργο αυτό που μου συμβαίνει.
Με διακατέχει μία τεράστια άρνηση επαφής και επικοινωνίας με τον έξω κόσμο (όχι διαδικτυακά, προσωπικά), τόσο τρομακτική άρνηση, που πρέπει να ομολογήσω ότι ούτε στην βεράντα δεν έχω βγει για να αναπνεύσω λίγο παγωμένο, αναζωογονητικό αέρα.
Δεν έχω αισθανθεί Χριστούγεννα εκτός από την ημέρα που φτιάξαμε το δέντρο, δεν έχω ψωνίσει για τους αγαπημένους μου, δεν έχω εκστασιαστεί μπροστά από καμία βιτρίνα, δεν έχω πάει με τον γιο μου σε κανένα Χριστουγεννιάτικο event που χαζεύεις τον Άγιο Βασίλη, ακούς παραμύθια και στροβιλίζεσαι στο καρουσέλ με τα χρυσά άλογα και τα πολύχρωμα λαμπιόνια.
Δεν έχω νιώσει στα κόκκαλά μου το κρύο του Δεκεμβρίου, δεν έχω κάνει ούτε μία μικρή βόλτα χωρίς την μεγάλη μου κοιλιά, δεν έχω αγοράσει κανένα από τα αγαπημένα μου περιοδικά από το περίπτερο στην πλατεία και δεν έχω κρέμα νυκτός. Μου τελείωσε προχθές.
Κάτι με φοβίζει εκεί έξω. Κάτι με απωθεί από το να πάω να ανακατευτώ με όλους αυτούς τους ανθρώπους που προσπαθούν γενναία να μπουν στο εορταστικό spirit μέσα σε όλα αυτά τα σκατά που συμβαίνουν, με την εμφάνιση που πιστεύω ότι έχω και την ψυχολογία που σίγουρα κουβαλάω.
Ποτέ δεν είχα υπάρξει τόσο αμέτοχη. Τόσο μουδιασμένη και τόσο ακούνητη.
Τόσο μοναχική και τόσο σιωπηλή.
Και ποτέ τόσο μελαγχολική. 'Οχι τόσο, όχι τα Χριστούγεννα.
Το ξέρω, είναι έτσι όπως μου τα γράψατε, μου τα είπατε και όπως τα ξαναέζησα, είναι οι παλιοορμόνες που στήνουν τρελό χορό, αλλά πότε τελειώνει αυτό το πάρτι?
Το ρεβεγιόν θα το προλάβουμε? Να ραφτώ ;-) ?
(Δεν άντεχα να τελειώσω με μιζέρια......)
πι.ες: Αν έβγαινα για κάτι, θα ήταν γι'αυτό.
πι.ες 2: Σας αφιερώνω ότι πιο γλυκό, τρυφερό και συγκινητικό έχω δει τον τελευταίο καιρό, που μου έστειλε μια φίλη στο fb μετά από ανάρτηση στάτους με sad χαρακτήρα, εκτός από το πρόσωπο της κόρης μου την ώρα που γεννήθηκε.
A! Και το φιλί που της δίνει ο γιος μου για καληνύχτα.
The missing piece meets the big O
11.12.10
Πρώτες εικόνες.
Γυρίσαμε από το μαιευτήριο με ένα αυτοκίνητο γεμάτο μπαλόνια, λουλούδια, δώρα, κάρτες, λουλούδια... Καλά, για να είμαι ειλικρινής, έχουμε μικρό αυτοκίνητο, μην φανταστείτε ότι κοντράραμε και την Αναστασία Ζυγούλη-Ρουβά στα μπουκέτα.
Α! Και ένα μωρό.
Ένα καινούργιο μωρό.
Ένα μικροσκοπικό μωρό, από αυτά που το δέρμα τους είναι σαν τσιγαρόχαρτο, οι πατούσες τους γεμάτες ζάρες και τα μάτια τους συνέχεια βουρκωμένα, όπως τα νεογέννητα γατάκια.
Στο σπίτι μας περίμενε ο Βάλτερ, μας έκανε μία υπέροχη, τρυφερή υποδοχή, δεν θα ξεχάσω ποτέ πώς έλαμψαν τα μάτια του όταν χώθηκε στην αγκαλιά μου μετά από τέσσερις μέρες.
Και μετά, φυσικά, με γείωσε.
- Μαμά, γιατί είναι ακόμα μεγάλη η κοιλιά σου? Θα κάνεις και αγοράκι?
Σκατά να φας, σκέφτηκα. Και καλά να πάθεις με όλα αυτά τα σκατά που έτρωγες για 9 μήνες.
Cut.
Είναι πολύ καλό μωρό αυτό το μωρό.
Όχι, αλήθεια, είναι συμπαθητικό, είναι καλόβολο. Δεν γκρινιάζει πολύ, δεν κλαίει πολύ, κοιμάται πάρα πολύ και μου μεταδίδει μία γαλήνη και μία ηρεμία.
Την κοιτάμε με τον Dario και συμφωνούμε πως αν δεν είχαμε τον Walter δεν θα ζοριζόμασταν ούτε στο ελάχιστο. Επίσης, δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί είχαμε φρικάρει τόσο, μα τόσο πολύ με το πρώτο μωρό.
Η αλήθεια είναι πως οι συνθήκες τότε ήταν λίγο περίεργες, και εγώ πολύ πιο μελαγχολική, αλλά και το νο1 μωρό πολύ πιο ιδιότροπο - από τις πρώτες κιόλας ώρες.
Αλλά, είμασταν και εμείς αλλιώς.
Δεν είμασταν προπονημένοι, δεν είχαμε μάθει να θυσιαζόμαστε, να καταπιεζόμαστε, να μαθαίνουμε και να διδάσκουμε, να αναπνέουμε βαθιά για να αντλήσουμε υπομονή και να μασάμε τον θυμό μας μέχρι να βαρυστομαχιάσουμε. Βγαίναμε, πίναμε και κοιμόμασταν λίγο τις καθημερινές και ατελείωτα τα σαββατοκύριακα. Όπως και να το κάνεις, ήταν μεγάλο το gap.
Cut.
Με πιάνει που και που ένας πανικός.
Ο γιος μου δεν ζηλεύει φανερά και είναι τόσο στοργικός, που είναι συγκινητικό.
Μέχρι που σε κάποιες φάσεις γίνεται περίεργα αντιδραστικός και εγώ νευριάζω. Τον μαλώνω και μετά στεναχωριέμαι και κλαίω. Και όμως ό,τι κάνει το παιδάκι μου είναι απόλυτα φυσιολογικό, είναι η καλύτερη αντίδραση που θα μπορούσε να έχει και εγώ τρομάζω που ακόμα αυτό το ορμονικό πάρτι καθοδηγεί τις αντιδράσεις μου.
Και γεμίζω τύψεις.
Τότε έρχεται κοντά μου, λίγο διστακτικά στην αρχή και με χαϊδεύει με το μικρό του χεράκι.
- Μαμά, είσαι στεναχωρημένη?
Δεν θα τον ξαναμαλώσω ποτέ. Ας θέλει να την ξυπνήσει, να ξαπλώσει μαζί της, να ταρακουνήσει το καλάθι της, να πιπιλίσει την πιπίλα της. Ποτέ.
Cut.
Ο γιος μου είναι στο πάρκο και η κόρη μου κοιμάται στον καναπέ, τυλιγμένη στα ροζ.
Μου αρέσουν τα ροζ στα πολύ μωρά, όπως μου άρεσαν και τα σιελ. Μετά τους τα κόβω. Γινόμαστε πιο εναλλακτικοί.
Είμαι μπροστά από το laptop, ρουφώντας στιγμές ησυχίας και απομόνωσης, ανοικτά παράθυρα στο facebook, twitter, gmail, blogger και το ηλεκτρονικό θήλαστρο κολλημένο στο στήθος. Το τσεκάρω κάθε 10 δευτερόλεπτα, έχω γίνει εμμονική γιατί τα έχω καταφέρει τόσο καλά, τόσο καλύτερα από την πρώτη φορά, επειδή το πίστεψα, δεν αγχώθηκα, δεν έκλαψα και ενημερώθηκα περισσότερο.
'Οποιος κράζει τα social media, λέει μαλακίες.
Εγώ αισθάνομαι κοντά σε όσους θέλω, διαβάζω ωραία πράγματα και παίρνω ωραία μηνύματα.
Αισθάνομαι ... connected. Ανεβάζω την φωτογραφία της κόρης μου στο προφίλ μου και λαμβάνω τόσες ευχές που με γεμίζουν με απίστευτη χαρά...
Τόσο απίστευτη που ξεχνάω ότι είμαι χοντρή με άβαφο μαλλί.
Cut.
Φτιάξαμε το δέντρο σήμερα. Βάλαμε και ένα cd με Χριστουγεννιάτικα τραγούδια που είχαμε αγοράσει νομίζω πέρυσι κατά την διάρκεια μιας κρίσης αμερικλανιάς, από το Starbucks.
Ωραία ήταν, ζήσαμε αυτές τις στιγμές της mainstream οικογενειακής ευτυχίας, μόνο που εγώ δεν είχα ψήσει κουλουράκια με κανέλλα στο φούρνο.
Μέχρι που είδα τις φωτογραφίες μου στην μηχανή, τις έσβησα όλες και μελαγχόλησα.
Αλλά, τράβηξα βίντεο - τράβηξα εγώ, για να μην φαίνομαι!
Πόσο πιο mainstream mum? Να χέσω τα τατουάζ και τα ξενύχτια τα άγρια.
Cut.
Σήμερα φούσκωσα από υπερηφάνια.
Χωρίς τσίτες, βρήκα την μαγική φόρμουλα και κοίμησα και τα δύο μέχρι τις 9.30'.
Είναι σημαντικό αυτό για εμένα, γιατί το είχα άγχος, επειδή είναι το task ΜΟΥ, και επειδή ποτέ δεν εκπαίδευσα τον γιο μου να κοιμάται μόνος του, αλλά να αράζει μαζί μου με το γάλα του στον καναπέ, πίστευα ότι τα βράδια θα γίνεται το μεγάλο σπλάτερ. Δεν θα μπορούμε να συντονιστούμε, δεν θα γίνεται η ηρεμία που θέλω εγώ να υπάρχει λίγο πριν την ώρα του ύπνου, αν πάρουμε και το μωρό στον καναπέ ο Βάλτερ θα ξεσηκώνεται, θα θέλει να κάνει καραγκιοζιλίκια, θα ζητάει το μπιπερόν του...
Έγιναν όλα αυτά αυτές τις μέρες σε κάποιον βαθμό, αλλά σήμερα κάπως συντονιστήκαμε οικογενειακώς και αποχαιρέτησα τον άντρα μου με ένα μεγάλο φιλί και αυτοπεποίθηση ότι το'χω.
Στις δέκα παρά, ήταν όλοι στα κρεβάτια τους. Στα καθαρά, μοσχομυριστά σκεπασματάκια τους, με τα γλυκά φωτάκια νυχτός τους, τα κουλαριστά δωματιάκια τους, τα πολύχρωμα όνειρα και τα φιλιά της μαμάς κολλημένα στα μαγουλάκια τους.
Τέτοια ήταν η ευτυχία μου, που έκατσα και έβαψα τα νύχια μου με το αγαπημένο μου όλων των εποχών, Black Satin της Chanel.
Αισθάνθηκα λίγο καλύτερα, και ας είμαι και χοντρούλα.
Cut.
And... cut.
Α! Και ένα μωρό.
Ένα καινούργιο μωρό.
Ένα μικροσκοπικό μωρό, από αυτά που το δέρμα τους είναι σαν τσιγαρόχαρτο, οι πατούσες τους γεμάτες ζάρες και τα μάτια τους συνέχεια βουρκωμένα, όπως τα νεογέννητα γατάκια.
Στο σπίτι μας περίμενε ο Βάλτερ, μας έκανε μία υπέροχη, τρυφερή υποδοχή, δεν θα ξεχάσω ποτέ πώς έλαμψαν τα μάτια του όταν χώθηκε στην αγκαλιά μου μετά από τέσσερις μέρες.
Και μετά, φυσικά, με γείωσε.
- Μαμά, γιατί είναι ακόμα μεγάλη η κοιλιά σου? Θα κάνεις και αγοράκι?
Σκατά να φας, σκέφτηκα. Και καλά να πάθεις με όλα αυτά τα σκατά που έτρωγες για 9 μήνες.
Cut.
Είναι πολύ καλό μωρό αυτό το μωρό.
Όχι, αλήθεια, είναι συμπαθητικό, είναι καλόβολο. Δεν γκρινιάζει πολύ, δεν κλαίει πολύ, κοιμάται πάρα πολύ και μου μεταδίδει μία γαλήνη και μία ηρεμία.
Την κοιτάμε με τον Dario και συμφωνούμε πως αν δεν είχαμε τον Walter δεν θα ζοριζόμασταν ούτε στο ελάχιστο. Επίσης, δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί είχαμε φρικάρει τόσο, μα τόσο πολύ με το πρώτο μωρό.
Η αλήθεια είναι πως οι συνθήκες τότε ήταν λίγο περίεργες, και εγώ πολύ πιο μελαγχολική, αλλά και το νο1 μωρό πολύ πιο ιδιότροπο - από τις πρώτες κιόλας ώρες.
Αλλά, είμασταν και εμείς αλλιώς.
Δεν είμασταν προπονημένοι, δεν είχαμε μάθει να θυσιαζόμαστε, να καταπιεζόμαστε, να μαθαίνουμε και να διδάσκουμε, να αναπνέουμε βαθιά για να αντλήσουμε υπομονή και να μασάμε τον θυμό μας μέχρι να βαρυστομαχιάσουμε. Βγαίναμε, πίναμε και κοιμόμασταν λίγο τις καθημερινές και ατελείωτα τα σαββατοκύριακα. Όπως και να το κάνεις, ήταν μεγάλο το gap.
Cut.
Με πιάνει που και που ένας πανικός.
Ο γιος μου δεν ζηλεύει φανερά και είναι τόσο στοργικός, που είναι συγκινητικό.
Μέχρι που σε κάποιες φάσεις γίνεται περίεργα αντιδραστικός και εγώ νευριάζω. Τον μαλώνω και μετά στεναχωριέμαι και κλαίω. Και όμως ό,τι κάνει το παιδάκι μου είναι απόλυτα φυσιολογικό, είναι η καλύτερη αντίδραση που θα μπορούσε να έχει και εγώ τρομάζω που ακόμα αυτό το ορμονικό πάρτι καθοδηγεί τις αντιδράσεις μου.
Και γεμίζω τύψεις.
Τότε έρχεται κοντά μου, λίγο διστακτικά στην αρχή και με χαϊδεύει με το μικρό του χεράκι.
- Μαμά, είσαι στεναχωρημένη?
Δεν θα τον ξαναμαλώσω ποτέ. Ας θέλει να την ξυπνήσει, να ξαπλώσει μαζί της, να ταρακουνήσει το καλάθι της, να πιπιλίσει την πιπίλα της. Ποτέ.
Cut.
Ο γιος μου είναι στο πάρκο και η κόρη μου κοιμάται στον καναπέ, τυλιγμένη στα ροζ.
Μου αρέσουν τα ροζ στα πολύ μωρά, όπως μου άρεσαν και τα σιελ. Μετά τους τα κόβω. Γινόμαστε πιο εναλλακτικοί.
Είμαι μπροστά από το laptop, ρουφώντας στιγμές ησυχίας και απομόνωσης, ανοικτά παράθυρα στο facebook, twitter, gmail, blogger και το ηλεκτρονικό θήλαστρο κολλημένο στο στήθος. Το τσεκάρω κάθε 10 δευτερόλεπτα, έχω γίνει εμμονική γιατί τα έχω καταφέρει τόσο καλά, τόσο καλύτερα από την πρώτη φορά, επειδή το πίστεψα, δεν αγχώθηκα, δεν έκλαψα και ενημερώθηκα περισσότερο.
'Οποιος κράζει τα social media, λέει μαλακίες.
Εγώ αισθάνομαι κοντά σε όσους θέλω, διαβάζω ωραία πράγματα και παίρνω ωραία μηνύματα.
Αισθάνομαι ... connected. Ανεβάζω την φωτογραφία της κόρης μου στο προφίλ μου και λαμβάνω τόσες ευχές που με γεμίζουν με απίστευτη χαρά...
Τόσο απίστευτη που ξεχνάω ότι είμαι χοντρή με άβαφο μαλλί.
Cut.
Φτιάξαμε το δέντρο σήμερα. Βάλαμε και ένα cd με Χριστουγεννιάτικα τραγούδια που είχαμε αγοράσει νομίζω πέρυσι κατά την διάρκεια μιας κρίσης αμερικλανιάς, από το Starbucks.
Ωραία ήταν, ζήσαμε αυτές τις στιγμές της mainstream οικογενειακής ευτυχίας, μόνο που εγώ δεν είχα ψήσει κουλουράκια με κανέλλα στο φούρνο.
Μέχρι που είδα τις φωτογραφίες μου στην μηχανή, τις έσβησα όλες και μελαγχόλησα.
Αλλά, τράβηξα βίντεο - τράβηξα εγώ, για να μην φαίνομαι!
Πόσο πιο mainstream mum? Να χέσω τα τατουάζ και τα ξενύχτια τα άγρια.
Cut.
Σήμερα φούσκωσα από υπερηφάνια.
Χωρίς τσίτες, βρήκα την μαγική φόρμουλα και κοίμησα και τα δύο μέχρι τις 9.30'.
Είναι σημαντικό αυτό για εμένα, γιατί το είχα άγχος, επειδή είναι το task ΜΟΥ, και επειδή ποτέ δεν εκπαίδευσα τον γιο μου να κοιμάται μόνος του, αλλά να αράζει μαζί μου με το γάλα του στον καναπέ, πίστευα ότι τα βράδια θα γίνεται το μεγάλο σπλάτερ. Δεν θα μπορούμε να συντονιστούμε, δεν θα γίνεται η ηρεμία που θέλω εγώ να υπάρχει λίγο πριν την ώρα του ύπνου, αν πάρουμε και το μωρό στον καναπέ ο Βάλτερ θα ξεσηκώνεται, θα θέλει να κάνει καραγκιοζιλίκια, θα ζητάει το μπιπερόν του...
Έγιναν όλα αυτά αυτές τις μέρες σε κάποιον βαθμό, αλλά σήμερα κάπως συντονιστήκαμε οικογενειακώς και αποχαιρέτησα τον άντρα μου με ένα μεγάλο φιλί και αυτοπεποίθηση ότι το'χω.
Στις δέκα παρά, ήταν όλοι στα κρεβάτια τους. Στα καθαρά, μοσχομυριστά σκεπασματάκια τους, με τα γλυκά φωτάκια νυχτός τους, τα κουλαριστά δωματιάκια τους, τα πολύχρωμα όνειρα και τα φιλιά της μαμάς κολλημένα στα μαγουλάκια τους.
Τέτοια ήταν η ευτυχία μου, που έκατσα και έβαψα τα νύχια μου με το αγαπημένο μου όλων των εποχών, Black Satin της Chanel.
Αισθάνθηκα λίγο καλύτερα, και ας είμαι και χοντρούλα.
Cut.
And... cut.
5.12.10
Με λίγα λόγια...
Βγήκε.
Με έπαιξε στα δάχτυλα του ενός χεριού, μου έκλεισε ικανοποιημένη το μάτι που με ψάρωσε τόσο πολύ, και τελικά.... βγήκε.
Μόνη της.
Όταν πια όλα τα στοιχήματα είχαν κλείσει και όλες οι προθεσμίες μου είχαν γυρίσει την πλάτη, εκείνη μου έβγαλε κοροϊδευτικά την γλώσσα και... βγήκε.
Τρίτη, όπως ο αδελφός της.
30, όπως ο μπαμπάς της.
Νοέμβριο, όπως ο nonno της.
Τοξότης, σαν τον παππού της.
Και κούκλα. Σαν την μαμά της ;-)
(αυτό το τελευταίο δεν το λέω μόνη μου ε.)
Έγιναν όλα σχεδόν όπως τα ήθελα. Και λέω σχεδόν, γιατί μάλλον έγιναν όλα πολύ καλύτερα.
Ξύπνησα το πρωί με ένα γλυκό συναίσθημα, με μία αδιόρατη διαίσθηση και μία περίεργη σιγουριά ότι αυτό το πρωινό είναι το δικό μας.
Πήγα στο Λητώ ήρεμη, για να κάνω ένα NST test λόγω του ότι είχα κλείσει πια τον 9ο, αλλά μόνο εγώ ήξερα ότι πήγα στο Λητώ για να γεννήσω. Ήταν ωραία μέρα και ωραία ώρα για να γεννήσεις. Ηλιόλουστη, φωτεινή και ανέφελη, εντελώς εκτός εποχής, αλλά εμένα με πλημμύριζε με χαρά. Πρέπει να ήμουν η μόνη που δεν σιχτίριζε για την ζέστη 25 μέρες πριν τα Χριστούγεννα.
Όλα προχώρησαν πολύ γρήγορα. Με είχε ταλαιπωρήσει αρκετά ψυχολογικά αυτή η εγκυμοσύνη, αλλά τώρα η κόρη μου μού το χρωστούσε. Δεν θα με ζόριζε άλλο.
12.30' περίπου κάναμε εισαγωγή τελικά, δεν υπήρχε άλλωστε ούτε χρόνος, ούτε λόγος για κάτι διαφορετικό, και στις 3 θήλαζε στην αγκαλιά μου μέσα στο χειρουργείο - κάποιου το τυχερό νούμερο είναι αδιαμφισβήτητα το 3!
Καλώς ήρθες μικρή μας.
Και σ'ευχαριστώ για μια υπέροχη εμπειρία.
Μόνο τον decaf lungo δεν πρόλαβα να πιω, αλλά δεν πειράζει, τον ήπιαμε σπίτι.
29.11.10
Δυο κουβέντες γυναικείες.
Χθες το πρωί ο άντρας μου πήγε με τον υιό μέχρι το πάρκο, για να ετοιμαστώ με την ησυχία μου και να βγούμε για μεσημεριανό με φίλους. Το "ετοιμαστώ" αυτές τις μέρες, λίγο πριν μπω στον 10ο δηλαδή, μην τρελαίνεστε, δεν είναι καμία φοβερή διαδικασία, απλά συμπεριλαμβάνει μπάνιο, και επιλογή μεταξύ δύο παντελονιών, μερικών μονόχρωμων american vintage tshirts, 2-3 μακριών ζακετών και τριών ζευγάριων παπούτσιων (βαριά). Απλά επειδή όλα αυτά γίνονται με κινήσεις συνταξιούχου σαλιγκαριού με αρθροιτικά, δημιουργούν αυτόματα μία διαδικασία.
Έτσι όπως ήμουν μόνη και στο cd έπαιζε το Late Night Tales (Jamiroquai): Music and stories worth staying up for, με έπιασε λίγο το παράπονο. Ήθελα τόσο πολύ να γεννήσω αυθόρμητα, χωρίς να ζορίσω το μωρό, και αυτό δεν το έπιανε το υπονοούμενο με τίποτα.
Έτσι λοιπόν είπα να της μιλήσω. Να πούμε δυο κουβέντες γυναικείες, μόνες μας.
"Βγες καλό μου κοριτσάκι, που η μαμά και ο μπαμπάς περιμένουν να σε δουν, να σε πάρουν αγκαλιά και να σε γεμίσουν φιλιά. Να δουν το προσωπάκι σου, να κλάψουν αγκαλιά και να σε αγαπήσουν τόσο πολύ που δεν το φαντάζεσαι.
Βγες, που έχεις έναν υπέροχο αδερφό που σε περιμένει για να στολίσετε μαζί το Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Δεν τον ακούς που κολλάει το στόμα του στην κοιλιά και σου ψιθυρίζει πότε θα έρθεις?
Βγες μωράκι μου, που η μαμά δεν καταλαβαίνει τίποτα και συνεχίζει ακάθεκτη να τρώει και να χοντραίνει και μετά θα κλαίγεται και ποιός την ακούει. Που σε κουβαλάει τόσο καιρό μαζί της πάντα και παντού και κουράστηκε πια η καημενούλα, θέλει να σου δείξει τον κόσμο πώς είναι και απ'έξω, έχει χρώματα, έχει ήχους και μυρωδιές διαφορετικές από αυτές που έχεις συνηθίσει.
Βγες αγάπη μου, σου εξήγησα ότι όσο πιο πολύ πλησιάζεις στα Χριστούγεννα, τόσο πιο πολύ μεγαλώνουν οι πιθανότητες οι φίλοι και οι γνωστοί να σου παίρνουν ένα μόνο δώρο και να ξεμπλέκουν και με τα δύο. Αλλά ποτέ η μαμά και ο μπαμπάς. Αυτό να το θυμάσαι και να το απαιτείς.
Βγες γλυκό μου κοριτσάκι, θέλουμε να σου πούμε τί ονόματα σκεφτόμαστε για εσένα, να μας δείξεις με το προσωπάκι σου εσύ ποιό σου ταιριάζει, να σου βάλουμε ωραία, ζεστά ρουχαλάκια που μοσχομυρίζουν, τι λογική είναι τώρα αυτή με έναν πλακούντα και έναν ομφάλιο λώρο αγκαλιά όλη μέρα!
Βγες, θέλω σαν τρελή να σε φροντίσω, να σε ταΐσω, να αρχίσουμε επιτέλους την ζωή μας όλοι μαζί. Είμαστε γαμώ τα παιδιά, ρώτα και αυτόν τον ταλιμπάν τον αδελφό σου, κώλο δεν βάζουμε μέσα, θα τρελαθούμε στις βόλτες, στα αστεία, στα παιχνίδια, θα γνωρίσεις φίλους σκέτους, φίλους με μωρά, γιαγιάδες και παππούδες που θα γίνουν χαλί να τους πατήσεις.
Άκου. Βγες. Η μανούλα θέλει να κάνει κι άλλο τατουάζ, εκεί που υπάρχουν οι τρείς καρδιές, πρέπει τώρα να γίνουν τέσσερις. Το ξέρω ότι σε παρακάλεσα να είσαι ζεν, σε ευχαριστώ που με άκουσες, αλλά τώρα λίγο το παράκανες κοριτσάκι μου.
Δεν πιστεύω να σε τρομάζει ο αδερφός σου που πουλάει πνεύμα όλη την ώρα. Είναι η ηλικία. Πίστεψέ με, σε μερικά χρόνια πραγματικά θα μας ευγνωμονείς που έχεις έναν τόσο σούπερ κουλ μεγάλο αδελφό.
Βγες μωρό μου. 'Ολους αυτούς τους μήνες η σκέψη μας είναι συνέχεια μαζί σου. Και όσο και αν καμιά φορά ακούς να τσακωνόμαστε ή να νευριάζουμε, το κάνουμε γιατί πιεζόμαστε για να είναι όλα τέλεια για Εσένα. Έχει πολλή αγάπη μέσα σε αυτό το σπίτι. Ανοίγουμε το πρωί τα παραθυρά μας και ξεχειλίζει η αγάπη μέχρι τον ουρανό, πετάνε καρδούλες μέχρι τα σύννεφα. Είμαστε πολύ τρυφεροί και οι τρείς μας, θέλουμε πολύ να στο δείξουμε αυτό. Θέλουμε πολύ να γίνουμε τέσσερις. Πολύ. Έχουμε φτιάξει έναν υπέροχο κόσμο για εμάς τους τέσσερις, και σε περιμένουμε με τόση λαχτάρα που νομίζουμε ότι θα σκάσουμε."
Αυτά της τα είπα χθες. Τα έλεγα και είχα συγκινηθεί.
Και μετά τίποτα. Πολύ μουλάρα αυτή η κόρη.
Έτσι όπως ήμουν μόνη και στο cd έπαιζε το Late Night Tales (Jamiroquai): Music and stories worth staying up for, με έπιασε λίγο το παράπονο. Ήθελα τόσο πολύ να γεννήσω αυθόρμητα, χωρίς να ζορίσω το μωρό, και αυτό δεν το έπιανε το υπονοούμενο με τίποτα.
Έτσι λοιπόν είπα να της μιλήσω. Να πούμε δυο κουβέντες γυναικείες, μόνες μας.
"Βγες καλό μου κοριτσάκι, που η μαμά και ο μπαμπάς περιμένουν να σε δουν, να σε πάρουν αγκαλιά και να σε γεμίσουν φιλιά. Να δουν το προσωπάκι σου, να κλάψουν αγκαλιά και να σε αγαπήσουν τόσο πολύ που δεν το φαντάζεσαι.
Βγες, που έχεις έναν υπέροχο αδερφό που σε περιμένει για να στολίσετε μαζί το Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Δεν τον ακούς που κολλάει το στόμα του στην κοιλιά και σου ψιθυρίζει πότε θα έρθεις?
Βγες μωράκι μου, που η μαμά δεν καταλαβαίνει τίποτα και συνεχίζει ακάθεκτη να τρώει και να χοντραίνει και μετά θα κλαίγεται και ποιός την ακούει. Που σε κουβαλάει τόσο καιρό μαζί της πάντα και παντού και κουράστηκε πια η καημενούλα, θέλει να σου δείξει τον κόσμο πώς είναι και απ'έξω, έχει χρώματα, έχει ήχους και μυρωδιές διαφορετικές από αυτές που έχεις συνηθίσει.
Βγες αγάπη μου, σου εξήγησα ότι όσο πιο πολύ πλησιάζεις στα Χριστούγεννα, τόσο πιο πολύ μεγαλώνουν οι πιθανότητες οι φίλοι και οι γνωστοί να σου παίρνουν ένα μόνο δώρο και να ξεμπλέκουν και με τα δύο. Αλλά ποτέ η μαμά και ο μπαμπάς. Αυτό να το θυμάσαι και να το απαιτείς.
Βγες γλυκό μου κοριτσάκι, θέλουμε να σου πούμε τί ονόματα σκεφτόμαστε για εσένα, να μας δείξεις με το προσωπάκι σου εσύ ποιό σου ταιριάζει, να σου βάλουμε ωραία, ζεστά ρουχαλάκια που μοσχομυρίζουν, τι λογική είναι τώρα αυτή με έναν πλακούντα και έναν ομφάλιο λώρο αγκαλιά όλη μέρα!
Βγες, θέλω σαν τρελή να σε φροντίσω, να σε ταΐσω, να αρχίσουμε επιτέλους την ζωή μας όλοι μαζί. Είμαστε γαμώ τα παιδιά, ρώτα και αυτόν τον ταλιμπάν τον αδελφό σου, κώλο δεν βάζουμε μέσα, θα τρελαθούμε στις βόλτες, στα αστεία, στα παιχνίδια, θα γνωρίσεις φίλους σκέτους, φίλους με μωρά, γιαγιάδες και παππούδες που θα γίνουν χαλί να τους πατήσεις.
Άκου. Βγες. Η μανούλα θέλει να κάνει κι άλλο τατουάζ, εκεί που υπάρχουν οι τρείς καρδιές, πρέπει τώρα να γίνουν τέσσερις. Το ξέρω ότι σε παρακάλεσα να είσαι ζεν, σε ευχαριστώ που με άκουσες, αλλά τώρα λίγο το παράκανες κοριτσάκι μου.
Δεν πιστεύω να σε τρομάζει ο αδερφός σου που πουλάει πνεύμα όλη την ώρα. Είναι η ηλικία. Πίστεψέ με, σε μερικά χρόνια πραγματικά θα μας ευγνωμονείς που έχεις έναν τόσο σούπερ κουλ μεγάλο αδελφό.
Βγες μωρό μου. 'Ολους αυτούς τους μήνες η σκέψη μας είναι συνέχεια μαζί σου. Και όσο και αν καμιά φορά ακούς να τσακωνόμαστε ή να νευριάζουμε, το κάνουμε γιατί πιεζόμαστε για να είναι όλα τέλεια για Εσένα. Έχει πολλή αγάπη μέσα σε αυτό το σπίτι. Ανοίγουμε το πρωί τα παραθυρά μας και ξεχειλίζει η αγάπη μέχρι τον ουρανό, πετάνε καρδούλες μέχρι τα σύννεφα. Είμαστε πολύ τρυφεροί και οι τρείς μας, θέλουμε πολύ να στο δείξουμε αυτό. Θέλουμε πολύ να γίνουμε τέσσερις. Πολύ. Έχουμε φτιάξει έναν υπέροχο κόσμο για εμάς τους τέσσερις, και σε περιμένουμε με τόση λαχτάρα που νομίζουμε ότι θα σκάσουμε."
Αυτά της τα είπα χθες. Τα έλεγα και είχα συγκινηθεί.
Και μετά τίποτα. Πολύ μουλάρα αυτή η κόρη.
26.11.10
Στα πρόθυρα (νευρικής κρίσης).
Λοιπόν, σε διάφορες φάσεις της ζωής μου είχα συζητήσει με διάφορες γυναίκες (κυρίως μαμάδες) την απόφαση ζωής του αν τελικά κερδίζεις ή χάνεις όταν έχεις παιδιά, και συνεχίζεις να δουλεύεις.
Η απάντηση βεβαίως καταφατική για την μία ή την άλλη κατάσταση, αλλά με προϋποθέσεις, κάτι σαν μια μέση λύση, είναι ό,τι φυσικότερο θα έλεγε μία γυναίκα του σήμερα.
Ναι στην δουλειά, αλλά με προϋποθέσεις (που συνήθως έχουν να κάνουν με το ωράριο), ναι στο να είναι η μαμά συνέχεια σπίτι, αλλά και πάλι με προϋποθέσεις, που συνήθως έχουν να κάνουν με μία οικονομική κατάσταση που θα της επιτρέπει και μία ελάχιστη ελευθερία.
Ευχαριστώ πολύ, με υποχρεώσατε, και καλά κρασιά.
Έτσι απαντάω και εγώ.
Αυτές τις μέρες, που όπως πάνε τα πράγματα μάλλον θα γίνω η πρώτη γυναίκα θαύμα που έζησε την εγκυμοσύνη του ελέφαντα και προφανέστατα θα γεννήσει τα Χριστούγεννα (δεν εξηγείται διαφορετικά), που έχουν πρηστεί τα χέρια και τα πόδια μου και η διαδρομή σαλόνι κρεβατοκάμαρα με κάνει να λαχανιάζω και να σιχαίνομαι τον εαυτό μου γι'αυτό, νομίζω ότι πήρα την απόφασή μου όσον αφορά στο παραπάνω δίλημμα, κάθετα και αμετάκλητα!
Να δουλεύει η μαμά.
Να ξυπνάει το πρωί, να παίζει με το παιδάκι της, να γίνεται γκομενάρα, να
γεμίζει την τσάντα της με organiser, lip gloss και i-phone, να μπαίνει στο αυτοκίνητό της με υπέροχες μουσικές και να μεταπηδά σε έναν άλλο κόσμο με δράδη, διάδραση και ευστροφία.
Εκεί να συναναστρέφεται και με νεολαία που χέστηκε για τα μωρουδιακά, να αντιμετωπίζει θέματα, να λύνει προβλήματα, να ρουφάει επιβράβευση και να τσεκάρει το μανικιούρ της κολλητής της.
Στο τηλέφωνο να μιλάει με τα μωρά της, να τους στέλνει φιλιά και αγκαλιές, να χαζεύει τις φωτογραφίες τους στο γραφείο της, γιατί αυτή είναι η ζωή της, η χαρά της και η καρδιά της όλη, χτυπάει μόνο ΕΚΕΙ. Η δουλειά είναι διάλειμμα.
Και μετά πίσω στην πραγματική αγάπη, όχι πάντα τρισευτυχισμένη (δουλεύω αρκετά χρόνια, δεν είμαι ηλίθια), αλλά σίγουρα τσιτωμένη και εξιταρισμένη, είναι στο χέρι της τώρα να επωφεληθεί από όλο αυτό και να το μετατρέψει σε δημιουργικότητα, σε εκτίμηση για την οικογένειά της, σε ενέργεια για τα παιδιά της και όχι σε κατατονία, νεύρα, μελαγχολία ή βαρεμάρα. Αυτό είναι το ζόρικο part, αλλά δεν είπε ποτέ κανείς ότι η εργαζόμενη μαμά είναι ένας ξεκούραστος ρόλος.
M' αυτά και μ'αυτά λοιπόν, αποφάσισα.
Το είδος της δουλειάς, το ωράριο, οι οικονομικές αποδοχές, οι συνεργάτες, η εξέλιξη στην ιεραρχία, είναι δική σας απόφαση.
Ok, ξέρω τί θα μου πείτε. Και εντάξει, θα ξαναγράψω επί του θέματος - σε κανένα χρόνο. Όταν η εγκυμοσύνη του ελέφαντα, η δύσπνοια, οι φόρμες και τα μαζεμένα μαλλιά, τα τάντρουμ του γιού μου και η διαρκής του μανία να ντύνεται και να ξεντύνεται anytime, δεν θα μου έχουν κάνει τα νεύρα τσατάλια και θα μπορώ να σκεφτώ καθαρά.
Αλλά τότε δεν είναι που έχω θα αδυνατίσει, θα μπορώ να ντύνομαι ωραία, θα αράζω με κρασιά στα σπίτια φίλων (αργά, όταν θα έχουν κοιμηθεί τα μωρά μου) και θα σχεδιάζω με φοβερή προσμονή το απόλυτα τρυφερό οικογενειακό σαββατοκύριακο?
Το αποκλείω να αλλάξω γνώμη.
Μην σας πω ότι θα κάψω live όλα τα σουτιέν μου στο youtube αν συμβεί αυτό.
Η απάντηση βεβαίως καταφατική για την μία ή την άλλη κατάσταση, αλλά με προϋποθέσεις, κάτι σαν μια μέση λύση, είναι ό,τι φυσικότερο θα έλεγε μία γυναίκα του σήμερα.
Ναι στην δουλειά, αλλά με προϋποθέσεις (που συνήθως έχουν να κάνουν με το ωράριο), ναι στο να είναι η μαμά συνέχεια σπίτι, αλλά και πάλι με προϋποθέσεις, που συνήθως έχουν να κάνουν με μία οικονομική κατάσταση που θα της επιτρέπει και μία ελάχιστη ελευθερία.
Ευχαριστώ πολύ, με υποχρεώσατε, και καλά κρασιά.
Έτσι απαντάω και εγώ.
Αυτές τις μέρες, που όπως πάνε τα πράγματα μάλλον θα γίνω η πρώτη γυναίκα θαύμα που έζησε την εγκυμοσύνη του ελέφαντα και προφανέστατα θα γεννήσει τα Χριστούγεννα (δεν εξηγείται διαφορετικά), που έχουν πρηστεί τα χέρια και τα πόδια μου και η διαδρομή σαλόνι κρεβατοκάμαρα με κάνει να λαχανιάζω και να σιχαίνομαι τον εαυτό μου γι'αυτό, νομίζω ότι πήρα την απόφασή μου όσον αφορά στο παραπάνω δίλημμα, κάθετα και αμετάκλητα!
Να δουλεύει η μαμά.
Να ξυπνάει το πρωί, να παίζει με το παιδάκι της, να γίνεται γκομενάρα, να
γεμίζει την τσάντα της με organiser, lip gloss και i-phone, να μπαίνει στο αυτοκίνητό της με υπέροχες μουσικές και να μεταπηδά σε έναν άλλο κόσμο με δράδη, διάδραση και ευστροφία.
Εκεί να συναναστρέφεται και με νεολαία που χέστηκε για τα μωρουδιακά, να αντιμετωπίζει θέματα, να λύνει προβλήματα, να ρουφάει επιβράβευση και να τσεκάρει το μανικιούρ της κολλητής της.
Στο τηλέφωνο να μιλάει με τα μωρά της, να τους στέλνει φιλιά και αγκαλιές, να χαζεύει τις φωτογραφίες τους στο γραφείο της, γιατί αυτή είναι η ζωή της, η χαρά της και η καρδιά της όλη, χτυπάει μόνο ΕΚΕΙ. Η δουλειά είναι διάλειμμα.
Και μετά πίσω στην πραγματική αγάπη, όχι πάντα τρισευτυχισμένη (δουλεύω αρκετά χρόνια, δεν είμαι ηλίθια), αλλά σίγουρα τσιτωμένη και εξιταρισμένη, είναι στο χέρι της τώρα να επωφεληθεί από όλο αυτό και να το μετατρέψει σε δημιουργικότητα, σε εκτίμηση για την οικογένειά της, σε ενέργεια για τα παιδιά της και όχι σε κατατονία, νεύρα, μελαγχολία ή βαρεμάρα. Αυτό είναι το ζόρικο part, αλλά δεν είπε ποτέ κανείς ότι η εργαζόμενη μαμά είναι ένας ξεκούραστος ρόλος.
M' αυτά και μ'αυτά λοιπόν, αποφάσισα.
Το είδος της δουλειάς, το ωράριο, οι οικονομικές αποδοχές, οι συνεργάτες, η εξέλιξη στην ιεραρχία, είναι δική σας απόφαση.
Ok, ξέρω τί θα μου πείτε. Και εντάξει, θα ξαναγράψω επί του θέματος - σε κανένα χρόνο. Όταν η εγκυμοσύνη του ελέφαντα, η δύσπνοια, οι φόρμες και τα μαζεμένα μαλλιά, τα τάντρουμ του γιού μου και η διαρκής του μανία να ντύνεται και να ξεντύνεται anytime, δεν θα μου έχουν κάνει τα νεύρα τσατάλια και θα μπορώ να σκεφτώ καθαρά.
Αλλά τότε δεν είναι που έχω θα αδυνατίσει, θα μπορώ να ντύνομαι ωραία, θα αράζω με κρασιά στα σπίτια φίλων (αργά, όταν θα έχουν κοιμηθεί τα μωρά μου) και θα σχεδιάζω με φοβερή προσμονή το απόλυτα τρυφερό οικογενειακό σαββατοκύριακο?
Το αποκλείω να αλλάξω γνώμη.
Μην σας πω ότι θα κάψω live όλα τα σουτιέν μου στο youtube αν συμβεί αυτό.
22.11.10
Chillin' on a Sunday evening...
Πάει πέρασε και αυτή η εβδομάδα... Τουλάχιστον αισθάνομαι καλύτερα που στα προγνωστικά τους, μαζί με την ηλίθια μάνα (εμένα βεβαίως βεβαίως), έπεσαν έξω και ΟΛΟΙ οι άλλοι.
Οι φίλοι μου, ο γιατρός, ο έχω-την έκτη-αίσθηση θείος από το χωριό, ο Τάσος ο φαρμακοποιός, η χαρωπή κυρία στην 'Εβγα και κάποιοι μπλογκοαναγνώστες με διάθεση να αρχίζουν να διαβάζουν και τίποτα άλλο εκτός από την γκρίνια μου.
Πήγα λοιπόν και την Παρασκευή χαρωπή στον γιατρό. Εκεί κάτι κουλά για πρόκληση άρχισε να μου λέει η μαία, αλλά δεν της έδωσα σημασία. Μετά, έγινε η χειροκίνητη εξέταση και ο γιατρός μου μου είπε με λίγο θεατράλε ύφος ότι η διαστολή είναι 3, ο τράχηλος είναι κοντός, μικρός, λεπτός (τί σκατά, όλα τα έχει παθει και αυτός ο τράχηλος, δεν λέει να δώσει μία να εξαφανιστεί) και λόγω προηγούμενης γρήγορης εξέλιξης εγκυμοσύνης να είμαι πολύ alert για να μην γεννήσω και στο αυτοκίνητο. Εκεί πρέπει να ομολογήσω ότι το πρόσωπο του Dario ένα πάνιασμα, μία φαντασματοποίηση, την έπαθε.
Μέχρι εδώ είμαστε ok. Αλλά μετά ξεκίνησε μία συζήτηση που εγώ την εξέλαβα λίγο σαν εξωσωματική εμπειρία, σαν να αφορούσε κάποιον άλλον και όχι εμένα, μήπως συναντιόμασταν την επόμενη μέρα το μεσημεράκι στο Λητώ και προχωρούσαμε σε πρόκληση τοκετού, με την αιτιολογία ότι είμαι πανέτοιμη και παίζει να μην προλάβω να φτάσω αν έχει κίνηση !!!??!
Αγριεύτηκα λίγο, στεναχωρήθηκα, προβληματίστηκα. Τον ξέρω καλά τον γιατρό μου, την φιλοσοφία και την πρακτική του, από διάφορες ασθενείς και καταστάσεις δύσκολες, και όχι μόνο εγκυμοσύνες, και όλο αυτό το λογύδριο ήταν έξω από την εικόνα που είχα σχηματίσει γι'αυτόν στο μυαλό μου. Και αυτό με άγχωσε διπλά, μήπως κάτι έβλεπε και είχε δίκιο.
Του είπα ότι θα του απαντήσω την επόμενη μέρα το πρωί και έφυγα με το κεφάλι κουδούνι.
Η μέρα μου ήταν δύσκολη, το βράδυ όλο δεν κοιμήθηκα μην τυχόν κάτι συμβεί και δεν το πάρω χαμπάρι, όπως την πρώτη φορά που έσπασαν τα νερά ενώ κοιμόμουν.
Το πρωί όμως ξύπνησα και ήξερα τί θέλω να κάνω. Παρά τα πονάκια χαμηλά στην περιοχή της κοιλιάς και στην μέση, παρά τις διαρκείς, αλλά ακανόνιστες συσπάσεις, πήρα τηλέφωνο την μαία και της είπα ότι εγώ θα περιμένω. Και ότι δεν πρόκειται να γεννήσω στο αυτοκίνητο ή στα σκαλιά της πολυκατοικίας, γιατί αν αυτό ήταν τόσο συχνό φαινόμενο δεν θα το έλεγαν οι ειδήσεις μια φορά το χρόνο.
Ούούούφφφφφφ........ Πήρα μια μεγάλη αναπνοή, μίλησα με την θεία μου πρώην προϊσταμένη μαία στο Μητέρα για 200 χρόνια, από αυτές τις μαίες τις παλιές, που γίνονται στον τοκετό μαμά, κολλητή και αδερφή σου, και το άφησα πίσω μου. Συνέχισα να περιμένω και να ελπίζω να μην πάω αναγκαστικά για πρόκληση αρχές Δεκεμβρίου τελικά και πάει στράφι όλη η αναμονή.
Την Κυριακή ξύπνησα πολύ ευδιάθετη, άνετη, ξεκούραστη, ευτυχισμένη. Το μωρό έχει λίγο κατέβει και δεν με εμποδίζει τόσο στην αναπνοή, η μέρα ακτινοβολούσε αισιοδοξία και ο Βάλτερ ετοιμάστηκε χωρίς πολλές γκρίνιες (εξαιρετικά σπάνιο φαινόμενο) για να πάει θέατρο με την γιαγιά και τον παππού. Σκέφτηκα ότι θα ήταν μια ωραία μέρα να γεννήσω, ο καημένος ο Ντάριο συμφώνησε γιατί δεν θα είχε καθόλου κίνηση, φάγαμε κρουασάν από τον Paul, και τελικά.... δεν έγινε τίποτα.
Αλλά απολαύσαμε την Κυριακή μας, σαν να ήταν μία από αυτές της πρώτης εγκυμοσύνης...
Ο Βάλτερ μετανάστευσε στους παππούδες και εμείς βολτάραμε φορώντας μόνο ζακέτα και t-shirt στο Κολωνάκι, γεμίζοντας σακούλες με ελληνικά και ξένα περιοδικά, ένθετα, εφημερίδες, φυλλάδια προσφορών από τον Κωτσόβολο και το Notos Galleries και τους καταλόγους του Elc και του Imaginarium, για να εμπνευστούμε τί δώρο θα πάρει το μωρό στον Μεγάλο Αδελφό. Ο οποίος την μία ζητάει κάστρο και την άλλη σφουγγαρίστρα με κουβά, δεν είναι αξιόπιστη πηγή πληροφοριών προφανώς...
Αράξαμε στο Starbucks με πολύ κουβέντα, γέλια και διάβασμα και ένα ζεστό Mocha Praline, δεν καταλήξαμε σε δώρο για τον γιο, δεν καταλήξαμε σε όνομα για την κόρη, βγάλαμε γελοίες low res φωτογραφίες με το κινητό και βιώσαμε λίγο αμερικλανιά-starbucks-christmas-spirit σε συνδιασμό με κουλή, ελληνική, ζεστή βραδιά Νοεμβρίου.
Κάπου είχα διαβάσει ότι ο τοκετός είναι ουσιαστικά μία χημική αντίδραση που προκαλείται από τα μηνύματα που στέλνει ο εγκέφαλος του μωρού, σε αυτόν της μαμάς. Κάτι του τύπου, τώρα είμαι έτοιμος/η, θέλω να με βγάλεις από εδώ, να σε γνωρίσω, να με πάρεις μια ζεστή αγκαλιά και να με γεμίσεις με φιλιά και ας μυρίζουν μόκα.
Θέλω να την ξαναζήσω αυτή την μαγική, χημική αντίδραση. Και να την υπαγορεύσει το μωρό μου, όχι ένας προγραμματισμένος ορός.
Θα δούμε... Είμαι λίγο απαισιόδοξη, αλλά έτσι είναι οι ροκ κόρες. Απρόβλεπτες.
Να έχετε πολλές, αγαπησιάρικες Κυριακές, people.
Οι φίλοι μου, ο γιατρός, ο έχω-την έκτη-αίσθηση θείος από το χωριό, ο Τάσος ο φαρμακοποιός, η χαρωπή κυρία στην 'Εβγα και κάποιοι μπλογκοαναγνώστες με διάθεση να αρχίζουν να διαβάζουν και τίποτα άλλο εκτός από την γκρίνια μου.
Πήγα λοιπόν και την Παρασκευή χαρωπή στον γιατρό. Εκεί κάτι κουλά για πρόκληση άρχισε να μου λέει η μαία, αλλά δεν της έδωσα σημασία. Μετά, έγινε η χειροκίνητη εξέταση και ο γιατρός μου μου είπε με λίγο θεατράλε ύφος ότι η διαστολή είναι 3, ο τράχηλος είναι κοντός, μικρός, λεπτός (τί σκατά, όλα τα έχει παθει και αυτός ο τράχηλος, δεν λέει να δώσει μία να εξαφανιστεί) και λόγω προηγούμενης γρήγορης εξέλιξης εγκυμοσύνης να είμαι πολύ alert για να μην γεννήσω και στο αυτοκίνητο. Εκεί πρέπει να ομολογήσω ότι το πρόσωπο του Dario ένα πάνιασμα, μία φαντασματοποίηση, την έπαθε.
Μέχρι εδώ είμαστε ok. Αλλά μετά ξεκίνησε μία συζήτηση που εγώ την εξέλαβα λίγο σαν εξωσωματική εμπειρία, σαν να αφορούσε κάποιον άλλον και όχι εμένα, μήπως συναντιόμασταν την επόμενη μέρα το μεσημεράκι στο Λητώ και προχωρούσαμε σε πρόκληση τοκετού, με την αιτιολογία ότι είμαι πανέτοιμη και παίζει να μην προλάβω να φτάσω αν έχει κίνηση !!!??!
Αγριεύτηκα λίγο, στεναχωρήθηκα, προβληματίστηκα. Τον ξέρω καλά τον γιατρό μου, την φιλοσοφία και την πρακτική του, από διάφορες ασθενείς και καταστάσεις δύσκολες, και όχι μόνο εγκυμοσύνες, και όλο αυτό το λογύδριο ήταν έξω από την εικόνα που είχα σχηματίσει γι'αυτόν στο μυαλό μου. Και αυτό με άγχωσε διπλά, μήπως κάτι έβλεπε και είχε δίκιο.
Του είπα ότι θα του απαντήσω την επόμενη μέρα το πρωί και έφυγα με το κεφάλι κουδούνι.
Η μέρα μου ήταν δύσκολη, το βράδυ όλο δεν κοιμήθηκα μην τυχόν κάτι συμβεί και δεν το πάρω χαμπάρι, όπως την πρώτη φορά που έσπασαν τα νερά ενώ κοιμόμουν.
Το πρωί όμως ξύπνησα και ήξερα τί θέλω να κάνω. Παρά τα πονάκια χαμηλά στην περιοχή της κοιλιάς και στην μέση, παρά τις διαρκείς, αλλά ακανόνιστες συσπάσεις, πήρα τηλέφωνο την μαία και της είπα ότι εγώ θα περιμένω. Και ότι δεν πρόκειται να γεννήσω στο αυτοκίνητο ή στα σκαλιά της πολυκατοικίας, γιατί αν αυτό ήταν τόσο συχνό φαινόμενο δεν θα το έλεγαν οι ειδήσεις μια φορά το χρόνο.
Ούούούφφφφφφ........ Πήρα μια μεγάλη αναπνοή, μίλησα με την θεία μου πρώην προϊσταμένη μαία στο Μητέρα για 200 χρόνια, από αυτές τις μαίες τις παλιές, που γίνονται στον τοκετό μαμά, κολλητή και αδερφή σου, και το άφησα πίσω μου. Συνέχισα να περιμένω και να ελπίζω να μην πάω αναγκαστικά για πρόκληση αρχές Δεκεμβρίου τελικά και πάει στράφι όλη η αναμονή.
Την Κυριακή ξύπνησα πολύ ευδιάθετη, άνετη, ξεκούραστη, ευτυχισμένη. Το μωρό έχει λίγο κατέβει και δεν με εμποδίζει τόσο στην αναπνοή, η μέρα ακτινοβολούσε αισιοδοξία και ο Βάλτερ ετοιμάστηκε χωρίς πολλές γκρίνιες (εξαιρετικά σπάνιο φαινόμενο) για να πάει θέατρο με την γιαγιά και τον παππού. Σκέφτηκα ότι θα ήταν μια ωραία μέρα να γεννήσω, ο καημένος ο Ντάριο συμφώνησε γιατί δεν θα είχε καθόλου κίνηση, φάγαμε κρουασάν από τον Paul, και τελικά.... δεν έγινε τίποτα.
Αλλά απολαύσαμε την Κυριακή μας, σαν να ήταν μία από αυτές της πρώτης εγκυμοσύνης...
Ο Βάλτερ μετανάστευσε στους παππούδες και εμείς βολτάραμε φορώντας μόνο ζακέτα και t-shirt στο Κολωνάκι, γεμίζοντας σακούλες με ελληνικά και ξένα περιοδικά, ένθετα, εφημερίδες, φυλλάδια προσφορών από τον Κωτσόβολο και το Notos Galleries και τους καταλόγους του Elc και του Imaginarium, για να εμπνευστούμε τί δώρο θα πάρει το μωρό στον Μεγάλο Αδελφό. Ο οποίος την μία ζητάει κάστρο και την άλλη σφουγγαρίστρα με κουβά, δεν είναι αξιόπιστη πηγή πληροφοριών προφανώς...
Αράξαμε στο Starbucks με πολύ κουβέντα, γέλια και διάβασμα και ένα ζεστό Mocha Praline, δεν καταλήξαμε σε δώρο για τον γιο, δεν καταλήξαμε σε όνομα για την κόρη, βγάλαμε γελοίες low res φωτογραφίες με το κινητό και βιώσαμε λίγο αμερικλανιά-starbucks-christmas-spirit σε συνδιασμό με κουλή, ελληνική, ζεστή βραδιά Νοεμβρίου.
Κάπου είχα διαβάσει ότι ο τοκετός είναι ουσιαστικά μία χημική αντίδραση που προκαλείται από τα μηνύματα που στέλνει ο εγκέφαλος του μωρού, σε αυτόν της μαμάς. Κάτι του τύπου, τώρα είμαι έτοιμος/η, θέλω να με βγάλεις από εδώ, να σε γνωρίσω, να με πάρεις μια ζεστή αγκαλιά και να με γεμίσεις με φιλιά και ας μυρίζουν μόκα.
Θέλω να την ξαναζήσω αυτή την μαγική, χημική αντίδραση. Και να την υπαγορεύσει το μωρό μου, όχι ένας προγραμματισμένος ορός.
Θα δούμε... Είμαι λίγο απαισιόδοξη, αλλά έτσι είναι οι ροκ κόρες. Απρόβλεπτες.
Να έχετε πολλές, αγαπησιάρικες Κυριακές, people.
19.11.10
TO βαλιτσάκι.
Έχω κάτι οργανωτικές φίλες που είχαν λυσσάξει τον τελευταίο καιρό με την άρνηση να φτιάξω "ΤΟ βαλιτσάκι μου."
Μην ακούσω τώρα από καμία τύπου άνετη τί είναι το βαλιτσάκι...???!!!??
ΤΟ βαλιτσακι???!!!?? Are u f-----g crazy?
Είμαι σίγουρη ότι αν είστε πάνω από 30 και ο κύκλος των φίλων σας είναι λίγο mixed, δεν ζείτε δηλαδή σαν τον Βασίλη Τσιβιλίκα και την Νόρα Βαλσάμη στα Μάταλα, έχετε εμπεδώσει από τις μαμάδες to be την μέγιστη σημασία της τακτοποίησης βαλιτσακίου πριν την αναχώρηση για το μαιευτήριο.
Είναι μέσα στα τοπ της λίστας. Είναι τόσο τοπ, που καμιά φορά το χρονομέτρημα των συσπάσεων μπαίνει λίγο στην άκρη προκειμένου να τσεκαριστεί ξανά και ξανά ΤΟ βαλιτσάκι. Το οποίο βέβαια δεν είναι σχεδόν ποτέ σκληρό, ροδάτο βαλιτσάκι, αλλά μπορεί να είναι και sac voyage, weekend bag, τεράστια καπιτονέ δώρο από το Elle (με ασορτί νεσεσέρ) ή charlotte-style δερμάτινη και κομψή theofile & patachou, σε αντιστοιχία πάντα με το φίλο του μωρού που αναμένεται.
Η σημασία του κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι μηδαμινή. Πρόκειται για το σύνολο των πραγμάτων που θα χρειαστούν στο μαιευτήριο, βασικά πυζάμες για τις πρώτες ώρες και κανένα καλλυντικό σε περίπτωση που είστε κοκέτα και θέλετε να υποδέχεστε κάπως όλους αυτούς που πρόκειται να σας επισκεπτούν. Εντάξει, για να είμαι ειλικρινής, τα ροδαλά μάγουλα και οι γυαλιστερές, μαύρες βλεφαρίδες βοηθάνε σε μία μικρή τόνωση αυτοπεποίθησης, όταν κατά τα άλλα αισθάνεσαι σαν ένα -χοντρό- ρημάδι. Τα οποία βέβαια επειδή θα χρειαστούν αρκετές ώρες μετά τον τοκετό, μπορεί άνετα να πεταχτεί κάποιος που νιώθει και να τα πάρει (εξαιρούνται βεβαίως οι κυρίες που είναι από επαρχία και γεννάνε Αθήνα). Εμένα πάντως όλες οι φίλες που μου τα ζάλισαν είναι λοκάλια.
Το έφτιαξα λοιπόν, κυρίες και κύριοι! Το έφτιαξα μπας και ενεργοποιήσω καμία διαδικασία αυθυποβολής του τεμπέλικου και αραχτού νο2, που δεν το πιστεύω ότι το νο1 έκατσε μέσα στην σιγουριά, ζεστασιά και ησυχία της μήτρας λιγότερες μέρες από αυτό! Συνήθως το ανάποδο δεν συμβαίνει?
Έχω βάλει λοιπόν μέσα προς το παρών τα ακόλουθα:
Kάτι φορμίτσες - που εξυπηρετούν και το κόνσεπτ πυζάμα.
Φανελλάκια (αυτά με κλιπ για θηλασμό, αλλά έχουν βγει και ωραία).
Σουτιέν, πάλι για θηλασμό, πρακτικά από mothercare και ένα σούπερ δαντελωτό με απίθανη εφαρμογή από h&m.
Κοττόν σλιπάκια χαριτωμένα, σε μέγεθος αερόστατου.
Lounge κάλτσες από h&m και gap για να σουλατσάρω μέχρι το διάδρομο επειδή μου την σπάνε οι παντόφλες.
Tις παντόφλες μου από το Zara home αν τυχόν μου έρθει η διάθεση να σουλατσάρω λίγο παραπέρα (που το αποκλείω, εκτός αν περάσει ο Walter για κανα καφέ).
Kαμιά χαχόλικη ζακέτα για να κρύβεται λίγο το μπρατσάκι εκτροφείου.
Μία πολύ κιούτ λευκή, μακριά μπλούζα με puffy shoulders για να την βάλω την ημέρα που θα πάμε σπίτι.
Μία λακ - γιατί εγώ χωρίς λακ αισθάνομαι σαν την Victoria Beckham χωρίς τακούνια. Μάλιστα δύο φίλοι μου είναι πλεόν σίγουροι ότι στα 75 μου θα είμαι με λουλακί μαλλί στην πλατεία και θα ψεκάζομαι ανά 5 λεπτά στο Top's καθώς θα τρώω σουπιές με σπανάκι.
Μία κρέμα ματιών Shiseido γιατί μου έχουν δώσει και γαμώ τα μεγάλα και πολλά δείγματα.
Ένα απαλό Vibrant Curve Effect lip gloss της Max Factor γιατί έχω νομίζω οχτώ.
Ένα αφρόλουτρο Olivella vanilla από 100% παρθένο ελαιόλαδο και χωρίς paraben που αγόρασα ειδικά για την περίσταση από το mothercare.
Κανένα άλλο καλλυντικό/ξεβαφτικό/skincare γιατί τα χρειάζομαι καθημερινά.
Τίποτα απολύτως για το μωρό. Θα το αφήσω στον Dario αυτό, έχουμε τα κέρατά μας από ωραία κορμάκια.
Ιδού λοιπόν. Ελπίζω να χρησιμοποιηθεί σύντομα.
Αύριο ξαναπάμε στον γιατρό για να δούμε τί παίζει με αυτή την διαστολή.
Τί στο διάολο, στο 2 κόλλησε?
x.
Μην ακούσω τώρα από καμία τύπου άνετη τί είναι το βαλιτσάκι...???!!!??
ΤΟ βαλιτσακι???!!!?? Are u f-----g crazy?
Είμαι σίγουρη ότι αν είστε πάνω από 30 και ο κύκλος των φίλων σας είναι λίγο mixed, δεν ζείτε δηλαδή σαν τον Βασίλη Τσιβιλίκα και την Νόρα Βαλσάμη στα Μάταλα, έχετε εμπεδώσει από τις μαμάδες to be την μέγιστη σημασία της τακτοποίησης βαλιτσακίου πριν την αναχώρηση για το μαιευτήριο.
Είναι μέσα στα τοπ της λίστας. Είναι τόσο τοπ, που καμιά φορά το χρονομέτρημα των συσπάσεων μπαίνει λίγο στην άκρη προκειμένου να τσεκαριστεί ξανά και ξανά ΤΟ βαλιτσάκι. Το οποίο βέβαια δεν είναι σχεδόν ποτέ σκληρό, ροδάτο βαλιτσάκι, αλλά μπορεί να είναι και sac voyage, weekend bag, τεράστια καπιτονέ δώρο από το Elle (με ασορτί νεσεσέρ) ή charlotte-style δερμάτινη και κομψή theofile & patachou, σε αντιστοιχία πάντα με το φίλο του μωρού που αναμένεται.
Η σημασία του κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι μηδαμινή. Πρόκειται για το σύνολο των πραγμάτων που θα χρειαστούν στο μαιευτήριο, βασικά πυζάμες για τις πρώτες ώρες και κανένα καλλυντικό σε περίπτωση που είστε κοκέτα και θέλετε να υποδέχεστε κάπως όλους αυτούς που πρόκειται να σας επισκεπτούν. Εντάξει, για να είμαι ειλικρινής, τα ροδαλά μάγουλα και οι γυαλιστερές, μαύρες βλεφαρίδες βοηθάνε σε μία μικρή τόνωση αυτοπεποίθησης, όταν κατά τα άλλα αισθάνεσαι σαν ένα -χοντρό- ρημάδι. Τα οποία βέβαια επειδή θα χρειαστούν αρκετές ώρες μετά τον τοκετό, μπορεί άνετα να πεταχτεί κάποιος που νιώθει και να τα πάρει (εξαιρούνται βεβαίως οι κυρίες που είναι από επαρχία και γεννάνε Αθήνα). Εμένα πάντως όλες οι φίλες που μου τα ζάλισαν είναι λοκάλια.
Το έφτιαξα λοιπόν, κυρίες και κύριοι! Το έφτιαξα μπας και ενεργοποιήσω καμία διαδικασία αυθυποβολής του τεμπέλικου και αραχτού νο2, που δεν το πιστεύω ότι το νο1 έκατσε μέσα στην σιγουριά, ζεστασιά και ησυχία της μήτρας λιγότερες μέρες από αυτό! Συνήθως το ανάποδο δεν συμβαίνει?
Έχω βάλει λοιπόν μέσα προς το παρών τα ακόλουθα:
Kάτι φορμίτσες - που εξυπηρετούν και το κόνσεπτ πυζάμα.
Φανελλάκια (αυτά με κλιπ για θηλασμό, αλλά έχουν βγει και ωραία).
Σουτιέν, πάλι για θηλασμό, πρακτικά από mothercare και ένα σούπερ δαντελωτό με απίθανη εφαρμογή από h&m.
Κοττόν σλιπάκια χαριτωμένα, σε μέγεθος αερόστατου.
Lounge κάλτσες από h&m και gap για να σουλατσάρω μέχρι το διάδρομο επειδή μου την σπάνε οι παντόφλες.
Tις παντόφλες μου από το Zara home αν τυχόν μου έρθει η διάθεση να σουλατσάρω λίγο παραπέρα (που το αποκλείω, εκτός αν περάσει ο Walter για κανα καφέ).
Kαμιά χαχόλικη ζακέτα για να κρύβεται λίγο το μπρατσάκι εκτροφείου.
Μία πολύ κιούτ λευκή, μακριά μπλούζα με puffy shoulders για να την βάλω την ημέρα που θα πάμε σπίτι.
Μία λακ - γιατί εγώ χωρίς λακ αισθάνομαι σαν την Victoria Beckham χωρίς τακούνια. Μάλιστα δύο φίλοι μου είναι πλεόν σίγουροι ότι στα 75 μου θα είμαι με λουλακί μαλλί στην πλατεία και θα ψεκάζομαι ανά 5 λεπτά στο Top's καθώς θα τρώω σουπιές με σπανάκι.
Μία κρέμα ματιών Shiseido γιατί μου έχουν δώσει και γαμώ τα μεγάλα και πολλά δείγματα.
Ένα απαλό Vibrant Curve Effect lip gloss της Max Factor γιατί έχω νομίζω οχτώ.
Ένα αφρόλουτρο Olivella vanilla από 100% παρθένο ελαιόλαδο και χωρίς paraben που αγόρασα ειδικά για την περίσταση από το mothercare.
Κανένα άλλο καλλυντικό/ξεβαφτικό/skincare γιατί τα χρειάζομαι καθημερινά.
Τίποτα απολύτως για το μωρό. Θα το αφήσω στον Dario αυτό, έχουμε τα κέρατά μας από ωραία κορμάκια.
Ιδού λοιπόν. Ελπίζω να χρησιμοποιηθεί σύντομα.
Αύριο ξαναπάμε στον γιατρό για να δούμε τί παίζει με αυτή την διαστολή.
Τί στο διάολο, στο 2 κόλλησε?
x.
12.11.10
Περιμένοντας.
Επιτέλους βραχήκαμε και από άγρια, φθινοπωρινή βροχή.
Επιτέλους ξυπνήσαμε το πρωί και ήταν σκοτεινά, η ατμόσφαιρα φώναζε για σπιτική θαλπωρή και εσωτερική ηρεμία.
Επιτέλους, η αντηλιά δεν μου δημιούργουσε πονοκέφαλο.
Το πρωί είχα δύο-τρείς ώρες για τον εαυτό μου και χάζεψα υπέροχα πράγματα (πάλι) στο internet, από αυτά που τα βρίσκω, χαίρομαι, τα αποθηκεύω στα favourites και μετά ξεχνάω ότι υπάρχουν, διάβασα λίγο και σκέφτηκα πολύ πόσο παράξενο είναι που θα γυρίσω σε κάποιες μέρες στο σπίτι με ένα καινούργιο μωρό.
Σκέφτομαι διάφορα περίεργα τελευταία, με κορυφαίο το ότι δεν διανοούμαι πως θα ξαναπεράσω την διαδικασία του τοκετού. Δεν ξέρω πώς ακούγεται αυτό, εγώ πάντως δεν το γράφω ούτε με θετική, αλλά ούτε με αρνητική χροιά, είναι ίσως από τις λίγες φράσεις που γράφω τόσο στεγνά, χωρίς προδιάθεση.... Απλά, δεν το διανοούμαι. Ξέρεις, νόμιζα ότι αυτά τα συγκλονιστικά είναι που συμβαίνουν once in a lifetime.
Ο πρώτος μου τοκετός ήταν σχετικά σύντομος (πήγα στο μαιευτήριο αφού έσπασαν τα νερά στις 6 το πρωί και γέννησα στις 10.30), αλλά εξαιρετικά επίπονος. Αφού ήθελα να πάρω τηλέφωνο από την ανάνηψη κιόλας όλες εκείνες που μου είχαν πει με χαμόγελο μέχρι τα αυτιά ότι "δεν είναι τίποτα, με την επισκληρίδιο ούτε που το καταλαβαίνεις" και να της σκυλοβρίσω, τύπου έξαλλη. Φταίω βέβαια και εγώ που την είχα δει σούπερ κουλ, είχα πιστέψει το παραμύθι και ήθελα γενικότερα να μην υστεριάζω καθώς αυτή είναι η πιο φυσιολογική και υπέροχη μέρα στην ζωή μιας γυναίκας και μόνο οι γυναικούλες την φοβούνται, που για να είμαι ειλικρινής το παράχεσα στην ψυχραιμία εκείνο το πρωί.
Το να ξαναπεριγράψω και εγώ πόσο ανατριχιαστικά ξεχωριστή ήταν η εμπειρία, μέσα στον ωκεανό διηγήσεων που έχετε διαβάσει/ακούσει θα ήταν μάλλον βαρετό. Αυτό που θα έλεγα με δύο λέξεις είναι... Το απόλυτο τριπάρισμα. Τρέλα σκέτη.
Έτσι λοιπόν, τώρα που πλησιάζουμε στο τριπάρισμα νο2, δεν το χωράει το μυαλό μου. Τώρα που ξέρω από ποια πόρτα θα μπω στο Λητώ και πώς είναι το χειρουργείο, που θεωρώ με το φτωχό μου το μυαλό ότι καμία έκπληξη δεν με περιμένει (σε περιμένει η μεγαλύτερη, γελοία), δεν διανοούμαι ότι θα ξαναπεράσω όλο αυτό και θα βρεθώ με ένα μωρό στην αγκαλιά. Θα μου ακουγόταν πιο λογικό αν μου το έφερναν με delivery.
Μάλλον είναι δημιούργημα μιας εσωτερικής μου ανάγκης αυτά τα συναισθήματα, που λίγο το γειώνω, λίγο το παίζω ότι ξέρω ότι πονάει και ότι είναι δύσκολο, για να βιώσω σε τέρμα volume όλο το μεγαλείο του δεύτερου τοκετού. 'Οταν όλα αυτά που "ξέρω" θα γυρίσουν τούμπα και θα μου φανούν πρωτόγνωρα, όταν η καρδιά μου θα ξαναχτυπήσει τόσο δυνατά που θα την ακούσει η μαμά μου μέχρι έξω και θα πεταχτεί όρθια με την καρδιά σφιγμένη από την αγωνία πριν ακουστεί από οποιονδήποτε η αναγγελία, όταν τώρα θα γνωρίζω πόσο σημαντικό είναι το κλάμα Της πριν Την σφίξω στην αγκαλιά μου και Την βάλω στο στήθος μου και τα μάτια του άντρα μου πλημμυρίσουν από δάκρυα.
Ακούγεται τόσο ίδια η ταινία, αλλά και τόσο διαφορετική.
Την ημέρα που θα πάμε σε αυτό το σινεμά θέλω να είναι αργά το πρωί, να έχει φθινοπωρινή καταχνιά και να έχω πιεί έναν ωραίο ντεκαφεϊνέ lungo. Να κοιτάξω το αγόρι μου, να βουρκώσω και να του πω ότι η μαμά πάει να γεννήσει την αδερφούλα του.
Eπιτέλους, έχω διαστολή 2 (για όσους δεν γνωρίζουν, όχι, αυτό δεν σημαίνει ότι είμαι καθοδόν για το μαιευτήριο), μωρό 3 κιλά αλλά ψηλά, και παρά τις συμβουλές του γιατρού έχω διανύσει μηδέν χιλιόμετρα.
Για να δούμε, η ταινία θα είναι μικρού μήκους ή Μπεν Χουρ?
Άντε καληνύχτα.
Επιτέλους ξυπνήσαμε το πρωί και ήταν σκοτεινά, η ατμόσφαιρα φώναζε για σπιτική θαλπωρή και εσωτερική ηρεμία.
Επιτέλους, η αντηλιά δεν μου δημιούργουσε πονοκέφαλο.
Το πρωί είχα δύο-τρείς ώρες για τον εαυτό μου και χάζεψα υπέροχα πράγματα (πάλι) στο internet, από αυτά που τα βρίσκω, χαίρομαι, τα αποθηκεύω στα favourites και μετά ξεχνάω ότι υπάρχουν, διάβασα λίγο και σκέφτηκα πολύ πόσο παράξενο είναι που θα γυρίσω σε κάποιες μέρες στο σπίτι με ένα καινούργιο μωρό.
Σκέφτομαι διάφορα περίεργα τελευταία, με κορυφαίο το ότι δεν διανοούμαι πως θα ξαναπεράσω την διαδικασία του τοκετού. Δεν ξέρω πώς ακούγεται αυτό, εγώ πάντως δεν το γράφω ούτε με θετική, αλλά ούτε με αρνητική χροιά, είναι ίσως από τις λίγες φράσεις που γράφω τόσο στεγνά, χωρίς προδιάθεση.... Απλά, δεν το διανοούμαι. Ξέρεις, νόμιζα ότι αυτά τα συγκλονιστικά είναι που συμβαίνουν once in a lifetime.
Ο πρώτος μου τοκετός ήταν σχετικά σύντομος (πήγα στο μαιευτήριο αφού έσπασαν τα νερά στις 6 το πρωί και γέννησα στις 10.30), αλλά εξαιρετικά επίπονος. Αφού ήθελα να πάρω τηλέφωνο από την ανάνηψη κιόλας όλες εκείνες που μου είχαν πει με χαμόγελο μέχρι τα αυτιά ότι "δεν είναι τίποτα, με την επισκληρίδιο ούτε που το καταλαβαίνεις" και να της σκυλοβρίσω, τύπου έξαλλη. Φταίω βέβαια και εγώ που την είχα δει σούπερ κουλ, είχα πιστέψει το παραμύθι και ήθελα γενικότερα να μην υστεριάζω καθώς αυτή είναι η πιο φυσιολογική και υπέροχη μέρα στην ζωή μιας γυναίκας και μόνο οι γυναικούλες την φοβούνται, που για να είμαι ειλικρινής το παράχεσα στην ψυχραιμία εκείνο το πρωί.
Το να ξαναπεριγράψω και εγώ πόσο ανατριχιαστικά ξεχωριστή ήταν η εμπειρία, μέσα στον ωκεανό διηγήσεων που έχετε διαβάσει/ακούσει θα ήταν μάλλον βαρετό. Αυτό που θα έλεγα με δύο λέξεις είναι... Το απόλυτο τριπάρισμα. Τρέλα σκέτη.
Έτσι λοιπόν, τώρα που πλησιάζουμε στο τριπάρισμα νο2, δεν το χωράει το μυαλό μου. Τώρα που ξέρω από ποια πόρτα θα μπω στο Λητώ και πώς είναι το χειρουργείο, που θεωρώ με το φτωχό μου το μυαλό ότι καμία έκπληξη δεν με περιμένει (σε περιμένει η μεγαλύτερη, γελοία), δεν διανοούμαι ότι θα ξαναπεράσω όλο αυτό και θα βρεθώ με ένα μωρό στην αγκαλιά. Θα μου ακουγόταν πιο λογικό αν μου το έφερναν με delivery.
Μάλλον είναι δημιούργημα μιας εσωτερικής μου ανάγκης αυτά τα συναισθήματα, που λίγο το γειώνω, λίγο το παίζω ότι ξέρω ότι πονάει και ότι είναι δύσκολο, για να βιώσω σε τέρμα volume όλο το μεγαλείο του δεύτερου τοκετού. 'Οταν όλα αυτά που "ξέρω" θα γυρίσουν τούμπα και θα μου φανούν πρωτόγνωρα, όταν η καρδιά μου θα ξαναχτυπήσει τόσο δυνατά που θα την ακούσει η μαμά μου μέχρι έξω και θα πεταχτεί όρθια με την καρδιά σφιγμένη από την αγωνία πριν ακουστεί από οποιονδήποτε η αναγγελία, όταν τώρα θα γνωρίζω πόσο σημαντικό είναι το κλάμα Της πριν Την σφίξω στην αγκαλιά μου και Την βάλω στο στήθος μου και τα μάτια του άντρα μου πλημμυρίσουν από δάκρυα.
Ακούγεται τόσο ίδια η ταινία, αλλά και τόσο διαφορετική.
Την ημέρα που θα πάμε σε αυτό το σινεμά θέλω να είναι αργά το πρωί, να έχει φθινοπωρινή καταχνιά και να έχω πιεί έναν ωραίο ντεκαφεϊνέ lungo. Να κοιτάξω το αγόρι μου, να βουρκώσω και να του πω ότι η μαμά πάει να γεννήσει την αδερφούλα του.
Eπιτέλους, έχω διαστολή 2 (για όσους δεν γνωρίζουν, όχι, αυτό δεν σημαίνει ότι είμαι καθοδόν για το μαιευτήριο), μωρό 3 κιλά αλλά ψηλά, και παρά τις συμβουλές του γιατρού έχω διανύσει μηδέν χιλιόμετρα.
Για να δούμε, η ταινία θα είναι μικρού μήκους ή Μπεν Χουρ?
Άντε καληνύχτα.
10.11.10
O γιος μου είναι gay...
.... και ο τίτλος, κατά τα πρότυπα της Cop's wife, της μπλόγκερ που έχει προκαλέσει σεισμό στην Αμερική με την ανάρτησή της, εντελώς ψαρωτικός.
Ήθελα απλά να σχολιάσω όλα αυτά που διαβάζω τελευταία, σχετικά με τα μικρά αγοράκια που αποκλίνουν, άλλα περισσότερο και άλλα λιγότερο, από το πρότυπο φτύνω-ροχάλες-βαράω-και-παίρνω-με το-έτσι-θέλω-όλα-τα-παιχνίδια-από-όλα-τα-παιδιά-του-πάρκου. Και όταν μεγαλώσω, ξύνω τ'αρχίδια μου ενώ περπατάω στο δρόμο, είμαι τσαμπουκάς και βρίζω χριστοπαναγίες με την παραμικρή ευκαιρία. Ουπς, παρασύρθηκα.
Αρχικά, το περιβόητο post που ξεκίνησε την θύελλα των αναρτήσεων, αναδημοσιεύσεων, τηλεοπτικών και μη συνεντεύξεων, κατηγοριοποίηση των ομοφοβικών μαμάδων από το Οχάιο vs. των προοδευτικών από το Μπρούκλιν, βρίσκεται εδώ. (και η ελληνική απόδοση, εδώ.)
Αν μη τί άλλο, πρόκειται για μία ανάρτηση που πληγώνει το στομάχι, το κατεστημένο, τους comme-il-faut γονείς, και τους ομόκεντρους καθώς πρέπει κύκλους τους που δεν διστάζουν να προσβάλλουν ένα 5χρονο αγοράκι προκειμένου να υποδείξουν στην μαμά του πώς αυτό πρέπει να φέρεται και να συμπεριφέρεται. Μπορεί να μην ξεκίνησε έτσι, να ήταν απλά ένα αποτέλεσμα οργής και αγανάκτησης, ή η πίκρα και ο τσαμπουκάς μιας μαμάς που στην πραγματικότητα έχει κρίνει ότι το μόνο που την νοιάζει είναι ο γιος της να είναι καλά και ευτυχισμένος, αλλά κατάφερε να κινητοποιήσει μηχανισμούς και συζητήσεις που στην τελική ίσως να βοηθήσουν πολλούς γονείς και πολλά παιδάκια στην συνέχεια της ζωής τους. Όλες οι μαμάδες αυτή την στιγμή στο διαδίκτυο συζητάνε αν είναι ok τα μικρά αγοράκια να μπουκάρουν στο σαλόνι φορώντας τακούνια & φορεματάκια, την ίδια στιγμή που τα μικρά κοριτσάκια μπορούν να παρελάσουν στα πάρτυ ντυμένες ο Μπάμπης ο νταλικιέρης και να μην νοιάζεται κανείς. Και αυτό το κατάφερε αυτό το ποστ. Και μόνο γι'αυτό, εγώ το επικροτώ.
Τώρα, ενώ στην αρχή "κλώτσησα" λίγο με τον τίτλο, ίσως να προτιμούσα το "My son might be gay", γιατί μου υπογράμμισε μία απολυτότητα και μία παραδοχή που θεωρώ αδιανόητη λόγω αυτής της συμπεριφοράς, καταλαβαίνω ότι το έκανε για να προσελκύσει όσο το δυνατόν περισσότερα κλικ στην σελίδα της. Είναι πιασάρικος ο τίτλος, μπαίνεις να διαβάσεις εύκολα.
Αυτό που μάλλον ήταν το μόνο που με ενόχλησε, είναι το προφανές, η υπερβολική έκθεση του γιού της σε όλη αυτή την δημοσιότητα. Τον έχει βάλει παντού σε φωτογραφίες, βίντεο και λίνκς, αλλά είμαι σίγουρη ότι δεν τον έχει ρωτήσει. Γιατί τελικά η ίδια μπορεί να είναι μία θαρραλέα μαμά που βάζει τους άλλους στην θέση τους in no time, αλλά ο γιός της δεν είναι σίγουρο ότι μπορεί και θέλει να το διαχειριστεί όλο αυτό. Και τα παιδιά μπορούν να γίνουν πολύ, πολύ κακά και πολύ, πολύ σκληρά. Οι γονείς δε αυτών των κακών και σκληρών παιδιών και οι δάσκαλοί τους ακόμα, μπορούν να γίνουν πολύ χειρότεροι. Και η θαρραλέα μαμά δεν θα είναι κάθε λεπτό δίπλα από τον γιο της για να τον υπερασπιστεί, όταν εκείνος δεν επέλεξε ποτέ να συμμετάσχει σε έναν τόσο σαρκοβόρο πόλεμο.
Κατά τα άλλα, έχω ξεχωρίσει μαγικές ατάκες σε αυτή την ανάρτηση.
If you think that me allowing my son to be a female character for Halloween is somehow going to ‘make’ him gay then you are an idiot. Firstly, what a ridiculous concept. Secondly, if my son is gay, OK. I will love him no less. Thirdly, I am not worried that your son will grow up to be an actual ninja so back off. (εντάξει, τέλειο).
I hate that my son had to learn this lesson while standing in front of allegedly Christian women. I hate that those women thought those thoughts, and worse felt comfortable saying them out loud. I hate that ‘pink’ is still called a girl color and that my baby has to be so brave if he wants to be Daphne for Halloween.
My job as his mother is not to stifle that man that he will be, but to help him along his way. Mine is not to dictate what is ‘normal’ and what is not, but to help him become a good person.
Ο επίλογος βέβαια, τα σπάει: And my little man worked that costume like no other. He rocked that wig, and I wouldn’t want it any other way. (καρδούλες)
Πάντως αυτό το άγχος με τα αγοράκια, μήπως και "παρεκκλίνουν" από την εικόνα που το μάτι έχει συνηθίσει και η πλειοψηφική συμπεριφορά έχει υπαγορεύσει, είναι παγκόσμιο φαινόμενο. Δεν τολμάει αγοράκι να εμφανιστεί για πλάκα με κοκκαλάκι και φιογκάκι χωρίς να κεραυνοβοληθεί από το βλέμμα μάτσο μπαμπά που με την πρώτη ευκαιρία θα το τραβήξει ενοχλημένος και θα βρίσει και όποιον γέλασε ταυτόχρονα. Συνήθως πρώτη από όλους τη μαμά που το "επέτρεψε".
Ας το παραδεχτούμε. 'Οσον αφορά τους άλλους, είναι ok. Μπορούμε να είμαστε προοδευτικοί, ανοιχτόμυαλοι και μοντέρνοι, αν όμως ο γιος μας σκάσει μύτη με τις γόβες της μαμάς και κραγιόν στο Χριστουγεννιάτικο δείπνο παρουσία της θείας Κούλας, το πιθανότερο είναι να μην τον υπερασπιστούμε βγάζοντας νύχια, όπως δηλαδή έκανε η μαμά του Boo, αλλά να τον οδηγήσουμε μαλακά στο δωμάτιό του για να αλλάξει εμφάνιση.
Μιλώντας πάντα προσωπικά, απολαμβάνω την συγκατοίκηση με ένα γιο που εκδηλώνει έντονη θεατρική τάση. Διαρκώς, από πριν κλείσει τα δύο χρόνια, υποδύεται κάποιον - συγγενή, ταμεία στο super market, φίλη μου, παιδάκι στις κούνιες, μαμά του πάρκου, δασκάλα, τον κύριο που μένει από κάτω, το ντελίβερι μπόι, την Σία Λιαροπούλου (true story). Και υποδύεται στο φουλ, κάνει φωνές, φοράει τακούνια, φουλάρια, γραβάτες, παίρνει ύφος, ποζάρει, αντιγράφει όλες τις ατάκες, άντρας ή γυναίκα, ποτέ δεν ξεχωρίζει το ρόλο του. Επίσης γνωρίζει με λεπτομέρεια όλα τα καλλυντικά. Οι άντρες δεν έχετε πολλά, βαρέθηκε ένα παιδί 2,5 χρονών να ρωτάει συνέχεια για μία ξυριστική μηχανή.
Ενώ λοιπόν υποδύεται κάποιον, ή προσπαθεί απλά να τραβήξει το ενδιαφέρον, πιάνω με την άκρη του ματιού μου τον μπαμπά του να δυσανασχετεί όταν οι συγκεκριμένοι ρόλοι συμπεριλαμβάνουν για πολύ ώρα τσάντα και φορεματάκι. Παρόλο που ο μπαμπάς του είναι νέος, προχωρημένος και άνετος. Και του έχει πάρει δώρο καροτσάκι από το ELC (για κάποιον λόγο τα βγάλανε και αυτοί τα μπλε, μην μου πείτε για τα gay 3χρονα) πάνω στο οποίο βάζει με φροντίδα το "καφέ" (έτσι το λέει) μωράκι του και πάνε όλοι μαζί στο πάρκο και ας παίζει συνέχεια μαζί του το αγαπημένο παιχνίδι ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ, μία κουζίνα που λατρεύει. Μην χαμογελάτε, νομίζω τελικά ότι για πολύ λίγους από εμάς κάτι τέτοια είναι αυτονόητα, και πάντα όταν δεν μας αφορούν προσωπικά, ενώ υπάρχει ακόμα το ταμπού του δώρου-κουζίνα σε αγοράκι και αυτό το γνωρίζω προσωπικά. Βλέπετε οι άντρες έχουν ακόμα και σήμερα λιγοστές επιλογές, ή μάλλον λίγες τους δίνονται. Κατσαβίδια, νταλίκες και τρένα, αυτοκίνητα, πίστες και όπλα και τελειώσαμε, ενώ ταυτόχρονα, στο άλλο άκρο, η ευγένεια, η ευαισθησία και η τρυφερότητα χτυπάνε σε πολλούς ανεγκέφαλους επικίνδυνα καμπανάκια. Τον Βάλτερ τον έχουν μπερδέψει αρκετές φορές με κοριτσάκι και τον έχουν κοιτάξει περίεργα όταν πηγαίνει σε fellow ταλιμπάν και τους λέει "μου δίνεις και εμένα λίγο το αυτοκινητάκι, σε παρακαλώ πολύ;". Δεν είναι καθόλου τσαμπουκάς, πόσο ανόητο να πρέπει να είναι και αυτό για να συμβαδίζει με την επικρατούσα εικόνα, πόσο ευτυχώς που δεν είναι αυτό γιατί σε μερικά χρόνια θα καταντούσαμε να μαχαιρωνόμαστε στα φανάρια και να βγάζουμε σιδηρολοστούς στις δημόσιες υπηρεσίες. Ερμ, κάτσε, αυτό νομίζω ότι γίνεται ήδη.
Αυτό που λέω είναι να κρατήσουμε τις ταμπέλες για τους επαρχιακούς δρόμους. Να σταματήσουμε την τρομοκρατία λόγω της διαφορετικότητας στις επιλογές των παιδιών. Να ανοίξουμε τους ορίζοντες των αγοριών, γιατί οι μονόδρομοι είναι το μόνο αδιέξοδο. Να στηρίζουμε τα παιδιά μας σαν βράχοι γιατί όλες οι φοβίες δημιουργούνται από την απόρριψη. Να τους θέλουμε καλούς πολίτες, θαρραλέους, συμπονετικούς, να μην τους πληγώνουμε, μειώνουμε, ξεσκίζουμε γιατί φοβόμαστε ότι αν δεν το κάνουμε εμείς πρώτοι θα το κάνει κάποιος άλλος.
Επίσης να μην παρεμβαίνουμε ούτε στα κομμωτήρια με ατάκες (το 'χω ακούσει ε, έτσι ακριβώς) "να του τα κόψεις αγορίστικα, να φαίνεται ότι είναι άντρας βαρβάτος", ούτε στη ντουλάπα τους με σχόλια για χρωματικές επιλογές.
Το ροζ είναι unisex όπως και το σιέλ, τα χρώματα όλα τους φωτίζουν, τα μαλλιά τους είναι υπέροχα φρεσκολουσμένα, και ο άντρας που ξέρει να μαγειρεύει είναι sexy as hell.
Δείτε και άλλα σχετικά links:
http://blogs.babble.com/strollerderby/2010/11/06/my-son-is-gay-princess-boy/
http://blogs.babble.com/strollerderby/2010/11/09/memo-to-cops-wife-let-your-son-tell-us-hes-gay/
http://today.msnbc.msn.com/id/40069385/ns/today-parenting/
Ήθελα απλά να σχολιάσω όλα αυτά που διαβάζω τελευταία, σχετικά με τα μικρά αγοράκια που αποκλίνουν, άλλα περισσότερο και άλλα λιγότερο, από το πρότυπο φτύνω-ροχάλες-βαράω-και-παίρνω-με το-έτσι-θέλω-όλα-τα-παιχνίδια-από-όλα-τα-παιδιά-του-πάρκου. Και όταν μεγαλώσω, ξύνω τ'αρχίδια μου ενώ περπατάω στο δρόμο, είμαι τσαμπουκάς και βρίζω χριστοπαναγίες με την παραμικρή ευκαιρία. Ουπς, παρασύρθηκα.
Αρχικά, το περιβόητο post που ξεκίνησε την θύελλα των αναρτήσεων, αναδημοσιεύσεων, τηλεοπτικών και μη συνεντεύξεων, κατηγοριοποίηση των ομοφοβικών μαμάδων από το Οχάιο vs. των προοδευτικών από το Μπρούκλιν, βρίσκεται εδώ. (και η ελληνική απόδοση, εδώ.)
Αν μη τί άλλο, πρόκειται για μία ανάρτηση που πληγώνει το στομάχι, το κατεστημένο, τους comme-il-faut γονείς, και τους ομόκεντρους καθώς πρέπει κύκλους τους που δεν διστάζουν να προσβάλλουν ένα 5χρονο αγοράκι προκειμένου να υποδείξουν στην μαμά του πώς αυτό πρέπει να φέρεται και να συμπεριφέρεται. Μπορεί να μην ξεκίνησε έτσι, να ήταν απλά ένα αποτέλεσμα οργής και αγανάκτησης, ή η πίκρα και ο τσαμπουκάς μιας μαμάς που στην πραγματικότητα έχει κρίνει ότι το μόνο που την νοιάζει είναι ο γιος της να είναι καλά και ευτυχισμένος, αλλά κατάφερε να κινητοποιήσει μηχανισμούς και συζητήσεις που στην τελική ίσως να βοηθήσουν πολλούς γονείς και πολλά παιδάκια στην συνέχεια της ζωής τους. Όλες οι μαμάδες αυτή την στιγμή στο διαδίκτυο συζητάνε αν είναι ok τα μικρά αγοράκια να μπουκάρουν στο σαλόνι φορώντας τακούνια & φορεματάκια, την ίδια στιγμή που τα μικρά κοριτσάκια μπορούν να παρελάσουν στα πάρτυ ντυμένες ο Μπάμπης ο νταλικιέρης και να μην νοιάζεται κανείς. Και αυτό το κατάφερε αυτό το ποστ. Και μόνο γι'αυτό, εγώ το επικροτώ.
Τώρα, ενώ στην αρχή "κλώτσησα" λίγο με τον τίτλο, ίσως να προτιμούσα το "My son might be gay", γιατί μου υπογράμμισε μία απολυτότητα και μία παραδοχή που θεωρώ αδιανόητη λόγω αυτής της συμπεριφοράς, καταλαβαίνω ότι το έκανε για να προσελκύσει όσο το δυνατόν περισσότερα κλικ στην σελίδα της. Είναι πιασάρικος ο τίτλος, μπαίνεις να διαβάσεις εύκολα.
Αυτό που μάλλον ήταν το μόνο που με ενόχλησε, είναι το προφανές, η υπερβολική έκθεση του γιού της σε όλη αυτή την δημοσιότητα. Τον έχει βάλει παντού σε φωτογραφίες, βίντεο και λίνκς, αλλά είμαι σίγουρη ότι δεν τον έχει ρωτήσει. Γιατί τελικά η ίδια μπορεί να είναι μία θαρραλέα μαμά που βάζει τους άλλους στην θέση τους in no time, αλλά ο γιός της δεν είναι σίγουρο ότι μπορεί και θέλει να το διαχειριστεί όλο αυτό. Και τα παιδιά μπορούν να γίνουν πολύ, πολύ κακά και πολύ, πολύ σκληρά. Οι γονείς δε αυτών των κακών και σκληρών παιδιών και οι δάσκαλοί τους ακόμα, μπορούν να γίνουν πολύ χειρότεροι. Και η θαρραλέα μαμά δεν θα είναι κάθε λεπτό δίπλα από τον γιο της για να τον υπερασπιστεί, όταν εκείνος δεν επέλεξε ποτέ να συμμετάσχει σε έναν τόσο σαρκοβόρο πόλεμο.
Κατά τα άλλα, έχω ξεχωρίσει μαγικές ατάκες σε αυτή την ανάρτηση.
If you think that me allowing my son to be a female character for Halloween is somehow going to ‘make’ him gay then you are an idiot. Firstly, what a ridiculous concept. Secondly, if my son is gay, OK. I will love him no less. Thirdly, I am not worried that your son will grow up to be an actual ninja so back off. (εντάξει, τέλειο).
I hate that my son had to learn this lesson while standing in front of allegedly Christian women. I hate that those women thought those thoughts, and worse felt comfortable saying them out loud. I hate that ‘pink’ is still called a girl color and that my baby has to be so brave if he wants to be Daphne for Halloween.
My job as his mother is not to stifle that man that he will be, but to help him along his way. Mine is not to dictate what is ‘normal’ and what is not, but to help him become a good person.
Ο επίλογος βέβαια, τα σπάει: And my little man worked that costume like no other. He rocked that wig, and I wouldn’t want it any other way. (καρδούλες)
Πάντως αυτό το άγχος με τα αγοράκια, μήπως και "παρεκκλίνουν" από την εικόνα που το μάτι έχει συνηθίσει και η πλειοψηφική συμπεριφορά έχει υπαγορεύσει, είναι παγκόσμιο φαινόμενο. Δεν τολμάει αγοράκι να εμφανιστεί για πλάκα με κοκκαλάκι και φιογκάκι χωρίς να κεραυνοβοληθεί από το βλέμμα μάτσο μπαμπά που με την πρώτη ευκαιρία θα το τραβήξει ενοχλημένος και θα βρίσει και όποιον γέλασε ταυτόχρονα. Συνήθως πρώτη από όλους τη μαμά που το "επέτρεψε".
Ας το παραδεχτούμε. 'Οσον αφορά τους άλλους, είναι ok. Μπορούμε να είμαστε προοδευτικοί, ανοιχτόμυαλοι και μοντέρνοι, αν όμως ο γιος μας σκάσει μύτη με τις γόβες της μαμάς και κραγιόν στο Χριστουγεννιάτικο δείπνο παρουσία της θείας Κούλας, το πιθανότερο είναι να μην τον υπερασπιστούμε βγάζοντας νύχια, όπως δηλαδή έκανε η μαμά του Boo, αλλά να τον οδηγήσουμε μαλακά στο δωμάτιό του για να αλλάξει εμφάνιση.
Μιλώντας πάντα προσωπικά, απολαμβάνω την συγκατοίκηση με ένα γιο που εκδηλώνει έντονη θεατρική τάση. Διαρκώς, από πριν κλείσει τα δύο χρόνια, υποδύεται κάποιον - συγγενή, ταμεία στο super market, φίλη μου, παιδάκι στις κούνιες, μαμά του πάρκου, δασκάλα, τον κύριο που μένει από κάτω, το ντελίβερι μπόι, την Σία Λιαροπούλου (true story). Και υποδύεται στο φουλ, κάνει φωνές, φοράει τακούνια, φουλάρια, γραβάτες, παίρνει ύφος, ποζάρει, αντιγράφει όλες τις ατάκες, άντρας ή γυναίκα, ποτέ δεν ξεχωρίζει το ρόλο του. Επίσης γνωρίζει με λεπτομέρεια όλα τα καλλυντικά. Οι άντρες δεν έχετε πολλά, βαρέθηκε ένα παιδί 2,5 χρονών να ρωτάει συνέχεια για μία ξυριστική μηχανή.
Ενώ λοιπόν υποδύεται κάποιον, ή προσπαθεί απλά να τραβήξει το ενδιαφέρον, πιάνω με την άκρη του ματιού μου τον μπαμπά του να δυσανασχετεί όταν οι συγκεκριμένοι ρόλοι συμπεριλαμβάνουν για πολύ ώρα τσάντα και φορεματάκι. Παρόλο που ο μπαμπάς του είναι νέος, προχωρημένος και άνετος. Και του έχει πάρει δώρο καροτσάκι από το ELC (για κάποιον λόγο τα βγάλανε και αυτοί τα μπλε, μην μου πείτε για τα gay 3χρονα) πάνω στο οποίο βάζει με φροντίδα το "καφέ" (έτσι το λέει) μωράκι του και πάνε όλοι μαζί στο πάρκο και ας παίζει συνέχεια μαζί του το αγαπημένο παιχνίδι ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ, μία κουζίνα που λατρεύει. Μην χαμογελάτε, νομίζω τελικά ότι για πολύ λίγους από εμάς κάτι τέτοια είναι αυτονόητα, και πάντα όταν δεν μας αφορούν προσωπικά, ενώ υπάρχει ακόμα το ταμπού του δώρου-κουζίνα σε αγοράκι και αυτό το γνωρίζω προσωπικά. Βλέπετε οι άντρες έχουν ακόμα και σήμερα λιγοστές επιλογές, ή μάλλον λίγες τους δίνονται. Κατσαβίδια, νταλίκες και τρένα, αυτοκίνητα, πίστες και όπλα και τελειώσαμε, ενώ ταυτόχρονα, στο άλλο άκρο, η ευγένεια, η ευαισθησία και η τρυφερότητα χτυπάνε σε πολλούς ανεγκέφαλους επικίνδυνα καμπανάκια. Τον Βάλτερ τον έχουν μπερδέψει αρκετές φορές με κοριτσάκι και τον έχουν κοιτάξει περίεργα όταν πηγαίνει σε fellow ταλιμπάν και τους λέει "μου δίνεις και εμένα λίγο το αυτοκινητάκι, σε παρακαλώ πολύ;". Δεν είναι καθόλου τσαμπουκάς, πόσο ανόητο να πρέπει να είναι και αυτό για να συμβαδίζει με την επικρατούσα εικόνα, πόσο ευτυχώς που δεν είναι αυτό γιατί σε μερικά χρόνια θα καταντούσαμε να μαχαιρωνόμαστε στα φανάρια και να βγάζουμε σιδηρολοστούς στις δημόσιες υπηρεσίες. Ερμ, κάτσε, αυτό νομίζω ότι γίνεται ήδη.
Αυτό που λέω είναι να κρατήσουμε τις ταμπέλες για τους επαρχιακούς δρόμους. Να σταματήσουμε την τρομοκρατία λόγω της διαφορετικότητας στις επιλογές των παιδιών. Να ανοίξουμε τους ορίζοντες των αγοριών, γιατί οι μονόδρομοι είναι το μόνο αδιέξοδο. Να στηρίζουμε τα παιδιά μας σαν βράχοι γιατί όλες οι φοβίες δημιουργούνται από την απόρριψη. Να τους θέλουμε καλούς πολίτες, θαρραλέους, συμπονετικούς, να μην τους πληγώνουμε, μειώνουμε, ξεσκίζουμε γιατί φοβόμαστε ότι αν δεν το κάνουμε εμείς πρώτοι θα το κάνει κάποιος άλλος.
Επίσης να μην παρεμβαίνουμε ούτε στα κομμωτήρια με ατάκες (το 'χω ακούσει ε, έτσι ακριβώς) "να του τα κόψεις αγορίστικα, να φαίνεται ότι είναι άντρας βαρβάτος", ούτε στη ντουλάπα τους με σχόλια για χρωματικές επιλογές.
Το ροζ είναι unisex όπως και το σιέλ, τα χρώματα όλα τους φωτίζουν, τα μαλλιά τους είναι υπέροχα φρεσκολουσμένα, και ο άντρας που ξέρει να μαγειρεύει είναι sexy as hell.
Δείτε και άλλα σχετικά links:
http://blogs.babble.com/strollerderby/2010/11/06/my-son-is-gay-princess-boy/
http://blogs.babble.com/strollerderby/2010/11/09/memo-to-cops-wife-let-your-son-tell-us-hes-gay/
http://today.msnbc.msn.com/id/40069385/ns/today-parenting/
6.11.10
Ψυχαναλύομαι.
Σήμερα γύρισα από τον γιατρό μου ολοκληρώνοντας με επιτυχία (?) το πρώτο μου επίσημο ραντεβού στον 9ο μήνα.
Το νο 2 είναι 2700, η διαστολή είναι ελάχιστη και από Δευτέρα ξεκινάω - λέει ο Μονεμβασίτης τώρα, δεν το δένουμε και κόμπο - συστηματικό περπάτημα περίπου 5 χιλιομέτρων ημερησίως.
Νεύρα, πολλά νεύρα. Και απογοήτευση με πιάνει και μαυρίλα και στεναχώρια και δάκρυα.
Αλλά τα νεύρα μου τσακίζουν κόκκαλα, γκρεμίζουν τοίχους και κατρακυλάνε απειλητικά προς τους άλλους σαν τεράστιες χιονοστοιβάδες.
Anyway, αυτό γίνεται πολύ προσωπικό και βαρετό μάλλον.
Σας αφήνω με φωτογραφίες από τρία πολύ γλυκά, πολύ χαριτωμένα και πολύ αυθόρμητα δωράκια που πήρα από τρείς φίλες μου. Μην τρελαθούμε κιόλας, εννοείται ότι όλα αυτά μου φτιάχνουν το κέφι.
Απίθανη κουκουβάγια για στήριξη πιπίλας, από http://www.aliceonboard.gr/
Λεοπάρ μπαλαρίνες, νο 14-15 ( :-) ) από H&M
Εκτός από αυτές τις χαριτωμενιές, υπάρχει και ο νο1/all time classic λόγος που μου φτιάχνει την διάθεση.
Καλό ΣουΚου και όσοι γουστάρετε, να ρουφήξετε ήλιο, σαν τις σαύρες. ;-)
Το νο 2 είναι 2700, η διαστολή είναι ελάχιστη και από Δευτέρα ξεκινάω - λέει ο Μονεμβασίτης τώρα, δεν το δένουμε και κόμπο - συστηματικό περπάτημα περίπου 5 χιλιομέτρων ημερησίως.
Ως δηλωμένη τεμπέλα, τύπου say it loud and be proud, χλωμή την βλέπω αυτή την δοκιμασία. Θα το προσπαθήσω βεβαίως, αλλά δεν υπόσχομαι γιατρέ μου.
Κατά τα άλλα, είμαι σε περίεργη φάση. Έχω τις πολύ πολύ κλειστές μου, δεν θέλω πολύ κόσμο και ούτε πολλά ζόρια, από την άλλη θέλω να είμαι συνέχεια έξω, να πίνω ωραίο καφέ και να βολοδέρνω σε βρεφικά πολυκαταστήματα μέχρι να με πιάσουν τα νεύρα μου, να γυρίσω σπίτι, να κάνω λίστα super market και λίστα things-to-do, για να με πιάσουν ακόμα περισσότερα νεύρα και απελπισία που τίποτα δεν προχωράει και να κλειστώ σε ένα δωμάτιο, με μόνη σκέψη τί κρίμα που δεν είμαι κάτι μουγκό, σερνόμενο και με κρυψώνα στην πλάτη, όπως η χελώνα ή το σαλιγκάρι.Νεύρα, πολλά νεύρα. Και απογοήτευση με πιάνει και μαυρίλα και στεναχώρια και δάκρυα.
Αλλά τα νεύρα μου τσακίζουν κόκκαλα, γκρεμίζουν τοίχους και κατρακυλάνε απειλητικά προς τους άλλους σαν τεράστιες χιονοστοιβάδες.
Τουλάχιστον μου βγήκε αργά στην εννιάμηνη πορεία μου όλο αυτό. Τί περίεργο συναίσθημα όμως, να θέλω να είμαι συνέχεια στην τσίτα, να αρνούμαι να ευθυμίσω. Μέχρι και το δωμάτιο, το αγαπημένο μου project, έχει μείνει λίγο πίσω.
Και μέσα σε όλα αυτά, νομίζω ότι έχω χάσει και ολίγον από έμπνευση. Ήμουν φουλ σε ιδέες, προχωρούσα και σκέφτομουν ατάκες, τίτλους, παραγράφους, ποστ ολόκληρα και πάνω από το κεφάλι μου άναβαν λαμπάκια. Τώρα, αισθάνομαι ότι κολλάω. Και ότι βαραίνω, όπως με βαραίνει η κοιλιά μου την ώρα που προσπαθώ να κάνω απλά πράγματα, όπως το να ανέβω ένα γελοίο σκαλάκι για παράδειγμα.Anyway, αυτό γίνεται πολύ προσωπικό και βαρετό μάλλον.
Σας αφήνω με φωτογραφίες από τρία πολύ γλυκά, πολύ χαριτωμένα και πολύ αυθόρμητα δωράκια που πήρα από τρείς φίλες μου. Μην τρελαθούμε κιόλας, εννοείται ότι όλα αυτά μου φτιάχνουν το κέφι.
Απίθανη κουκουβάγια για στήριξη πιπίλας, από http://www.aliceonboard.gr/
Εκτός από αυτές τις χαριτωμενιές, υπάρχει και ο νο1/all time classic λόγος που μου φτιάχνει την διάθεση.
Καλό ΣουΚου και όσοι γουστάρετε, να ρουφήξετε ήλιο, σαν τις σαύρες. ;-)
2.11.10
θα πω και εγώ για Μαραθώνιο (κυριολεκτικά).
Την Κυριακή ξύπνησα με πολύ μυστήρια διάθεση, απίστευτα, ανώμαλα σκαμπανεβάσματα, ή όπως λέμε κατά κόρον στα ελληνικά, with a terrible mood swing.
Είναι γνωστό το πάρτι που κάνουν οι ορμόνες στην εγκυμοσύνη, με αποτέλεσμα οι περισσότερες έγκυες γυναίκες να είναι τόσο προβλέψιμες όπως ο απόλυτα ψυχασθενής serial killer λίγο πριν τηγανίσει τα νεφρά του τελευταίου θύματός του.
Την πρώτη φορά εγώ έριχνα τρελό κλάμα ρε φίλε. Τρελό λέμε. Επί τρείς μήνες μέχρι να γεννηθεί ο γιος μου, κάθε βράδυ. Αλλά τώρα μου είχε βγει πολύ καλύτερα και όλη μου η ορμονοσχιζοφρένεια εξαντλείται σε υστερικά, δυνατά γέλια (αυτό το ωραίο που κάνει και η Ζωή Λάσκαρη) με πράγματα που δεν ήταν στην πραγματικότητα και τόόόόόόσο αστεία ή με απίστευτα νεύρα, εδώ βλ. Michael Douglas στο Falling Down, που αν μου τα κουμαντάρουν με τρόπο, γρήγορα ξεφούσκωναν.
Αλλά την Κυριακή, αυτή την ηλιόλουστη, εθνικά φορτισμένη μέρα, μου βγήκαν όλα μαζί.
Ενώ προετοιμαζόμουν πολύ χαρούμενη για την βόλτα μου στο Καλλιμάρμαρο, όπως και πέρυσι, καθώς ανήκουμε στην κατηγορία νέοι γονείς, με καρότσι, που μένουμε πολύ κοντά, ξυπνάμε για λόγους ανωτέρας βίας σχετικά νωρίς και θέλουμε να αμολήσουμε τον γιο μας στους χωρίς αυτοκίνητα δρόμους, κάτι που ούτε θυμάμαι με έκανε σμπαράλια. Όλα μου έφταιγαν, με ενοχλούσαν, πέταξα τα ρούχα μου, τα πράγματά μου και κλείστηκα στο δωμάτιο απαρηγόρητη. Ξεκίνησα το χωρίς λόγο (αυτό βέβαια το αξιολογώ τώρα, εχθές θα έβρισκα και χίλιους διαφορετικούς λόγους να δικαιολογηθώ), ψυχοφθόρο, βαρύ κλάμα που σου πλακώνει το στέρνο και δεν παίρνεις ανάσα, και κατέληξα να αποκοιμηθώ κουλουριασμένη για κανένα μισάωρο, με ακόμα περισσότερα νεύρα και δυστυχία.
'Ολο το πρωί παρακολουθούσα την διαδρομή του Κλασικού Μαραθωνίου στο Σκάι και δεν μπορούσα να συγκρατήσω την συγκίνησή μου, είχα καλό φίλο και συγγενείς που είχαν ταξιδέψει από τον Καναδά για να τρέξουν την φουλ διαδρομή και είχα μασήσει απίστευτα με το κόνσεπτ των φορών που ΔΕΝ ήμουν εκεί, σε αντιδιαστολή με το...." Όταν όμως ο Μαραθώνιος θα γιορτάζει 2.500 χρόνια, ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΚΕΙ (Κυριακή, 31 Οκτωβρίου 2010)!". Και όσο δεν μπορούσα να μαζέψω τα κομμάτια μου, τόσο νευρίαζα (φυσικά με όλους τους άλλους, όχι με εμένα), που τελικά ΔΕΝ ήμουν εκεί.
Μετά από αρκετή ώρα, ο σύζυγος μπήκε στο δωμάτιο με πανοπλία και ηρεμία, αποφασισμένος μάλλον να μην με πνίξει αυτή την Κυριακή στα νερά της τουαλέτας, και μαγικά, αφού εννοείται του μάλλιασε η γλώσσα, με έκανε να σηκωθώ ατάραχη να ετοιμαστώ αφενός να χειροκροτήσω τον τερματισμό ανθρώπων από όλες τις γωνίες της γης στο Παναθηναϊκό στάδιο και αφετέρου να μαζέψω τον γιο μου που ήταν στο Ζάππειο με τους συνήθεις ύποπτους.
Την μέρα έλουζε ένας λαμπερός ήλιος και από την ώρα που αρχίσαμε να περπατάμε στην Λεωφόρο Β. Κωνσταντίνου και βλέπαμε ανθρώπους καθισμένους, ξαπλωμένους, χαμογελαστούς, υπερήφανους από την υπερπροσπάθεια, το vibe στην ατμόσφαιρα έβαλε στα - ομολογουμένως βαριά, πλέον - πόδια μου φτερά.
Επειδή είχε μεσημεριάσει, βρήκαμε μια υπέροχη θέση μπροστά, κοντά στην είσοδο του σταδίου σε απόσταση αναπνοής από όσους τερμάτιζαν και μείναμε να τους χειροκροτήσουμε.
Είδα υπέροχες εικόνες, υπέροχους ανθρώπους να τερματίζουν μετά από 3, 4, 5 και βάλε ώρες, χωρίς αυτό να έχει καμία απολύτως σημασία. Μεγάλους ανθρώπους, αρχοντικούς, καμαρωτούς, νέους με πείσμα και πλατιά χαμόγελα στα τελευταία μέτρα, ξένους με κλαδιά ελιάς στα χέρια, μπαμπάδες με μωρά στα καρότσια, ζευγάρια εξαντλημένα πιασμένα χέρι χέρι, συγκλονιστική μαμά να φοράει τον μάρσιπο με το μωρό της λίγο πριν διασχίσει τα τελευταία μέτρα του απίθανου κατορθώματος, γιο που έτρεμαν τα γόνατά του, όχι από τα 42 χιλιόμετρα, αλλά από την συγκίνηση που έπαιρνε την μαμά του από το χέρι και τερμάτιζαν μαζί - απόλυτα ευτυχισμένη εκείνη στο αναπηρικό καροτσάκι της.
'Ολοι, μα όλοι, έφταναν και χαμογελούσαν, μας έστελναν φιλιά, έκαναν το σήμα της νίκης, έβγαζαν φωτογραφίες, φούσκωναν τα στήθη τους για να ανταπεξέλθουν στο μεγαλείο της δικής τους ηρωικής διαδρομής στα τελευταία μέτρα και προκαλούσαν επιφωνήματα θαυμασμού, δυνατά χειροκροτήματα και αλησμόνητα συναισθήματα στους θεατές.
Άλλο κλάμα εγώ εκεί. Με τίποτα δεν μπορούσα να συγκρατηθώ, σε όλους τους δρομείς, ακόμα και σε έναν γραφικό κοκκινοτρίχη με φακίδες που φορούσε χλαμύδα, έβρισκα κάτι που με συγκινούσε (αυτός ας πούμε είχε δεμένο πόδι) και τα δάκρυα έτρεχαν ασυγκράτητα κάτω από τα μεγάλα γυαλιά ηλίου.
Αυτή τη συγκίνηση, χαλάλι, την απήλαυσα. Μέχρι το βράδυ έτσουζαν τα μάτια μου και το κεφάλι μου το ένιωθα σαν κολοκύθα, αλλά ευτυχώς το έζησα και αυτό. Θα είχα πολύ μετανιώσει αν είχα αφήσει το mood swing να με κάνει άνω κάτω μέσα στους τέσσερις τοίχους.
Εντωμεταξύ, ο γιος μου όπου βρει, τρέχει.
Και τώρα μου λέει όλο χαρά, "Μαμά, έλα να κάνουμε Μαραθώνιο, εγώ θα τρέχω και εσύ θα κάθεσαι στο πλάι να κάνεις... μπράβο" και σκέφτομαι αυτές τις κανονικές μαμάδες που βλέπουν σε τέτοιους αγώνες τα παιδιά τους να τερματίζουν.
Μαλάκα μου, μια βδομάδα θα έκανα εγώ να επανέλθω.
p.s: για την ιστορία, ο φίλος μου τερμάτισε σε 3.45' και τα ξαδέλφια σε 4.15' και 4.50'.
και εγώ τερμάτισα, αλλά φαντάζεστε από τί.
Είναι γνωστό το πάρτι που κάνουν οι ορμόνες στην εγκυμοσύνη, με αποτέλεσμα οι περισσότερες έγκυες γυναίκες να είναι τόσο προβλέψιμες όπως ο απόλυτα ψυχασθενής serial killer λίγο πριν τηγανίσει τα νεφρά του τελευταίου θύματός του.
Την πρώτη φορά εγώ έριχνα τρελό κλάμα ρε φίλε. Τρελό λέμε. Επί τρείς μήνες μέχρι να γεννηθεί ο γιος μου, κάθε βράδυ. Αλλά τώρα μου είχε βγει πολύ καλύτερα και όλη μου η ορμονοσχιζοφρένεια εξαντλείται σε υστερικά, δυνατά γέλια (αυτό το ωραίο που κάνει και η Ζωή Λάσκαρη) με πράγματα που δεν ήταν στην πραγματικότητα και τόόόόόόσο αστεία ή με απίστευτα νεύρα, εδώ βλ. Michael Douglas στο Falling Down, που αν μου τα κουμαντάρουν με τρόπο, γρήγορα ξεφούσκωναν.
Αλλά την Κυριακή, αυτή την ηλιόλουστη, εθνικά φορτισμένη μέρα, μου βγήκαν όλα μαζί.
Ενώ προετοιμαζόμουν πολύ χαρούμενη για την βόλτα μου στο Καλλιμάρμαρο, όπως και πέρυσι, καθώς ανήκουμε στην κατηγορία νέοι γονείς, με καρότσι, που μένουμε πολύ κοντά, ξυπνάμε για λόγους ανωτέρας βίας σχετικά νωρίς και θέλουμε να αμολήσουμε τον γιο μας στους χωρίς αυτοκίνητα δρόμους, κάτι που ούτε θυμάμαι με έκανε σμπαράλια. Όλα μου έφταιγαν, με ενοχλούσαν, πέταξα τα ρούχα μου, τα πράγματά μου και κλείστηκα στο δωμάτιο απαρηγόρητη. Ξεκίνησα το χωρίς λόγο (αυτό βέβαια το αξιολογώ τώρα, εχθές θα έβρισκα και χίλιους διαφορετικούς λόγους να δικαιολογηθώ), ψυχοφθόρο, βαρύ κλάμα που σου πλακώνει το στέρνο και δεν παίρνεις ανάσα, και κατέληξα να αποκοιμηθώ κουλουριασμένη για κανένα μισάωρο, με ακόμα περισσότερα νεύρα και δυστυχία.
'Ολο το πρωί παρακολουθούσα την διαδρομή του Κλασικού Μαραθωνίου στο Σκάι και δεν μπορούσα να συγκρατήσω την συγκίνησή μου, είχα καλό φίλο και συγγενείς που είχαν ταξιδέψει από τον Καναδά για να τρέξουν την φουλ διαδρομή και είχα μασήσει απίστευτα με το κόνσεπτ των φορών που ΔΕΝ ήμουν εκεί, σε αντιδιαστολή με το...." Όταν όμως ο Μαραθώνιος θα γιορτάζει 2.500 χρόνια, ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΚΕΙ (Κυριακή, 31 Οκτωβρίου 2010)!". Και όσο δεν μπορούσα να μαζέψω τα κομμάτια μου, τόσο νευρίαζα (φυσικά με όλους τους άλλους, όχι με εμένα), που τελικά ΔΕΝ ήμουν εκεί.
Μετά από αρκετή ώρα, ο σύζυγος μπήκε στο δωμάτιο με πανοπλία και ηρεμία, αποφασισμένος μάλλον να μην με πνίξει αυτή την Κυριακή στα νερά της τουαλέτας, και μαγικά, αφού εννοείται του μάλλιασε η γλώσσα, με έκανε να σηκωθώ ατάραχη να ετοιμαστώ αφενός να χειροκροτήσω τον τερματισμό ανθρώπων από όλες τις γωνίες της γης στο Παναθηναϊκό στάδιο και αφετέρου να μαζέψω τον γιο μου που ήταν στο Ζάππειο με τους συνήθεις ύποπτους.
Την μέρα έλουζε ένας λαμπερός ήλιος και από την ώρα που αρχίσαμε να περπατάμε στην Λεωφόρο Β. Κωνσταντίνου και βλέπαμε ανθρώπους καθισμένους, ξαπλωμένους, χαμογελαστούς, υπερήφανους από την υπερπροσπάθεια, το vibe στην ατμόσφαιρα έβαλε στα - ομολογουμένως βαριά, πλέον - πόδια μου φτερά.
Επειδή είχε μεσημεριάσει, βρήκαμε μια υπέροχη θέση μπροστά, κοντά στην είσοδο του σταδίου σε απόσταση αναπνοής από όσους τερμάτιζαν και μείναμε να τους χειροκροτήσουμε.
Είδα υπέροχες εικόνες, υπέροχους ανθρώπους να τερματίζουν μετά από 3, 4, 5 και βάλε ώρες, χωρίς αυτό να έχει καμία απολύτως σημασία. Μεγάλους ανθρώπους, αρχοντικούς, καμαρωτούς, νέους με πείσμα και πλατιά χαμόγελα στα τελευταία μέτρα, ξένους με κλαδιά ελιάς στα χέρια, μπαμπάδες με μωρά στα καρότσια, ζευγάρια εξαντλημένα πιασμένα χέρι χέρι, συγκλονιστική μαμά να φοράει τον μάρσιπο με το μωρό της λίγο πριν διασχίσει τα τελευταία μέτρα του απίθανου κατορθώματος, γιο που έτρεμαν τα γόνατά του, όχι από τα 42 χιλιόμετρα, αλλά από την συγκίνηση που έπαιρνε την μαμά του από το χέρι και τερμάτιζαν μαζί - απόλυτα ευτυχισμένη εκείνη στο αναπηρικό καροτσάκι της.
'Ολοι, μα όλοι, έφταναν και χαμογελούσαν, μας έστελναν φιλιά, έκαναν το σήμα της νίκης, έβγαζαν φωτογραφίες, φούσκωναν τα στήθη τους για να ανταπεξέλθουν στο μεγαλείο της δικής τους ηρωικής διαδρομής στα τελευταία μέτρα και προκαλούσαν επιφωνήματα θαυμασμού, δυνατά χειροκροτήματα και αλησμόνητα συναισθήματα στους θεατές.
Άλλο κλάμα εγώ εκεί. Με τίποτα δεν μπορούσα να συγκρατηθώ, σε όλους τους δρομείς, ακόμα και σε έναν γραφικό κοκκινοτρίχη με φακίδες που φορούσε χλαμύδα, έβρισκα κάτι που με συγκινούσε (αυτός ας πούμε είχε δεμένο πόδι) και τα δάκρυα έτρεχαν ασυγκράτητα κάτω από τα μεγάλα γυαλιά ηλίου.
Αυτή τη συγκίνηση, χαλάλι, την απήλαυσα. Μέχρι το βράδυ έτσουζαν τα μάτια μου και το κεφάλι μου το ένιωθα σαν κολοκύθα, αλλά ευτυχώς το έζησα και αυτό. Θα είχα πολύ μετανιώσει αν είχα αφήσει το mood swing να με κάνει άνω κάτω μέσα στους τέσσερις τοίχους.
Εντωμεταξύ, ο γιος μου όπου βρει, τρέχει.
Και τώρα μου λέει όλο χαρά, "Μαμά, έλα να κάνουμε Μαραθώνιο, εγώ θα τρέχω και εσύ θα κάθεσαι στο πλάι να κάνεις... μπράβο" και σκέφτομαι αυτές τις κανονικές μαμάδες που βλέπουν σε τέτοιους αγώνες τα παιδιά τους να τερματίζουν.
Μαλάκα μου, μια βδομάδα θα έκανα εγώ να επανέλθω.
p.s: για την ιστορία, ο φίλος μου τερμάτισε σε 3.45' και τα ξαδέλφια σε 4.15' και 4.50'.
και εγώ τερμάτισα, αλλά φαντάζεστε από τί.
29.10.10
Moodboard & Λέξεις.
Σήμερα η μέρα ήταν Walter-free και από το πρωί ασχολούμαστε με βιδώματα, γατόσπιτα, συναρμολογήσεις και τεράστιες σακούλες με ρούχα.
'Επρεπε να το κάνουμε αυτό, και ας ήταν λίγο σαν Κυριακή, γιατί πλατό του αλ-τσαντίρι νιουζ είχαμε καταντήσει.
'Ολα αυτά έγιναν αφού έκανα εγώ το καθιερωμένο εθιμοτυπικό:
Τραγούδησα το πρωί στον άντρα μου το κορόιδο Μουσολίνιιιιιιιι / κανείς σας δεν θα μείνειειειειειειει / και συ και η Ιταλία, η πατρίδα σου η γελοία, τρέμετε όλοι το χακίίίίίίίίί΄(τσιριχτά). Γελάω/άμε υπερβολικά με αυτή την μαλακία που κάνω ΚΑΘΕ 28η ανελλιπώς. Σημαία πάντως δεν βγάζουμε στο μπαλκόνι.
Ανεξαρτήτως εθνικής εορτής, η μέρα σήμερα μου φάνηκε πως είχε ρίξει κάτι νοσταλγικό στην ατμόσφαιρα. 'Ισως ήταν ο θόρυβος του αέρα όταν φυσούσε, ή το γκρίζο του ουρανού, ή ακόμα και το ότι το σπίτι ήταν υπερβολικά σιωπηλό, πάντως στο μυαλό μου στροβιλίζονταν διαρκώς εικόνες.
Ήθελα ένα cappuccino με ξυλάκι κανέλλας και φλούδα πορτοκάλι στο Petit Fleur στο Χαλάνδρι και να ακούω γαλλική μουσική άλλων δεκαετιών από βινύλιο, ενώ θα φοράω ολοκαίνουργια brogues μποτίνια και το τακούνι τους θα κάνει ταπ ταπ στο ρετρό πλακάκι.
Μόλις έβγαινα έξω, θα τυλιγόμουν σε μία μακριά, chunky μάλλινη ζακέτα και ένα ζακάρ κασκόλ από αυτά που τελειώνουν οριακά στο κάτω χείλος και κρέμονται μέχρι τα γόνατα και τις κάνουν όλες να φαίνονται ωραίες και στυλάτες.
Θα περπατούσα στους δρόμους του Λονδίνου πάντα με ακουστικά, και θα άκουγα οπωσδήποτε Flunk - δεν θα βιαζόμουν. Θυμάμαι τα πρωινά στο Λονδίνο που έτρεχα να πάω στην δουλειά, άκουγα πάντα κάτι στην τσίτα, πολύ μπιτάτο, για να μου δώσει ρυθμό, παλμό, να είναι τα βήματα μου γρήγορα και η διάθεσή μου ανεβασμένη. Στον γυρισμό, άραζα με τσιλαουτιές μέσα στο μετρό.
Μετά θα πήγαινα σε σπίτι φίλων, από αυτά που η διακόσμηση είναι λίγο Ikea και λίγο vintage, οι τοίχοι έχουν πάντα χρώμα και η παρέα είναι μαλτινάσιοναλ, μαλτικάλτσουραλ και μαλτισέξουαλ. Θα καθόμασταν όλοι στο πάτωμα, πάνω σε κάτι-σαν-φλοκάτη και θα πίναμε κόκκινο κρασί με παγάκια μέχρι τελικής πτώσεως. Κάποιοι μπορεί να έτρωγαν και αχνιστή σούπα βελουτέ. Δεν υπάρχουν ανταγωνισμοί και αντιπάθειες σε αυτές τις συναντήσεις. Όλοι είναι κουλ, τα χείλια τους γίνονται μωβ μπλαβί από το κρασί και φεύγουν όταν έχει αρχίσει να χαράζει. Από το cd ακούγεται κάτι απροσδιόριστο, πολλές φορές και Gathering.
Στον γυρισμό είμαι πάντα λίγο πιο στραπατσαρισμένη, πιο τσαλακωμένη. Μου μιλάνε διάφορα ρημάδια των δρόμων, αλλά δεν ακούω γιατί στ'αυτιά μου τραγουδάει η Cat Power,
we've lived in bars
and danced on tables
hotels trains and ships that sail
we swim with sharks
and fly with aeroplanes out of here
out of here
To αεροπλάνο με πάει στο σπίτι μου. Το σπίτι μου είναι καθαρό, γλυκό, τακτοποιημένο και μυρίζει βανίλια. Ο Dario με περιμένει στο δωμάτιό μας, κάτω από το πιο αφρουλένιο πάπλωμα του κόσμου και σεντόνια από αιγυπτιακό βαμβάκι.
Μετά από λίγες ώρες, και ενώ ο ήλιος τρυπώνει από όλες τις χαραμάδες, η πόρτα ανοίγει και μέσα μπαίνουν ο γιος μου με την κόρη μου, μας πνίγουν στα φιλιά και τώρα το δωμάτιο μυρίζει προδέρμ και χαμομήλι. Ανοίγω το ραδιόφωνο και ακούγεται κάτι τόσο απόλυτα χαρούμενο σαν το Get Happy που τραγουδούσε η Judy Garland στα 50s....
Κάπως έτσι θα μπορούσε να είναι το moodboard της πρόσφατης ζωής μου.
Προτεινόμενο playlist γι'αυτό το post:
Serge Gainsbourg - Les sucettes
Saint Etienne - Sylvie
Flunk - Six seven times
Moloko - Familiar Feeling
Tracey Thorn - Why does the wind
Loopa Scava meets Cayetano - The Rain comes again
The Gathering - Saturnine
CocoRosie - Beautiful Boyz
Cat Power - Lived in Bars
Bat for Lashes - Daniel
I got you on tape - Somersault
Goldfrapp - Happiness
Judy Garland - Get Happy
Εμπρός, ανάψτε και ένα τσιγάρο και για 'μενα, νωρίς είναι ακόμα, αρκεί να επιτρέπεται. Και το εννοώ αυτό.
'Ονειρα γλυκά, με πολλές μουσικές.
'Επρεπε να το κάνουμε αυτό, και ας ήταν λίγο σαν Κυριακή, γιατί πλατό του αλ-τσαντίρι νιουζ είχαμε καταντήσει.
'Ολα αυτά έγιναν αφού έκανα εγώ το καθιερωμένο εθιμοτυπικό:
Τραγούδησα το πρωί στον άντρα μου το κορόιδο Μουσολίνιιιιιιιι / κανείς σας δεν θα μείνειειειειειειει / και συ και η Ιταλία, η πατρίδα σου η γελοία, τρέμετε όλοι το χακίίίίίίίίί΄(τσιριχτά). Γελάω/άμε υπερβολικά με αυτή την μαλακία που κάνω ΚΑΘΕ 28η ανελλιπώς. Σημαία πάντως δεν βγάζουμε στο μπαλκόνι.
Ανεξαρτήτως εθνικής εορτής, η μέρα σήμερα μου φάνηκε πως είχε ρίξει κάτι νοσταλγικό στην ατμόσφαιρα. 'Ισως ήταν ο θόρυβος του αέρα όταν φυσούσε, ή το γκρίζο του ουρανού, ή ακόμα και το ότι το σπίτι ήταν υπερβολικά σιωπηλό, πάντως στο μυαλό μου στροβιλίζονταν διαρκώς εικόνες.
Ήθελα ένα cappuccino με ξυλάκι κανέλλας και φλούδα πορτοκάλι στο Petit Fleur στο Χαλάνδρι και να ακούω γαλλική μουσική άλλων δεκαετιών από βινύλιο, ενώ θα φοράω ολοκαίνουργια brogues μποτίνια και το τακούνι τους θα κάνει ταπ ταπ στο ρετρό πλακάκι.
Μόλις έβγαινα έξω, θα τυλιγόμουν σε μία μακριά, chunky μάλλινη ζακέτα και ένα ζακάρ κασκόλ από αυτά που τελειώνουν οριακά στο κάτω χείλος και κρέμονται μέχρι τα γόνατα και τις κάνουν όλες να φαίνονται ωραίες και στυλάτες.
Θα περπατούσα στους δρόμους του Λονδίνου πάντα με ακουστικά, και θα άκουγα οπωσδήποτε Flunk - δεν θα βιαζόμουν. Θυμάμαι τα πρωινά στο Λονδίνο που έτρεχα να πάω στην δουλειά, άκουγα πάντα κάτι στην τσίτα, πολύ μπιτάτο, για να μου δώσει ρυθμό, παλμό, να είναι τα βήματα μου γρήγορα και η διάθεσή μου ανεβασμένη. Στον γυρισμό, άραζα με τσιλαουτιές μέσα στο μετρό.
Μετά θα πήγαινα σε σπίτι φίλων, από αυτά που η διακόσμηση είναι λίγο Ikea και λίγο vintage, οι τοίχοι έχουν πάντα χρώμα και η παρέα είναι μαλτινάσιοναλ, μαλτικάλτσουραλ και μαλτισέξουαλ. Θα καθόμασταν όλοι στο πάτωμα, πάνω σε κάτι-σαν-φλοκάτη και θα πίναμε κόκκινο κρασί με παγάκια μέχρι τελικής πτώσεως. Κάποιοι μπορεί να έτρωγαν και αχνιστή σούπα βελουτέ. Δεν υπάρχουν ανταγωνισμοί και αντιπάθειες σε αυτές τις συναντήσεις. Όλοι είναι κουλ, τα χείλια τους γίνονται μωβ μπλαβί από το κρασί και φεύγουν όταν έχει αρχίσει να χαράζει. Από το cd ακούγεται κάτι απροσδιόριστο, πολλές φορές και Gathering.
Στον γυρισμό είμαι πάντα λίγο πιο στραπατσαρισμένη, πιο τσαλακωμένη. Μου μιλάνε διάφορα ρημάδια των δρόμων, αλλά δεν ακούω γιατί στ'αυτιά μου τραγουδάει η Cat Power,
we've lived in bars
and danced on tables
hotels trains and ships that sail
we swim with sharks
and fly with aeroplanes out of here
out of here
To αεροπλάνο με πάει στο σπίτι μου. Το σπίτι μου είναι καθαρό, γλυκό, τακτοποιημένο και μυρίζει βανίλια. Ο Dario με περιμένει στο δωμάτιό μας, κάτω από το πιο αφρουλένιο πάπλωμα του κόσμου και σεντόνια από αιγυπτιακό βαμβάκι.
Μετά από λίγες ώρες, και ενώ ο ήλιος τρυπώνει από όλες τις χαραμάδες, η πόρτα ανοίγει και μέσα μπαίνουν ο γιος μου με την κόρη μου, μας πνίγουν στα φιλιά και τώρα το δωμάτιο μυρίζει προδέρμ και χαμομήλι. Ανοίγω το ραδιόφωνο και ακούγεται κάτι τόσο απόλυτα χαρούμενο σαν το Get Happy που τραγουδούσε η Judy Garland στα 50s....
Κάπως έτσι θα μπορούσε να είναι το moodboard της πρόσφατης ζωής μου.
Προτεινόμενο playlist γι'αυτό το post:
Serge Gainsbourg - Les sucettes
Saint Etienne - Sylvie
Flunk - Six seven times
Moloko - Familiar Feeling
Tracey Thorn - Why does the wind
Loopa Scava meets Cayetano - The Rain comes again
The Gathering - Saturnine
CocoRosie - Beautiful Boyz
Cat Power - Lived in Bars
Bat for Lashes - Daniel
I got you on tape - Somersault
Goldfrapp - Happiness
Judy Garland - Get Happy
Εμπρός, ανάψτε και ένα τσιγάρο και για 'μενα, νωρίς είναι ακόμα, αρκεί να επιτρέπεται. Και το εννοώ αυτό.
'Ονειρα γλυκά, με πολλές μουσικές.
26.10.10
THE project (vol.I)
Χάθηκα λίγο αυτές τις μέρες.
Χάθηκα λίγο αυτές τις μέρες?
'Η μου φαίνεται γιατί έχω γίνει addicted to posting...?
Έκανα όμως πράγματα, μεταξύ των οποίων και βαφή μαλλιών μόνη μου, στο μπάνιο μου (Κορρέ, Σκούρο Ξανθό του Μελιού or something like that) στα κλεφτά - μέσα σε 45 λεπτά όλη η διαδικασία -ενώ ετοιμαζόμασταν οικογενειακώς να βγούμε για κυριακάτικο γεύμα. Μία τεράστια σφυρίδα 9 κιλά που έπιασε ο μεγάλος Walter στις φθινοπωρινές περιπλανήσεις του στο Ιούνιο. Ο δικός μου, ο μικρός, είπε πώς ναι, θέλει και αυτός την επόμενη φορά να πάει για ψάρεμα, αλλά εγώ δεν ξέρω... με έπιασαν οι ευαισθησίες μου και ξαναθυμήθηκα μία από τις κορυφαίες στιγμές μου ως παιδί, τότε που πέταξα όλα τα ψάρια ενός ψαρά στην Χαλκιδική ξανά στη θάλασσα, μήπως καταφέρει κανένα και σωθεί.
Και έκανα βέβαια και πράγματα για το νο2.
Μην αγωνιάτε φίλοι, θα έχει το παιδί κορμάκι να βάλει. Θα έχει και ολοκαίνουργια, ολόλευκα καλύμματα στο καλάθι του (σιχαίνομαι την λέξη καλαθ-ΟΥΝΑ, δεν ξέρω γιατί!), θα έχει και αυτοκόλλητα για τον τοίχο του, μπιμπερόν χωρίς bpa και 4 μέτρα ύφασμα που θα γίνουν κουρτίνα.
Και κατά τα φαινόμενα, μάλλον θα έχει και δωμάτιο, καθώς από το πάνικ ρουμ έχει μεταφερθεί όλο το πάνικ στο σαλόνι (εκτός φυσικά από την Λούνα, δεν μας κάνει ακόμα καρδιά...) και το υπόλοιπο περιμένει, βαμμένο παρακαλώ, να μεταμορφωθεί σε baby's room!
Η απόδειξη βέβαια, έχει φωτογραφηθεί (και λίγο το όπισθεν του μπαμπά επίσης). 'Ολη η πιθανή και μη σαβούρα του σπιτιού, όλη η ξεχασμένη, σκονισμένη παλιατζουρία και λίγοι προσωπικοί θησαυροί, μεταφέρθηκαν στο σαλόνι για αναπροσαρμογή, ανακύκλωση, χάρισμα ή πέταμα - το σαλόνι βέβαια εκτός από look σκουπιδιάρικο του δήμου, έγινε και απροσπέλαστο για socialising. Εννοείται ότι δεν έχουμε ακόμα ξεμπερδέψει με όλα αυτά, αλλά έχουμε λίγο ελαφρύνει την κατάσταση.
Ok, το ξέρω ότι ξεκινήσαμε κάπως έτσι....
Αλλά ευελπιστούμε να καταλήξουμε σε κάτι τόσο χαρούμενο, χαριτωμένα κοριτσίστικο, προφανώς λιγότερο τέλειο, αλλά εντελώς αγαπησιάρικο, όπως αυτά:
Το ξαναλέω, και κλείνω μάτι γιατί μου αρέσει... Stay Tuned!
(φώτος 1,2 από http://decor8blog.com/ και 3 από http://www.mrsboho.blogspot.com/)
Χάθηκα λίγο αυτές τις μέρες?
'Η μου φαίνεται γιατί έχω γίνει addicted to posting...?
Έκανα όμως πράγματα, μεταξύ των οποίων και βαφή μαλλιών μόνη μου, στο μπάνιο μου (Κορρέ, Σκούρο Ξανθό του Μελιού or something like that) στα κλεφτά - μέσα σε 45 λεπτά όλη η διαδικασία -ενώ ετοιμαζόμασταν οικογενειακώς να βγούμε για κυριακάτικο γεύμα. Μία τεράστια σφυρίδα 9 κιλά που έπιασε ο μεγάλος Walter στις φθινοπωρινές περιπλανήσεις του στο Ιούνιο. Ο δικός μου, ο μικρός, είπε πώς ναι, θέλει και αυτός την επόμενη φορά να πάει για ψάρεμα, αλλά εγώ δεν ξέρω... με έπιασαν οι ευαισθησίες μου και ξαναθυμήθηκα μία από τις κορυφαίες στιγμές μου ως παιδί, τότε που πέταξα όλα τα ψάρια ενός ψαρά στην Χαλκιδική ξανά στη θάλασσα, μήπως καταφέρει κανένα και σωθεί.
Και έκανα βέβαια και πράγματα για το νο2.
Μην αγωνιάτε φίλοι, θα έχει το παιδί κορμάκι να βάλει. Θα έχει και ολοκαίνουργια, ολόλευκα καλύμματα στο καλάθι του (σιχαίνομαι την λέξη καλαθ-ΟΥΝΑ, δεν ξέρω γιατί!), θα έχει και αυτοκόλλητα για τον τοίχο του, μπιμπερόν χωρίς bpa και 4 μέτρα ύφασμα που θα γίνουν κουρτίνα.
Και κατά τα φαινόμενα, μάλλον θα έχει και δωμάτιο, καθώς από το πάνικ ρουμ έχει μεταφερθεί όλο το πάνικ στο σαλόνι (εκτός φυσικά από την Λούνα, δεν μας κάνει ακόμα καρδιά...) και το υπόλοιπο περιμένει, βαμμένο παρακαλώ, να μεταμορφωθεί σε baby's room!
Η απόδειξη βέβαια, έχει φωτογραφηθεί (και λίγο το όπισθεν του μπαμπά επίσης). 'Ολη η πιθανή και μη σαβούρα του σπιτιού, όλη η ξεχασμένη, σκονισμένη παλιατζουρία και λίγοι προσωπικοί θησαυροί, μεταφέρθηκαν στο σαλόνι για αναπροσαρμογή, ανακύκλωση, χάρισμα ή πέταμα - το σαλόνι βέβαια εκτός από look σκουπιδιάρικο του δήμου, έγινε και απροσπέλαστο για socialising. Εννοείται ότι δεν έχουμε ακόμα ξεμπερδέψει με όλα αυτά, αλλά έχουμε λίγο ελαφρύνει την κατάσταση.
Ok, το ξέρω ότι ξεκινήσαμε κάπως έτσι....
Αλλά ευελπιστούμε να καταλήξουμε σε κάτι τόσο χαρούμενο, χαριτωμένα κοριτσίστικο, προφανώς λιγότερο τέλειο, αλλά εντελώς αγαπησιάρικο, όπως αυτά:
Το ξαναλέω, και κλείνω μάτι γιατί μου αρέσει... Stay Tuned!
(φώτος 1,2 από http://decor8blog.com/ και 3 από http://www.mrsboho.blogspot.com/)
21.10.10
Aθώες ανησυχίες μιας ζαλισμένης μαμάς.
Αυτές τις ημέρες έχουμε απλά ξεπατωθεί.
Λόγω του προβλήματος στο πόδι που έχει εδώ και ένα μήνα η κυρία Ελένη, δεν έχουμε βοήθεια από πουθενά, αλλά τρέχουμε ασταμάτητα από τα βρεφικά πολυκαταστήματα στο γιατρό, από το κολυμβητήριο στο δημιουργικό εργαστήρι και από το Golden Hall στο Ζάππειο, ενώ ταυτόχρονα όταν χρειάζεται κανονίζουμε διάφορους μαγικούς συνδιασμούς για την παραλαβή του Walter από την θεία του, ή την παράδοσή του στην γιαγιά την ώρα που επιστρέφει από την δουλειά.
Ευτυχώς, τώρα δεν δουλεύω.
Δυστυχώς, είμαι σχεδόν στον 9ο.
Ευτυχώς, γιατί βλέπω ένα παιδί να ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μου ευτυχισμένο, υπέροχο και τρυφερό. Να απολαμβάνει την μαμά του και τον μπαμπά του και ταυτόχρονα να γίνεται όλο και πιο ανεξάρτητος, πιο δυνατός και πιο σίγουρος, γιατί η παρουσία πλέον των γονιών του δεν είναι αμφίβολη, αλλά αδιαμφισβήτητη.
Ευτυχώς, γιατί είμαστε η απόλυτη οικογένεια. Λόγω της ιδιομορφίας της δουλειάς του μπαμπά, είμαστε όλη μέρα μία σφιχτή αγκαλιά για τρείς (ναι, δεν την ξεχνάω, έχουμε ανάμεσά μας και την κοιλούμπα) και μαθαίνουμε διαρκώς ο ένας από τον άλλον. Περνάμε μοναδικές στιγμές, δεν πνίγουμε τα γέλια μας, αλλά τα νεύρα μας και - μιλώντας για τον ευατό μου - θα έλεγα ότι είμαι γεμάτη 100%.
Τις δυσκολίες μιας εγκύου που τρέχει διαρκώς πίσω από ένα ζωηρό αγόρι 2,5 ετών ας μην την ξανααναλύσω και γίνω κουραστική, είναι αυτονόητες.
Σήμερα όμως, ζώντας για λίγο την ζωή μίας μη εργαζόμενης μαμάς αν και όχι με την τυπική έννοια του όρου, μπήκα στην διαδικασία να σκεφτώ τί τελικά είναι καλύτερο.
Να αποχαιρετάς, αναίμακτα πρέπει να ομολογήσω, το παιδάκι σου με μία σφιχτή αγκαλιά και ένα ζουμερό φιλί κάθε πρωί και να το βλέπεις πάλι στις 7 το απόγευμα, μαθαίνοντας τα νέα του σαν μία ιστοριούλα που σου διηγούνται άλλοι, ή να ζεις την ζωή του καθημερινά έτσι όπως η χελώνα κουβαλάει το καβούκι της. Τόσο απόλυτα.
Υπάρχει βέβαια και η μέση λύση, που εγώ δεν την ακούω καν. Δεν μπορώ να την εφαρμόσω ούτε πρακτικά, ούτε σαν φιλοσοφία και επειδή γράφω και ειλικρινά, μου την βαράει και λίγο.
Δεν δουλεύω, αλλά έχω νταντά, καθαρίστρια και μαγείρισσα, τις οποίες κουβαλάω μέχρι και στις διακοπές γιατί πολύ απλά δεν ξέρω να κοιμίζω, να καθαρίζω, να διασκεδάζω και να διαπαιδαγωγώ το μωρό μου επειδή είμαι πολύ απασχολημένη με μάνι-πέντι, yogalates, beauty sleep και μαθήματα αγγειοπλαστικής.
Fuck that. Poor kids.
Τέλος πάντων, μεταξύ των άλλων δύο προφανώς πιο νορμάλ επιλογών, δεν είμαι εγώ αυτή που θα δώσει την απάντηση καθώς μιλάμε για την νούμερο ένα ανησυχία που στροβιλίζει στα μαμαδομυαλά από τότε που η γυναικεία χειραφέτηση σάρωσε τις φιλοσοφίες και τις πεποιθήσεις όπως ο τυφώνας Κατρίνα τα φράγματα της Νέας Ορλεάνης.
Στην πλειοψηφία τους, γιατί εννοείται ότι υπάρχουν πάντα οι φωτεινές εξαιρέσεις, οι μαμάδες που δεν εργάζονται είναι λιγότερο "ενδιαφέρουσες" από εκείνες που εργάζονται. Και αυτό γιατί αναγκαστικά περιορίζουν τα ερεθίσματά τους στις καταστάσεις εκείνες που αφορούν το παιδί τους. Περιορίζουν και τον κύκλο τους, γιατί οι συζητήσεις που πλέον τις ενδιαφέρουν και μπορούν να αναπτύξουν με ευφράδεια, είναι φυσικό και επόμενο να μην αφορούν όλες τις υποψήφιες γυναίκες-φίλες.
Έτσι, δημιουργούν μία ζωντανή, πολύβουη μαμαδοπαρέα, με τρελό expertise στα νηπιαγωγεία και τις εξωσχολικές δραστηριότητες και με ωραίες ιδέες για δημιουργική απασχόληση και εκδρομές, που όμως κινδυνεύει να τις εγκλωβίσει και τελικά να τις καταπιεί όπως η ταραντούλα. Κάποια στιγμή τα παιδιά θα φύγουν από την αγκαλιά τους και οι μαμαδοπαρέες δεν θα έχουν σημαντικό λόγο ύπαρξης. Και τότε θα αρχίσουν να βιώνουν μία πραγματικότητα λίγο πιο μοναχική από αυτό που είχαν φανταστεί. Αλλά ίσως πιο γεμάτη από υπέροχες αναμνήσεις, από συγκλονιστικές στιγμές που τις έζησαν όλες σαν πρωταγωνίστριες και ίσως, αυτό από μόνο του να είναι αρκετά δυνατό για να τους επιτρέψει να αράξουν στην συνέχεια με γαλήνη και αυτογνωσία.
Από την άλλη, η εργαζόμενη μαμά εύχεται να είχε περισσότερες ώρες το 24ωρο για να μπορέσει να συντονίσει όλα αυτά που έχει να κάνει. Για να βρει την χρυσή ισορροπία με το παιδί, τον εαυτό, την δουλειά και τον κύκλο της. Είναι πολύ αγχωτικό και πολύ δύσκολο να ισορροπείς πάνω σε στιλέτος και να τρέχεις με τα air max millenium με τις ίδιες ακριβώς πιθανότητες επιτυχίας.
Είναι όπως εξαιρετικά αναζωογονητικό να βγαίνεις ένα βράδυ για κρασί με την κυρία Δημοφιλία του γραφείου και την επόμενη μέρα να τρέχεις να προλάβεις παιδικό πάρτι στους παιδότοπους που τόσο κράζεις. Έχει πλάκα να σε φλερτάρουν 25χρονα που την έχουν δει γκόμενοι μέσα σε meetings και το απόγευμα να πηγαίνετε με τον άντρα της ζωής σου καροτσάδα στο Θησείο.
Την ώρα όπως που το παιδί σου θα χτυπήσει, θα αρρωστήσει, θα κλάψει, παίζει και να μην είσαι εκεί. Και όταν θα θέλει μία αγκαλιά να κουρνιάσει, μπορεί και να μην είναι η δική σου. 'Οταν θα μάθει να διαβάζει, μάλλον δεν θα είσαι η πρώτη που θα το ακούσει, και όταν θα μάθει να μετράει, τα δάχτυλα που θα τεντώνονται μπροστά του, ίσως και να μην είναι τα δικά σου. Ίσως και να πάρεις τηλέφωνο για να ακούσεις την φωνή του και η καρδιά σου να σφιχτεί. Πάλι προτεινόμενη για Όσκαρ β' γυναικείου.
'Οσο γράφω, τόσο περισσότερο πιστεύω ότι δεν θα καταλήξω πουθενά.
Πιστεύω ακράδαντα ότι οι όλοι οι άνθρωποι, ακόμα και αν χαρακτηρίζονται από ελάχιστα ψήγματα δημιουργικότητας πρέπει να βρίσκουν διεξόδους να την διοχετεύουν και να την αναπαράγουν. Και πως ακόμα και η μίνιμουμ επαγγελματική δραστηριοποίηση μόνο καλό μπορεί να επιφέρει στην προσωπικότητά τους. Δεν υπάρχει τίποτα πιο βαρετό και απογοητευτικό για μένα, από τις απόλυτα μονοδιάστατες γυναίκες που ανοίγουν το στόμα τους το πρωί και ξέρεις τί θα πουν, που το κλείνουν το βράδυ και σε έχει πάρει ο ύπνος πριν σου πουν καληνύχτα, ανίκανες να αναγνωρίσουν άλλο ανθρώπινο είδος εκτός από τις συναδέλφισσες μαμάδες - ηρωίδες αυτού του κόσμου.
Τελικά, τί αναμενόμενα θεωρητικό απόφθεγμα, και οι άλλες οι μαμάδες πρέπει να παλέψουν σκληρά, λες και δεν τους έφταναν οι μάχες που δίνουν καθημερινά, για να βρουν μία χρυσή τομή, να μην παρασυρθούν από τα λεφτά και την εξουσία που συνεπάγεται η αδυσώπητη καριέρα, και τελικά καταντήσουν να μεγαλώσουν μέσα στο σπίτι τους έναν ξένο.
Οι σχέσεις με τα παιδιά δεν χτίζονται απλά, ούτε φυσικά. Θέλει πολύ δουλειά. Περισσότερη από ότι χρειάζεται μέσα στην εταιρεία. Αλλά είναι πολύ μεγαλύτερη η ανταμοιβή.
Δεν μπαλαντζάρεται με μπόνους. 'Η μήπως... εξαρτάται από το μπόνους; (φινάλε Inception style).
Λόγω του προβλήματος στο πόδι που έχει εδώ και ένα μήνα η κυρία Ελένη, δεν έχουμε βοήθεια από πουθενά, αλλά τρέχουμε ασταμάτητα από τα βρεφικά πολυκαταστήματα στο γιατρό, από το κολυμβητήριο στο δημιουργικό εργαστήρι και από το Golden Hall στο Ζάππειο, ενώ ταυτόχρονα όταν χρειάζεται κανονίζουμε διάφορους μαγικούς συνδιασμούς για την παραλαβή του Walter από την θεία του, ή την παράδοσή του στην γιαγιά την ώρα που επιστρέφει από την δουλειά.
Ευτυχώς, τώρα δεν δουλεύω.
Δυστυχώς, είμαι σχεδόν στον 9ο.
Ευτυχώς, γιατί βλέπω ένα παιδί να ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μου ευτυχισμένο, υπέροχο και τρυφερό. Να απολαμβάνει την μαμά του και τον μπαμπά του και ταυτόχρονα να γίνεται όλο και πιο ανεξάρτητος, πιο δυνατός και πιο σίγουρος, γιατί η παρουσία πλέον των γονιών του δεν είναι αμφίβολη, αλλά αδιαμφισβήτητη.
Ευτυχώς, γιατί είμαστε η απόλυτη οικογένεια. Λόγω της ιδιομορφίας της δουλειάς του μπαμπά, είμαστε όλη μέρα μία σφιχτή αγκαλιά για τρείς (ναι, δεν την ξεχνάω, έχουμε ανάμεσά μας και την κοιλούμπα) και μαθαίνουμε διαρκώς ο ένας από τον άλλον. Περνάμε μοναδικές στιγμές, δεν πνίγουμε τα γέλια μας, αλλά τα νεύρα μας και - μιλώντας για τον ευατό μου - θα έλεγα ότι είμαι γεμάτη 100%.
Τις δυσκολίες μιας εγκύου που τρέχει διαρκώς πίσω από ένα ζωηρό αγόρι 2,5 ετών ας μην την ξανααναλύσω και γίνω κουραστική, είναι αυτονόητες.
Σήμερα όμως, ζώντας για λίγο την ζωή μίας μη εργαζόμενης μαμάς αν και όχι με την τυπική έννοια του όρου, μπήκα στην διαδικασία να σκεφτώ τί τελικά είναι καλύτερο.
Να αποχαιρετάς, αναίμακτα πρέπει να ομολογήσω, το παιδάκι σου με μία σφιχτή αγκαλιά και ένα ζουμερό φιλί κάθε πρωί και να το βλέπεις πάλι στις 7 το απόγευμα, μαθαίνοντας τα νέα του σαν μία ιστοριούλα που σου διηγούνται άλλοι, ή να ζεις την ζωή του καθημερινά έτσι όπως η χελώνα κουβαλάει το καβούκι της. Τόσο απόλυτα.
Υπάρχει βέβαια και η μέση λύση, που εγώ δεν την ακούω καν. Δεν μπορώ να την εφαρμόσω ούτε πρακτικά, ούτε σαν φιλοσοφία και επειδή γράφω και ειλικρινά, μου την βαράει και λίγο.
Δεν δουλεύω, αλλά έχω νταντά, καθαρίστρια και μαγείρισσα, τις οποίες κουβαλάω μέχρι και στις διακοπές γιατί πολύ απλά δεν ξέρω να κοιμίζω, να καθαρίζω, να διασκεδάζω και να διαπαιδαγωγώ το μωρό μου επειδή είμαι πολύ απασχολημένη με μάνι-πέντι, yogalates, beauty sleep και μαθήματα αγγειοπλαστικής.
Fuck that. Poor kids.
Τέλος πάντων, μεταξύ των άλλων δύο προφανώς πιο νορμάλ επιλογών, δεν είμαι εγώ αυτή που θα δώσει την απάντηση καθώς μιλάμε για την νούμερο ένα ανησυχία που στροβιλίζει στα μαμαδομυαλά από τότε που η γυναικεία χειραφέτηση σάρωσε τις φιλοσοφίες και τις πεποιθήσεις όπως ο τυφώνας Κατρίνα τα φράγματα της Νέας Ορλεάνης.
Στην πλειοψηφία τους, γιατί εννοείται ότι υπάρχουν πάντα οι φωτεινές εξαιρέσεις, οι μαμάδες που δεν εργάζονται είναι λιγότερο "ενδιαφέρουσες" από εκείνες που εργάζονται. Και αυτό γιατί αναγκαστικά περιορίζουν τα ερεθίσματά τους στις καταστάσεις εκείνες που αφορούν το παιδί τους. Περιορίζουν και τον κύκλο τους, γιατί οι συζητήσεις που πλέον τις ενδιαφέρουν και μπορούν να αναπτύξουν με ευφράδεια, είναι φυσικό και επόμενο να μην αφορούν όλες τις υποψήφιες γυναίκες-φίλες.
Έτσι, δημιουργούν μία ζωντανή, πολύβουη μαμαδοπαρέα, με τρελό expertise στα νηπιαγωγεία και τις εξωσχολικές δραστηριότητες και με ωραίες ιδέες για δημιουργική απασχόληση και εκδρομές, που όμως κινδυνεύει να τις εγκλωβίσει και τελικά να τις καταπιεί όπως η ταραντούλα. Κάποια στιγμή τα παιδιά θα φύγουν από την αγκαλιά τους και οι μαμαδοπαρέες δεν θα έχουν σημαντικό λόγο ύπαρξης. Και τότε θα αρχίσουν να βιώνουν μία πραγματικότητα λίγο πιο μοναχική από αυτό που είχαν φανταστεί. Αλλά ίσως πιο γεμάτη από υπέροχες αναμνήσεις, από συγκλονιστικές στιγμές που τις έζησαν όλες σαν πρωταγωνίστριες και ίσως, αυτό από μόνο του να είναι αρκετά δυνατό για να τους επιτρέψει να αράξουν στην συνέχεια με γαλήνη και αυτογνωσία.
Από την άλλη, η εργαζόμενη μαμά εύχεται να είχε περισσότερες ώρες το 24ωρο για να μπορέσει να συντονίσει όλα αυτά που έχει να κάνει. Για να βρει την χρυσή ισορροπία με το παιδί, τον εαυτό, την δουλειά και τον κύκλο της. Είναι πολύ αγχωτικό και πολύ δύσκολο να ισορροπείς πάνω σε στιλέτος και να τρέχεις με τα air max millenium με τις ίδιες ακριβώς πιθανότητες επιτυχίας.
Είναι όπως εξαιρετικά αναζωογονητικό να βγαίνεις ένα βράδυ για κρασί με την κυρία Δημοφιλία του γραφείου και την επόμενη μέρα να τρέχεις να προλάβεις παιδικό πάρτι στους παιδότοπους που τόσο κράζεις. Έχει πλάκα να σε φλερτάρουν 25χρονα που την έχουν δει γκόμενοι μέσα σε meetings και το απόγευμα να πηγαίνετε με τον άντρα της ζωής σου καροτσάδα στο Θησείο.
Την ώρα όπως που το παιδί σου θα χτυπήσει, θα αρρωστήσει, θα κλάψει, παίζει και να μην είσαι εκεί. Και όταν θα θέλει μία αγκαλιά να κουρνιάσει, μπορεί και να μην είναι η δική σου. 'Οταν θα μάθει να διαβάζει, μάλλον δεν θα είσαι η πρώτη που θα το ακούσει, και όταν θα μάθει να μετράει, τα δάχτυλα που θα τεντώνονται μπροστά του, ίσως και να μην είναι τα δικά σου. Ίσως και να πάρεις τηλέφωνο για να ακούσεις την φωνή του και η καρδιά σου να σφιχτεί. Πάλι προτεινόμενη για Όσκαρ β' γυναικείου.
'Οσο γράφω, τόσο περισσότερο πιστεύω ότι δεν θα καταλήξω πουθενά.
Πιστεύω ακράδαντα ότι οι όλοι οι άνθρωποι, ακόμα και αν χαρακτηρίζονται από ελάχιστα ψήγματα δημιουργικότητας πρέπει να βρίσκουν διεξόδους να την διοχετεύουν και να την αναπαράγουν. Και πως ακόμα και η μίνιμουμ επαγγελματική δραστηριοποίηση μόνο καλό μπορεί να επιφέρει στην προσωπικότητά τους. Δεν υπάρχει τίποτα πιο βαρετό και απογοητευτικό για μένα, από τις απόλυτα μονοδιάστατες γυναίκες που ανοίγουν το στόμα τους το πρωί και ξέρεις τί θα πουν, που το κλείνουν το βράδυ και σε έχει πάρει ο ύπνος πριν σου πουν καληνύχτα, ανίκανες να αναγνωρίσουν άλλο ανθρώπινο είδος εκτός από τις συναδέλφισσες μαμάδες - ηρωίδες αυτού του κόσμου.
Τελικά, τί αναμενόμενα θεωρητικό απόφθεγμα, και οι άλλες οι μαμάδες πρέπει να παλέψουν σκληρά, λες και δεν τους έφταναν οι μάχες που δίνουν καθημερινά, για να βρουν μία χρυσή τομή, να μην παρασυρθούν από τα λεφτά και την εξουσία που συνεπάγεται η αδυσώπητη καριέρα, και τελικά καταντήσουν να μεγαλώσουν μέσα στο σπίτι τους έναν ξένο.
Οι σχέσεις με τα παιδιά δεν χτίζονται απλά, ούτε φυσικά. Θέλει πολύ δουλειά. Περισσότερη από ότι χρειάζεται μέσα στην εταιρεία. Αλλά είναι πολύ μεγαλύτερη η ανταμοιβή.
Δεν μπαλαντζάρεται με μπόνους. 'Η μήπως... εξαρτάται από το μπόνους; (φινάλε Inception style).
16.10.10
Τελευταία μέρα στο γραφείο.
Ωραία ήταν. Έμεινα μέχρι αργά, αλλά χωρίς άγχος, πέταξα τα χαρτιά μου που ήταν απλωμένα και σκονισμένα πάνω σε όλη την - ομολογουμένως μεγάλη - επιφάνεια του γραφείου μου, χάρισα ένα κοπίδι και ένα ψαλίδι στην Μαρία και ένα πορτοκαλί marker στην Ιωάννα.
'Εβγαλα και κάτι projects & κάτι κωλοbrief στο σφυρί και έκαναν όλοι τους αδιάφορους.
Μετά παραγγείλαμε Domino's jumbo πίτσες και αυτά τα καταπληκτικά cinnadots, μπουκίτσες ζύμης με κανέλλα και γλάσο. Χωρίς γλάσο δεν λέει. Όσοι το φοβήθηκαν γιατί η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για ένα παχύρευστο, κολλώδες, λευκό υγρό, επέστρεψαν για δεύτερο cinnadot με φουλ έξτρα.
Πήρα και την πρώτη μου ροζ κάρτα. Δεν μου έχουν ποτέ δώσει ροζ κάρτα. 'Ισως γιατί σαν κοριτσάκι, έφηβη, φίλη ή γκόμενα δεν ενέπνευσα ποτέ, κανέναν για ροζ κάρτα. Αλλά το κοριτσάκι μου... ενέπνευσε. Και έτσι πήραμε την πρώτη ροζ κάρτα μας ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ. How cute is that?
'Ολοι με κοιτάζαν με γλυκύτητα και τρυφερότητα, πήρα πολλές ευχές και αγκαλιές. Και πολλοί ζήλευαν, αλλά πραγματικά, με αυτή την πιο καλοπροαίρετη ζήλια που μπορεί να υπάρξει, όταν ανακοίνωνα με το πιο πλατύ μου χαμόγελο ότι "σήμερα είναι η τελευταία μου μέρα στο γραφείο".
Με κέρασαν τον καφέ, την τυρόπιττα, το νερό και τα παγάκια! Το τηλέφωνό μου χτύπησε ελάχιστα και τί ωραίο συναίσθημα να ξέρεις πως και να έχει γίνει καμία μαλακία, κανείς δεν πρόκειται να σου την χρεώσει. Αντίθετα, θα φοβηθούν και να σε πάρουν τηλέφωνο για να ζητήσουν να τους εξηγήσεις.
Εγώ σήμερα πάντως φόρεσα τον χαρούμενό μου εαυτό και έφυγα πετώντας.
Και όταν μου είπε η Άννα Μαρία πως "εμείς δεν θα σου λείψουμε μάλλον καθόλου, αλλά εσύ θα μας λείψεις πολύ", νομίζω ότι ξέρω πώς το εννοεί.
Αυτό το "εμείς" δεν είναι προσωπικό φυσικά, αλλά είναι μεγάλο πράγμα να ξεφεύγεις για έναν τόσο ευχάριστο λόγο από την ρουτίνα του γραφείου. Από το άγχος, την τσίτα και την μονοτονία που καμιά φορά σε πνίγει, από τις ίντριγκες, τις αδικίες και τα νεύρα, από τις περίεργες απαιτήσεις και από το σκότωμα των ιδεών για τις οποίες είσαι τόσο περήφανος. Μεγάλο πράγμα να περνάς από αυτό τον κόσμο στις προδέρμ μυρωδιές και και τις bpa free πιπίλες για λίγο.
Το γραφείο (αυτό το στον Παράδεισο Αμαρουσίου, ή κάποιο άλλο που θα του μοιάζει, κάπου αλλού) θα είναι εκεί, και οι μεγάλοι πολυεθνικοί πελάτες, επίσης.
Το μωρό μου όμως θα είναι μόνο μια φορά μωράκι ημερών, μηνών και το πρώτο του χαμόγελο ή δοντάκι μόνο μία φορά θα είναι... πρώτο.
Δεν θέλω σε καμία περίπτωση να χάσω ούτε λεπτό από την ανάσα του.
Ας κάνω και για ένα διάστημα καριέρα στην μητρότητα, λοιπόν.
Και μάλιστα φουλ τάιμ.
'Εβγαλα και κάτι projects & κάτι κωλοbrief στο σφυρί και έκαναν όλοι τους αδιάφορους.
Μετά παραγγείλαμε Domino's jumbo πίτσες και αυτά τα καταπληκτικά cinnadots, μπουκίτσες ζύμης με κανέλλα και γλάσο. Χωρίς γλάσο δεν λέει. Όσοι το φοβήθηκαν γιατί η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για ένα παχύρευστο, κολλώδες, λευκό υγρό, επέστρεψαν για δεύτερο cinnadot με φουλ έξτρα.
Πήρα και την πρώτη μου ροζ κάρτα. Δεν μου έχουν ποτέ δώσει ροζ κάρτα. 'Ισως γιατί σαν κοριτσάκι, έφηβη, φίλη ή γκόμενα δεν ενέπνευσα ποτέ, κανέναν για ροζ κάρτα. Αλλά το κοριτσάκι μου... ενέπνευσε. Και έτσι πήραμε την πρώτη ροζ κάρτα μας ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ. How cute is that?
'Ολοι με κοιτάζαν με γλυκύτητα και τρυφερότητα, πήρα πολλές ευχές και αγκαλιές. Και πολλοί ζήλευαν, αλλά πραγματικά, με αυτή την πιο καλοπροαίρετη ζήλια που μπορεί να υπάρξει, όταν ανακοίνωνα με το πιο πλατύ μου χαμόγελο ότι "σήμερα είναι η τελευταία μου μέρα στο γραφείο".
Με κέρασαν τον καφέ, την τυρόπιττα, το νερό και τα παγάκια! Το τηλέφωνό μου χτύπησε ελάχιστα και τί ωραίο συναίσθημα να ξέρεις πως και να έχει γίνει καμία μαλακία, κανείς δεν πρόκειται να σου την χρεώσει. Αντίθετα, θα φοβηθούν και να σε πάρουν τηλέφωνο για να ζητήσουν να τους εξηγήσεις.
Εγώ σήμερα πάντως φόρεσα τον χαρούμενό μου εαυτό και έφυγα πετώντας.
Και όταν μου είπε η Άννα Μαρία πως "εμείς δεν θα σου λείψουμε μάλλον καθόλου, αλλά εσύ θα μας λείψεις πολύ", νομίζω ότι ξέρω πώς το εννοεί.
Αυτό το "εμείς" δεν είναι προσωπικό φυσικά, αλλά είναι μεγάλο πράγμα να ξεφεύγεις για έναν τόσο ευχάριστο λόγο από την ρουτίνα του γραφείου. Από το άγχος, την τσίτα και την μονοτονία που καμιά φορά σε πνίγει, από τις ίντριγκες, τις αδικίες και τα νεύρα, από τις περίεργες απαιτήσεις και από το σκότωμα των ιδεών για τις οποίες είσαι τόσο περήφανος. Μεγάλο πράγμα να περνάς από αυτό τον κόσμο στις προδέρμ μυρωδιές και και τις bpa free πιπίλες για λίγο.
Το γραφείο (αυτό το στον Παράδεισο Αμαρουσίου, ή κάποιο άλλο που θα του μοιάζει, κάπου αλλού) θα είναι εκεί, και οι μεγάλοι πολυεθνικοί πελάτες, επίσης.
Το μωρό μου όμως θα είναι μόνο μια φορά μωράκι ημερών, μηνών και το πρώτο του χαμόγελο ή δοντάκι μόνο μία φορά θα είναι... πρώτο.
Δεν θέλω σε καμία περίπτωση να χάσω ούτε λεπτό από την ανάσα του.
Ας κάνω και για ένα διάστημα καριέρα στην μητρότητα, λοιπόν.
Και μάλιστα φουλ τάιμ.
12.10.10
To δεύτερο μήπως είναι λίγο φτυσμένο? (μέρος Βου & μάλλον τελευταίο).
Φίλε, καμία σχέση.
Εντάξει πείτε με κυνική, περίεργη, αναίσθητη (ναι, το ακούω), άνετη-και-καλά, αλλά αυτός εδώ ο 8ος δεν έχει καμία σχέση με τον 8ο του 2008.
Το μωρό που θα έρθει, δεν έχει ούτε ένα καλτσάκι.
Δεν έχει χειμερινό εξοπλισμό (γιατί ο αδελφός της είχε γεννηθεί 'Ανοιξη) και εκτός από ένα πετσετέ ζακετάκι-πιο-μικρό-πεθαίνεις, δεν έχει τίποτα ΡΟΖ (προφανώς, γιατί δεν είχαμε τίποτα ΡΟΖ. Καλά, ούτε γαλάζιο είχαμε γιατί το θέλαμε σουρπρίζ, αλλά άλλο θέμα αυτό τώρα).
Γενικώς, δεν έχει κανένα εξοπλισμό. Δεν έχει ούτε ένα μπιμπερόν και έχουμε χάσει τον υγραντήρα, αλλά who cares? σε μία ωρίτσα τα έχουμε αγοράσει αυτά.
Μου λείπει η έρευνα για το τέλειο καρότσι, τα video για το πώς διπλώνει στο youtube, το μέτρημα για να χωράει στο πορτ παγκάζ του mini, το χαζολόγημα στα πολυκαταστήματα τύπου mothercare και οι ηλιθιότητες της κάθε πωλήτριας για να σε πείσει να το πάρεις.
Επίσης, δεν έχει δωμάτιο, αλλά ένα πάνικ ρουμ σε απόλυτο πανικό και στην γωνία κάπου ένα κιλό μπογιά. Ο μπογιατζής ΘΑ έρθει, η ντουλάπα ΘΑ έρθει, η κούνια ΘΑ αγοραστεί και η αγαπημένη μας δικαιολογία είναι ότι "έλα μωρέ, μαζί μας θα κοιμάται στην αρχή". Τουλάχιστον τώρα έχω το γνώθι σε αυτόν, γιατί την πρώτη φορά το έπαιζα πολύ άνετη, ότι θα τον βάλω στο δωμάτιό του με την μία. Και μετά πήρα τα τέτοια μου με την ανακαίνιση, γιατί δεν υπήρχε όχι δωμάτιο, αλλά ούτε σπίτι και ηρέμησα.
'Οχι, όχι, όχι, δεν θα της βάλω πανάκριβη ταπετσαρία από το vibel, με την αχώνευτη ιδιοκτήτρια και πωλήτρια να μου πουλάνε μούρη ταυτόχρονα επειδή δεν αγόραζα από αυτούς και όλα τα υπόλοιπα, αλλά υπέροχα stickers που ΘΑ αγοράσω από το internet, γιατί έμαθα να αξιολογώ τα πεταμένα χρήματα διαφορετικά. Ναι, τα σπάει το δωμάτιο του Walter, αλλά μπορώ να το κάνω και αυτό ωραίο με λιγότερα. Και μπάι δε γουέι και πολύ τους είναι που τους έβαλα λινκ. Για να μην πάτε ;-).
Εγώ τώρα, δεν έχω αγοράσει αμφίεση μαιευτηρίου. Είμαι στην φάση να βάλω παλιά, μαύρη πυζάμα από αυτές που προχωράς και σέρνονται κάτω από την φτέρνα σου και σουτιέν που έχει ξεθωριάσει στο πλύσιμο.
Δεν με έχω φροντίσει καθόλου, του τύπου χαρωπή, λαμπερή έγκυος. Δεν έχω κάνει spa pre-pregnancy treatment (όκει ψωνίστικο, αλλά το είχα κάνει την πρώτη φορά και το είχα απολαύσει...), ούτε καθαρισμό προσώπου & δοντιών (πω πω, πολύ χάλια ακούγομαι), αλλά νομίζω προλαβαίνω τουλάχιστον ένα αξιοπρεπές κούρεμα.
Την παλεύω λίγο καλύτερα με τα κιλά. Μην φανταστείτε ότι είμαι από αυτές τις καταπληκτικές, αξιοθαύμαστες γυναίκες που το κοντέρ σταματάει στο +10, αλλά είμαι λίγο καλύτερα από την παρεκτροπή της πρώτης φοράς. Τώρα σταματάω στην μία κουταλιά nutella, όχι στο ένα βάζο.
Αλλά ρε παιδιά, είμαι πιο ευτυχισμένη και πιο αισιόδοξη. Την πρώτη φορά όλο έκλαιγα και τράβαγα ζόρια, τώρα γελάω, γουστάρω και γράφω και μπλογκ! Και πιστεύω δεν θα κλειστώ μέσα και θα μιζεριάσω, αλλά θα είμαι πιο χαλαρή, θα ζητήσω βοήθεια ξέροντας γιατί και από ποιόν την ζητάω και θα κάνω και σχέδια για το μέλλον μου/μας.
Τέλος πάντων, θα σας ενημερώνω, ελπίζω να ρολάρει κάπως έτσι και να περάσουμε υπέροχα Χριστούγεννα όλοι μαζί.
Γαμώτο, επίσης έχω ξεχάσει ακόμα και να ανοίξω φυλλάδιο για τα βλαστοκύτταρα!
Και δεν θυμάμαι ούτε τις αναπνοές.
p.s: για το μέρος Α του ποστ, δείτε εδώ.
Εντάξει πείτε με κυνική, περίεργη, αναίσθητη (ναι, το ακούω), άνετη-και-καλά, αλλά αυτός εδώ ο 8ος δεν έχει καμία σχέση με τον 8ο του 2008.
Το μωρό που θα έρθει, δεν έχει ούτε ένα καλτσάκι.
Δεν έχει χειμερινό εξοπλισμό (γιατί ο αδελφός της είχε γεννηθεί 'Ανοιξη) και εκτός από ένα πετσετέ ζακετάκι-πιο-μικρό-πεθαίνεις, δεν έχει τίποτα ΡΟΖ (προφανώς, γιατί δεν είχαμε τίποτα ΡΟΖ. Καλά, ούτε γαλάζιο είχαμε γιατί το θέλαμε σουρπρίζ, αλλά άλλο θέμα αυτό τώρα).
Γενικώς, δεν έχει κανένα εξοπλισμό. Δεν έχει ούτε ένα μπιμπερόν και έχουμε χάσει τον υγραντήρα, αλλά who cares? σε μία ωρίτσα τα έχουμε αγοράσει αυτά.
Μου λείπει η έρευνα για το τέλειο καρότσι, τα video για το πώς διπλώνει στο youtube, το μέτρημα για να χωράει στο πορτ παγκάζ του mini, το χαζολόγημα στα πολυκαταστήματα τύπου mothercare και οι ηλιθιότητες της κάθε πωλήτριας για να σε πείσει να το πάρεις.
Επίσης, δεν έχει δωμάτιο, αλλά ένα πάνικ ρουμ σε απόλυτο πανικό και στην γωνία κάπου ένα κιλό μπογιά. Ο μπογιατζής ΘΑ έρθει, η ντουλάπα ΘΑ έρθει, η κούνια ΘΑ αγοραστεί και η αγαπημένη μας δικαιολογία είναι ότι "έλα μωρέ, μαζί μας θα κοιμάται στην αρχή". Τουλάχιστον τώρα έχω το γνώθι σε αυτόν, γιατί την πρώτη φορά το έπαιζα πολύ άνετη, ότι θα τον βάλω στο δωμάτιό του με την μία. Και μετά πήρα τα τέτοια μου με την ανακαίνιση, γιατί δεν υπήρχε όχι δωμάτιο, αλλά ούτε σπίτι και ηρέμησα.
'Οχι, όχι, όχι, δεν θα της βάλω πανάκριβη ταπετσαρία από το vibel, με την αχώνευτη ιδιοκτήτρια και πωλήτρια να μου πουλάνε μούρη ταυτόχρονα επειδή δεν αγόραζα από αυτούς και όλα τα υπόλοιπα, αλλά υπέροχα stickers που ΘΑ αγοράσω από το internet, γιατί έμαθα να αξιολογώ τα πεταμένα χρήματα διαφορετικά. Ναι, τα σπάει το δωμάτιο του Walter, αλλά μπορώ να το κάνω και αυτό ωραίο με λιγότερα. Και μπάι δε γουέι και πολύ τους είναι που τους έβαλα λινκ. Για να μην πάτε ;-).
Εγώ τώρα, δεν έχω αγοράσει αμφίεση μαιευτηρίου. Είμαι στην φάση να βάλω παλιά, μαύρη πυζάμα από αυτές που προχωράς και σέρνονται κάτω από την φτέρνα σου και σουτιέν που έχει ξεθωριάσει στο πλύσιμο.
Δεν με έχω φροντίσει καθόλου, του τύπου χαρωπή, λαμπερή έγκυος. Δεν έχω κάνει spa pre-pregnancy treatment (όκει ψωνίστικο, αλλά το είχα κάνει την πρώτη φορά και το είχα απολαύσει...), ούτε καθαρισμό προσώπου & δοντιών (πω πω, πολύ χάλια ακούγομαι), αλλά νομίζω προλαβαίνω τουλάχιστον ένα αξιοπρεπές κούρεμα.
Την παλεύω λίγο καλύτερα με τα κιλά. Μην φανταστείτε ότι είμαι από αυτές τις καταπληκτικές, αξιοθαύμαστες γυναίκες που το κοντέρ σταματάει στο +10, αλλά είμαι λίγο καλύτερα από την παρεκτροπή της πρώτης φοράς. Τώρα σταματάω στην μία κουταλιά nutella, όχι στο ένα βάζο.
Αλλά ρε παιδιά, είμαι πιο ευτυχισμένη και πιο αισιόδοξη. Την πρώτη φορά όλο έκλαιγα και τράβαγα ζόρια, τώρα γελάω, γουστάρω και γράφω και μπλογκ! Και πιστεύω δεν θα κλειστώ μέσα και θα μιζεριάσω, αλλά θα είμαι πιο χαλαρή, θα ζητήσω βοήθεια ξέροντας γιατί και από ποιόν την ζητάω και θα κάνω και σχέδια για το μέλλον μου/μας.
Τέλος πάντων, θα σας ενημερώνω, ελπίζω να ρολάρει κάπως έτσι και να περάσουμε υπέροχα Χριστούγεννα όλοι μαζί.
Γαμώτο, επίσης έχω ξεχάσει ακόμα και να ανοίξω φυλλάδιο για τα βλαστοκύτταρα!
Και δεν θυμάμαι ούτε τις αναπνοές.
p.s: για το μέρος Α του ποστ, δείτε εδώ.
7.10.10
The Papas
Χθες λοιπόν, αισθανόμουν εντελώς blanc. Δεν έβρισκα τίποτα να γράψω και δεν θεωρούσα ότι μπορώ να αναπτύξω κανένα θέμα με ενδιαφέρον τρόπο... και έτσι πέταξα ευθέως την ερώτηση.
- Ρε... τί σκατά να γράψω στο μπλογκ?
- Για μπαμπάδες! Για το πώς αισθάνονται με τον ερχομό του δεύτερου (ή και πρώτου) μωρού στο σπίτι, ποιά είναι τα άγχη και οι αγωνίες τους και τί περιμένουν με μεγαλύτερη ανυπομονησία!
Thanx Ρίτα. Δεν θα το αναπτύξω ακριβώς έτσι, αλλά όντως, το τόπικ μπαμπάδες... έχει ζουμί.
Και αυτό γιατί βλέπω τόσους πολλούς γύρω μου, συναναστρέφομαι άλλους τόσους και δίπλα μου - λόγω ηλικιακού γκρουπ - ξεφυτρώνουν συνεχώς καινούργιοι, που με κάνουν να αναθεωρώ διαρκώς τις απόψεις μου.
Και μετά έχω θέσει και πολύ ψηλά τον πήχυ γαμώτο, είμαι με τον καλύτερο μέσα στο σπίτι μου, τον πιο ακούραστο, εφευρετικό, διασκεδαστικό, αφοσιωμένο και πρόθυμο μπαμπά που έχω γνωρίσει! Ever!
Και μην με παρεξηγήσετε, εννοείται ότι δεν μειώνω τους δικούς σας και ότι για την κάθε γυναίκα προφανώς ο άντρας που έχει επιλέξει να περάσει την ζωή της και να δημιουργήσει οικογένεια είναι ο καλύτερος, απλά εγώ έχω αποφασίσει να γράφω ακριβώς έτσι όπως αισθάνομαι.... και αισθάνομαι ότι ο Dario είναι ο καλύτερος μπαμπάς όχι που θα μπορούσε να υπάρχει, αλλά που θα μπορούσε να έρθει να με βρει ακόμα και στα όνειρά μου!
Πάντως οι καινούργιοι μπαμπάδες είναι sexy.
Είναι μοντέρνοι, με άποψη, δεν ντρέπονται να διαβάζουν και το mommy και να βάζουν τα παιδιά στους ώμους τους, ενώ παράλληλα στρίβουν αβίαστα ένα τσιγάρο.
Διεκδικούν πράγματα, διεκδικούν συναισθήματα και στιγμές. Θέλουν να κάνουν δραστηριότητες μόνοι με τα παιδιά τους και προσπαθούν ειλικρινά να τα καταφέρουν για να αφήσουν στην μαμά λίγο πολύτιμο ελεύθερο χρόνο.
Τους βλέπω και με καρότσια για καφέ με φίλο τους ή με άλλο μπαμπά. Και θεωρώ ότι είναι πολύ πιο κουλ από τις μαμάδες. Και οι φίλοι τους επίσης. Δεν χαλιούνται, δεν ζορίζονται, δεν τρελαίνονται αν το παιδί δεν κάθεται ήσυχο, οι φίλοι προσπαθούν ατσούμπαλα να βοηθήσουν και μέσα σε όλο το-ξυνός-μου-βγήκε-ο-καφές-με-το μωρό σκηνικό, βρίσκουν τον χώρο και τον χρόνο να σχολιάσουν και τα βυζιά της απέναντι ξανθιάς. Μαγικό! Ποιός είπε ότι οι άντρες δεν μπορούν να διαχειριστούν πολλά πράγματα ταυτόχρονα?
Επίσης, είναι χαριτωμένοι, ειδικά όταν βρεθεί στο δρόμο τους μία μπάλα. Δεν υπάρχει μπαμπάς που να μην την κλωτσήσει, να μην σουτάρει και να μην ζητωκραυγάσει τον εαυτό του όταν θα βάλει γκολ στο παιδί του.
Είναι χύμα και λερώνονται με μεγαλύτερη ευκολία στα χώματα, είναι εφευρετικοί στα παιχνίδια (το τονίζω, όχι στα παραμύθια), κάνουν τους κασκαντέρ στις παιδικές χαρές και βασικά είναι αστείοι όταν λένε τραγούδια στην κούνια. Τα βλέπω τα μωρά, ξεκαρδίζονται όλα μαζί τους - κανένας σεβασμός στον στυλοβάτη της οικογένειας.
Το εκτιμώ που δεν θέλουν να εγκαταλείψουν κανένα ρόλο τους. Θέλουν να απλώνουν τις φτερούγες πάνω από την οικογένειά τους, θέλουν να προσφέρουν οικονομική στήριξη και συναισθηματική πληρότητα, θέλουν αδιάκοπα να είναι καλοί σύζυγοι και εραστές. Εννοείται ότι δεν είναι super ήρωες, πολλοί όμως είναι πραγματικά super Μπαμπάδες, και ότι δεν θα τα καταφέρουν σε όλα εξίσου καλά. Εκεί θέλει απλά ένα τρυφερό φιλί, ένα πατ πατ στην πλάτη, ένα ειλικρινές χαμόγελο και την ίδια λάμψη στο βλέμμα που είχες ένα μήνα πριν, τότε που εκτελούσαν όλες τις αποστολές, σαν ένας ατσαλάκωτος Tom Cruise, με απόλυτη επιτυχία.
Επίσης, στους νέους μπαμπάδες (μετά που περνάνε τα χρόνια ξαναξεχνιούνται) βγαίνει ο ιππότης της Στρογγυλής Τραπέζης από μέσα τους. Μην δουν έγκυο (σε συνδιασμό με ουρά σε ταμείο), μαμά με μωρό (σε συνδιασμό με σκαλοπάτια), μαμά με καρότσι (σε συνδιασμό με παρκαρισμένα αυτοκίνητα αλά Κυψέλη) που να μην βοηθήσουν, να μην ορμήσουν στο σκηνικό σαν άλλοι Incredible HulkS (μόνο η πολεμική κραυγή λείπει) και να την σώσουν από την δύσκολη κατάσταση.
ΑΛΛΑ... υπάρχει πάντα ένα αλλά...
Οι πιο πολλοί τα κάνουν όλα αυτά επειδή διαλέγουν μόνοι τους το πότε.
Διαλέγουν εκείνοι την ημέρα που θα βγουν για καφέ με καρότσι, που θα πάνε στο super market με το γιο τους, που θα παίξουν μπάλα με την κόρη τους, επιλέγουν μόνοι τους το δίωρο που θα ξοδέψουν στο πάρκο, το βράδυ που θα διαβάσουν παραμύθι και την στιγμή που θα αφήσουν την sambuca ή την εφημερίδα για να τρέξουν πίσω από το παιδάκι τους.
Αυτό αυτόματα δεν μπορεί να τους εκνευρίσει, να τους κουράσει ή να τους στρεσάρει. Ουσιαστικά είναι μία λιγότερο εγωκεντρική επιλογή τους. Η μαμά ούτως ή άλλως τα κάνει όλα αυτά και φαίνεται και ευτυχισμένη (ή αλλιώς, ολοκληρωμένη, βρήκε τον προορισμό της σε αυτή την ζωή!) και ο μπαμπάς θα την πλησιάσει να την βοηθήσει την ώρα που έχει τελειώσει το champions league, αγνοώντας ίσως ότι και εκείνη ήθελε να δει το Notting Hill για δέκατη φορά λίγο πριν. Ναι, ναι, πάλι το σημείο που η Anna λέει με μελιστάλαχτο τόνο:
"After all... I'm just a girl, standing in front of a boy, asking him to love her."
Αγόρια, ακούστε προσεκτικά. Γίνατε μπαμπάδες με τατουάζ και μηχανές, με indie rock & deep house ακούσματα και μπαρότσαρκες, με all star και skinny jeans, αλλά τώρα ήρθε η ώρα να γίνετε στ'αληθεια ριζοσπαστικοί.
Να κάνετε πραγματικά κασκαντεριλίκια, να βοηθάτε στο σίδερο, να τα αλλάζετε μόνοι σας, να τα κρατάτε με υπευθυνότητα ισόποσα με την μαμά, να ψωνίζετε βιολογικά φρούτα και καμια φορά να την περιμένετε βράδυ να γυρίσει από έξοδο για να της κάνετε μασάζ στην πλάτη. Ναι, αφού τα έχετε βάλει για ύπνο κάνοντας όλα τα απαραίτητα steps, χωρίς να φωνάξετε την μαμά/πεθερά/φιλιππινέζα να βοηθήσει και ναι, πριν το παιδί γίνει 2-3 χρονών που συννενοείστε τέλεια.
Σας θέλω να πιάνετε τα vibes στον αέρα. Μην κάνετε ότι αγνοείτε το βλέμμα απόγνωσης όταν πια εκείνη είναι όρθια τρία τέταρτα γιατί εσείς τσακώνεστε σε τραπέζι φαγητού για την κατάντια της ελληνικής οικονομίας και μην μουδιάζει όλο σας το σώμα όταν εκείνη πάει να σηκωθεί για 100η φορά από την ξαπλώστρα που απολαμβάνει την μπίρα της στην παραλία, επειδή πρέπει να τελειώσετε την σελίδα/ανάλυση για την πορεία της Εθνικής στο μουντιάλ.
Και μην κωλοβαράτε στο γραφείο (σας βλέπω...) γιατί ασυνείδητα έχετε πιάσει τον εαυτό σας πολλές φορές να χαίρεται που γυρνάτε στο σπίτι και έχουν κοιμηθεί. Και παράλληλα να στεναχωριέστε που εκείνη την έχει ψιλοπάρει ο ύπνος στον καναπέ, γιατί όχι, δεν έχει sex αγάπη μου σήμερα.
Για να σας δω να γίνετε πραγματικά η καινούργια γενιά μπαμπάδων. Και όποια τολμήσει να σας ευνουχίσει - δεν τα διπλώνουμε έτσι τα κορμάκια! - ας την πάρει και κανένας διάολος.
Μοντέρνο είναι και αυτό. Με τον τρόπο του.
p.s: that's just me saying bullshit. Αν θέλετε να ακούσετε και την άλλη πλευρά... http://mamadesmpampades.gr/bloggers/
5.10.10
ένα χαμογελάκι πριν την καληνύχτα...
Σερφάρω άπειρες ώρες στο internet.
Είμαι ένθερμη οπαδός του e-shopping και μπορώ να χαθώ για ώρες μέσα σε sites που αφορούν μόδα, design, σπίτια & παιδικά δωμάτια.
Ή μάλλον καλύτερα, σε ξένα blogs, από αυτά που έχουν λίγο απ'όλα, με φόκους πάντα λίγο από vintage και ξεχωριστό design σε ό,τι και αν προτείνουν, από χαρτοπετσέτες μέχρι δερμάτινες πολυθρόνες και από κορνίζες μέχρι παιδικές κρεμάστρες.
Και όλο βλέπω πράγματα και την μία τα αποθηκεύω στα favorites στην δουλειά, την άλλη στο γραφείο, μετά στέλνω links στο hotmail (που κλειδώνει ΧΩΡΙΣ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΝΕΝΑ ΛΟΓΟ, να το καταγγείλω αυτό) για να τα θυμηθώ, ή στο gmail, στο τέλος ανοίγω ασταμάτητα παράθυρα και ο υπολογιστής κολλάει, εγώ βαριέμαι, αρχίζει να ξημερώνει... και δεν ποστάρω τίποτα.
Αυτά όπως τα διακοσμητικά/μομπίλ ορ νοτ, παίξτε το λίγο, πρέπει να σας τα δείξω.
Από υπέροχα μαξιλαράκια αρκετά σε αναπάντεχα χρώματα για παιδικά δωμάτια, όπως λαμέ ή πράσινη παγέτα, σύννεφα, μπαλόνια, φεγγάρια (και όχι μόνο ζωάκια), είμαι σίγουρη ότι θα άφηναν στο δωμάτιο μία μυρωδιά από όνειρο και παραμύθι.
Τα βρήκα στο http://pomponpetillant.blogspot.com/ και νομίζω ότι μπορούν και να φτιαχτούν κάπως... από κάποιον που το έχει... Ε...? ... 'Οχι...?
Καληνύχτα guys.
Είμαι ένθερμη οπαδός του e-shopping και μπορώ να χαθώ για ώρες μέσα σε sites που αφορούν μόδα, design, σπίτια & παιδικά δωμάτια.
Ή μάλλον καλύτερα, σε ξένα blogs, από αυτά που έχουν λίγο απ'όλα, με φόκους πάντα λίγο από vintage και ξεχωριστό design σε ό,τι και αν προτείνουν, από χαρτοπετσέτες μέχρι δερμάτινες πολυθρόνες και από κορνίζες μέχρι παιδικές κρεμάστρες.
Και όλο βλέπω πράγματα και την μία τα αποθηκεύω στα favorites στην δουλειά, την άλλη στο γραφείο, μετά στέλνω links στο hotmail (που κλειδώνει ΧΩΡΙΣ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΝΕΝΑ ΛΟΓΟ, να το καταγγείλω αυτό) για να τα θυμηθώ, ή στο gmail, στο τέλος ανοίγω ασταμάτητα παράθυρα και ο υπολογιστής κολλάει, εγώ βαριέμαι, αρχίζει να ξημερώνει... και δεν ποστάρω τίποτα.
Αυτά όπως τα διακοσμητικά/μομπίλ ορ νοτ, παίξτε το λίγο, πρέπει να σας τα δείξω.
Από υπέροχα μαξιλαράκια αρκετά σε αναπάντεχα χρώματα για παιδικά δωμάτια, όπως λαμέ ή πράσινη παγέτα, σύννεφα, μπαλόνια, φεγγάρια (και όχι μόνο ζωάκια), είμαι σίγουρη ότι θα άφηναν στο δωμάτιο μία μυρωδιά από όνειρο και παραμύθι.
Τα βρήκα στο http://pomponpetillant.blogspot.com/ και νομίζω ότι μπορούν και να φτιαχτούν κάπως... από κάποιον που το έχει... Ε...? ... 'Οχι...?
Καληνύχτα guys.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)